Hitman 2 Review

Hitman 2 Review

21 Νοεμβρίου 2018 01:11
Ο παιδότοπος του δολοφόνου

Η ασυγκράτητη χαρά και η ορμή με την οποία κατευθύνεται ένα μικρό παιδί στις τσουλήθρες, τις κούνιες και τα υπόλοιπα παιχνίδια όταν πρωτομπαίνει σε μια παιδική χώρα περιγράφει πολύ καλά την αίσθηση που δημιουργεί το Hitman. Είναι ο απόλυτος παιδότοπος για τους επίδοξους δολοφόνους. Οι επιλογές είναι τόσες πολλές και κάθε μια από αυτές μοιάζει τόσο δελεαστική που αρχικά οι πιθανότητες σε κάνουν να σαστίζεις. Θες να τα δοκιμάσεις όλα, να τα δεις όλα, να σκεφτείς κάθε πιθανή έκβαση, κάθε συνέπεια, κάθε ‘Plan B’ και μετά από μελέτη να εκτελέσεις το τέλειο σχέδιο που κατάστρωσες για να νιώσεις την James Bond αίσθηση μόλις ξεκινά να παίζει η μουσική της εξόδου και φεύγεις από την πίστα αήττητος, ατσαλάκωτος και σα να μην έχει συμβεί τίποτα.

Το Hitman 2 ανήκει στην αγαπημένη μου κατηγορία παιχνιδιών. Όπως τελικά συμβαίνει αρκετά συχνά με τους stealth τίτλους, με πρόσφατα παραδείγματα να είναι τα Deus Ex και Dishinored, έχουμε να κάνουμε με ένα ‘Immersive Sim’. Τώρα εύλογα θα αναρωτιέστε τι σημαίνει αυτό;

Σε αντίθεση με τα FPS, τα RPG, τα racing και άλλα καθιερωμένα genres, η ορολογία Immersive Sim δεν είναι τόσο διαδεδομένη και ‘επίσημη’. Στην σελίδα του στο Wikipedia αναφέρεται πως το παιχνίδι συγκαταλέγεται στο stealth genre. Παρόλα αυτά, το Hitman αποτελεί το τέλειο παράδειγμα για να εξηγήσεις σε κάποιον τι σημαίνει Immersive Sim. Πρόκειται για μια κατηγορία παιχνιδιών που δίνει έμφαση στις επιλογές του παίκτη. Η εμπειρία στον πυρήνα της χαρακτηρίζεται από την χρήση συστημάτων προσομοίωσης που ανταποκρίνονται στα όσα κάνει ο παίκτης. Αυτό επιτρέπει μια ευρεία γκάμα δυνατοτήτων και δίνει μια ελευθερία στον παίκτη για να κάνει πραγματικότητα ποικίλες και δημιουργικές λύσεις στα όποια προβλήματα συναντά. Δεν υπάρχει μόνο μια προκαθορισμένη έκβαση που έχει σχεδιαστεί από τους developers και θα συμβαίνει κάθε φορά, υπάρχει ένας διαδραστικός, γεμάτος συστήματα κόσμος που αντιδρά στις ενέργειες των παικτών και το αποτέλεσμα αλλάζει κάθε φορά.

Αυτός είναι και το μεγάλο χαρτί αυτής της κατηγορίας και ο παράγοντας που κάνει το Hitman να θριαμβεύει. Σε ένα βιβλίο ή σε μια ταινία η έκβαση των γεγονότων είναι προκαθορισμένη και ο θεατής ή ο αναγνώστης έχουν συνήθως το ρόλο του εξωτερικού παρατηρητή. Τα παιχνίδια καταφέρνουν και ξεχωρίζουν χάρη στη διαδραστικότητα που προσφέρουν, βάζοντας τον παίκτη στον ρόλο του πρωταγωνιστή. Τα Immersive Sims βιντεοπαιχνίδια ειδικά κάνουν κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανένα άλλο αφηγηματικό μέσο, είναι ζωντανά, αντιδρούν και εξελίσσονται στις κινήσεις του παίκτη σε πραγματικό χρόνο και με μη προκαθορισμένο τρόπο.

Η ομάδα ανάπτυξης του Hitman 2, η IO Interactive που εδρεύει στη Δανία, έχει δημιουργήσει έναν προσεγμένο και πιστευτό ψηφιακό κόσμο με τους δικού του λογικούς κανόνες, ρεαλιστικές πράξεις και συνέπειες. To αποτέλεσμα; Αυτό κυνηγάει το κάθε παιχνίδι. Το Immersion. Το να ‘χάνεσαι’ στην εμπειρία. Στον παιδότοπο του καλύτερου δολοφόνου που γεννήθηκε ποτέ, του Agent 47.

Το Hitman 2 είναι sequel του Hitman (2016) που έκανε soft-reboot την ιστορική σειρά. Το βασικό παράπονο που είχε το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας σχετικά με το προηγούμενο παιχνίδι εντοπιζόταν στην επεισοδιακή δομή του. Το campaign ήταν χωρισμένο σε πέντε βασικά επεισόδια τα οποία κυκλοφόρησαν με απόσταση μηνών το ένα από το άλλο. Προσωπικά ενοχλήθηκα πολύ από την συγκεκριμένη απόφαση και θεωρώ πως η εμπειρία υποβαθμίστηκε από αυτή. Το Hitman 2 είναι επίσης επεισοδιακό. Θεωρητικά. Το παιχνίδι όντως είναι χωρισμένο όπως και το πρώτο, αλλά όλα τα επεισόδια είναι διαθέσιμα εξ’ αρχής.

Πρακτικά ως παίκτης εγώ δεν το κατάλαβα και δεν με ενόχλησε καθόλου. Η ιστορία συνεχίζει ακριβώς από εκεί που τελείωσε η πρώτη σεζόν και αυτή τη φορά μοιάζει πιο ολοκληρωμένη, χωρίς να λείπει το ‘τυράκι’ στο τέλος για την κλιμάκωση που πιθανότατα θα συμβεί στην τρίτη σεζόν. Για άλλη μια φορά πρωταγωνιστής είναι ο Agent 47, ο οποίος έχει χάσει τη μνήμη του και συνεχίζει την προσπάθεια να λύσει το γρίφο γύρω από την προέλευσή του. Στο πλάι του βρίσκεται η Diana Burnwood, στέλεχος του παγκόσμιου πρακτορείου δολοφονιών ICA.

Δεν θέλω να αναφερθώ σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες που αφορούν την πλοκή, αλλά τελικά οι σπόροι που φυτεύφθηκαν στην πρώτη σεζόν απέδωσαν καρπούς. Υπάρχει εξέλιξη των κεντρικών χαρακτήρων, ανατροπές, σημαντικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα σε κάθε αποστολή, ενώ υπάρχει λόγος και κίνητρο πίσω από τους στόχους που εκτελούμε. Παρόλο που η ομάδα δεν αποφεύγει κάποια κλισέ, συνολικά δηλώνω πολύ ευχαριστημένος από αυτόν τον τομέα. Η ιστορία με εξέπληξε ευχάριστα και κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Πρέπει να αναφέρω ωστόσο κάτι σημαντικό. Τα διάφορα cutscenes του παιχνιδιού δεν έχουν κίνηση. Απαρτίζονται κυρίως από στυλιζαρισμένες εικόνες, με διάφορα εφέ να βοηθούν την ροή να γίνει κάπως ομαλότερη. Φυσικά και προτιμώ τα πανέμορφα cutscenes της πρώτης σεζόν, αλλά η ουσία των σκηνών δεν βανδαλίζεται και δεν είναι κάτι που με πείραξε ιδιαίτερα. Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ όμως είναι ότι το budget του παιχνιδιού υποθετικά ήταν αρκετά μικρότερο. Η σκέψη αυτή γίνεται εντονότερη αν αναλογιστεί κανείς τις ελάχιστες μικρές αλλαγές που έχουν γίνει στο gameplay και την συνολική διάρκεια του παιχνιδιού.

Κατά την διάρκεια της κεντρικής ιστορίας ο Agent 47 θα ταξιδέψει σε έξι διαφορετικές τοποθεσίες. Από το ηλιόλουστο Μαϊάμι μέχρι την ζούγκλα της Κολομβίας και σε μερικές πιο ευφάνταστες περιοχές που δεν θέλω να αποκαλύψω. Κάθε αποστολή θα σας κρατήσει απασχολημένους για περίπου μιάμιση με μία ώρα, ίσως λιγότερο ίσως και περισσότερο ανάλογα το πως παίζετε. Για να ολοκληρώσω τον τίτλο χρειάστηκα λιγότερο από δώδεκα ώρες. Παρόλο που εξερεύνησα σε μεγάλο βαθμό κάθε πίστα ακόμη νιώθω πως έχω ξύσει μόλις την κορυφή του παγόβουνου. Σίγουρα θα επιστρέψω για πολλές ακόμη ώρες και προσπάθειες.

Όλες οι αποστολές προσφέρουν εξάλλου τρομερό replayability και πέρα από τα πολύ ενδιαφέροντα και καλοστημένα challenges, υπάρχουν ουσιαστικοί λόγοι για να ξαναπαίξεις την κάθε αποστολή.  Λόγου χάρη, τα mission stories είναι μερικές μικρές ιστοριούλες που πέρα από μοναδικούς τρόπους για να εξολοθρεύσετε τους στόχους σας, σας δίνουν και πληροφορίες για την κεντρική ιστορία, οπότε ένας που θέλει να έχει μια απολύτως ολοκληρωμένη εικόνα μπορεί να ξαναπαίξει το κάθε επίπεδο και να αντλήσει περισσότερες πληροφορίες για τις παρασκηνιακές λεπτομέρειες και τους χαρακτήρες.

Οι μοναδικές τοποθεσίες είναι για άλλη μια φορά ο κρυφός πρωταγωνιστής. Θα αναφερθώ μόνο στο Μαϊάμι γιατί θεωρώ πως αξίζει να εξερευνήσετε μόνοι σας το υπόλοιπο περιεχόμενο που έχει να προσφέρει ο τίτλος. Στο Μαϊάμι καλούμαστε να εκτελέσουμε δύο στόχους. Τον ιδιοκτήτη μια εταιρίας-κολοσσού στον χώρο της τεχνολογίας που στην επιφάνεια φαίνεται πως κατασκευάζει οχήματα, αλλά παρασκηνιακά πουλάει παράνομα στρατιωτικά όπλα. Ο άλλος στόχος είναι η κόρη του που έχει βοηθητικό ρόλο. Η τοποθεσία περιλαμβάνει μια επίδειξη αυτοκινήτων σε ένα επιβλητικό κτήριο που στους πάνω ορόφους του είναι γεμάτο φρουρούς και γίνονται μυστικές επιδείξεις όπλων νέας γενιάς. Λίγο πιο δίπλα πραγματοποιείται ένας αγώνας Formula 1 στον οποίο πρωταγωνιστεί η κόρη του επιχειρηματία.

Το μυαλό σας μάλλον πάει ήδη στον μοναδικό και φαντασμαγορικό τρόπο που έφερα εις πέρας την αποστολή μου. Φυσικά μεταμφιέστηκα ως τεχνικός αυτοκινήτων και έπειτα από πολύ προσπάθεια τρύπωσα στα Pit Stop, ξέσφιξα την ρόδα του οχήματος που οδηγούσε ο στόχος μου και...μπαμ! Ο έλεγχος του οχήματος χάθηκε και έπειτα από μια στροφή στον αέρα τυλίχθηκε στις φλόγες. Ένα φρικτό “ατύχημα”.

Ο δρόμος μου μέχρι τα pit stops δεν ήταν εύκολος, αλλά είχε μια γλυκιά πρόκληση. Έπρεπε να ντυθώ αστυνομικός, να πάω στο δωμάτιο της ασφάλειας, να κλείσω της κάμερες. Να ντυθώ σερβιτόρος και να νοθεύσω το ποτό ενός τεχνικού για να κλέψω την στολή του. Να κρύψω τα στοιχεία και μετά να βρω τα εργαλεία στο περιβάλλον για να χαλάσω το όχημα χωρίς να με καταλάβουν. Γενικά το Hitman 2 δεν είναι ένα παιχνίδι περίπατος. Αντιθέτως επιβραβεύει την υπομονή, την στρατηγική σκέψη και την τέλεια εκτέλεση. Όσο πιο πολύ εξερευνούσα, μάθαινα και κατάστρωνα το σχέδιό μου, τόσο πιο έτοιμος ένιωθα.

Αυτό οδηγεί σε μια γλυκιά αγωνία για να δεις αν όλα τα ντόμινο θα πέσουν το ένα πίσω από το άλλο. Αντίστοιχα μοναδικά σκηνικά προσφέρουν και οι υπόλοιπες πίστες του παιχνιδιού, οι οποίες διατηρούν τα υψηλά στάνταρ της πρώτης σεζόν και είναι ως επί το πλείστων προσεγμένες, καλοσχεδιασμένες και διασκεδαστικές.

Στο Μαϊάμι πέρα από τον πολύ μεγάλο αριθμό από NPCs που γεμίζει την πίστα, η ίδια η κλίμακα είναι τεράστια και εντυπωσιάζει. Όλες οι πίστες είναι open-ended περιβάλλοντα που παρά το μέγεθός τους είναι γεμάτα λεπτομέρειες. Το level design είναι εξαιρετικά καλό. Όλα συνδέονται. Υπάρχουν δεκάδες επιλογές για να πας παντού. Πολλαπλά κρυφά μονοπάτια. Πολλά μυστικά που σου δίνουν πλεονέκτημα αν τα ανακαλύψεις.

Περνώντας στο gameplay αυτό καθ’ αυτό, υπάρχουν μόλις μερικές νέες προσθήκες όπως το φρέσκο Picture in Picture σύστημα που ενημερώνει τους παίκτες για τις σημαντικές εξελίξεις. Για παράδειγμα αν σας κατέγραψε κάποια κάμερα ή βρέθηκε κάποιο πτώμα που αφήσατε ακάλυπτο και οι φρουροί ξεκίνησαν το κυνήγι, ενημερώνεστε έγκυρα στο πάνω αριστερά μέρος της οθόνης. Παράλληλα, έχει προστεθεί η δυνατότητα της χρήσης της πυκνής βλάστησης για κάλυψη, ενισχύοντας το stealth στοιχείο στις εξωτερικές περιοχές. Φυσικά το παιχνίδι εμπλουτίστηκε και με νέα διαδραστικά αντικείμενα που μπορεί να εκμεταλλευτεί ο παίκτης για να ολοκληρώσει τις αποστολές.

Ο πυρήνας όμως του gameplay παραμένει πρακτικά σχεδόν ολόιδιος με το πρώτο Hitman και βασίζεται σε διάφορα συστήματα που αλληλεπιδρούν, όπως είναι για παράδειγμα αυτό των μεταμφιέσεων. Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ πως αυτό αποτελεί ένα αξιοσημείωτο παράπονο για πολλούς παίκτες και σίγουρα είναι απόρροια του μικρότερου budget που εικάζω πως είχε το Hitman 2. Παρόλο που σε μεγάλο βαθμό η πρώτη σεζόν του 2016 ήταν ήδη εξαιρετική σε αυτόν τον τομέα, υπήρχαν περιθώρια βελτίωσης. Το κυριότερο σημείο που ενόχλησε εμένα είναι η AI.

Τις περισσότερες φορές συμπεριφέρεται ρεαλιστικά και πιστευτά, όμως υπάρχουν ατέλειες. Άλλες φορές οι χαρακτήρες αντιμετώπιζαν τρομερά προβλήματα όρασης και δεν με έβλεπαν ενώ ήμουν σχεδόν μπροστά τους και άλλες φορές με έβλεπαν από μη εφικτές γωνίες. Τέλος, μερικές φορές η συμπεριφορά τους μοιάζει κάπως ρομποτική, αφού κάνουν κάτι που σπάει την ρουτίνα τους απλά και μόνο επειδή ο παίκτης έκανε κάποιο trigger και έπρεπε να αντιδράσουν έτσι υποχρεωτικά.

Τεχνικά το παιχνίδι είναι σχεδόν αψεγάδιαστο. Η έκδοση που δοκίμασα είναι αυτή του Xbox One X, παίζοντας σε μια μεγάλων ιντσών 4K τηλεόραση με HDR. Τα γραφικά είναι εξαιρετικά με λεπτομέρειες σε κάθε γωνιά. Το οπτικό σύνολο είναι πολύ ευχάριστο στο μάτι και διακρίνεται από μια ‘καθαριότητα’. Σε αυτό βοηθά και η Native 4K ανάλυση, αλλά και το art direction που δεν κουράζει ακόμα και στις πίστες που είναι φορτωμένες με κόσμο. Το παιχνίδι ενσωματώνει μερικά πολύ εντυπωσιακά εφέ αντανακλάσεων, με τους πολλούς καθρέπτες να αποτελούν πλέον και gameplay στοιχείο αφού μέσα από αυτούς μπορείτε να δείτε σε δύσκολες γωνίες, αλλά και να σας δουν οι φρουροί.

Παράλληλα, το παιχνίδι ενσωματώνει μια εξαιρετική υλοποίηση του parallax occlusion mapping, κάνοντας όλες τις επιφάνειες σχεδόν να έχουν βάθος. Τα textures είναι πολύ υψηλής ανάλυσης και οι υφές των αντικειμένων ρεαλιστικές. Εξίσου καλή δουλειά έχει γίνει και με το σύστημα φωτισμού. Συνολικά η Glacier Engine προσφέρει ένα πανέμορφο και αξιέπαινο οπτικό αποτέλεσμα, με την υλοποίηση του HDR να είναι μια από τις καλύτερες που έχω δει. Ο λόγος όμως που το χαρακτηρίζω σχεδόν αψεγάδιαστο είναι το γεγονός πως υπάρχει pop-up κυρίως κατά το αρχικό φόρτωμα των αποστολών και τουλάχιστον στο High Quality mode του One X εντόπισα σημαντικά framedrops όταν ήμουν κοντά σε έντονη βλάστηση. Το θέμα λύνεται με το High Framerate Mode και ενδεχομένως θα εξαφανιστεί και εντελώς με κάποιο patch, αλλά έπρεπε να το αναφέρω ανεξαρτήτως.

Το μεγαλύτερο μου παράπονο τεχνικά είναι η υποχρεωτική σύνδεση στο διαδίκτυο. Σε αντίθεση με την πρώτη σεζόν δεν συνάντησα κανένα πρόβλημα με τους servers, αλλά και πάλι δεν μου αρέσει που τα challenges και όλα τα modes εκτός του campaign είναι κλειδωμένα πίσω τον τοίχο του online. Παράλληλα και ο retail δίσκος περιλαμβάνει μόλις το πρώτο επίπεδο του παιχνιδιού και για να παίξετε τα υπόλοιπα θα πρέπει να τα κατεβάσετε από το διαδίκτυο.

Ας μιλήσω συνοπτικά και για τα του ηχητικού τομέα.  Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως οι ήχοι διαχωρίζονται πολύ πιστευτά ακόμα και σε stereo ακουστικά και όλο το υπόβαθρο έχει μια πολύ 3D αίσθηση, πράγμα που βοηθά ιδιαίτερα στο stealth. Η μίξη του ήχου γενικά δεν είχε προβλήματα, με την εξαίρεση μερικών διαλόγων που έπεφταν άκομψα ο ένας πάνω στον άλλο. Την μουσική επένδυση έχει αναλάβει ξανά ο Niels Bye Nielsen, ο οποίος μπορεί να μην προσεγγίζει το μεγαλείο του Jesper Kyd, αλλά έχει καταφέρει να δώσει το δικό του μοναδικό στοιχείο στο παιχνίδι, ντύνοντας ταιριαστά την εκάστοτε σκηνή.

Πέρα από το κεντρικό campaign με τις έξι τοποθεσίες, υπάρχει και μια έβδομη τοποθεσία για το Sniper Assassin mode. Είναι ένα άκρως εθιστικό mode που σας βάζει σε μια αποστολή που δεν κινείται τον Agent 47, αλλά έχετε απλά τον έλεγχο ενός απομακρυσμένου Sniper με στόχο να εξολοθρεύσετε τρεις στόχους σε μια δεξίωση γάμου. Το mode είναι επαναλαμβάνω άκρως εθιστικό και θα σας κάνει να παίζετε ξανά και ξανά μέχρι να πετύχετε την τέλεια εκτέλεση, ενώ υποστηρίζει και co-op για να παίξετε με κάποιον φίλο σας.

Πέρα από το συνεργατικό, υπάρχει και το ανταγωνιστικό multiplayer. Ναι, η IO σκαρφίστηκε ένα πολύ έξυπνο 1v1 mode ονόματι Ghost. Αυτό αναθέτει σε δύο παίκτες να κυνηγήσουν τους ίδιους στόχους στον ίδιο χάρτη. Όταν ο ένας παίκτης εξολοθρεύσει ένα στόχο τότε εμφανίζεται ο επόμενος και ο άλλος παίκτης πρέπει να σκοτώσει το δικό του στόχο μέσα σε 20 δευτερόλεπτα. Ο πρώτος που θα φτάσει τους πέντε στόχους κερδίζει. Ο κάθε παίκτης βρίσκετε στη δική του πραγματικότητα, αλλά υπάρχουν τρόποι να επηρεάσετε τον κόσμο του αντιπάλου σας με τα Ghost αντικείμενα. Κάθε ενέργεια με αυτά (π.χ. η ρίψη ενός Ghost νομίσματος) επηρεάζει και εσάς οπότε θα πρέπει να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.

Συνεχίζοντας, υπάρχουν και τα escalation contracts, παραλλαγές των πιστών του campaign από την κοινότητα και τα Elusive Targets επιστρέφουν. Πρώτος στόχος ήταν ο Sean Bean (Game of Thrones, LOTR). Στις εν λόγω αποστολές επιστρέφετε στις τοποθεσίες του campaign όμως ο στόχος σας είναι διαφορετικός. Το αξιοσημείωτο είναι πως δεν υπάρχουν saves και άπαξ και πατήσετε το play δεν μπορείτε να ξαναπαίξετε ποτέ το επίπεδο. Έχετε μια μόνο ευκαιρία. Αυτό κάνει την αγωνία και το άγχος να κορυφώνετε ακόμη περισσότερο. Τέλος, όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να παίξουν το Hitman του 2016 μπορούν με 20 ευρώ να αγοράσουν όλες τις πίστες του και να τις παίξουν remastered με τους νέους μηχανισμούς εντός του Hitman 2.

Συνοψίζοντας : Το Hitman 2 είναι μια σκληροπυρηνική εμπειρία που επιβραβεύει την υπομονή, την στρατηγική σκέψη και την τέλεια εκτέλεση. Είναι ένας ρεαλιστικός κόσμος με πιστευτούς κανόνες, που βρίθει διαδραστικότητας και επιφυλάσσει ουσιαστικές συνέπειες. Είναι μια εμπειρία που σε κάνει να ‘χάνεσαι’ και διεγείρει την James Bond φαντασίωση που θεωρώ πως σχεδόν όλοι μας κρύβουμε. Δεν είναι ένα παιχνίδι για όλους. Δεν είναι ένα πακέτο χωρίς στραβοπατήματα. Δεν είναι όμως και κάτι που συναντάς εύκολα και συχνά σήμερα και σίγουρα αξίζει την προσοχή και το χρόνο σας. Τι περιμένετε λοιπόν; Enter the World of Assassination.
Box Art
Tested on : Xbox One
Developer : IO Interactive
Publisher : Warner Bros. Interactive Entertainment
Available for : PS4, Xbox One, PC
Release date : 2018-11-13