WWE 2K16 Review

Επί χρόνια το WWE προσπαθούσε να φέρει έναν wrestling τίτλο αντάξιο του ονόματός του στις κονσόλες. Από την εποχή των WWF Smackdown τίτλων και του SvR 2006, που για πολλούς θεωρούνται οι τελευταίοι καλοί τίτλοι, η σειρά προσπαθούσε κάθε χρόνο να φέρει τον καλύτερό της εαυτό στο τραπέζι. Το Smackdown vs RAW 2009 προσπάθησε, έφτασε στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιε ποτέ. Έκτοτε είχαμε τη διάλυση της THQ και την εξαγορά του franchise από την 2Κ το 2013, μια κίνηση που για πολλούς θεωρήθηκε ως σωτήρια επέμβαση. Και γιατί όχι άλλωστε όταν η ομάδα υπεύθυνη για την -σχεδόν τέλεια- σειρά NBA 2K θα αναλάμβανε το μοναδικό wrestling παιχνίδι που υπάρχει για να βάλει τη δική της πινελιά. Ο ερχομός του “μεσσία” στο πρόσωπο της 2Κ...έρχεται, καθώς η σειρά ακόμη να στεριώσει ένα παιχνίδι, που κατά γενική ομολογία οι fans του WWE θα χαρούν να παίζουν. Γιατί κακά τα ψέμματα, μιλάμε ξεκάθαρα για fan service παιχνίδια που κανέναν εκτός του “κύκλου” δε θα αγγίξει.

Το περσινό "φιάσκο" του WWE 2K15 στα PS4 και Xbox One έγινε μάθημα για την Visual Concepts η οποία προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα του παιχνιδιού που κατά κοινή ομολογία κυκλοφόρησε με πάρα πολλά τεχνικής φύσεως προβλήματα. Κάπως έτσι οδηγούμαστε στο WWE 2K16, τη φετινή προσπάθεια των Visual Concepts και Yuke’s η οποία προμηνυόταν θετική σε όλους τους τομείς. Χωρίς να θέλω να αναλύσω κάτι σε αυτό το σημείο, το αποτέλεσμα δικαιώνει σε γενικές γραμμές τη δουλειά και τον ιδρώτα που έριξε αυτούς τους 12 μήνες από την περσινή κυκλοφορία. Αυτό γίνεται εν μέρει μιας και τα φαντάσματα και οι δαίμονες του παρελθόντος έρχονται για να στοιχειώσουν το 2Κ16, όπως η παρουσία του Undertaker στις Wrestlemania. Τέτοιοι δαίμονες αρχίζουν να φαίνονται από το story mode του φετινού WWE 2Κ τίτλου, το οποίο τιμά τη θρυλική καριέρα του Stone Cold Steve Austin. Η επιλογή σίγουρα δεν είναι τυχαία μιας και μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξουμε με τον Stone Cold στο Attitude Era mode του WWE ‘13, κάτι που με έκανε να υποψιαστώ ότι πολλά assets ήταν ήδη έτοιμα και εν τέλει δικαιώθηκα. Στη βιασύνη της η Visual Concept για να στήσει ένα αξιοπρεπές story mode στην ώρα του, υποπέφτει σε παιδαριώδη λάθη που δημιουργούν παραφωνίες. Και εξηγούμαι. Σκοπός του 2Κ Showcase είναι να ξαναζήσουμε ως fans κάθε μεγάλη στιγμή στην καριέρα του εκάστοτε τιμώμενου Superstar, με αγώνες που καθόρισαν μάλιστα και την ιστορία του promotion. 

Όταν όμως το ίδιο το promotion έχει κάποια κολλήματα στο συγκεκριμένο τομέα τότε συναντάμε αυτές τις παραφωνίες, οι οποίες διακρίνονται στην αυθεντικότητα των ντοκουμέντων που χρησιμοποιήθηκαν για να αναπαραστήσουν τον κάθε αγώνα. Ένας όχι και τόσο μυημένος wrestling fan μπορεί να του περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι ηχογραφήθηκαν εκ νέου κάποια intros και ατάκες του παρελθόντος, όμως διακρίνονται από μια ξύλινη αίσθηση μιας και το να ζητήσεις από τους announcers να αναπαραστήσουν τον ενθουσιασμό και το πάθος εκείνης της στιγμής είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Απορώ με την απόφαση αυτή γνωρίζοντας ότι το αρχείο του WWE "σπάει πλάκα" με το αντίστοιχο αρχείο της ΕΡΤ, οπότε το να μην έβρισκαν το υλικό μου φαντάζει απίθανο, ενώ αποκλείω το θέμα των copyrights με τη WWF μιας και σε άλλες στιγμές όταν υπήρχε ηχητικό κομμάτι από την τότε εποχή όπου κάποιος ξεστόμιζε το WWF εκείνο κοβόταν με mute. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω γίνεται αντιληπτή αυτή η αλλαγή στον τόνο της φωνής αλλά και το μιξάρισμα που έγινε. Συν το ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να υπάρχει ένα απαρχαιωμένο -βλ. WWE Legends of Wrestlemania- QTE στις σκηνές που αναπαριστούν το ένδοξο παρελθόν του WWE, μιας και ήδη εμπεριέχονται πολλά cutscenes κατά μεσής των αναμετρήσεων, οπότε η προσθήκη του μου φάνηκε αχρείαστη και ενοχλητική ως παρουσία, καθώς έπρεπε να έχω τα μάτια μου καρφωμένα ώστε να προλάβω το prompt. Τέτοιες μικρές λεπτομέρειες είναι που για μένα χαρακτηρίζουν ένα τέλειο 2Κ Showcase από ένα που εκτελέστηκε σχεδόν τέλεια. Σίγουρα σε καμία περίπτωση δεν αφαιρεί πόντους από την απόλαυση και τη νοσταλγία που θα διακατέχει κάποιον όταν θα παίζει, όμως αποτελούν αγκάθια που θα μπορούσαν να παραληφθούν εύκολα.

Η πρώτη ερώτηση που μου γεννήθηκε στο μυαλό όσο έπαιζα το WWE 2K16 είναι πως μπορεί ένα staged ψυχαγωγικό άθλημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από χορογραφίες και ένα προκαθορισμένο σενάριο να μεταφερθεί με simulation υπόσταση στο χειριστήριο. Κάτι που προσωπικά έβλεπα ως κάτι ακατόρθωτο για το μέγεθος της σειράς τελικά προς μεγάλη ευχαρίστηση μου έγινε πραγματικότητα. Η αίσθηση που αφήνει στο χειριστήριο είναι η καλύτερη και πιο στιβαρή μέχρι σήμερα και αυτό οφείλεται σε πολλές τροποποιήσεις και προσθήκες που έκανε η Visual Concepts στον πυρήνα του gameplay. Πρώτο και καλύτερο η επιστροφή του ανανεωμένου stamina system, στο οποίο θα πρέπει συνεχώς να δίνεται προσοχή διότι λειτουργεί σαν μια δεύτερη μπάρα υγείας που καθορίζει τις κινήσεις σας στο ρινγκ, αν και δίνεται η δυνατότητα να γεμίσει όταν πραγματοποιείτε συνεχώς taunts. Υπάρχουν τρία στάδια του Stamina όπου στο τελευταίο ο Superstar θα αρχίσει να αγκομαχάει, να δυσκολεύεται να ανακάμψει, ακόμη και να μειωθεί το damage των επιθέσεών του.

Το ότι η Visual Concepts οπτικοποίησε το προφανές είναι μεν θετικό ως προσθήκη, όμως δεν ανακάλυψε και τον τροχό. Τέλος, η τρίτη και τελευταία μπάρα που θα δει κανείς στο HUD είναι αυτή των reversals και εδώ κρύβεται για εμένα όλο το ποιόν του gameplay στην σωστή τροποποίηση του reversal system. Το reversal bar καθορίζει το πόσες φορές θα μπορέσετε να κάνετε counter τις επιθέσεις σας και ανάλογα με τον Superstar φτάνουν μέχρι και τις πέντε. Αν τις ξοδέψετε αυτό σημαίνει ότι είστε επιρρεπείς σε συνεχές "ξύλο" από τον αντίπαλό σας και σας αφήνει ξεκρέμαστο στο ρινγκ, έως ότου φυσικά γεμίσει ξανά μία -ή και παραπάνω- μπάρα. Μάλιστα, τα reversals πλέον χωρίζονται σε minor (πράσινο) και major (κόκκινο) κατηγορίες όπου η πρώτη απλά τραυματίζει λίγο τον αντίπαλο, ενώ η δεύτερη τον αφήνει και εκτεθειμένο. Να αναφέρω πως πόντους στο σκηνικό προσθέτουν οι περισσότερες ευκαιρίες που δίνονται για reversals κατά την διάρκεια των λαβών, κάνοντας όσο το δυνατόν πιο “ρεαλιστικό” το αποτέλεσμα. Με αυτό, λοιπόν, δίνεται ένα εμφατικό τέλος στο “ReversalMania” που συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια στη σειρά και μετέτρεπαν τα match σε μια ανούσια επίδειξη αντανακλαστικών και διαβάσματος των animations. Kudos για αυτό στην Visual Concepts καθώς εκτός του ότι προσέδωσε μια περισσότερο sim αίσθηση, πλέον βάζει τον παίκτη στο να σκεφτεί στρατηγικά το πως θα εκμεταλλευτεί τα reversals, πότε θα αφήσει να φάει ξύλο και πότε θα επιλέξει να επιτεθεί -πάντα σε συνάρτηση με το stamina του.

Υπάρχουν όμως κι άλλες ιδέες που υλοποίησε πολύ σωστά η εταιρία ανάπτυξης και φέρουν αυτό το πολύ καλό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα τα working grapples που μέσω ενός εύκολου στην πράξη mini-game μπορείτε να ρίξετε το stamina του αντιπάλου και να χτίσετε το δικό σας. Tα chain grapples που με το “πετρά-ψαλίδι-χαρτί” τύπου mini game, δίνουν μια κλασσική wrestling γεύση στο σύνολο. Το ανανεωμένο submission σύστημα που πάλι μέσω ενος mini game μπορεί να προσφέρει ευχάριστες ή δυσάρεστες εκπλήξεις σε έναν αγώνα καθώς είναι εφικτό να υποτάξετε κάποιον σχετικά από νωρίς και τέλος, το σύστημα των pins που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τα submissions. Όλα τα παραπάνω θα μου πείτε είναι ξεκάθαρα arcade σχεδιαστικές επιλογές, όμως στην περίπτωση αυτή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και αν και ξεφεύγει από το simulation παικτικά, μεταφέρει με επιτυχία κάποιες πτυχές του wrestling που μέχρι σήμερα έλλειπαν και οφείλουν ένα μεγάλο ποσοστό στην επιτυχία του WWE 2K16 στον τομέα του gameplay. Βέβαια δε λείπουν και εδώ οι παραφωνίες γιατί καλά όλα αυτά μέσα στο καναβάτσο, όμως όταν οι παλαιστές αρχίζουν να κάνουν τα ίδια εκτός του ρινγκ και γύρω από την αρένα τα πράγματα είναι σκούρα. Εκεί είναι που οι δαίμονες του παρελθόντος επιστρέφουν και στοιχειώνουν ίσως το πιο λαμπρό επίτευγμα του φετινού τίτλου. Εκεί είναι που θα δείτε τα μοντέλα να μπλέκονται στα ατσάλινα σκαλιά, να σκοντάφτουν χωρίς λόγο στις μπάρες ασφαλείας ή σε κάποια σκόρπια καρέκλα, άλλες φορές να γλιστράνε τα σώματα τους και ενίοτε τα animations από τις λαβές να μεταφέρουν κυριολεκτικά αρκετά μέτρα παραπέρα τη δράση σαν κάποιο είδος teleport.

Ακόμη, παρατήρησα μια καθυστέρηση στην εκτέλεση των εντολών πχ όταν κάποιος είναι στο καναβάτσο και προσπαθούσα να του κάνω μια λαβή πατώντας το Α, ο Superstar μου θα πήγαινε πέρα δώθε για να διαλέξει από ποια πλευρά θα την εκτελέσει και εν τέλει ο αντίπαλος σηκωνόταν! Όταν συνέβαινε αυτό και ήταν συχνό τόσο ώστε να γίνει ενοχλητικό έσπαγε τη ροή του αγώνα και μου θύμισε τα προβλήματα του WWE 2K15, που από εκεί πηγάζει το εν λόγω πρόβλημα. Τέτοιες παιδικές αρρώστιες θα έπρεπε να έχουν εξαλειφθεί από τη σειρά εν έτη 2015 όμως δυστυχώς υπάρχουν και φέρνουν μια ανισορροπία στο σύνολο. Θα ήθελα με λίγη παραπάνω προσπάθεια και φροντίδα να δω στο μέλλον να διορθώνονται τα brawls εκτός του τετραγωνισμένου κύκλου και να συνάδουν με την ομαλή δράση μέσα στο ρινγκ. Εξίσου θετικό βρήκα την αύξηση της δυσκολίας του παιχνιδιού κάτι που οφείλεται σίγουρα στο μεγαλύτερο learning curve που υπόκειται το 2Κ16. Ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να ακολουθήσει φυσικά μετά το τέλος των απανωτών reversals και το κάνει με απολαυστικό τρόπο. 

Στα της ποικιλίας των αγώνων, αυτοί επιστρέφουν στις παλιές δόξες των πλούσιων modes που συναντούσα στα Smackdown vs Raw, όπως έγινε με την επιστροφή των tag team ladder matches, ενώ και τα modes αυτά καθαυτά δεν πηγαίνουν πίσω. Για παράδειγμα το WWE Universe mode είναι το πιο πλήρες μέχρι στιγμής σε όλους τους τομείς και δεν έχω κάποιο παράπονο. Αμέσως μετά είναι το My Career το οποίο και προσωπικά λάτρεψα για πρώτη φορά γιατί στο παρελθόν αυτά τα modes έτειναν να είναι χοντροκομμένα και πρόχειρα, με αποτέλεσμα να τα αποφεύγω κακήν-κακώς. Αυτή τη φορά σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι ένας "wannabe" Superstar του WWE που θα πρέπει να ξεκινήσει από τα “αλώνια” του NXT για να φτάσει στα “σαλόνια” του RAW. Σαν δομή είναι εξαιρετικό μιας και ξεκίνησα από το Development program του WWE ώστε να γίνει το απαραίτητο και κατατοπιστικό tutorial και εκεί είναι που με άφησε μόνο για να εξελιχθώ ως wrestler. Στο Career η εξέλιξη του χαρακτήρα μου συνδέεται άρρητα με τις πράξεις μου εντός και εκτός ρινγκ κάτι που σημαίνει ότι από τη μια θα πρέπει να έχω ποικιλία κινήσεων στους αγώνες και αν προσφέρω όσο το δυνατόν περισσότερο θέαμα και από την άλλη να χτίζω τον χαρακτήρα μου είτε σε κακό (heel) είτε σε καλό (face) ανάλογα με τα λεγόμενά μου στις συνεντεύξεις, την υλοποίηση των οποίων βρήκα απογοητευτικά φτωχή.

Το εάν θα προσφέρω θέαμα και ποικιλία κινήσεων καθορίζει τους Skill points που θα λαμβάνω για την ανάπτυξη των attributes και αυτό υπόκειται στο πως μάχεται ο καθένας αν και εδώ το παιχνίδι σε ωθεί να παίζεις όπως βλέπεις έναν wrestling αγώνα στην τηλεόραση. Αντίθετα, τα λεγόμενά μου επηρέαζαν τις συμμαχίες μου, με ποιόν θα έκανα tag team ή θα με βοηθούσε σε δύσκολες κατάστασεις, το ποιόν θα έχω ως αντίπαλο ή ποιός είναι πιο πιθανόν να μου επιτεθεί από το πουθενά σε κάποιον αγώνα κ.ο.κ. Η πληρότητα του Career mode έγκειται στο γεγονός ότι καλύπτει κάθε σκαλί της καριέρας ενός Superstar από το NXT μέχρι και το Hall of Fame, ακόμη λαμβάνεται υπόψη και η επιρροή της Authority που είτε μπορείτε να κερδίσετε την εύνοιά της ή να γίνετε εχθρός της. Από τα μεγαλύτερα παράπονά μου για τον τίτλο είναι τα online modes που και εδώ έγιναν φιλόδοξες προσπάθειες ώστε να υπάρξει ποικιλία.

Για ακόμη μια φορά όμως το online κομμάτι του είναι κακώς γραμμένο και πιθανώς ο χειρότερος net code που υπάρχει εκεί έξω, εκτός του ότι ακόμη βασίζεται στο p2p και όχι σε dedicated servers για το matchmaking. Και είναι κρίμα γιατί συνάντησα πάρα πολλά modes με βάθος και που σίγουρα θα με κρατούσαν όπως το WWE Live που μεταφέρει κυριολεκτικά το WWE σε online περιβάλλον, όμως δεν μπορούν να σταθούν καν στα πόδια τους. Είναι κάτι το οποίο η Visual Concepts πρέπει να κοιτάξει αν θέλει να μένει ο κόσμος στο παιχνίδι της, χωρίς να αναλώνεται συνεχώς στα “Create-A” modes που ναι μεν έχουν τη χάρη τους αλλά απαιτούν πολύ χρόνο και υπομονή, την οποία προσωπικά δεν έχω.

Τεχνικά το WWE 2K16 είναι το καλύτερο της σειράς με διαφορά όσον αφορά καθαρά τα γραφικά του. Μιλάμε για κρυστάλλινη 1080p απεικόνιση με κολλημένο το κοντέρ στα 60fps. Εκτός αυτού, τα μοντέλα των Superstars και των Divas είναι τα πιο πιστά στην πραγματικότητα από κάθε άλλη φορά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παραφωνίες με παλαιστές που δεν έγινε σωστό bodyscan -τρανό παράδειγμα αυτό του Edge. Εντυπωσιακό ήταν επίσης το γεγονός ότι υπήρχαν εκφράσεις από τους παλαιστές ανάλογα με το αν δεχόντουσαν επίθεση ή αν περίμεναν καρτερικά τον αντίπαλο να σηκωθεί για το finisher. Κατά τ' άλλα, εντυπωσιακή είναι και η υλοποίηση των physics σε οτιδήποτε αντικείμενο και επιφάνεια αλληλεπιδρά ο παίκτης με αποκορύφωμα το body detection που με βάση το σωματότυπο του καθενός οι επιθέσεις είχαν το ανάλογο βάρος.

Μη ξεχάσω να αναφέρω πως είναι από τα λίγα αθλητικά παιχνίδια με πραγματικό 3D κοινό που δε μοιάζει με χάρτινα μοντέλα ή με textures από το PS1. Ηχητικά φέρει την υπογραφή της Visual Concepts οπότε οι επιλογές στο jukebox είναι ταιριαστές με το κλίμα του WWE και ποιοτικά ισάξιο με αυτό που συναντάει κάποιος στο NBA 2K. Στα του σχολιασμού είναι περιττό να αναφέρω τη δουλειά που έχει γίνει με τους Michael Cole και του Jerry Lawler, οι οποίοι συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίδυμο που όμως κάποιες φορές χάνει λίγο την αίγλη του εξαιτίας του μέτριου John Bradshaw Layfield που μπαίνει σφήνα στην αναμετάδοση. Θετικό αποτελεί το γεγονός ότι κατάφεραν να έχουν το θρυλικό Jim Ross, που παρά τα προβλήματα υγείας αποδεικνύει ότι “το έχει” ακόμη.