Zombi Review

Το πόση γκρίνια υπήρξε και συνεχίζει να υφίσταται για το ZombiU, δεν περιγράφεται. Όπως επίσης δεν περιγράφεται και το πόσο ιδιαίτερο και, εν τέλει, απολαυστικό παιχνίδι ήταν για το Wii U. Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την κυκλοφορία της όχι και τόσο επιτυχημένης παιχνιδομηχανής της Nintendo και ακόμη, εγώ προσωπικά, δεν έχω συναντήσει τίτλο που να αξιοποιεί και να διαφημίζει καλύτερα τις ικανότητες του GamePad και της κονσόλας γενικότερα. Το ZombiU εμπορικά δεν πήγε καλά, το κοινό σχεδόν το ξέχασε, αλλά επειδή η Ubisoft είχε εναποθέσει πολλά στο παιχνίδι, είπε να προσπαθήσει ξανά. Και έτσι γεννήθηκε το Zombi –το «U» από τον τίτλο λείπει για τους προφανείς λόγους- μία αποκλειστικά ψηφιακή κυκλοφορία που φέρνει το ZombiU, στα PC, Xbox One και PS4. Πριν ξεκινήσω να γράφω για την επανακυκλοφορία της Ubisoft, να ξεκαθαρίσω τα εξής. Πρώτον, έχοντας ήδη τερματίσει το παιχνίδι –δύο φορές μάλιστα- στο Wii U και ξέροντας πως στο περιεχόμενο δε φέρει αξιοπρόσεκτες αλλαγές, να σημειώσω πως για το εν λόγω review δεν τελείωσα ξανά το campaign. Ασχολήθηκα μερικές ώρες με την έκδοση του Xbox One, την οποία μας διέθεσε η αντιπροσωπεία, απλά και μόνο για να καταθέσω την άποψή ως προς την ποιότητα του port. Δεύτερον, το παιχνίδι, ενώ στο Wii U επρόκειτο για full price, τώρα έρχεται σε budget τιμή και συγκεκριμένα ζητάει €19.99, πράγμα που οφείλω να ομολογήσω πως δεν το περίμενα. Με αυτά κατά νου, λοιπόν, ας προχωρήσω στο «κυρίως πιάτο».

Σεναριακά, ο τίτλος τοποθετείται στο Λονδίνο του σήμερα όπου η προ 400 χρόνων προφητεία του αστρονόμου John Dee, αρχίζει και παίρνει «σάρκα και οστά». Η προφητεία θέλει τον κόσμο να πλήττεται από μία πανδημία η οποία, σωστά μαντέψατε, θα μετατρέψει τον πληθυσμό σε αιμοδιψή ζόμπι. Στο Zombi δεν υπάρχει ένας κεντρικός πρωταγωνιστής, με τον παίκτη να αναλαμβάνει το ρόλο κάποιου επιζώντα ο οποίος αν σκοτωθεί ή μολυνθεί από ζόμπι αντικαθίσταται από κάποιον άλλο επιζώντα. Καθοδηγητής στην προσπάθειά μας είναι ο “Prepper”, μία φιγούρα που μας μιλάει από τον ασύρματο -βλ. Atlas, BioShock- και με τη βοήθειά του θα κυνηγήσουμε τη σωτηρία μας. Το σενάριο, χωρίς φυσικά να πρωτοτυπεί, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του παίκτη μέχρι το τέλος σε σχετικά υψηλά επίπεδα, μιας και στην ιστορία εμπλέκονται μυστικές οργανώσεις, προδοσίες και ανατροπές που περιπλέκουν -όσο είναι δυνατό- την κατάσταση. Βέβαια, το κοινότοπο και χλιαρό ξεκίνημα και το απότομο φινάλε ίσως να χαλάσουν λιγάκι τη γεύση που θα ήθελε να αφήσει η κεντρική ιστορία κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους, αλλά σε γενικές γραμμές το σενάριο δεν απογοητεύει.

Αν περιμένετε να παίξετε ένα ακόμη παιχνίδι όπου ορδές από ζόμπι θα σας επιτίθενται ασταμάτητα και εσείς θα απολαμβάνεται την εξόντωσή τους, προφανώς θα απογοητευτείτε, γιατί το Zombi απέχει πολύ από αυτήν την κατηγορία (Dead Island, Left 4 Dead κλπ). Πρόκειται για ένα «αργό», σκοτεινό παιχνίδι τρόμου, όπου το στοιχείο της επιβίωσης είναι έντονο. Τα πυρομαχικά και τα εφόδια είναι ελάχιστα, την ώρα που ο θάνατος θα έρθει πολύ πιο εύκολα απ’ ότι θα περίμενε κανείς –ένα δυνατό χτύπημα από πίσω, είναι αρκετό για να σκοτώσει τον επιζώντα μας.

Αν και, ξαναλέω, με κοινότοπα περιβάλλοντα, τα οποία ξεκινάμε να τα ανακαλύπτουμε με όχι και τόσο πρωτότυπο τρόπο, οι άνθρωποι της Ubisoft έκαναν πολύ καλή δουλειά στην απόδοση της ατμόσφαιρας. Λίγο η ομίχλη, λίγο οι σκοτεινές γωνίες που φωτίζονται μόνο από έναν φακό και λίγο οι αποτρόπαιοι ήχοι των απέθαντων, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα από τα πλέον «άβολα» και αφιλόξενα περιβάλλοντα. Ο σχεδιασμός του χάρτη θυμίζει έντονα το Dark Souls. Έχουμε δηλαδή ένα σχετικά μικρό χάρτη, ο οποίος αποτελείται από ένα κεντρικό hub -το Safe House- και από αρκετές μικρότερες, ελαφρώς διαφορετικής θεματολογίας, περιοχές που ενώνονται μεταξύ τους με shortcuts.

Το μοναδικό παράπονό μου, όσον αφορά το σχεδιασμό, έχει να κάνει με τις υπό-περιοχές που μεσολαβούν μεταξύ των κεντρικών περιοχών, οι οποίες ανακυκλώνονται επικίνδυνα. Περνώντας στα objectives, τις περισσότερες φορές ο παίκτης κάνει χατίρια –που εν τέλει θα τον ευνοήσουν- για τον Prepper, του τύπου «πήγαινε και φέρε πετρέλαιο για τη γεννήτρια από τη “X” περιοχή» ή «βρες την ηλεκτρονική κάρτα για να ανοίξει η “Y” πόρτα». Ωστόσο, δε λείπουν και objectives που μοιάζουν με αυτά του I Am Alive (Ubisoft και εδώ), όπως η εύρεση αντιβιοτικών για μία γυναίκα που κινδυνεύει από μόλυνση κ.α. Για να φτάσει κανείς στα credits χρειάζεται περίπου 10 ώρες- όσοι θέλουν να ανακαλύψουν τα πάντα, ίσως χρειαστούν 2 με 3 ώρες επιπλέον.

Τα γεγονότα του Zombi απεικονίζονται μέσα από προοπτική πρώτου προσώπου -θα μπορούσα κάλλιστα να το χαρακτηρίσω first-person shooter- αλλά πιστέψτε με, απέχει πολύ από τον όρο «shooter», παρόλο που υπάρχουν αρκετά πολυβόλα όπλα. Το πρώτο όπλο που θα πάρει ο παίκτης στα χέρια του είναι μία ρακέτα του κρίκετ, η οποία αποτελεί και το μοναδικό melee όπλο. Εφόσον δεν υπάρχουν άφθονα πυρομαχικά για τα κανονικά όπλα, αυτή η ρακέτα θα τον κρατήσει συντροφιά στις μοναχικές περιηγήσεις του στο αιματοβαμμένο Λονδίνο και είναι αυτή που θα βγάλει, στις περισσότερες των περιπτώσεων, το «φίδι από την τρύπα».

Επίσης, η ρακέτα είναι υπεύθυνη και για το πιο βίαιο κομμάτι του τίτλου, μιας και το σταδιακό «άνοιγμα» του κεφαλιού ενός ζόμπι, πραγματοποιείται με χαρακτηριστική ευκολία. Για την ιστορία, η επανέκδοση της Ubisoft φέρνει μερικά επιπλέον melee όπλα (φτυάρι και ρόπαλο) και μερικά skins για τα ήδη υπάρχοντα. Επίσης, έχει αλλάξει και ο φακός του παίκτη, που πλέον του επιτρέπει να επιλέγει μεταξύ μικρότερης και αρκετά πιο ευρείας ακτινοβολίας, με τη δεύτερη να ροκανίζει περισσότερη μπαταρία αλλά και να προσελκύει ευκολότερα τα zombies.

Και μιας και αναφέρθηκα σε προσθήκες, με λύπη μου διαπίστωσα πως όχι μόνο δεν υπάρχουν άλλες σημαντικές προσθήκες, αλλά απεναντίας υπάρχει μία σημαντική έλλειψη, αυτή του multiplayer στοιχείου, που ήθελε τους παίκτες να επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω μηνυμάτων, όπως συνέβαινε στα παιχνίδια της FromSoftware. Αυτό το στοιχείο πλέον δεν υπάρχει. Η σημαντικότερη, ωστόσο έλλειψη, είναι η πλέον αναμενόμενη, δηλαδή αυτή του GamePad. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, το GamePad ήταν πραγματικά το απόλυτο εργαλείο για τον παίκτη.

Για να το θέσω καλύτερα, οι μηχανισμοί του τίτλου έχουν σχεδιαστεί με βάση την ταμπλέτα του Wii U. Το «δέσιμο» του παίκτη, με το χαρακτήρα και τον Prepper, μέσω του GamePad ήταν ασύλληπτο, οπότε ήταν φύσης αδύνατον να μεταφερθεί το οτιδήποτε στο Xbox One. Κατά την άποψή μου το παιχνίδι χάνει πολλή από την αίγλη του χωρίς το «εργαλείο» του Wii U, ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι θα αλλάξει και η βασική εμπειρία. Στον τεχνικό τομέα, το ZombiU στεκόταν επάξια στο ύψος των περιστάσεων (launch τίτλος) και του hardware του Wii U. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα όμορφο παιχνίδι, που όμως μετά από τρία χρόνια, στις «ισχυρές» κονσόλες και τα «χωρίς ορίων» PCs, δε μπορεί σε καμία περίπτωση να εντυπωσιάσει. Όχι μόνο δεν υπάρχουν βελτιώσεις, αλλά έχουν γίνει ακαταλαβίστικες εκπτώσεις στα γραφικά.

Λείπουν πολλά particle effects που χάριζαν στην ατμόσφαιρα, οι φωτισμοί δείχνουν αισθητά πιο παλιοί, το frame rate, ειδικά στις εκρήξεις, πέφτει κατακόρυφα, κάτι που δεν ίσχυε στο αρχικό παιχνίδι και γενικά δείχνει ασχημότερο απ’ ότι έδειχνε στο πολύ πιο αδύναμο Wii U πριν από τρία χρόνια. Επιπροσθέτως, κάτι παράξενα glitches στο hud της οθόνης, κάτι «τρεμοπαίγματα» στο inventory, ορισμένα παραδόξως μεγαλύτερα loading times και ένα -σε σημεία- ενοχλητικό clipping, έκαναν την εμφάνισή τους στις όποιες ώρες ασχολήθηκα με το Zombi. Υπάρχουν δηλαδή πράγματα που με ευκολία το κάνουν, τεχνικά, χειρότερο παιχνίδι.