Yoshi's Woolly World - Review

Μπορεί να σας φανεί παράξενο, αλλά το τελευταίο παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον Yoshi που κυκλοφόρησε για οικιακή κονσόλα ήταν το μακρινό 1997. Το γλυκύτατο, αλλά αρκετά ρηχό και παιδιάστικο Yoshi’s Story, είχε κάνει την τελευταία αυτή εμφάνισή στο Nintendo 64, χωρίς όμως να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Τα επόμενα χρόνια, το μικρό δεινοσαυράκι περιπλανήθηκε αποκλειστικά σε φορητές κονσόλες με άνισα αποτελέσματα που προσπάθησαν πολύ αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στα δημιουργικά επίπεδα του Super Mario World 2: Yoshi’s Island. Εντάξει, ο πήχης είναι πολύ υψηλός όταν μιλάμε για ένα από τα καλύτερα platforms όλων των εποχών, αλλά το ίδιο ισχύει για τα περισσότερα franchises της Nintendo. Και συνήθως, η ιαπωνική εταιρεία ανταποκρίνεται. Στην περίπτωση του Yoshi όμως, δεν έχει καταφέρει να επιδείξει την απαραίτητη συνέπεια στην ποιότητα για να δικαιολογήσει συχνότερες πρωταγωνιστικές εμφανίσεις.

Κάπως έτσι, και έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια μακριά από τα “σαλόνια”, το Yoshi’s Wooly World κυκλοφορεί στο Wii U. Την ανάπτυξη αυτή τη φορά, επιμελείται η Good Feel και όχι οι εσωτερικές ομάδες της Nintendo. Ο λόγος είναι μάλλον προφανής, ο τίτλος μοιράζεται το ίδιο concept με την προηγούμενη δημιουργία της Good Feel, το Kirby’s Epic Yarn οπότε η ομάδα είχε την απαραίτητη εμπειρία για να τα φέρει ευκολότερα εις πέρας. Ποιο είναι αυτό το τόσο ιδιαίτερο concept; Αν δεν το έχετε ήδη διαπιστώσει και από το υλικό που συνοδεύει το κείμενο, ο τίτλος λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο φτιαγμένο – σ’ ένα συντριπτικό ποσοστό- από μαλλί και ύφασμα. Όπως ακριβώς δηλαδή και στο Kirby’s Epic Yarn. Μόνο που εδώ, η ιδέα έχει εξελιχθεί και μετουσιωθεί πιο ολοκληρωμένα ως εμπειρία. Αρχικά, ο τίτλος είναι πανέμορφος. Και για να γίνω και λίγο γραφικός, καλοκαίρι είναι εξάλλου, ο οπτικός τομέας είναι ένα “κέντημα”. Ίσως υπερβολικά “γλυκός” για τα γούστα κάποιων, αδιαμφισβήτητα πανέμορφος παρόλα αυτά. Η λεπτομέρεια με την οποία έχει δημιουργηθεί κάθε χαρακτήρας και κάθε σπιθαμή του κόσμου του είναι άξια θαυμασμού.

Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που εκτιμάς, τόσο το αποτέλεσμα που “φτάνει” στα μάτια σου, όσο και τη δημιουργικότητα πίσω από κάθε σχεδιασμό. Τα πόδια του Yoshi μεταμορφώνονται σε ρόδες όταν τρέχεις συνεχόμενα προς μια κατεύθυνση ή σε έλικες όταν αιωρείσαι, τα αυγά του πλέον είναι κουβάρια από μαλλί, ενώ τα περιβάλλοντα, πολύ όμορφα τόσο σε σύλληψη όσο και εκτέλεση. Σεμεδάκια για χιονονιφάδες, νερό από μαλλί και κλωστές, πλεκτή λάβα, πολύχρωμα μάλλινα ουράνια τόξα, βαμβακερά σύννεφα και τόσες άλλες μικρές και μεγάλες ιδέες και λεπτομέρειες που σε κάνουν να νομίζεις πως τον κόσμο θα μπορούσε να τον έχει πλέξει...η γιαγιά σου. Αλλά με την καλή έννοια, όχι την kitch.

Έχει δηλαδή μια “ζεστή”, χειροποίητη υφή που εμένα με κέρδισε σχεδόν στιγμιαία. Και όσο η ώρα περνούσε και τα περιβάλλοντα άλλαζαν με την ίδια επιτυχία, η ιδιαίτερη αυτή αισθητική του, όχι μόνο δεν “ξέφτισε” αλλά αναδείκνυε όλο και περισσότερο την φαντασία και καλαισθησία των δημιουργών. Αυτό το αποτέλεσμα όμως δεν προκύπτει μόνο από την εικόνα. Η ίδια η περιήγηση είναι μια απόλαυση με το animation να είναι ομαλό, τη φυσική των υλικών να είναι πειστική, με τα υφάσματα να βουλιάζουν ελαφρά κάτω από το βάρος των χαρακτήρων, ενώ και όλα τα εφέ από το “πλατσούρισμα” του νερού, μέχρι τον τρόπο που τυλίγεται γύρω από τους εχθρούς το μαλλί που εκτοξεύουμε, είναι φτιαγμένα με προσοχή στη λεπτομέρεια.

Στο ίδιο μήκος κύματος φυσικά, και τα χαρακτηριστικά, “βουτηγμένα στο μέλι”, ηχητικά εφέ του Yoshi που συμπληρώνουν ιδανικά την εικόνα. Γενικά, είναι όλα τόσο χαριτωμένα, χαρωπά και “cute” που το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι είναι όλα τόσο χαριτωμένα, χαρωπά και “cute”. Αλλά αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα γούστου του καθενός. Αν δεν έχεις πρόβλημα με τα πολύ “γλυκά”, θα το λατρέψεις. Αισθητικά, το παιχνίδι είναι ένα καλλιτέχνημα. Τι συμβαίνει από εκεί και πέρα είναι το ερώτημα τώρα. Διότι και το Kirby’s Epic Yarn ήταν χάρμα οφθαλμών αλλά στο gameplay κάπου χώλαινε. Ευτυχώς, αυτή τη φορά η Feel Good τα κατάφερε καλύτερα. Όχι τέλεια, αλλά καλύτερα. Το gameplay των Yoshi ξεχωρίζει και χαρακτηρίζεται από την ικανότητα του να εκτοξεύει αβγά. Αυτό είναι το στοιχείο που το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα platforms.

Συνέπεια αυτού είναι ο πιο στρατηγικός, αργός ρυθμός αλλά και η δομή των περισσότερων collectables που κατακλύζουν τα παιχνίδια του. Στο πρώτο Yoshi’s Island του SNES, το παιχνίδι διατηρούσε μια ισορροπία ανάμεσα στο καθαρά platform, στην αξιοποίηση αυτού του μηχανισμού και τη συλλογή των collectables που ήταν το “αλατοπίπερο” της εμπειρίας για έξτρα πρόκληση. Το Yoshi’s Wooly World από την άλλη, αποτελεί στο μεγαλύτερο μέρος του ένα collectathon. Αν δηλαδή αφαιρούσαμε τα collectables από τον κόσμο του, θα ήταν εκτός από ένα τυπικό platform της Nintendo και ένα αρκετά εύκολο παιχνίδι.

Παρόλα αυτά, το παιχνίδι, κατά την άποψη μου, όχι απλά διασώζεται αλλά αποτελεί και μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Εξηγούμαι. Πρώτον, τα collectables ως επί το πλείστον, είναι έξυπνα τοποθετημένα, έχουν μια σχεδιαστική λογική και ευνοούν την εξερεύνηση και την παρατηρητικότητα. Ναι, υπάρχουν και αυτά που είναι αυθαίρετα βαλμένα όπως ένας αόρατος τοίχος χωρίς κάποιο, έστω διακριτικό “σημάδι” για να πονηρευτείς, αλλά δεν είναι πολλά. Η συλλογή τους λοιπόν είναι διασκεδαστική και αν κάποιος θέλει να τα συλλέξει όλα, το επίπεδο της πρόκλησης ανεβαίνει αισθητά. Δεύτερον, αξιοποιούνται και δεν είναι απλά διακοσμητικά, οπότε ο παίκτης έχει κίνητρο να τα αναζητά και να ξαναπαίζει τις πίστες. Συνολικά υπάρχουν τρεις κατηγορίες από collectables σε κάθε πίστα: οι πέντε μαργαρίτες, τα πέντε μαλλιά –που αν τα συλλέξεις, συνθέτουν έναν καινούργιο, θεματικό Yoshi- και οι είκοσι στάμπες που είναι κρυμμένες σε ορισμένα διαμάντια.

Για να ολοκληρώσεις 100% μια πίστα πρέπει βέβαια, εκτός από αυτά, να τερματίσεις και με γεμάτη ζωή. Αν κάποιος συλλέξει όλες τις μαργαρίτες από τις οκτώ πίστες ενός κόσμου, ξεκλειδώνει μια ένατη πίστα. Το παιχνίδι διαθέτει έξι κόσμους συνολικά. Στον δρόμο που χάραξε τόσο πετυχημένα το Super Mario 3D World, οι πίστες αυτές που ξεκλειδώνονται ως ανταμοιβή, είναι η αποθέωση του gameplay του. Είναι δύσκολες αλλά καλοσχεδιασμένες και απευθύνονται στο συγκεκριμένο hardcore κοινό που θα μπορέσει να τις απολαύσει. Ομολογώ πως, μετά από 25 ώρες παιχνιδιού δεν τις έχω ξεκλειδώσει ακόμα όλες αλλά αυτές που έπαιξα, ήταν άξιες ανταμοιβές των “κόπων” μου.

Επίσης, δεν γνωρίζω αν υπάρχουν και άλλα μπόνους σε περίπτωση που κάποιος τελειώσει 100% όλους τους κόσμος. Και εδώ φτάνουμε στο τρίτο μου επιχείρημα. Το παιχνίδι διαθέτει μπόλικο περιεχόμενο. Για υψηλά ποσοστά ολοκλήρωσης, το παιχνίδι μπορεί να διαρκέσει πάνω από 30 ώρες. Έξι κόσμοι, από 8 πίστες ο καθένας, συν τις έξι που ξεκλειδώνεις είναι ένας πολύ ικανοποιητικός αριθμός. Πέρα από τους αριθμούς όμως, το περιεχόμενο είναι τυπικό Nintendo. Χιόνι, λάβα, δάσος, στοιχειωμένα σπίτια και τα λοιπά γνωστά σκηνικά είναι και πάλι στη βάση της εμπειρίας. Δυστυχώς από θέμα σχεδιαστικών ιδεών, το παιχνίδι έχει λίγα νέα πράγματα να επιδείξει. Τα περισσότερα είναι “δάνεια” από τα Mario και Donkey Kong, απλά μεταφερμένα στον μάλλινο αυτό κόσμο με την ιδιαίτερη γοητεία του.

Το θετικό είναι πως δεν σταματά να εισάγει νέα τεχνάσματα μέχρι το τέλος και σπάνια η μια πίστα μοιάζει με μια άλλη. Θεωρώ τους τελευταίους τρεις κόσμους ανώτερους από τους προηγούμενους αλλά και αυτό μπορεί να είναι σχετικό για τον καθένα. Οι μεταμορφώσεις του Yoshi σε διάφορα οχήματα, υπάρχουν αλλά καταλαμβάνουν σαφώς μικρότερο “χώρο” από τις αντίστοιχες του Kirby’s Epic Yarn. Είναι ευχάριστες για μικρά διαλείμματα από το παραδοσιακό gameplay και τίποτα παραπάνω αφού χαρακτηρίζονται από την έλλειψη βάθους στους μηχανισμούς. Οπότε ο περιορισμός τους αλλά όχι η πλήρης κατάργησή τους, ήταν κατά την άποψη μου η πιο σωστή επιλογή. Καταλήγοντας, ο τίτλος έχει μπόλικο και ποικίλο περιεχόμενο που κρατάει το ενδιαφέρον του παίκτη από την πρώτη μέχρι την τελευταία πίστα.

Εντάξει, κάποια Bosses επαναλαμβάνονται όπως και οι εχθροί που είναι λιγοστοί αλλά αυτό δεν νομίζω πως έχει τόση σημασία από τη στιγμή που μιλάμε για platform παιχνίδι. Για το τέλος, άφησα την επιλογή co-op. Και την άφησα για να τονίσω το πόσο σημαντική ήταν η προσθήκη της. Θεωρώ πως ο ιδανικός τρόπος για να απολαύσεις το παιχνίδι είναι παρέα με έναν/ μια φίλο-η σου, όχι μόνο για τον χαβαλέ της εικονικής και μη, συνύπαρξης αλλά γιατί το συνεργατικό παιχνίδι διορθώνει και πολλά από τα κακώς κείμενα του σχεδιασμού. Ποια είναι αυτά; Τα διάσπαρτα checkpoints σε συνδυασμό με τα collectables. Με έναν δεύτερο παίκτη, μπορείς να πειραματιστείς με μεγαλύτερη ασφάλεια χωρίς να φοβάσαι ότι θα “πεθάνεις” -πόσο αβάσιμος όρος σε παιχνίδι της Nintendo- και θα ξαναγυρίσεις στο τελευταίο checkpoint και θα πρέπει να ξαναμαζέψεις όλα όσα μάζεψες για να φτάσεις μέχρι εδώ, μιας και δεν υπάρχουν “ζωές” και το respawn γίνεται αυτόματα και χωρίς περιορισμούς.

Επιπλέον, μπορείτε να συνεργαστείτε, ανεβαίνοντας ο ένας πάνω στον άλλο για να φτάσετε δυσπρόσιτες περιοχές, ενώ μπορεί ο ένας να μετατρέψει σε κουβάρι τον άλλον και να τον εκτοξεύσει σε περίπτωση που έχετε ξεμείνει από “σφαίρες”, χωρίς πάλι να χρειάζεται να γυρίσετε πίσω για να ψάχνετε εχθρούς. Πέρα από τις διευκολύνσεις, στους τελευταίους κόσμους, υπάρχουν και ορισμένες πολύ ωραίες πίστες που αναδεικνύουν τη συνεργασία των παικτών απαιτώντας συγχρονισμό και καλή επικοινωνία. Εν ολίγοις, το co-op αφαιρεί σχεδόν όλα τα στοιχεία που μπορούν να επιφέρουν εκνευρισμό όταν παίζεις μόνος, αναδεικνύει σε σημεία τον σχεδιασμό και νομίζω μεταμορφώνοντας την εμπειρία σε μια πιο χαλαρή και ευχάριστη υπόθεση. Όπως ακριβώς ταιριάζει καλύτερα με το ύφος του τίτλου. Κλείνοντας, να αναφέρω πως φυσικά το παιχνίδι συνοδεύεται από amiibos τα οποία, απ’ ότι διαβάζω, ξεκλειδώνουν έναν δεύτερο Yoshi όταν παίζεις μόνος, που ελέγχει η τεχνητή νοημοσύνη. Δεν έχω εικόνα του πως ακριβώς λειτουργεί μιας και δεν έχω στα χέρια μου τα συγκεκριμένα amiibos. Επιπλέον, το παιχνίδι είναι συμβατό και με τα προηγούμενα 40 amiibos χαρίζοντας στον Yoshi το skin του εκάστοτε χαρακτήρα amiibo.