Elliot Quest - Review

Elliot Quest - Review

12 Μαΐου 2015 08:52
Η ξαφνική συνειδητοποίηση πως δεν είσαι επτά χρονών...

Το Elliot Quest είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησε από το Kickstarter. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα tribute στο Zelda II: The adventures of Link για το NES. Ένα παιχνίδι που δίχασε κοινό και κριτικούς μιας και πέρασε το αγαπημένο franchise σε μια περίεργη διάσταση με εναλλαγές μεταξύ side scrolling platform και top down view. Η προσωπική μου άποψη για το Elliot Quest είναι μπερδεμένη. Αντιλαμβάνομαι πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να το ευχαριστηθούν λόγω της retro αισθητικής του. Αντιλαμβάνομαι επίσης την πολυπλοκότητα. Άλλα αυτά είναι δύο πράγματα που μοιάζουν να έχουν γίνει βαριεστημένα και επιτηδευμένα. Οπτικά θυμίζει οκτάμπιτο παιχνίδι κάποιου emulator παλιάς κονσόλας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, άλλα δεν είναι παράλληλα και απαραίτητα καλό.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήθελα να είχε δοθεί περισσότερη προσοχή στον οπτικό τομέα ώστε να αναδεικνύεται στην κονσόλα από την οποία υποστηρίζεται. Σίγουρα, έχει γίνει χρήση της ταμπλέτας του Wii U, όπου μπορούμε να ρυθμίζουμε τα Stats μας και να βλέπουμε ένα βασικό inventory και χάρτη, όμως ακόμη κι εκεί κυριαρχεί μια μίνιμαλ αισθητική που απέχει πολύ από το 'όμορφο' και δεν εξηγεί επακριβώς τι κάνει το κάθε αντικείμενο που έχουμε στην κατοχή μας. Τα πάντα πρέπει να τα μαντεύει ο χρήστης, μέσα από τις απεικονίσεις των εικονιδίων. Η ιδέα του 'βρες τη λύση μόνος σου' ακούγεται ελκυστική άλλα πρακτικά αφορά μόνο παίκτες που έχουν πάρα, μα πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεση τους για εξερεύνηση. Η όλη λογική θυμίζει περισσότερο ATARI παρά κάποιον σύγχρονο τίτλο. Και όπως προείπα, εντάξει, μπορεί για κάποιους να είναι νοσταλγικό, ενδιαφέρον και κατά κάποιο τρόπο...όμορφο, όμως εμένα με απογοήτευσε.

Η δυσκολία του είναι επιτηδευμένη. Δηλαδή τα πάντα είναι εναντίον σου και βρίσκονται εκεί ώστε να χάσεις. Μια λογική που κυριαρχούσε παλιά στα παιχνίδια κονσόλων, ώστε να αυξάνεται η διάρκεια του gameplay και το replayability. Αυτή, όμως, είναι μια λεπτή ισορροπία στα παιχνίδια. Πρέπει να είναι τόσο ενδιαφέρον, ώστε να μην το παρατήσεις, και τόσο δύσκολο ώστε να χαρακτηρίζεται 'προκλητικό' και όχι εκνευριστικό. Το Elliot Quest, από την αρχή σου δίνει να καταλάβεις πως πρόκειται για ένα μάλλον εκνευριστικό παιχνίδι με σκοπό όχι να το ευχαριστηθείς, άλλα να ακολουθήσεις απλά τη λογική του.

Ο ηχητικός τομέας είναι πολύ κάτω του μετρίου. Τα ηχητικά εφέ δεν προσδίδουν το παραμικρό κύρος στο παιχνίδι και θυμίζουν τα επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά μοτίβα που χρησιμοποιούσε η κονσόλα της Atari. Η μουσική τώρα, παρουσιάζει ένα μικρό ενδιαφέρον, άλλα είναι μορφής midi, η χειρότερη δηλαδή ποιότητα οργάνων που θα μπορούσε. Σίγουρα έχει τοποθετηθεί επίτηδες για να ταιριάζει στο ύφος της retro αισθητικής του παιχνιδιού άλλα πιστέψτε με, θα μπορούσε να έχει γίνει πολύ καλύτερα.

Προσωπικά βρήκα το παιχνίδι μια κόλαση. Αυτό που αρχικά έμοιαζε με ένα ανάλαφρο platform RPG που πίστεψα πως θα ευχαριστηθώ, γρήγορα μετατράπηκε σε μια προσωπική 'μάχη' με τον εαυτό μου για να μην το παρατήσω. Του έδωσα αρκετές ευκαιρίες. Έκλεισα την κονσόλα. Την άνοιξα ξανά με καθαρό μυαλό. Την έκλεισα ξανά και πάλι από την αρχή. Ειλικρινά δυσκολεύτηκα πολύ για να μην το παρατήσω γρήγορα. Έχω πρόβλημα με τα παιχνίδια που σε τιμωρούν 'με το έτσι θέλω', επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να σου προσφέρουν. Αν δεν είστε από αυτούς που έχουν άπλετο χρόνο στη διάθεση τους, over the top λογική ή από αυτούς που συμβουλεύονται οδηγούς στρατηγικής από το ιντερνέτ, θα δυσκολευτείτε πολύ να βγάλετε άκρη.

Η λογική του παιχνιδιού είναι η εξής. Πρέπει να εξοντώσεις κάποια bosses που υπάρχουν κρυμμένα -κρατήστε τη λέξη- στα διάφορα μέρη, να μαζέψετε αντικείμενα και power ups, καθώς και να συγκεντρώσετε κάποιους κρυστάλλους. Υπάρχουν μικρές 'πόλεις' όπου μπορείς να κάνεις interaction με κάποιους 'πολίτες' και να σου 'δώσουν' quests, να αγοράσεις αντικείμενα, potions και να σφυρηλατήσεις αντικείμενα -στον γνωστό blacksmith. Όλα αυτά στην πιο βασική μορφή που μπορείς να βρεις σε βιντεοπαιχνίδι, με τις λιγότερες επιλογές που υπάρχουν.

Τα bosses, λοιπόν, όπως είπα βρίσκονται 'κρυμμένα' στις διάφορες πίστες. Πρέπει να μαζέψεις κλειδιά για να ξεκλειδώσεις λουκέτα, όμως επειδή οι πίστες πολλές φορές χωρίζονται σε παραπάνω από έναν δρόμο, αν ξεκλειδώσεις τον λάθος δρόμο, δεν υπάρχει ευκαιρία να βρεις δεύτερο κλειδί ώστε να ξεκλειδώσεις τον σωστό που οδηγεί στο boss. Κανένα πρόβλημα, σκέφτεσαι! Θα βγω από την πίστα και θα ξαναμπώ ώστε να κάνει reset τα αντικείμενα. Και εδώ είναι που το παιχνίδι πραγματικά σε τιμωρεί. Όλα τα πράγματα γίνονται reset άπαξ και φύγεις από την 'οθόνη' στην οποία βρίσκεσαι, οι εχθροί ξαναγεννιούνται, άλλα όχι και τα αντικείμενα. Θα πρέπει να ψάξεις αλλού για να βρεις εκείνο το καταραμένο κλειδί. Ίσως στην πόλη σε κάποιο μαγαζί. Ίσως σε κάποιο άλλο dungeon. Ίσως στην ίδια πίστα αφού παίξεις κάποια άλλη πίστα. Ποιός ξέρει; Ποιός νοιάζεται; Πραγματικά! Ποιός μπορεί να νοιαστεί για ένα παιχνίδι που θέλει απλά να σε παιδέψει χωρίς λόγο;

Οι πίστες είναι τραγικά δύσκολες, οι εχθροί βρίσκονται στα κατάλληλα σημεία ώστε να πεθάνεις ξανά και ξανά, τα save points είναι επιμελώς τοποθετημένα ώστε να σε εκνευρίσουν, να σε γυρίσουν πολύ πίσω ή να σε κάνουν να πεθάνεις ξανά. Αν καταφέρεις να λύσεις με το μυαλό σου την μαθηματική εξίσωση που οδηγεί στη διεστραμμένη λογική του παιχνιδιού (δεν μπορώ να πάω από εδώ γιατί χρειάζεται να πάω να πάρω το double jump που βρίσκω εκεί, το οποίο δεν μπορώ να πάρω αν δεν μαζέψω 5 στάμνες και σκοτώσω 3 γουρούνια για να ανοίξει μια πόρτα από όπου πρέπει να περάσω και να αφήσω μια μπλε βόμβα που μάζεψα σκοτώνοντας ένα boss σε κάποια άλλη πίστα και δεν χρησιμοποίησα λανθασμένα για να καταστρέψω κάτι παγωμένες κολώνες στη μέση ενός δάσους), τότε ίσως μπορέσεις να τερματίσεις το παιχνίδι. Ειλικρινά όμως σε έναν κόσμο χωρίς ιντερνέτ αυτό είναι δύσκολο. Ίσως ξεβρασμένος σε ένα νησί παρέα με την μπάλα βόλεϊ της ταινίας 'ναυαγός' και άπειρο χρόνο για ξόδεμα και να το καταφέρεις. Ίσως τότε βρεις κίνητρο να το συνεχίσεις.

Κούνησα πολλές φορές το κεφάλι μου με απογοήτευση. Ίσως περισσότερες από όσες πίστευα, μιας και οι κριτικές του ανά τον κόσμο είναι παραδόξως θετικές. Μάλιστα είναι τόσο θετικές που άρχισα να διερωτώμαι αν τελικά αυτοί που εκφέρουν άποψη δοκίμασαν το παιχνίδι ή απλώς ασχολήθηκαν μόνο μισή ώρα μαζί του. Άρχισα να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου, γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως η δική μου άποψη είναι τόσο διαφορετική. Τι συμβαίνει με εμένα; Γιατί δεν βλέπω αυτό που όλοι οι υπόλοιποι βλέπουν; Μήπως το αντιμετωπίζω λανθασμένα; Μήπως του αξίζει άλλη μια ευκαιρία; Μια φρέσκια ματιά; Έτσι, κάλεσα σπίτι τον φίλο μου το Γιώργο. Χωρίς να του πω το παραμικρό για το παιχνίδι, άνοιξα την κονσόλα και τον έβαλα να παίξει. "Μη με κοιτάς", του είπα. "Ότι βλέπεις, βλέπω". "Ότι ξέρεις, ξέρω". "Προσπάθησε να βγάλεις άκρη". "Αδιάφορο!" Αυτή ήταν η πιο...ευγενική λέξη που βγήκε από το στόμα του. Χαμήλωσε το κεφάλι και σούφρωσε τα χείλια του με απογοήτευση. Αυτό είναι που σου αφήνει το Elliot Quest. Απογοήτευση ζωγραφισμένη.

Συνοψίζοντας : Δεν μπορώ να κάνω σύνοψη ενός πράγματος που δεν 'μαζεύεται' από πουθενά. Σας παραπέμπω να διαβάσετε το παραπάνω κείμενο. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω το συγκεκριμένο παιχνίδι με μια λέξη, αυτή θα ήταν 'ψυχοφθόρο'. Προσπαθεί να αποδώσει 'φόρο τιμής' στον κόσμο και τους μηχανισμούς 30ετίας του Zelda, άλλα είναι τόσο ελκυστικό όσο ένα παιχνίδι Atari σε κάποια σύγχρονη κονσόλα. Προσωπικά δεν βρήκα ούτε ένα ψήγμα που να μπορέσει να με κρατήσει ώστε να παίξω το Elliot Quest. Τα πάντα όμως είναι υποκειμενικά σε τελευταία ανάλυση.
Box Art
Tested on : Wii U
Developer : Ansimuz Games
Publisher : Ansimuz Games
Available for : PC, Wii U
Release date : 2014-11-11
Tags: