Kirby and the Rainbow Paintbrush - Review

Υποθέτω πως είναι μια έξυπνη λύση για τη μόνιμη “ξηρασία” τίτλων για το Wii U, αλλά σίγουρα δεν αποδεικνύεται πάντα επιτυχημένη. Η μηδενική υποστήριξη της κονσόλας της Nintendo από third parties προφανώς περισσότερο της την επέβαλλε παρά την επέλεξε η ιαπωνική εταιρεία, εξάλλου, προσπαθεί να κρατήσει μια ολόκληρη οικιακή κονσόλα από μόνη της. Αναφέρομαι στη νέα τάση της ιαπωνική εταιρείας να κυκλοφορεί μικρότερους, “ευκολότερους” στην ανάπτυξη τίτλους στην αγορά σε μια χαμηλότερη τιμή. Το είδαμε επιτυχημένα με το Captain Toad, όχι και τόσο επιτυχημένα με το τελευταίο Mario Party και τώρα το ξαναβλέπουμε με το νέο παιχνίδι της/του αξιαγάπητης/ου ροζ φούσκας/α γνωστή/ο και ως Kirby. Το παιχνίδι, που αποτελεί ένα άτυπο sequel του Kirby: Canvas Curse που κυκλοφόρησε πριν από δέκα χρόνια στο Nintendo DS, διακρίνεται αρχικά για το ξεχωριστό αισθητικό concept του. Η Nintendo πάντα φρόντιζε ιδιαίτερα την “εικόνα” των τίτλων της και δεν φοβόταν να πειραματιστεί με την αισθητική από την εποχή ακόμα των pastel χρωμάτων του Yoshi’s Island. Aυτή τη φορά, πλάθει ολότελα έναν κόσμο από πλαστελίνη. Το αποτέλεσμα έχει μια ιδιαίτερη γοητεία που μπορεί να μην σε εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά αλλά σε κερδίζει στην πορεία με την πολύχρωμη “γλυκύτητά” του. Το εφέ της πλαστελίνης πάνω στα textures είναι τις περισσότερες φορές εξαιρετικά πειστικό και καλοφτιαγμένο, χαρίζοντας ένα χειροποίητο “παιδικό” ύφος στο αποτέλεσμα που θυμίζει τις stop motion ταινίες των Aardman Aninmations studios.

Είναι κρίμα, όμως, που δεν χρησιμοποιείται για κάτι παραπάνω από ένα όμορφο σκηνικό και μερικά ωραία animations. Από την άλλη, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ποτέ δεν σταμάτησα να ψάξω και να θαυμάσω τις λεπτομέρειες, όπως λόγου χάρη στο Kirby’s Epic Yarn του Wii, που μοιράζεται μια παρόμοια φιλοσοφία. Σε καμία στιγμή δεν συνεπήρε τις αισθήσεις μου σε τέτοιο βαθμό ώστε να κάνω μια παύση να το απολαύσω. Ίσως να φταίει και το γεγονός πως το ίδιο το gameplay δεν σου αφήνει ποτέ τον χρόνο να κάτσεις να το επεξεργαστείς λίγο παραπάνω ή ίσως η ίδια η πλαστελίνη ως δομικό υλικό δεν είναι τόσο “φανταχτερή”. Λειτουργικά πάντως, όπως ήταν αναμενόμενο, κάνει τη δουλειά του με το παραπάνω, με σωστή και ξεκούραστη επιλογή χρωμάτων και ξεκάθαρη επικοινωνία όλων των σημαντικών πληροφοριών. Αυτά είναι πράγματα που η Nintendo κατέχει όσο κανένας άλλος developer εδώ και χρόνια, οπότε πάμε παρακάτω.

Το gameplay, όπως ακριβώς και στο Canvas Curse, βασίζεται εξ΄ ολοκλήρου στην οθόνη αφής. Ο παίκτης δεν ελέγχει άμεσα τον Kirby αλλά σχεδιάζει γραμμές πάνω στην οθόνη που το παρασέρνουν προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Δεν μπορεί, όμως, να σχεδιάζει ανελλιπώς αφού υπάρχει μια μπάρα που αδειάζει με τη χρήση και ξαναγεμίζει μόνη της με το χρόνο, απαιτώντας λίγο πιο υπολογισμένες κινήσεις. Μπορεί επίσης, πατώντας πάνω του στην οθόνη, να δώσει στον Kirby μια μικρή ώθηση που εκτός από το να αυξάνει την ταχύτητα κίνησής του, χρησιμεύει και σαν επίθεση για την εξουδετέρωση εχθρών και το σπάσιμο εμποδίων. Όλο αυτό μπορεί να είναι ένα απόλυτα φυσικό ταίριασμα στα χαρακτηριστικά του φορητού DS αλλά για έναν τίτλο του Wii U, φαντάζει λίγο περιοριστικό. Το σημαντικότερο, αχρηστεύει την οθόνη της τηλεόρασης, αφού ο παίκτης δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από το gamepad. Μόνο στο multiplayer, οι υπόλοιποι παίκτες απολαμβάνουν τη δράση από τη μεγάλη οθόνη, οπότε το παιχνίδι παίζεται στις πλείστες των περιπτώσεων, σαν φορητό... εντός του σπιτιού.

Επιστρέφοντας στο gameplay καθ’ αυτό, οφείλω να αναφέρω πως για τα δικά μου υποκειμενικά γούστα, δεν με εξιτάρει τόσο και το πρόβλημα που έχω είναι ότι με κουράζει αρκετά γρήγορα. Πρέπει να είσαι πάντα συγκεντρωμένος χωρίς “χαλάρωση” πάνω από την οθόνη και αυτό με φθείρει αρκετά γρήγορα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι κακοφτιαγμένο ή έχει κάποιο ιδιαίτερο σχεδιαστικό πρόβλημα. Αντιθέτως, είναι ένα πολύ στιβαρό δημιούργημα από τις μικρές λεπτομέρειες, όπως τα πολύ “σωστά” physics του ίδιου του Kirby μέχρι το υπολογισμένο, αν και λίγο “τυπικό” level design. Απλά νομίζω πως ακόμα και στα καλύτερα σημεία του, δεν προσφέρει την ίδια απολαυστική αίσθηση με ένα καλό, παραδοσιακό platformer. Λίγο ο αναγκαία πιο αργός ρυθμός, λίγο ο χειρισμός που ποτέ δεν γίνεται δεύτερη φύση όπως ο αναλογικός μοχλός, συμβάλλουν στη διαμόρφωση της άποψής μου. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να πω πως δεν πέρασα καλά παίζοντας το Kirby and the Rainbow Paintbrush.

Η εμπειρία έχει πιο αργούς ρυθμούς αλλά διαθέτει την έντασή της, απαιτεί γρήγορη σκέψη, ιδιαίτερα στις τελευταίες πίστες όπου πολλές φορές μια πτώση σημαίνει ακαριαίο θάνατο, διαθέτει ποικιλία χάρη στις μεταμορφώσεις του Kirby σε διάφορα οχήματα με τους δικούς τους -απλοϊκούς- μηχανισμούς, εισάγει μπόλικες νέες ιδέες και ανατροπές στο βασικό gameplay και έχει ένα καλομελετημένο level design που πάντα φροντίζει να “εκπαιδεύει” τον παίκτη προτού τον ρίξει στα “βαθιά”. Όχι όμως και πάρα πολύ “βαθιά” γιατί το παιχνίδι απευθύνεται κυρίως σε οικογένειες και παιδιά, οπότε και η δυσκολία είναι ανάλογη των περιστάσεων, τόσο όταν παίζεις μόνος, όσο και στο multiplayer όπου ο θάνατος μένει τελείως ατιμώρητος και τα respawn είναι ατελείωτα.

Μάλιστα, αν αποτύχεις μερικές φορές σε κάποια πίστα, το παιχνίδι σε ρωτάει αν θες να περάσεις απευθείας στην επόμενη. Μοναδικά, λοιπόν, στοιχεία που μένουν για να δώσουν λίγη πρόκληση είναι τα collectables που έχουν τη μορφή αστεριών και σεντουκιών καθώς και το challenge mode. Πληροφοριακά, στο multiplayer οι υπόλοιποι παίκτες χειρίζονται με τον παραδοσιακό τρόπο (Wii-mote), μικρά πλασματάκια ονόματι Waddle Dees και όχι άλλον Kirby. Έχει κάποια σημεία που γίνονται προσβάσιμα μόνο με συνεργασία αλλά κατά τα άλλα, το multiplayer φαίνεται σαν ένα έξτρα χαρακτηριστικό που προστέθηκε αργότερα για ανέμελη συντροφιά και μια πιο ομαλή δυσκολία, με τον σχεδιασμό να μην τον λαμβάνει σχεδόν καθόλου υπ’ όψιν.

Φυσικά, πάντα είναι διασκεδαστικό να παίζεις με παρέα και νομίζω το χαλαρό του στυλ ταιριάζει γάντι στο κοινό στο οποίο απευθύνεται. Αυτό που δεν ικανοποιεί κανέναν όμως είναι η έλλειψη περιεχομένου. Μέσα σε 6-7 ώρες, ολοκληρώνεται το story mode, το οποίο αποτελείται από 7 –τετριμμένους- θεματικούς κόσμους (φωτιά, έρημος, διάστημα κ.τ.λ) με 3 πίστες και ένα boss έκαστος. Δηλαδή μόλις 21 πίστες και 7 bosses από τα οποία μόνο τα 4 είναι πρωτότυπα αφού τα υπόλοιπα είναι παραλλαγές των προηγουμένων. Πέρα από τα γνωστά collectables που είναι πάγια σχεδιαστική τεχνική της Nintendo σε αυτού του είδους τα παιχνίδια αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι πάντα τόσο διασκεδαστική η συλλογή τους, μένει το challenge mode που ανέφερα και πιο πάνω.

Σε αυτό, ο παίκτης καλείται να συλλέξει εντός 15 δευτερολέπτων ένα σεντούκι θησαυρού μέσα σε ένα δωμάτιο με κάποια εμπόδια. Ουσιαστικά, πρόκειται για μίνι γρίφους οξυδέρκειας και επιδεξιότητας υπό την πίεση του χρόνου και μπορούν να γίνουν όσο εθιστικοί ακούγονται. Μέσα σε αυτούς τους μικρόκοσμους βρίσκονται όλες οι σχεδιαστικές ιδέες που κοσμούν το παιχνίδι και ορισμένες φορές μάλιστα, με τρόπους που δεν έχεις ξαναδεί ακόμα και άμα έχεις τερματίσει το story mode. To challenge mode προσθέτει κάποιες ποιοτικές ώρες παιχνιδιού αλλά δεν ξέρω αν αυτές οι συνολικά 10 ώρες, χοντρικά, είναι αρκετές για να δικαιολογηθεί μια full price αγορά. Ο καθένας ας κρίνει μόνος του. Τέλος, η μουσική δεν έχει πάντα συνέπεια στην ποιότητα αλλά με εξέπληξε ευχάριστα με ορισμένες πρωτότυπες συνθέσεις βασισμένες στην ηλεκτρική κιθάρα προς τις τελευταίες πίστες.