Trine: Enchanted Edition - Review

Τα platform παιχνίδια είναι ένα από τα αγαπημένα μου είδη. Από την εποχή του πρώτου Prince of Persia με γοήτευε το να μπορώ να δω από απόσταση το χαρακτήρα να κινείται στα επίπεδα. Η προοπτική αυτή είναι ιδανική για να συνδυάσεις την επίλυση ενός γρίφου με την πρόοδο στο παιχνίδι. Εκεί είναι μια πόρτα. Πως ανοίγει όμως; Βλέπεις εκείνο το κουτί πίσω σου; Πρέπει να το τοποθετήσεις πάνω σε εκείνον το διακόπτη. Η πόρτα ανοίγει. Το βλέπεις να συμβαίνει. Κάθε σου κίνηση έχει άμεσες συνέπειες που μπορείς να δεις. Έχεις μια ολοκληρωμένη αντίληψη για το τι πρέπει να κάνεις. Βασικά στοιχεία όπως αυτά του ύψους και του βάθους. Γνωρίζεις ακριβώς πόσο μακριά μπορεί να σε φτάσει ένα άλμα σου. Πόσο θα πονέσεις αν πέσεις από ψηλά. Αυτό πάντοτε μου άρεσε. Το Trine είναι ένα παιχνίδι σε αυτή την κατηγορία, και έτσι πρέπει να το κρίνουμε. Μπορεί να ψάχνουμε γενικώς βαθύτερα νοήματα και πολύπλοκα συστήματα μάχης, άλλα για εμένα, είναι ένα platform game, που δεν χρειάζεται να έχει τίποτε παραπάνω. Είναι ένα παιχνίδι που γυρίζει στις 'ρίζες' του αυτού που ονομάζαμε παλιά 'gameplay'.

Ομολογώ πως όταν είχε κυκλοφορήσει η αρχική έκδοση, δεν του είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Ίσως επειδή μόλις είχα αγοράσει το Wii U και τον χρόνο μου τον κατανάλωνα σε τίτλους της Nintendo. Ίσως επειδή δεν μου άρεσε το demo που είχα “κατεβάσει”. Ίσως γιατί είχα επηρεαστεί από την μετριότητα του “The Cave” του Ron Gilbert. Γεγονός είναι πως δεν μου είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση (κυρίως γιατί στο demo ξεκινάς με τον μάγο που φτιάχνει κουτιά). Πίστευα ότι αξιόλογα platforms έχουν σταματήσει να παράγονται. Το τελευταίο αξιόλογο που είχα δοκιμάσει ήταν το Rayman. Πως γίνεται να ξεπεράσεις αρτιστικά ένα τέτοιο παιχνίδι;

Για καλή μου τύχη, οι δημιουργοί αποφάσισαν να συνεχίσουν το παιχνίδι τους. Ανέπτυξαν μια νέα μηχανή γραφικών, και έβγαλαν στην κυκλοφορία το Trine 2. Σα να μην έφτανε, όμως, αυτό, είχαν την καλύτερη ιδέα που θα μπορούσαν να σκεφτούν! Έφτιαξαν το Trine Enchanted Εdition, που είναι ουσιαστικά το πρώτο παιχνίδι, άλλα με τη μηχανή γραφικών του δεύτερου. Το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Αυτό που έπαιξα, δύσκολα περνάει απαρατήρητο.

Στο Trine Enchanted σκοπός μας είναι να σώσουμε τον κόσμο από το κακό. Ναι, δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, ούτε έχει κάποιο ουσιαστικό βάθος σεναριακά, άλλα πιστέψτε με, δεν το χρειάζεται. Στη διάθεσή μας έχουμε τρεις χαρακτήρες, έναν μάγο που μπορεί να δημιουργεί αντικείμενα, έναν thief με τόξο και γάντζο και έναν ιππότη με μαγνητική ασπίδα και σπαθί. Με το πάτημα ενός πλήκτρου ή με ένα άγγιγμα στην οθόνη του Wii U Gamepad μπορούμε να εναλλάσσουμε τους χαρακτήρες μας. Είναι προσωπική επιλογή με ποιόν θέλουμε να εξερευνούμε την πίστα, άλλα θα χρειαστεί πολλές φορές να αλλάξουμε αξιοποιώντας τα χαρακτηριστικά και τις δυνατότητες του καθενός για να περάσουμε κάποιο εμπόδιο. Το playthrough είναι μικρό. Ίσως μικρότερο από όσο το ήθελα εγώ. Γύρω στις 4-5 ώρες είναι αρκετές για να το τερματίσει κάποιος. Άλλα πόσο, μα πόσο διασκεδαστικό! Δύσκολα θα βρεθείτε να έχετε κολλήσει σε κάποιο σημείο. Συνήθως αλλάζοντας χαρακτήρα και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του θα φτάνετε στη λύση.

Στα του gameplay τώρα, έχει ένα βασικό σύστημα μάχης, σχεδόν hack & slash όταν έχετε επιλέξει τον ιππότη, το οποίο εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ. Καταρχάς οι εχθροί είναι οι αγαπημένοι μου σκελετοί, με το αγαπημένο μου ηχητικό εφέ όταν τους κερδίζεις, το σπάσιμο κόκαλων. Σε αυτή την προσωπική μου άποψη έχει συμβάλει πολύ το παιχνίδι Diablo καθώς και η ταινία “Ο Ιάσων και οι Αργοναύτες”, όπου και στα δύο οι σκελετοί είναι μια καθοριστική εμπειρία που δύσκολα ξεχνάς. Στους λιγότερο ενδιαφέροντες για εμένα χαρακτήρες τοποθετείται ο μάγος, ο οποίος σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια με αφήνει αδιάφορο λόγω μάλλον της 'πρακτικής' σκέψης μου.

Ξέρω ότι αυτό που παίζω είναι 'ψεύτικο' άλλα το να χειρίζομαι κάποιον με 'μαγικές δυνάμεις' μου κάνει την εμπειρία ακόμη πιο 'ψεύτικη'. Αν κάτι τέτοιο βγάζει νόημα. Υπάρχει επίσης ένα βασικό σύστημα level up των skills των χαρακτήρων σας, καθώς και κάποια artifacts που ανεβάζουν τα γενικά ή ειδικά stats σας. Τίποτα το εντυπωσιακό και βαθυστόχαστο, άλλα βοηθούν στη συνολική εμπειρία. Online μπορείτε να παίξετε co-op με ακόμη δύο παίκτες, κάτι που προσθέτει values στον τίτλο.

Στον τομέα της απεικόνισης και του ήχου, το παιχνίδι είναι συγκλονιστικό. Κυριολεκτικά δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Λεπτομερής δουλειά στα γραφικά, ζωντανοί, όμορφοι χώροι. Εξαιρετικό level design. Φοβερά χρώματα, και φωτισμοί που με άφησαν άφωνο. Είναι αυτή τη στιγμή το ομορφότερο παιχνίδι στο Wii U, και ένα από τα ομορφότερα που έχω παίξει ποτέ σε οποιοδήποτε μέσο. Η μουσική είναι ταιριαστή, χαλαρωτική, πολύ ενδιαφέρουσα, χωρίς όμως να σου μένει στο μυαλό. Τα voice overs καθώς και ο τομέας της αφήγησης είναι επίσης εξαιρετικός. Το ταξίδι αυτού του παιχνιδιού είναι μαγευτικό. Ονειρικό. Είναι ένα παιχνίδι που αξίζει να έχει καθένας στη συλλογή του χωρίς δικαιολογίες.

Το μοναδικό αρνητικό του παιχνιδιού, είναι πως τα χρώματα στην ταμπλέτα του Wii u είναι πάρα πολύ φωτεινά, και τα γραφικά θολώνουν καθιστώντας το unplayable εκεί. Δεν ξέρω αν μπορεί αυτό να διορθωθεί με κάποιο update, άλλα για την ώρα, η οθόνη Gamepad σε κάνει να αισθάνεσαι ότι έχεις μυωπία. Over Saturated όπως θα λέγαμε. Πολύ, πολύ θαμπά και φωτεινά μαζί. Και...αυτό ήταν όλο. Αυτό ήταν και το μοναδικό αρνητικό αυτού του παιχνιδιού. Ούτε κόλλησε, ούτε δυσκόλεψε, ούτε απογοήτευσε. Προσφέρει στο ακέραιο μερικές ώρες διασκέδασης μέσα από μαγευτικά σκηνικά, με αξιόλογους γρίφους και εχθρούς. Πραγματικά, είμαι έτοιμος να παραλείψω οποιοδήποτε ψεγάδι μπορεί να κουβαλάει αυτό το αριστούργημα της Frozenbyte.