Mario Party 10 - Review

Χωρίς να το έχω επιδιώξει με θέρμη, έχω παρακολουθήσει από κοντά τη σειρά Mario Party από τα πρώτα, σχετικά, βήματά της στο GameCube. Και λέω “σχετικά” γιατί η σειρά ξεκίνησε στο Nintendo 64 προλαβαίνοντας να “κυοφορήσει” 3 τίτλους μέσα σε 2,5 χρόνια, από το 1999 μέχρι το 2001, με τους οποίους δεν ασχολήθηκα ποτέ. Η ίδια φρενήρης συχνότητα παραγωγής συνεχίστηκε και στις μέρες του GameCube με άλλους 4 τίτλους σε 3 περίπου χρόνια. Αυτό, όπως είναι φυσιολογικό οδήγησε στην κούραση του κοινού και τη φθορά του franchise μιας και οι διαφορές μεταξύ τους δεν μπορούν να χαρακτηριστούν και δραματικές. Την τελευταία δεκαετία, ο ρυθμός αυτός έχει πέσει, και για το λόγο που ανέφερα παραπάνω αλλά και γιατί η Nintendo κάλυπτε τις ανάγκες της για παιχνίδια του είδους με άλλες κυκλοφορίες τύπου Wii Sports, Wii Party, Nintendoland και πάμππολλους αντίστοιχους 3^rd party τίτλους.

Παρόλα αυτά, δεν έχασε ποτέ την πίστη της στη σειρά και είναι ασφαλές να θεωρήσουμε πως τη θεωρεί μια από τις σταθερές της προτάσεις, όπως τα Mario, Mario Kart, Smash Bros κ.α. ακόμα και αν δεν αναπτύσσεται εσωτερικά από την ίδια την Nintendo. Ένα γεγονός πάντως, που όπως διαφαίνεται στο Mario Party 10, θα πρέπει, κατά την άποψή μου να επανεξετάσει η ιαπωνική εταιρεία. Δέχομαι πως από τη φύση τους, τα συγκεκριμένα παιχνίδια δε προσφέρονται για πολλά παραπάνω από ελαφριά, προσβάσιμη, παρεϊστικη διασκέδαση, ωστόσο για να δικαιολογήσεις μια σειρά δέκα τίτλων θα πρέπει να προσφέρεις ανάμεσα στους τίτλους κάτι, μια εξέλιξη, μια αλλαγή, έναν λόγο να επενδύσει κάποιος, έναν λόγο... ύπαρξης.

Όλα αυτά δηλαδή που το Mario Party 10 δυσκολεύεται να μας παρουσιάσει. Αρχικά, μου έκανε μεγάλη αρνητική εντύπωση πως απλά για να μπορεί να παίξει κάποιος στην ολότητά του το παιχνίδι, χρειάζεται να έχει στην κατοχή του πολλά περισσότερα από ένα Wii U. Πρώτο και σημαντικότερο, χρειάζεται τουλάχιστον ένα Wii Remote. Θεωρώ απαράδεκτο, από τη στιγμή που το Wii U δε συνοδεύεται από Wii Remote στο πακέτο του στην αγορά, να κυκλοφορεί παιχνίδι αποκλειστικό για την κονσόλα που να απαιτεί κάτι έξτρα για να παιχτεί.

Η σύγχυση για τη θέση του Wii U και ο διαχωρισμός του από το Wii στο ευρύ κοινό είναι γνωστό πως είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Nintendo ακόμα και σήμερα, 2 χρόνια μετά την κυκλοφορία του και τέτοιου είδους κινήσεις μόνο ενισχύουν αυτή τη σύγχυση. Και προτού ευλόγως αναρωτηθείτε, όχι, δεν είναι το ίδιο με τα Mario Kart και Smash Bros, όπου η αδυναμία του Wii U να υποστηρίξει δυο gamepads καθιστά απαραίτητη τη χρήση Wii Remotes ή άλλων μοχλών για το local multiplayer κομμάτι τους. Εδώ, χωρίς αυτό, το παιχνίδι σε αποκλείει από τα πάντα εκτός από ένα mode και αυτό κουτσουρεμένο.

Ενώ, δεν υπάρχει online κομμάτι για να έχεις τη δυνατότητα να παίξεις multiplayer μόνο με το gamepad σου και να ευχαριστηθείς λίγο παραπάνω την εμπειρία που έχει να σου προσφέρει ο τίτλος. Επιπλέον, το ένα Wii Remote, σε παιχνίδι αυτού του είδους απλά σου επιτρέπει να παίξεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η σειρά όχι απλά στηρίζεται στο multiplayer αλλά δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης δίχως αυτό, που σημαίνει πως ένας κάτοχος Wii U θα πρέπει λοιπόν να έχει παραπάνω από ένα Wii Remote για να μπορεί να παίξει το παιχνίδι υπό τις ιδανικότερες συνθήκες για το σχεδιασμό του.

Και τα κακά μαντάτα δεν σταματούν εδώ. Υπάρχει ένα ολόκληρο mode –από τα 3 συνολικά, υπενθυμίζω- που είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στα Amiibos. Όχι, όμως, σε όλα τα Amiibos αλλά μόνο σε αυτά των αντίστοιχων χαρακτήρων του παιχνιδιού. Δηλαδή, για να τα βάλουμε λίγο κάτω, εκτός από τα Wii Remotes, χρειάζεται να έχεις και συγκεκριμένα Amiibos, ουσιαστικά για να αποκτήσεις πρόσβαση στα 2/3 (ίσως και παραπάνω) του περιεχομένου του τίτλου. Έχοντας στην κατοχή μου, δύο Amiibos μη συμβατών χαρακτήρων, αυτή η κίνηση μου φάνηκε σαν στυγνή εκμετάλλευση που δε διαφέρει καθόλου από τα DLCs που απλά ξεκλειδώνουν περιεχόμενο που ήδη υπήρχε στο παιχνίδι. Τελικώς, όλα αυτά κάνουν τη χαμηλότερη τιμή με την οποία κυκλοφορεί το παιχνίδι να μοιάζει με κακόγουστη φάρσα. Είναι κρίμα γιατί η Nintendo δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες αμφιλεγόμενες τακτικές.

Ας περάσουμε επιτέλους να δούμε και λίγο το gameplay όμως γιατί με τα παραπάνω πέρασε δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα. Για όσους δεν έχουν καμία επαφή με τη σειρά, τα Mario Party είναι πρακτικά μια ηλεκτρονική εκδοχή ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού, συνδυασμένο με το γνωστό ύφος της Nintendo. Το gameplay του είναι “ελαφρύ” και βασίζεται σε μικρές δόσεις στρατηγικής, στην τύχη και σε μια σωρεία απλοϊκών αλλά συνήθως διασκεδαστικών mini games. Πιο συγκεκριμένα τώρα, όπως και στο Mario Party 9, οι παίκτες κινούνται μαζί σε ένα όχημα μέσα στα διάφορα ταμπλό με στόχο τη συλλογή mini stars, είτε από mini games, είτε “πέφτοντας” πάνω σε αυτά που βρίσκονται διασκορπισμένα στο ταμπλό.

Τα μόνα αντικείμενα που υπάρχουν είναι ζάρια που περιορίζουν τη ζαριά –π.χ. ζάρι από 1 έως τρία μόνο- και μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους παίκτες με στρατηγικό τρόπο. Αυτό είναι το παραδοσιακό gameplay που μπορεί να παίξει κάποιος στο mode “Mario Party” και χωρίς υπερβολή, εκτός και αν με απατά τόσο οικτρά η μνήμη μου, δε διαφέρει ουσιαστικά πουθενά από το Mario Party 9. Ναι, τα mini games είναι διαφορετικά αλλά και εκεί, εδώ και πολλά χρόνια ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή ρήση που λέει “άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς”, χωρίς αυτό να τους αποτρέπει για ακόμα μια φορά να αποτελούν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι του τίτλου.

Η καινοτομία του Mario Party 10 εντοπίζεται στο δεύτερο από τα τρία modes που ονομάζεται “Bowser Party”. Σε αυτό, ένας από τους παίκτες (ή ο παίκτης μόνος του απέναντι σε χαρακτήρες που χειρίζεται η τεχνητή νοημοσύνη) αναλαμβάνει με το gamepad το ρόλο του Bowser που καταδιώκει το όχημα των παικτών. Άμα τους προφτάσει –ο Bowser στο τέλος κάθε γύρου ρίχνει 4 ζάρια μονομιάς-, ακολουθεί ένα ειδικό mini game όπου ο παίκτης – Bowser προσπαθεί να τους οδηγήσει σε αποτυχία, με απώτερο σκοπό να τους “φάει” όλες τις “ζωές” που διαθέτουν.

Αν καταφέρει να τους “εξοντώσει” και τους τέσσερις, τότε είναι ο νικητής της παρτίδας. Εκτός αυτού, κατά τη διάρκεια της κίνησης στο ταμπλό μπορεί να χρησιμοποιεί μέσω του gamepad διάφορα πονηρά τεχνάσματα για να μπερδέψει τους παίκτες σε επιλογές τους, όπως του καταλληλότερου δρόμου ή κάποιου κρυφού αντικειμένου, ζωγραφίζοντας πάνω στην οθόνη. Σε αυτά τα σημεία, βρίσκεται και η μοναδική συνεισφορά του Wii U στο παιχνίδι και κατά τη γνώμη μου, αν και ελλιπής, είναι σχετικά πετυχημένη. Μπορείς να πετάς φλόγες από το στόμα του Bowser φυσώντας στο μικρόφωνο, να γέρνεις πλατφόρμες με το γυροσκόπιο και διάφορα άλλα συνήθως πετυχημένα gimmicks.

Ο χαβαλές που πηγάζει από αυτή την κόντρα είναι δεδομένος αν και νομίζω πως μετά από ένα σημείο χάνει λίγο από την αρχική του γοητεία, οπότε επιφυλάσσομαι για το κατά πόσο θα αντέξει στο χρόνο. Κατά τα άλλα, ο τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια κυκλοφορία του Wii, με όλα τα mini games να χρησιμοποιούν το Wii Remote, είτε κάθετα, είτε οριζόντια. Στην οριζόντια χρήση που αναγκάζεσαι να κινηθείς στο χώρο με εκείνον τον άβολο “σταυρό” του μοχλού αναπολείς την άνεση του αναλογικού μοχλού και... μελαγχολείς.

Ακόμα και ο τεχνικός τομέας δεν φαίνεται να είχε ποτέ του φιλοδοξίες για κάτι παραπάνω από ένα λειτουργικό και απλά ευχάριστο τελικό αποτέλεσμα. Τα χρώματα είναι όμορφα, η εικόνα είναι ξεκούραστη στο μάτι, τα ταμπλό έχουν έναν τυπικό χαρακτήρα αλλά μέχρι εκεί. Περισσότερο σαν κάποιο HD remaster παλαιότερου τίτλου φαίνεται παρά σαν μια νέα κυκλοφορία. Εκτός των τριών προαναφερθέντων βασικών modes υπάρχουν και τα Bonus Games που είναι και αυτά διάφορα mini games, κάποια πετυχημένα, κάποια όχι και τόσο για πιο άμεση και γρήγορη διασκέδαση. Τέλος, όσον αφορά την επιλογή Amiibo Party, δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να την παίξω για να εκφράσω άποψη, για τον λόγο που ανέφερα στις αρχές του κειμένου.