Super Smash Bros. for Wii U - Review

Υπάρχει μια φανταστική ιδιαιτερότητα στη συγκεκριμένη σειρά της Nintendo. Από τη σύλληψή της και μέχρι σήμερα, η σειρά Smash Bros, στα δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια ζωής της, δεν είχε ποτέ καμία φιλοδοξία να παρεκλίνει από την αρχική συνταγή. Δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί, να εκσυγχρονιστεί, να παραλλαχτεί, να ανανεωθεί. Συνεχίζει από το 1999 με μοναδική φιλοδοξία να μεγαλώνει, να βελτιώνεται, να ισορροπεί τους μηχανισμούς της και να προσπαθεί να τελειοποιήσει με μικρές αλλαγές την κεντρική της ιδέα. Αποτελεί στην ουσία τον ορισμό του sequel σε κάθε της νέα εκδοχή. Αυτό αποδεικνύει πάνω απ’ όλα τη δύναμη της βασικής της ιδέας, με την διαχρονικότητα να είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας ενός καλού σχεδιασμού. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα και παραμένει φρέσκια, πρωτότυπη και μοναδική, όπως την πρώτη φορά. Εξάλλου, είναι μια εμπειρία που δεν προσφέρεται ούτε κατά προσέγγιση κάπου αλλού και η Nintendo ήταν προσεκτική στο να μην υπερφορτώνει το κοινό με τίτλους, αφήνοντας μπόλικο χρόνο να δημιουργηθεί ξανά ζήτηση αλλά και να αναπτυχθούν προσεγμένα, ποιοτικά παιχνίδια.

Για τυχόν, νεαρούς παίκτες ή γι’ αυτούς που δεν έτυχε να ασχοληθούν ποτέ, τα Smash Bros είναι fighting παιχνίδια με τη λεπτομέρεια πως για να κερδίσει κάποιος παίκτης θα πρέπει να πετάξει τους αντιπάλους του εκτός πίστας. Αντί για “ζωή” , υπάρχει ένας μετρητής που όσο μεγαλύτερη η τιμή του, τόσο πιθανότερο να εκτιναχθεί ο παίκτης εκτός, στο επόμενο χτύπημα. Φυσικά οι μάχες είναι “αλά Nintendo” και μέσα στην πίστα εμφανίζονται κατά καιρούς διάφορα “δωράκια” που μπορούν να επηρεάσουν τα τεκταινόμενα, ενώ το cast των χαρακτήρων είναι βγαλμένο από την πλούσια ιστορία της ιαπωνικής εταιρείας και των βιντεοπαιχνιδιών γενικότερα. Το αποτέλεσμα είναι ένας υπέροχος συνδυασμός μεταξύ στρατηγικής, ικανότητας, τύχης και χάους. Καμία μάχη δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, με τις συνθήκες να αλλάζουν ανά πάσα στιγμή και φυσικά καμία νίκη δεν είναι εγγυημένη. Καλώς ή κακώς, το Super Smash Bros. for Wii U δεν αποτελεί εξαίρεση σε τίποτα από τα παραπάνω.

Αντιθέτως, ενσαρκώνει την εξέλιξη που όλοι περιμέναμε, το επόμενο ιδανικό sequel μιας σειράς που έχει παράξει μόνο τέτοια. Το gameplay του, επιλέγει –ιδανικά κατά την άποψη μου- μια ταχύτητα που βρίσκεται ανάμεσα στο πιο γρήγορο “Melee” και στο πιο βαρύ “Brawl” ενώ το σημαντικότερο, έχει γίνει πάρα πολύ καλή δουλειά στην εξισορρόπηση του. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους και είναι απλά θέμα γούστου, στυλ μάχης και στρατηγικής το ποιον θα επιλέξεις. Οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει στο κλασικό cast είναι μικρές αλλά ουσιώδεις και με έναν μαγικό τρόπο διατηρεί την ιδιότητα να προσφέρει τεράστιο βάθος στους βετεράνους της σειράς, παραμένοντας φιλικό προς τους νέους παίκτες. Να μου πείτε, αυτά τα ξέρατε και από την έκδοση του 3DS αφού ουσιαστικά είναι το ίδιο παιχνίδι όσον αφορά στο gameplay.

Αυτό σημαίνει πως κάνει την έκδοση του Wii U να φαίνεται περιττή σε όσους ήδη έχουν επενδύσει στη φορητή; Σε καμία περίπτωση. Αρχικά, για πρώτη φορά, η σειρά εισέρχεται στην HD εποχή. Και εισέρχεται θριαμβευτικά με ένα απολαυστικό 1080p να τρέχει “ακατέβατα” στα 60fps. Τα χρώματα “λάμπουν”, οι χαρακτήρες διαθέτουν εκπληκτική λεπτομέρεια μα πάνω απ’ όλα το παιχνίδι εντυπωσιάζει στην κίνηση. Εκτός του ότι τα animations είναι “γλυκά” και λεπτομερώς σχεδιασμένα, η δράση εκτυλίσσεται με μια φυσικότητα στην κίνηση ακόμα και όταν στην οθόνη συμβαίνει το απόλυτο χάος. Φυσικά μικρές παραχωρήσεις έχουν γίνει γι’ αυτό το αποτέλεσμα, κυρίως με κάποια μέτρια textures στο background και στις πίστες. Τα πάντα κινούνται με τέτοια ταχύτητα όμως που το μάτι σπάνια εστιάζει σε αυτά οπότε δεν επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο την γενική εικόνα. Σε μια εποχή που το πακέτο 1080p – 60fps έχει γίνει καραμέλα στα χείλη των PR και του marketing για την πολυδύναμη νέα γενιά, η Nintendo –μέσω της Bandai Namco και της Sora που βρίσκονται πίσω από την ανάπτυξη του τίτλου- παραδίδει αθόρυβα και αποτελεσματικά για δεύτερη φορά φέτος, μετά το Mario Kart 8, ένα άψογο αποτέλεσμα που πάνω απ΄ όλα εξυπηρετεί ιδανικά τους σκοπούς του gameplay. Μια υπενθύμιση πως με σωστή διαχείριση πόρων, σχεδιαστικών αποφάσεων και προσανατολισμό, μπορούν να υπερκεραστούν οι ελλείψεις στην “ιπποδύναμη”.

Προτού αφήσω πίσω μου τον τεχνικό τομέα, οφείλω να δώσω τα εύσημα και για την μουσική και τον ήχο. Το παιχνίδι αποτελεί ταυτόχρονα και μια μουσική “βίβλο” της Nintendo, με μια τεράστια ποικιλία γνωστών θεμάτων της, είτε παραλλαγμένα, είτε όχι, αποτυπωμένα με υψηλή ποιότητα. Το Soundtrack του αποτελεί, δίχως υπερβολή, μια ολοκληρωμένη συλλογή που θα χαροποιήσει –ή καλύτερα, θα ενθουσιάσει- οποιονδήποτε μεγάλωσε με τα παιχνίδια της εταιρείας του Kyoto και όχι μόνο. Αρκετά όμως με τον οπτικοακουστικό τομέα, το πιάσατε το νόημα νομίζω, η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική. Τελεία. Δεν είναι αυτός βέβαια, ο μοναδικός λόγος να επενδύσει κάποιος στο Super Smash Bros. For Wii U.  Το επόμενο μεγάλο ατού του έγγυται στην πληθώρα των επιλογών και των τρόπων παιχνιδιού. Με πρώτη και καλύτερη τη δυνατότητα, για πρώτη φορά στην ιστορία, διεξαγωγής αγώνα με οκτώ παίκτες. Διπλασιάζοντας τον αριθμό των παικτών, συμβαίνει ακριβώς αυτό που περίμενες. Διπλασιάζεται το χάος. Είναι μια αρκετά μεγάλη αλλαγή σε σχέση με τους τέσσερις παίκτες και θέλει λίγο χρόνο προσαρμογής αλλά μόλις συνηθίσετε, θα την εκτιμήστε δεόντως. Η κάμερα κάνει πολύ καλή δουλειά στο να προσαρμόζεται στις αποστάσεις και ο μεγάλος αριθμός παικτών κάνει ορισμένες φορές τα πράγματα σχεδόν ανεξέλεγκτα και χαοτικά.

Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Ιδίως με παρέα, η διασκέδαση είναι εγγυημένη ενώ αν χωριστείτε κιόλας σε δυάδες, η στρατηγική και η εκμετάλλευση του χώρου μπορεί να παίξει μεγαλύτερο ρόλο. Το μόνο μειονέκτημα των οκτώ παικτών είναι πως μπορεί να εφαρμοστεί σε συγκεκριμένες μόνο πίστες. Το περίεργο είναι πως τελικά αυτός ο περιορισμός δε φαίνεται να έχει να κάνει με το μέγεθός τους –όπως αποδεικνύει η πίστα του Donkey Kong 64. Ίσως είναι θέμα διαχείρισης των πόρων της κονσόλας. Δεν γνωρίζω αλλά μια μεγαλύτερη ποικιλία θα ήταν ευπρόσδεκτη. Υπάρχει η επιλογή Smash Tour, που συνδυάζει τα ταμπλό και λίγο από το gameplay των Mario Party με τα Smash Bros. Σε αυτό, οι παίκτες κινούνται σε ένα ταμπλό –υπάρχουν τρία μεγέθη- προσπαθώντας να “χτίσουν” τα στατιστικά του παίκτη τους μαζεύοντας αντικείμενα, ενώ ταυτόχρονα συλλέγουν, χάνουν και κλέβουν μαχητές από τους αντιπάλους του. Στο τέλος, γίνεται μια τελική μάχη με τον κάθε παίκτη να αντιπροσωπεύεται από τους χαρακτήρες-μαχητές που κατάφερε να αποκτήσει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Μην περιμένετε ιδιαίτερο βάθος, ούτε καν στα επίπεδα των Mario Party, αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα προσθήκη που προσθέτει λίγη ποικιλία παραπάνω. Φυσικά το κλασικό τουρνουά επιστρέφει, με μια μπάρα δυσκολίας αυτή τη φορά -που όσοι έχουν παίξει το Kid Icarus: Uprising θα αναγνωρίσουν απ’ ευθείας- όπως και τα All Star και Stadium. Στο τελευταίο εκτός από την επιστροφή των αγαπημένων Home Run Contest –όπου ο παίκτης έχει δέκα δευτερόλεπτα να φθείρει και να εκτοξεύσει με μπαστούνι του baseball όσο πιο μακριά μπορεί ένα σάκο του μποξ- και Multi-Man Smash –όπου αντιμετωπίζει ορδές αντιπάλων- υπάρχει και μια καινούργια επιλογή που ονομάζεται Target Blast. Αυτή είναι ουσιαστικά μια παραλλαγή του Angry Birds ενσωματωμένη στο σύμπαν του Smash Bros. Ο παίκτης έχει μια βόμβα την οποία καλείται να εκτοξεύσει στρατηγικά με τα χτυπήματα του, ώστε να προκαλέσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά σε μια κατασκευή με στόχους. Είναι συμπαθητικό αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο.

Για το τέλος άφησα τα αγαπημένα μου. Τα Events και Special Orders. Τα πρώτα είναι διάφορα σενάρια που ο παίκτης καλείται να ολοκληρώσει σε ένα εύρος τριων δυσκολιών και μπορεί να περιλαμβάνουν από το να κοιμήσει η Jigglypuff τρια άτακτα παιδιά –τα οποία τυχαίνει να είναι οι Baby Bowser, Toon Link και Ness- που αρνούνται να κοιμηθούν, μέχρι, να καταβροχθίσει ο Pac – Man έξι φορές κάποιους χαρακτήρες μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. Το παιχνίδι βρίσκει δημιουργικούς τρόπους να εκμεταλλεύεται τους μηχανισμούς του και σε κάτι που μπορεί να μην είναι απλές, “σκέτες” μάχες και κρατάει το ενδιαφέρον του παίκτη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο event. Ευπρόσδεκτο μπόνους: αυτά τα events μπορούν να παιχτούν και συνεργατικά με ένα ακόμα παίκτη. Ευπρόσδεκτό γιατί εκτός από την παρέα, ορισμένα απ΄ αυτά είναι και πολύ δύσκολα.  Τα Special Orders από την άλλη, χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, στο Master Orders και στο πολύ πιο δύσκολο Crazy Orders. Στο πρώτο, το παιχνίδι σού δίνει διάφορες προκλήσεις με ανάλογο βαθμό δυσκολίας σε μορφή εισιτηρίου. Δηλαδή, αν θέλεις να παίξεις κάποια απο αυτές και να διεκδικήσεις την ανταμοιβή της, θα πρέπει πρώτα να πληρώσεις και να αγοράσεις το εισιτήριο. Όσο πιο δύσκολη η πρόκληση, τόσο πιο ακριβό το εισιτήριο και τόσο πιο μεγάλη η ανταμοιβή.

Στo Crazy Orders τώρα, αφού πληρώσεις για να μπεις –πολλά λεφτά ή απλά με ένα εισιτήριο εισόδου που έχεις κερδίσει από αλλού-,  καλείσαι να ανταπεξέλθεις σε συνεχόμενους αγώνες διαφόρων συνθηκών, μέχρι να αντιμετωπίσεις το “χέρι” –το γνωστό τελικό boss της σειράς-. Είναι επιλογή σου το πόσους και ποιους αγώνες θα διαλέξεις  να παίξεις πριν προχωρήσεις στο τελικό boss. Μπορείς ακόμα και μετά από έναν αγώνα. Οσο περισσότερους αγώνες νικήσεις, όμως, τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή. Η φθορά που δέχεσαι σε αυτούς βέβαια μεταφέρεται στους επόμενους. Αν χάσεις έστω και σε έναν, τα χάνεις όλα. Είναι δυσκολότερο απ’ ότι ακούγεται αφου στην ουσία, με το gameplay του παιχνιδιού να είναι τόσο απρόβλεπτο, τζογάρεις σε κάθε γύρο. Εκεί που νομίζεις πως έχεις τον έλεγχο, εμφανίζεται στην πίστα ένα “σφυράκί” και πριν το καταλάβεις, πετάς στους αιθέρες καταράσσοντας τον Sakurai και την τύχη σου. Αλλά ποιος μπορεί να πει εύκολα όχι σε μια ακόμα μάχη; Θρίαμβος αλλά και εκνευρισμός είναι εγγυημένα συναισθήματα στο Crazy Orders και γι’ αυτό είναι από τις ωραιότερες επιλογές του παιχνιδιού. Σε αντίθεση με τον Stage Builder που επιστρέφει από το Brawl αλλά παραμένει το πιο αδύναμο σημείο του παιχνιδιού.

Ο τρόπος που λειτουργεί είναι τελείως άβολος αφού ο παίκτης πρεπει να σχεδιάζει στο gamepad με γραμμές το περίγραμμα της πλατφόρμας που θέλει να δημιουργήσει, χωρίς να υπάρχουν έτοιμα σχήματα. Η κατάληξη αυτών είναι πως σπάνια νιώθεις άνετα την ώρα που δημιουργείς και εν τέλει καταφέρνεις με μεγάλη δυσκολία ή απλά δεν καταφέρνεις, να φτιάξεις αυτό που είχες κατά νου. Ολοκληρώνοντας, το online κομμάτι του είχε τα σκαμπανεβάσματά του αλλά σε γενικές γραμμές λειτουργεί ομαλά. Το περιβάλλον του είναι καλοσχεδιασμένο και εύχρηστο απλά ορισμένες φορές υπήρχαν μικρά κολλήματα που φαίνεται πως οφείλονται στην εκάστοτε διαδικτυακή ταχύτητα των παικτών που παίρνουν μέρος στον αγώνα. Ελπίζω, με το χρόνο να εκλίψουν και αυτά καθώς για ένα παιχνίδι αυτού του είδους, ακόμα και το μικρότερο lag μπορεί να καταστρέψει την ευχαρίστηση. Από την άλλη τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την ευχαρίστηση του να έχεις τους φίλους σου δίπλα και να απολαμβάνεις ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια παρέας που έχουν δημιουργηθεί. Αξίζει να αναφέρω πως το παιχνίδι προσφέρει κάθε πιθανή επιλογή ελέγχου, οπότε ο καθένας μπορεί να παίξει με ό,τι του είναι πιο βολικό. Από το gamepad και το pro controller, μέχρι τον αγαπημένο μοχλό του Gamecube –με ειδικό αντάπτορα. Όσον αφορά στα Amiibos, δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να δω πως ενσωματώνονται στο παιχνίδι και αν έχουν κάποια ουσιώδη χρησιμότητα.