Hyrule Warriors Review

Νομίζω πως την αγάπη μου για τη σειρά The Legend of Zelda ποτέ μου δεν την έκρυψα. Θεωρώ πως πρόκειται για μία από τις σπουδαιότερες που έχει αυτό το μέσο και θέλω, για όσο ασχολούμαι με αυτό, να βλέπω τον ξανθό ήρωα με το πράσινο σκουφί, έτσι όπως τον έχω μάθει και αγαπήσει. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πως στο άκουσμα ενός Zelda παιχνιδιού, το οποίο θα απέχει από πολύ έως ολοκληρωτικά από αυτό που έχω συνηθίσει και μάλιστα από τις Omega Force και Team Ninja, προβληματίστηκα και φοβήθηκα ταυτόχρονα. Αναφέρομαι στο Hyrule Warriors, που όσο κι αν προσπαθούσε να απομακρυνθεί από το κλασικό “Zelda franchise”, δε μπορούσε να με καθησυχάσει. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε το πρώτο logo στην οθόνη της τηλεόρασης, εγώ ήμουν πολύ καχύποπτος για το αποτέλεσμα. Ας τα πάρω όμως από την αρχή. Το Hyrule Warriors είναι ένα hack n' slash, beat-‘em-up στο ύφος των Dynasty Warriors, το οποίο έχει ντυθεί από την κορφή ως τα νύχια «Zelda». Ο τίτλος της Koei Tecmo -η μεγάλη κυρία των δύο προαναφερθέντων studios- έρχεται για να καλύψει, έστω και προσωρινά, τη δίψα των Nintendo fans και ταυτόχρονα Wii U κατόχων για ένα νέο παιχνίδι της σειράς.

Εγώ θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Τα Dynasty Warriors δε μου άρεσαν ποτέ, οπότε δε βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να μου αρέσει και το Hyrule Warriors, ακόμη κι αν τα πάντα είναι βαμμένα Zelda. Επειδή, όμως, έχω μάθει να κρίνω τα παιχνίδια γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελα εγώ να είναι, νομίζω πως ως μία αναμφίβολα μεγάλη κυκλοφορία για την κονσόλα της Nintendo, το Hyrule Warriors χρήζει μιας δίκαιης μεταχείρισης. Και η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές, πρόκειται για κάτι αξιοπρεπές. Το σενάριο λέει ότι η ισορροπία του Triforce έχει διαταραχθεί και πως το βασίλειο της Hyrule κινδυνεύει από μία σκοτεινή δύναμη, η οποία αυτήν τη φορά ακούει στο όνομα «Cia». Η Cia είναι μία μάγισσα η οποία ηγείται τεράστιων στρατών αποτελούμενων από τα γνωστά στη σειρά goblins, imps, καθώς και πολύ μεγαλύτερων και μοχθηρών πλασμάτων. Ο παίκτης μπαίνει για ακόμη μία φορά στη στολή του Link που ως βασικό σκοπό έχει τη διάσωση της πριγκίπισσας Zelda. Ο Link, όμως, είναι μόνο ένας από τους χαρακτήρες που μπορεί ο παίκτης να χειριστεί, μιας και στο «roster» διαθέσιμοι προς επιλογή είναι οι Sheik, Impa και άλλοι.

Εννοείται πως σεναριακά δεν έχει κάτι το σπουδαίο να πει, οπότε και σαφέστατα δεν αποτελεί σημείο αναφοράς για το σύμπαν των Zelda. Πριν συνεχίσω να αναλύω το παιχνίδι, θα πρέπει να σταθώ πως από τα πρώτα κιόλας λεπτά γίνεται εύκολα αντιληπτό πως, αφενός έχουμε να κάνουμε με ένα εντελώς διαφορετικό, από τα Zelda, παιχνίδι, αφετέρου οι δημιουργοί φαίνεται πως σεβάστηκαν το όνομα και την ιστορία που κουβαλάει αυτό το θρυλικό franchise. Αυτό που φοβόμουν αρχικά από την Tecmo είναι μήπως γελοιοποιήσει τον κόσμο, τους χαρακτήρες και την ιστορία των Zelda, ωστόσο το studio, τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα, φρόντισε να με καθησυχάσει νωρίς-νωρίς στο παιχνίδι. Η προσέγγιση στο σενάριο και στους χαρακτήρες έχει γίνει προσεκτικά, ενώ έχει κρατηθεί και το όλο mentality γύρω από τον κόσμο.

Το παιχνίδι χωρίζεται σε scenarios, που για τη διευκόλυνσή σας, θα τα μεταφράσω ως επίπεδα. Το κάθε επίπεδο αποτελείται από έναν αρκετά μεγάλο χάρτη που τις περισσότερες φορές θυμίζει περιοχές που έχουμε δει σε κάποιο από τα πολλά παιχνίδια της σειράς. Σε αυτούς του χάρτες, λοιπόν, ο Link και η παρέα του, θα πρέπει να αποδεκατίζουν ορδές από ατελείωτους εχθρούς, την ώρα που στο πλευρό τους έχουν και την πολύτιμη βοήθεια των Hylian knights. Ο παίκτης εκτός από την ατελείωτη σφαγή πλασμάτων, καταπιάνεται και με άλλες δραστηριότητες εντός αυτών των χαρτών, όπως είναι η κατάληψη φρουρίων και οχυρών του εχθρού, η προστασία σημαντικών προσώπων κ.α.

Αναμενόμενα, κάθε scenario ζητάει την ολοκλήρωση αρκετών objectives, για να ολοκληρωθεί αργότερα με μάχη έναντι μεγάλων bosses, τα οποία μάλιστα μοιάζουν επίσης με bosses που έχουμε δει στα Zelda. Εκτός από το βασικό Legend Mode με τα scenarios, υπάρχουν και άλλα modes τα οποία μπορούν να ροκανίσουν το χρονόμετρο της ενασχόλησης, με πιο αξιομνημόνευτο το Adventure Mode, που πρακτικά αποτελεί κυνήγι θησαυρού και τοποθετεί τον παίκτη στον "οκτάμπιτο" κόσμο του πρώτου The Legend of Zelda! Όσον αφορά το gameplay, ο χαρακτηρισμός «Dynasty Warriors» τα λέει όλα. Τις πρώτες ώρες έχουμε να κάνουμε με ένα button mashing σκηνικό, ενώ στην πορεία, όσο η πρόκληση ανεβαίνει, απαιτείται όλο και περισσότερη τακτική, καθώς και σχεδόν υποχρεωτική ματιά σε combos.

Το πρόβλημα που είχα εγώ με το όλο στήσιμο αφορά στην ανύπαρκτη πρόκληση όταν ο χαρακτήρας έρχεται αντιμέτωπος με τις ορδές αντιπάλων, με τα mini-bosses και, φυσικά, τα βασικά bosses να αποτελούν το μοναδικό σημείο που εφιστά την προσοχή του παίκτη στις μάχες. Ένας ολόκληρος στρατός δεκάδων ή και εκατοντάδων ανά σημεία πλασμάτων, είναι άπραγος στο πεδίο της μάχης και απλά βρίσκεται εκεί για να εκπληρώσει τις ανάγκες φόρτωσης της μπάρας για τα πιο αποτελεσματικά χτυπήματα. Επιπροσθέτως, προβλήματα εντόπισα και στην τεχνητή νοημοσύνη, τόσο των αντιπάλων, όσο και των συντρόφων που πολλές φορές σταματούσαν να μετακινούνται ή να κάνουν το οτιδήποτε στο χάρτη. Στο σύνολό ως A.I. όμως είναι αυτή που θα περίμενε κανείς από ένα Dynasty Warriors.

Το ευτυχές είναι ότι το gameplay μπορεί, και εμπλουτίζεται από το σύστημα αναβάθμισης του χαρακτήρα και των όπλων. Ο παίκτης μπορεί να φτιάξει ή και να συνδυάσει όπλα, να ξοδέψει τα ρούπια που κερδίζει από τις μάχες ή βρίσκει κρυμμένα στις περιοχές, καθώς και να αξιοποιήσει τα διάφορα αντικείμενα και συστατικά που αφήνουν πίσω τους οι νεκροί αντίπαλοι -και όχι μόνο- για να δημιουργήσει φίλτρα και badges. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ βαθύ όσον αφορά το σύστημα αναβάθμισης, αλλά η αλήθεια είναι ότι και τα Dynasty Warriors ανέκαθεν ήταν απλά και ρηχά σε αυτόν τον τομέα. Έχω την εντύπωση, όμως, ότι το Hyrule Warriors κάνει κάποια βήματα παραπάνω εδώ και αυτό μόνο χαμόγελα μπορεί να μοιράσει στους φίλους της κατηγορίας.

Τα γραφικά, τώρα, δε θα έλεγα πως έχουν κάτι σημαντικό να πουν, εκτός από το γεγονός ότι σε γενικές γραμμές απλά κάνουν καλά τη δουλειά τους. Περίμενα να εντυπωσιαστώ από το πλήθος των χαρακτήρων που θα απεικονίζονταν ταυτόχρονα στην οθόνη, αλλά ούτε και εδώ μπορώ να πω ότι είδα κάτι που να εκπλήξει -το Ninty Nine Nights, διατηρεί, νομίζω, τα σκήπτρα της κατηγορίας. Από την άλλη, η χρωματική παλέτα είναι πλούσια, εξολοκλήρου παρμένη από τα Zelda, ενώ αυτό που εκτίμησα περισσότερο είναι το γεγονός ότι κάθε τι που έβλεπα στην οθόνη, μεταφέρθηκε από τα παιχνίδια του Miyamoto αυτούσιο. Τα όπλα, οι περιοχές, οι χαρακτήρες, τα κτήρια, τα αντικείμενα και γενικά οτιδήποτε απεικονίζεται στο Hyrule Warriors είναι «Zelda», κάτι που κάνει ακόμη και τους μη μυημένους με αυτά τα παιχνίδια, να αισθάνονται λιγάκι πιο οικεία.

Ένα στοιχείο, όμως, που απέχει χιλιόμετρα μακριά είναι η μουσική η οποία ακολουθεί εκείνο το βιαστικό ροκ και techno μοτίβο, που προσωπικά απεχθάνομαι, αλλά νομίζω πως ήταν αναγκαίο κακό για να διατηρηθεί το «Dynasty Warriors» στοιχείο. Τέλος, θετικό βρήκα το ότι μπορούσα να παίξω το παιχνίδι εξολοκλήρου στην οθόνη του Gamepad, το οποίο παρεμπιπτόντως τα πηγαίνει μια χαρά και στα του χειρισμού.