WWE 2K22 – Θυμίζεις κάτι από τα παλιά | Review

Όλοι μα όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε την τραγωδία, τον απόλυτο πάτο που έπιασε το franchise του WWE με το WWE 2K20. Από την 2Κ μέχρι τους ταλαιπωρημένους wrestling fans που συνάντησαν τότε ένα ασυμμάζευτο και unplayable με κάθε σημασία της λέξης παιχνίδι, που είχε το θράσος να κυκλοφορήσει σε full price. Ας πάρουμε όλοι μια ανάσα βαθιά…εισπνοή…εκπνοή και ας το αφήσουμε πίσω σαν μια κακή στιγμή στο παρελθόν γιατί το διάλειμμα που έκανε η σειρά ήταν εκτός από απαραίτητο και αυτό που χρειαζόταν.

Ένας έξτρα χρόνος για να αναπτυχθεί φαίνεται να λειτούργησε θετικά καθώς το WWE 2K22 υπόσχεται να λυτρώσει τη σειρά και τους φίλους του WWE που ζητούν εδώ και αρκετά χρόνια ένα απολαυστικό wrestling παιχνίδι που δε θα κουράζει, κυρίως μέχρι να το μάθει ή όσο το παίζει κανείς. Και σε γενικές γραμμές έτσι είναι θα έλεγα πριν καν μπω στις λεπτομέρειες.

Είναι, όμως, μέχρι να προχωρήσω σε αυτές που το WWE 2K22 δεν είναι η απόλυτη φρέσκια πνοή και ο αέρας αλλαγής που θα περίμενε κανείς. Για αρχή το καλοσώρισμα ήταν ιδιαίτερα φιλικό και σε βάζει απευθείας στο εντελώς ανανεωμένο και απαραιτήτως απλουστευμένο χειρισμό του, που οποιοσδήποτε έχει μια «χ» επαφή με fighting παιχνίδια θα βρει άμεσα οικείο.

Αντί για πραγματικά αχρείαστους συνδυασμούς με shoulder buttons και κινήσεις μοχλού, τα face buttons μετατρέπονται στα βασικά κουμπιά που χρειάζεται κανείς να πατάει. Συνοπτικά η χρήση των Χ και «τετράγωνο» για τις light και heavy επιθέσεις με τον «Ο» να ξεκινά το grappling είναι το Α και το Ω του νέου παικτικού στιλ του. Το κερασάκι στην τούρτα βάζει το τέλος των ατέρμονων reversals με τις σκανδάλες. Είχαμε κουραστεί όλοι και πλέον τη θέση του reversal παίρνει το «Δ» το οποίο μετατρέπεται και σαν block.

Πατώντας το Δ και μαντεύοντας την grappling ή heavy/light attack θα καταφέρετε και τα πιο πολύπλοκα reversals. Και για να εξισορροπήσει το button mashing, υπάρχει το “stunned” που παθαίνει ο παίκτης όταν δεχθεί συνεχόμενα χτυπήματα και δεν μπορεί να αποκρούσει καμία επίθεση. Για να σηκωθεί ξανά θα πρέπει να κάνει το κλασικό button mashing, όπως στα παλιότερα Smackdown vs Raw παιχνίδια.

Η παικτική αίσθηση που μου άφησε πράγματι με πήγε πίσω στις εποχές των “SvR” παιχνιδιών απλώς τώρα ήταν περισσότερο ραφιναρισμένο και αν κοιτάξει κανείς το δάσος, πράγματι μιλάμε για ένα καλύτερο παιχνίδι. Ειδικά όταν καταφέρνει να μεταφέρει στο χειριστήριο την «χορογραφία» μεταξύ των wrestlers που παρακολουθείς στην τηλεόραση.  Για να φέρει, όμως και μια νέα αίσθηση θα πρέπει και το σύστημα των physics, των animation να συνδεθεί με αυτό άρρητα.

Στις περισσότερες φορές γίνεται, αφού η Visual Concepts έχει βρει διάφορους τρόπους στα animations για να αποφεύγονται άτσαλες κινήσεις μεταξύ των Superstars του WWE, ειδικά με τα animation της κούρασης για παράδειγμα. Επειδή όμως δουλεύτηκε σε ένα μεγάλο βαθμό η ομαλότητα των κινήσεων και η πιστότητα των animation ξεγελούν το μάτι και είναι σα να βλέπεις κανονικό αγώνα. Πραγματικά μια εξαιρετική δουλειά σε γενικές γραμμές πάντα στον τομέα αυτό, που προφανώς συμβάλλει στα μέγιστα για να αποτυπώσει τέλεια την χορογραφία του…κατς.

Ωστόσο επειδή μάλλον δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να ισιώσει όλα τα τσαλακώματα, υπάρχουν παραφωνίες. Είτε όταν μια κίνηση απλά δεν πετυχαίνει τον στόχο της και δεν κολλάνε τα σώματα, είτε γιατί εκτελούνται και από τους δύο ταυτόχρονα για παράδειγμα running grapples, φαίνεται ότι τα κομμάτια του gameplay σε σημεία στρεσαρίσματος...μπάζουν. Τέτοια υπολείμματα από το κακό παρελθόν φαίνονται ακόμα διάσπαρτα στο WWE 2K22, κάνοντας την όλη προσπάθεια να μοιάζει ναι μεν με ένα σωστό βήμα εμπρός, αλλά με ένα βαρύ reskin των ήδη υπαρχόντων μηχανισμών και γραφικών. Εκεί που έχει τεράστια διαφορά και βοηθιέται σαφώς από τις next-gen κονσόλες -παίζοντας την PS5 έκδοση- είναι ο οπτικός τομέας του.

Η πλειοψηφία των superstars τόσο των νέων, αλλά ειδικά των παλιών είναι πιστά αποτυπωμένοι, τόσο οι φυσιογνωμίες, όσο και οι σιλουέτες τους και ευτυχώς δεν συναντάμε τα τερατουργήματα των προηγουμένων ετών, που τα διορθώναμε μέσω των create modes και κατεβάζαμε custom made αλλά καλύτερες βερσιόν τους. Όχι μόνο δηλαδή διορθώνει αυτό το κομμάτι, αλλά το πάει και μπροστά. Φέτος είναι μακράν ο πιο φωτορεαλιστικός τίτλος με έναν τεχνικό τομέα που -όταν δεν μπλέκονται πολλά κορμιά- είναι σκέτη απόλαυση.

Από τα φετινά modes βρήκα να περνάω αρκετό χρόνο στο MyRise που είναι το αλλαγμένο MyCareer το οποίο φέρει πιο ομαλές story-driven στιγμές, ενώ δίνει τη δυνατότητα να φτιάξεις τον Superstar ή την Diva που επιθυμείς με μερικά RPG στοιχεία. Και το δεύτερο mode που έκλεψε τις εντυπώσεις είναι το φετινό Showcase που είναι αφιερωμένο στη θρυλική καριέρα του Rey Mysterio. Σε αυτό ο ίδιος ο "Master of 619" διηγείται μερικές από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του, την ώρα που ως παίκτες καλούμαστε να τις ζήσουμε με το...χειριστήριο.

Εκμεταλλευόμενο και τα γρήγορα loading times η εναλλαγή μεταξύ των τηλεοπτικών σκηνών στα γραφικά γίνεται με τόσο ομαλό τρόπο που η μισή ευχαρίστηση προέρχεται από την πιστή αναπαράσταση εκείνων των θρυλικών αναμετρήσεων. Επίσης, το mode μπορεί να γίνει κάπως επαναλαμβανόμενο εάν θέλετε να πιάσετε όλα τα objectives και άρα μια ακριβής αναπαράσταση, σε βαθμό που δεν το κρύβω με κούρασε σε σημεία. Βέβαια επειδή κάποια πρόσωπα από τις μεγάλες αντιπαλότητες του Rey Mysterio δεν είναι με το WWE, αλλά με το AEW όπως ο Big Show ή ο Chris Jericho χάθηκαν κάπου στο χρονοντούλαπο. 

Σε αυτό το σημείο να πω πως ένα από τα προβλήματα του παιχνιδιού είναι πως παρά τις προσπάθειες, παραμένει πίσω στο χρόνο. Για παράδειγμα περιέχει πρόσωπα που πλέον είναι στο AEW ή ακόμη δεν έχει φέρει τα ανανεωμένα γραφικά του NXT 2.0. Από αυτούς τους δαίμονες να δούμε πότε θα ξεμπλέξει η σειρά.