Call of Duty: Vanguard ή (Η αναμενόμενη αρετή της δοκιμασμένης συνταγής) | Review

Από τα νέα μονοπάτια που βάδισε το franchise του Call of Duty μετά το reboot του Modern Warfare, το οποίο έθεσε νέα στάνταρ και τον πήχη γενικότερα, φαίνεται να πατάει στο ίδιο μοτίβο -στο περίπου- για ακόμη μια χρονιά. Παίζοντας το Call of Duty: Vanguard ένιωθα αυτό το αίσθημα του «κάπου σε έχω ξαναδεί, αλλά δεν σε πεθύμησα κιόλας.» Αυτό το αίσθημα που νιώθεις όταν τα ετήσια παιχνίδια μετά από ένα peak που καταφέρνουν τη μια χρονιά, αρχίζουν και παίρνουν την κατηφόρα, χωρίς να φτάνουν σε σημείο να εκτροχιάσουν εντελώς την ποιότητα και αυτό ακριβώς κάνει το Vanguard της Sledgehammer Games, χωρίς απαραίτητα να είναι και εντελώς κακό σαν αποτέλεσμα.

Φαίνεται πως η ομάδα (ή ίσως η άνωθεν διοίκηση της Activision) έχει ένα «φετίχ» με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ακόμα, καθώς μετά το COD: WWII που πέρασε και δεν ακούμπησε, παραμένει στο ίδιο θέατρο πολέμου, αλλά με ελαφρώς διαφοροποιημένη και εκτός πραγματικότητας αισθητική σε σημεία. Και το λέω αυτό καθώς δε θυμάμαι κανένα ντοκιμαντέρ για τον Β΄ Παγκόσμιο που να αναφέρει πως είχαν red dot στα MP40 οι Ναζί ή διόπτρες στα Bren οι Βρετανοί, κάτι που τεχνολογικά είναι 30 χρόνια μπροστά ή αντίστοιχα Kevlar και κεραμικές αλεξίσφαιρες πλάκες.

Ανεξαρτήτως, το story του Vanguard διηγείται την γέννηση των ειδικών δυνάμεων όπως τις γνωρίζουμε σήμερα -τουλάχιστον έτσι θέλει η Sledgehammer να το πλασάρει- και μας τοποθετεί στις τελευταίες μέρες του πολέμου, όπου οι Συμμαχικές δυνάμεις πολιορκούν το Βερολίνο. Σε μια ενδιαφέρουσα δομή για την αφήγηση της πλοκής, αυτή κάνει πολλές φορές παλινδρομήσεις μεταξύ παρόν και παρελθόντος, ούτως ώστε να χτίσει τη δυναμική των τεσσάρων πρωταγωνιστών.

Πρόκειται για τους Arthur Kingsley, Lucas Riggs, Polina Petrova (στην οποία δανείζει τη φωνή και το motion capture η φοβερή Laura Bailey του The Last of Us Part II) και ο Wade Jackson. Οι τεσσάρων διαφορετικών εθνοτήτων στρατιώτες ενώνονται κάτω από αντίξοες συνθήκες για να φέρουν εις πέρας μια μυστική αποστολή και να αποκτήσουν πληροφορίες γύρω από το Project Phoenix των Ναζί.

Έτσι, το παιχνίδι μας μεταφέρει σε ισάριθμα διαφορετικά πεδία πολέμου, το καθένα με το δικό του εικαστικό και ιδιαιτερότητες στο gameplay, αλλά και εντυπωσιακές ταιριαστές θεματικά σεκάνς, οι οποίες ωστόσο δεν είναι αξιομνημόνευτες. Ίσως από την εποχή του Call of Duty: WWII δεν έχω ξαναπαίξει ένα τόσο ρηχό, ανέμπνευστο και χλιαρό campaign. Ποτέ δεν μου έδωσε τον συνδετικό κρίκο να νοιαστώ συναισθηματικά, να νιώσω κάποια αγωνία ή να ανατραπεί το σενάριο με κάποιον τρόπο. Έχετε δει το meme με την κατσούφα ανέκφραστη γάτα; Κάπως έτσι ήμουν κατά τη διάρκεια του campaign του Call of Duty: Vanguard, με μοναδική εξαίρεση τον οπτικό του τομέα, ο οποίος ήταν άκρως εντυπωσιακός και μάλιστα με εξέπληξε με τη χρωματική παλέτα του και γενικότερα τα κάδρα που σχεδίασαν οι artists, αλλά θα αναφερθώ παρακάτω λεπτομερώς.

Επιστρέφοντας στα του campaign αυτού καθ' αυτού, ιδιαίτερα αρνητική αίσθηση μου άφησε το γεγονός πως ο σχεδιασμός του ήταν επικίνδυνα βαρετός –«μια από τα ίδια» με τη συνταγή του shooting gallery βγαλμένου από το 2008 να ξεπηδάει συνεχώς. Δε νοείται -ακόμη κι αν έχεις story driven campaign- να υπάρχουν ακόμα συνεχόμενα spawns εχθρών μέχρι να εκπληρώσεις το objective. Και ναι, παραμένει το ίδιο εκνευριστικό μοτίβο παρά το γεγονός ότι λόγω "next-gen" οι χώροι είναι πιο ανοικτοί, οι πίστες μεγαλύτερης κλίμακας και υπάρχει και κάποιου είδους καταστρεφόμενων περιβαλλόντων σε διάσπαρτα σημεία. Τα τελευταία ειδικά είναι μια μάρκετινγκ φούσκα αφού δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στο campaign ούτε και κάτι το εντυπωσιακό, ενώ ενίσταμαι και για την χρήση τους στο multiplayer.

Πάλι συνάντησα πίστες όπου υπήρχε κυνήγι με τζιπάκια, ένα σημείο που έπρεπε σώνει και καλά να υπερασπιστείς μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός σου, ένα που κυνηγούσες θανάσιμα τον κακό, ένα που ξέφευγες από βομβαρδισμούς και ένα που έπρεπε να το παίξεις λίγο πιο stealth. Σας θυμίζουν κάτι αυτά; Κανένας από όσους θα παίξουν το campaign αυτό δε θα θυμάται σε μια εβδομάδα τι γινόταν και είναι κάπως θλιβερό να μην έχει  κάτι το αξιομνημόνευτο μια τόσο μεγάλη blockbuster -υποτίθεται- περιπέτεια. Ακόμα και το ότι αφήνει υπόνοιες πως μπορεί να συνεχιστούν οι περιπέτειες της «Vanguard» με άφησε παγερά αδιάφορο.

Εκεί που όμως το Call of Duty Vanguard σε ολοκληρώνει σαν παίκτη είναι το gunplay του συγκεκριμένα και όχι συνολικά το gameplay του -μιας και αυτό βασίζεται σε παλιές δοκιμασμένες τακτικές. Μερικές εξαιρέσεις είναι ότι μηχανισμοί του Modern Warfare, όπως το peeking στις πόρτες και το mounting κάνουν και εδώ την εμφάνισή τους. Η αίσθηση των όπλων σε συνδυασμό με το DualSense του PS5 είναι πραγματικά μια ολότελα εθιστική εμπειρία και κάτι που σε βάζει στο πεδίο της μάχης όσο μπορεί.  Είναι σουρεαλιστικό, αμα δε το νιώσεις στα χέρια σου, το γεγονός πως μετά από κάποιες ώρες ξέρεις τι όπλο κρατάς απλά και μόνο λόγω της σκανδάλης του.

Στα του multiplayer εκεί που για πολλούς είναι το ζουμί δεν μπορούν να ειπωθούν πάρα πολλά, όσο βρισκόμαστε μερικές μέρες μετά το launch. Το γνωρίζετε όλοι άλλωστε πως τόσο λόγω του feedback της κοινότητας όσο και λόγω των διάφορων τροποποιήσεων που θα αποφασίσει μέσω updates να κάνει η Sledgehammer, η εμπειρία θα μεταμορφωθεί. Ωστόσο, για τώρα μπορεί να κρατήσει τους παίκτες μια χαρά με το περιεχόμενο που προσφέρει αν και υπάρχει ένα μεγάλο αγκάθι.

Το αγκάθι λέγεται lag και το συνάντησα πολλές φορές σε σημείο που έκανε unplayable το παιχνίδι και δημιουργούσε διάφορα network related bugs. Να σημειώσω πως παίζω με οπτική ίνα και σε άλλα παιχνίδια δεν συναντώ τέτοια θέματα. Είναι ανεπίτρεπτο αγαπητοί developers του Call of Duty franchise εν έτει 2021 και με τέτοιες ισχυρές κονσόλες να μην υπάρχουν dedicated servers σε κάθε μήκος και πλάτος του multiplayer. Τι εννοώ; Μόνο το Zombies mode που αναπτύσσει η Treyarch ενσωματώνει dedicated servers για αυτό και στην πράξη τρέχει νεράκι.

Από modes έχει τόσα όσα για να μη βαρεθεί κανείς, όπως το Champion Hill που είναι ενδιαφέρουσα παραλλαγή του Gunfight, αλλά εκεί που προοδεύει σε σχέση με τον προκάτοχό του είναι οι διαθέσιμοι χάρτες. Το μεγάλο παράπονο, λοιπόν, της κοινότητας για το Black Ops Cold War ήταν πως δεν είχε αρκετούς διαθέσιμους χάρτες και η Sledgehammer δίνει και τα ρέστα της εδώ με συνολικά 20, από τους οποίους οι 16 είναι κατάλληλοι για τα κλασικά 6v6 modes.

Για τους λάτρεις των Zombies έχουν να περιμένουν ένα ακόμη φεστιβάλ πετσοκόμματος ορδών από ζόμπι, το οποίο μάλιστα σε επίπεδο story αποτελεί prequel του Dark Aether, από το αντίστοιχο του Black Ops Cold War, για όσους ακολουθούν πιστά την πλοκή που έχει χτιστεί εκεί.

Και μπορεί το Vanguard να είναι μια από τα ίδια σαν ένα COD campaign, ωστόσο οπτικοακουστικά πρόκειται αναμφίβολα για υπερθέαμα και την ιπποδύναμη των νέων κονσολών την εκμεταλλεύεται με το καλημέρα. Η πρώτη αποστολή με τη σεκάνς στο τρένο και εκείνη τη βροχή να λούζει κάθε επιφάνεια, με απίστευτες αντανακλάσεις και να αντιδρά ανάλογα την ένταση του ανέμου είναι καθηλωτική. Επίσης, το Vanguard έχει ένα από τα πιο πιστά και κοντά στον φωτορεαλισμό εφέ φωτιάς που έχω δει προσωπικά. Γενικότερα, ο οπτικός τομέας του είναι σε πολύ υψηλά, όπως προστάζουν τα blockbusterικά επίπεδά του και υπήρχαν σημεία που τα χάζευα με τις ώρες για τη λεπτομέρεια που έχουν να αποδώσουν.

Τα καρέ δεν έπεσαν ποτέ, ούτε η ποιότητα των γραφικών σε κανένα σημείο στο campaign, αν και το ίδιο δεν μπορώ να πω για τα multiplayer και Zombies, φαινόμενο το οποίο είναι κατά κάποιον τρόπο σύνηθες. Τεχνικά, όμως, δεν είναι άρτιο στον τομέα του ήχου, καθώς συνάντησα σοβαρά και συχνά προβλήματα μίξης, ειδικά στο multiplayer με την μουσική και τους διαλόγους να υπερκαλύπτουν τη δράση. Έχει όμως ένα φοβερό soundtrack δια χειρός του Bear McCreary -θα τον θυμάστε από το God of War-, το οποίο πραγματικά προσθέτει πόντους σε κάθε στιγμή του campaign.