Πέρασαν τέσσερα χρόνια -και δεν κατάλαβα πώς- από τότε που σας έγραφα για την εμπειρία μου με το Watch Dogs 2, η οποία δεν ήταν η αναμενόμενη, σχεδόν σε όλο της το φάσμα, παρά το ότι το hype ήταν κατά πολύ μειωμένο, μετά το υπέρμετρο hype του πρώτου Watch Dogs. Η DedSec, όμως, δε σταμάτησε τη δράση της, τουλάχιστον στη Μεγάλη Βρετανία και επέστρεψε δριμύτερη. Βλέπετε, για να πετύχεις κάποιες φορές τον σκοπό σου περνάς από αυτό που λέμε «trial & error». Θα δοκιμάσεις, θα εκτελέσεις, θα αποτύχεις, θα πέσεις, θα σηκωθείς και ξανά από την αρχή. Αυτό είναι κάτι που ισχύει παντού και πόσο μάλλον όταν ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Η Ubisoft, λοιπόν, χρειάστηκε δύο AAA blockbuster τίτλους για να αντιληφθεί στο 100% τι θέλει να κάνει με αυτό το franchise. Το Watch Dogs Legion είναι η δήλωση της ομάδας ανάπτυξης πώς «βρήκα τα πατήματά μου, αυτό είμαι, αποδεχτείτε με».
Και παρά το ότι ήμουν δύσπιστος -δύο τίτλοι προηγήθηκαν, οπότε το καλάθι ήταν μικρό αναμενόμενα- μπόρεσε να μου δώσει να καταλάβω τις προθέσεις του, αλλά και να βελτιώσει όλους τους τομείς του -είτε λίγο είτε περισσότερο- σαν παιχνίδι. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο σκοπός του sequel; Θα μου πείτε εύλογα πως απλά ξεπέρασε κάτι που ήταν μέτριο. Άδικο δεν έχετε, όμως το έκανε με ευχάριστο τρόπο; Εκεί είναι που με κέρδισε στο σύνολο η εμπειρία του και θα σας πω αναλυτικά τους λόγους.
Καταρχάς φεύγουμε από τη ψευτοχιπστερίστικη πόλη του Σαν Φρανσίσκο και το cringefest που επικρατούσε εκεί. Πλέον η δράση μετακομίζει στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο του άμεσου μέλλοντος, λίγα χρόνια πιο μπροστά από το...δικό μας timeline. Αυτή η επιλογή και μόνο φέρνει έναν άλλον, φρέσκο, ευρωπαϊκό αέρα στο παιχνίδι. Είναι εκείνη η αίσθηση του «μισό λεπτό, έχω περπατήσει εκεί» που με έκανε να νιώθω σε ένα γνώριμο περιβάλλον, παρά το ότι ήταν ψηφιακό. Ένιωσα αυτήν την πιστή αναπαράσταση των τοποθεσιών της Ιταλίας που έκαναν τα αξεπέραστα Assassin’s Creed II και Brotherhood, με τη Ρώμη και τη Φλωρεντία.
Το Albionοκρατούμενο Λονδίνο είναι η απόδειξη ότι η Ubisoft ξέρει να αναπαριστά ευρωπαϊκές πόλεις, όπως η Rockstar τις ΗΠΑ, και το Legion είναι η σφραγίδα της. Από τις γνώριμες “Underground” πινακίδες του μετρό, στα παλιά βικτωριανά κτίρια, τα αλήτικα δρομάκια του Camden, την πλατεία Trafalgar, το Soho ακόμη και τον εμβληματικό Πύργο. Μπορεί να τους δόθηκε μια φουτουριστική πινελιά και να μην είναι 1:1 αναπαράσταση της πόλης, ενώ λείπουν κάτι προάστια -αντιλαμβάνομαι τους περιορισμούς στο hardware- ή κάποια γνωστά γήπεδα από εμβληματικούς δρόμους πιθανότατα λόγω δικαιωμάτων (;), αλλά αν έχεις περπατήσει το Λονδίνο νιώθεις αυτό το αίσθημα του γνώριμου μέρους. Εκεί που θα το ήθελα πιο Rockstar το σκηνικό και εκεί φαίνεται το αντικειμενικά ελίτ επίπεδο της εταιρίας αυτής, είναι στη ζωντάνια της πόλης.
Για να μη παρεξηγηθώ, τα καταφέρνει εξαιρετικά για παιχνίδι της Ubisoft να μην πατάει copy-paste σε NPCs και σκηνικά και νιώθεις τη βαβούρα της μεγαλούπολης του Λονδίνου, όμως όχι σε βαθμό που λες ότι άγγιξε τέτοια επίπεδα. Ίσως αυτό να είναι προνόμιο και μεγάλο ταλέντο της Rockstar μόνο τελικά. Εκτιμώ, όμως, ότι προσπάθησε και σε αυτό το κομμάτι. Είναι κάπως τρομακτικό να βλέπεις σε ένα βιντεοπαιχνίδι την αστυνομική βία που επικρατεί στις ΗΠΑ και γενικότερα σαν φαινόμενα της σύγχρονης κοινωνίας. Ακόμη πιο τρομακτικό είναι γνωρίζοντας πόσο προφητικό ήταν το Watch Dogs 2 για την κυριαρχία των social media στις μέρες μας, το Legion να προοικονομεί απολυταρχικά καθεστώτα και ακραία κρατική εποπτεία στο όνομα της ελευθερίας και της ασφάλειας. Σας χτυπάει κανέναν καμπανάκι;
Μετά την τραυματική εμπειρία του χλιαρού storyline του Watch Dogs 2, η οποία πραγματικά ήταν ο ορισμός της βαρεμάρας, εδώ συναντάμε μια άλλη προσέγγιση. Αντί να επικεντρώνεται σε έναν μεγάλο κακό, σού πετάει τέσσερις αρχηγούς-bosses, όπου ο καθένας τους έχει τη δικιά του θεματολογία και storyline, τα οποία δένουν όμορφα στο φινάλε του τίτλου -χωρίς όμως να δίνει την έννοια ενός γκράν φινάλε που θα ήθελα προσωπικά. Από τον υπόκοσμο και το εμπόριο οργάνων, θα μεταφερθείτε σε σκληρή sci-fi θεματολογία, με άμεση επέκταση και στον δικό μας κόσμο, γεμάτη ηθικά διλήμματα για την χρήση της AI, την ενσωμάτωσή της με τους ανθρώπους, αλλά και σε ένα storyline με τεχνολογίες παρακολούθησης και καταστολής στο…όνομα της ελευθερίας, από μια ιδιωτική μιλιταριστική εταιρία που πλέον ελέγχει το Λονδίνο. Όλα αυτά σε λενα playthrough που ξεπέρασε τις 40 gameplay.
Το πιο θαρραλέο θέμα με το οποίο καταπιάνεται όμως το Watch Dogs Legion δεν είναι άλλο απ' αυτό της τρομοκρατίας και της εκμετάλλευσής της, ως όργανο καταστολής πληθυσμών. Τα "Οργουελικά" vibes, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι ισχυρότερα από ποτέ. Η τελευταία είναι η Albion που ανέφερα και η οποία έχει απλώσει τον ζυγό της σαν άλλο φασιστικό καθεστώς απ' άκρη σ' άκρη του Λονδίνου. Ο κόσμος είναι απελπισμένος και η μόνη του "σανίδα" είναι η Dedsec για να τους δώσει την ελπίδα της αντίστασης.
Μια αντίσταση, όμως, δε χτίζεται από ένα άτομο και ούτε βασίζεται σε ένα πρόσωπο, όπως έκαναν τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Η αντίσταση είναι μια ιδέα που αποτελείται από ένα σύνολο. Το μοναδικό, λοιπόν, gameplay χαρακτηριστικό του Legion, όπου κάθε -χωρίς υπερβολή- NPC της πόλης μπορεί να γίνει σύμμαχός σας, είναι όχι μόνο ένα εργαλείο, αλλά στέκει και ιδεολογικά με αυτό που θέλει να παρουσιάσει το παιχνίδι. Θέλετε να στρατολογήσετε μια γιαγιά; Έναν εφοριακό; Έναν influencer; Έναν μάγειρα; Έναν παίκτη ριάλιτι; Μπορείτε!
Η ιστορία και τα storylines, επομένως, δεν ξετυλίγονται βασισμένα σε έναν μόνο χαρακτήρα, αλλά μέσω αυτής της κολεκτίβας που είναι η Dedsec και θαρρώ πως εδώ αυτό το πείραμα της Ubisoft είναι σε γενικές γραμμές επιτυχημένο. Λίγο πιο σφιχτή η γραφή της πλοκής να ήταν και να μην τραβούσε αχρείαστα και θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.
Υπάρχουν, όμως, μερικοί παράγοντες που κάνουν το κυνήγι των operatives να θυμίζει…Pokemon. Και τι εννοώ, κάθε άνθρωπος έχει το δικό του επάγγελμα ή ειδική ικανότητα. Για παράδειγμα, μπορείτε να στρατολογήσετε έναν φρουρό της Albion και να διεισδύετε ανενόχλητοι ή γενικότερα αυτοί που έχουν επαγγέλματα με στολές σας δίνουν πρόσβαση σε μέρη που κανονικά απαγορεύεται. Επίσης, άλλοι χειρίζονται καλύτερα τα όπλα, είναι ικανότεροι στο stealth ή στο hacking εξ’ αποστάσεως. Ανάλογα το παικτικό σας στιλ αποφασίζετε και τα μέλη της DedSec.
Το ύφος του hacking λουνα παρκ ισχύει και στο Legion, μόνο που τώρα, o τρόπος με τον οποίο διαμορφώνει το inventory, αλλά και η στρατολόγηση των NPCs την αίσθηση του gameplay, σε κάνει να νιώθεις άτρωτος…σχεδόν. Μπορεί ως παίκτης να έχεις στη διάθεσή σου δεκάδες gadgets, σε σημείο που είναι σα να σε αφήνει να ενεργοποιείς cheats από το πρώτο λεπτό, όμως είσαι αρκετά τρωτός, οπότε έτσι εξισορροπείται.
Ήταν πραγματικά απολαυστικό να μπαίνω στις αποστολές καβάλα σε ένα cargo drone που μόλις χάκαρα ή να περνάω ολόκληρες αποστολές αθόρυβα με το φιλαράκι μου το spiderbot ή να προκαλώ χάος με τα αντιτρομοκρατικά drones. Οι επιλογές προσέγγισης μπορεί να είναι εξευτελιστικά προφανείς, τόσο που έλεγα από μέσα μου «κάντε το κάπως πιο δύσκολο», όμως όλο αυτό το ύφος εν τέλει ενισχύει τον παράγοντα “fun to play”. Αυτός είναι ο σκοπός του από άκρη σ' άκρη άλλωστε.
Και δεν παίζει ρόλο που ακόμη δεν έχει multiplayer χαρακτηριστικά. Το Λονδίνο σας δίνει τόσο μα τόσο περιεχόμενο, αποστολές, γωνίες και collectables να βρείτε που η singleplayer εμπειρία του και μόνο αξίζει. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα ενσωματωθεί το multiplayer όταν κυκλοφορήσει μέσω update τον Νοέμβριο, όμως βάσει αποτελέσματος θαρρώ πως καλύτερα που δεν είχε online notifications η όλη ιστορία.
Καταληκτικά, μιας και φτάσαμε αισίως στο τέλος αυτής της γενιάς, είναι προφανές ότι το PS4, όπου έπαιξα το αντίτυπο του review, έχει τερματίσει σε απόδοση. Δε θα δείτε κάτι το συγκλονιστικό και πιστεύω πως αυτό είναι αναμενόμενο, έως ότου δούμε πως τρέχει μια next-gen έκδοσή του. Γενικά θα ήθελα πιο στιβαρό τεχνικά το Legion, διότι συνάντησα και framedrops, αλλά και συχνό tearing σε καταστάσεις πανικού εντός της οθόνης. Σαν ποιότητα είναι ένα κλικ παραπάνω καλύτερο από το προηγούμενο, ιδιαίτερα όσο έχουμε να κάνουμε με αντανακλάσεις, όμως η ομορφιά του φουτουριστικού Λονδίνου είναι αυτό που μασκαρεύει τις ατέλειες που έχει.
Αν κάτι παρέμεινε cringe, αυτό είναι το voice acting. Επειδή πρέπει να αντιπροσωπεύσει μια ευρεία γκάμα χαρακτήρων και ανθρώπων, πολλές φορές έμοιαζε σα να βλέπω μεταγλωττισμένο καρτούν Σάββατο πρωί, με έναν ηθοποιό να προσπαθεί να αλλάξει τη φωνή του για άλλους τρεις. Θα έπρεπε να δοθεί παραπάνω προσοχή στον τομέα αυτόν. Εκεί που του βγάζω το καπέλο, όμως, είναι στο ραδιόφωνό του και στις μουσικές επιλογές του. Και πάλι το Watch Dogs επιμένει με Prodigy (με το Light Up The Sky), αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι μερακλήδες, όταν έχει και Bolt Thrower.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.