Star Wars: Squadrons Review – Η απόλυτη εμπειρία διαστημικών πτήσεων

Έπρεπε να φάει δύο γερά χαστούκια η ΕΑ για να στρώσει μετά το reboot του Star Wars: Battlefront και του sequel του που το καθένα στιγματίστηκε για τους δικούς του λόγους. Αφού τις έφαγε, λοιπόν,  έδωσε τα σκήπτρα του license του Star Wars στην ταλαντούχα και ικανότατη Respawn Entertainment, η οποία έχοντας αποδείξει τι αξίζει με το campaign του Titanfall 2, παρέδωσε το αρτιότερο παιχνίδι του σύμπαντος από εποχή Star Wars: The Force Unleashed, με το Jedi Fallen Order. Δεν μπορώ να φανταστώ τι χαμός θα γινόταν στο fanbase εάν η ιστορία του γινόταν μια “Star Wars Story” ταινία ή μια σειρά επιπέδου The Mandalorian.

Όπως και να έχει, για να τιμήσει φέτος το license της η EA παρέδωσε τα κλειδιά στην Motive Studios, που εργάστηκε στο Battlefront 2 και της είπε να φτιάξει ένα Star Wars παιχνίδι, χωρίς μεγάλο budget λίγο πριν εκπνεύσει η τρέχουσα γενιά. Κάπως έτσι κατέληξε στην ιδέα του να αναπτύξει ένα μοντέρνο και αντάξιο παλαιότερων τέτοιων τίτλων του franchise παιχνίδι με αερομαχίες. Και έτσι γεννήθηκε το Star Wars: Squadrons, το οποίο να σας πω την αλήθεια δεν περίμενα πως θα με ευχαριστούσε τόσο ως fan του σύμπαντος του George Lucas αλλά και σαν gamer με το τιμιότατο πακέτο που προσφέρει.

Είναι αυτό που είναι και σίγουρο για τον εαυτό του, αλλά ας αποδομήσω τα συστατικά του ξεκινώντας από το campaign. Βρισκόμαστε χρονολογικά λίγο μετά το Return of the Jedi και την μεγάλη ήττα που δέχθηκε η Αυτοκρατορία στον Endor. Επειδή όμως πρόκειται για μια περίπτωση Λερναίας Ύδρας, δεν σημαίνει πώς έπαψε να υφίσταται και έτσι τα απομεινάρια της προσπαθούν να χτίσουν μια είδους Αντίσταση και έτσι οι ρόλοι που είδαμε στην original τριλογία αντιστρέφονται και άρα και η δυναμική των δύο στρατοπέδων.

Εν ολίγοις και χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, προσφέρει μια κλασική και απολαυστική περιπέτεια εντός του σύμπαντος, όπου σαν πρωταγωνιστής θα συναντήσετε στο διάβα σας αρκετές μεγάλες φιγούρες από τις ταινίες και τις σειρές, όπως τον Wedge Antilles και την Hera Syndula. Σαν πλοκή καταφέρνει να αποδώσει τέλεια τις δύο όψεις του νομίσματος, κάτι που από το ξεκίνημα της sequel τριλογίας η Lucasfilm κάνει σε κάθε ευκαιρία. Δεν είναι όλα ρόδινα και ακόμη και σε αυτόν τον γαλαξία πολύ, πολύ μακριά από εμάς υπάρχουν δολοπλοκίες, εγωισμοί, οπορτουνιστές, βεντέτες, αμφίβολης ηθικής άτομα και ιδεώδη που σπάνε το κάθε τι καλό στον κόσμο. Υπάρχουν δηλαδή οι κακοί, οι πολύ κακοί, κάποιοι που έγιναν αναγκαστικά κακοί, κάποιοι καλοί αλλά χωρίς ίχνος ηθικών φραγμών και πάει λέγοντας. Ένα τέτοιο φάσμα χαρακτήρων και ιστορίας αποδίδει το campaign του Squadrons στο οποίο σας δίνεται η επιλογή να διαλέξετε την πλευρά που θα ακολουθήσετε κατά τη διάρκειά του, δίνοντας μάλιστα και customizable χαρακτήρα, χωρίς δυστυχώς όμως να έχει κάποιο απτό αποτέλεσμα.

Δυστυχώς, παρά την διττή προσωπικότητα που θέλει να βγάλει από το πετσί του, το Squadrons θα σε πάει από όλες τις διαδρομές και ανεξαρτήτως αυτής της επιλογής υπάρχει ένα τέλος και ένα κουβάρι που ξετυλίγεται, απλά σε πηγαίνει μία στη New Republic και μια στην Empire. Δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά θα ήθελα ένα διαφορετικό τέλος λόγω της φύσης αυτής, όμως από την άλλη ίσως να υπήρχε πρόβλημα με το canon του πράγματος. Θεωρώ επίσης αχρείαστα τα cutscenes όπου η Leia και ο Vader βγάζουν ενθαρρυντικούς πολεμικούς λόγους στην αρχή του campaign. Κυρίως γιατί στην περίπτωση του Darth Vader δεν ακούγεται “ο Vader” δηλαδή ο James Earl Jones και στην Leia μια φωνή που δεν μοιάζει καθόλου στη νεαρή Carrie Fisher, κάτι που έστω το “Rebels” κατάφερε. Ξέρω, είναι ψύλλος στα άχυρα αλλά μου έκανε αρνητική εντύπωση μιας και αν δεν υπήρχε εντελώς θα ήταν καλύτερα.

Ένα ακόμη στοιχείο που θα μπορούσε να γίνει καλύτερα είναι οι διάλογοι μεταξύ του χαρακτήρα σας και των πρωταγωνιστών και το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως εσείς δεν μιλάτε ποτέ. Όταν υπάρχει ανάπαυλα στις αποστολές και είστε στο αρχηγείο πλοηγήστε με έναν παλιομοδίτικο τρόπο και μπορείτε να συζητήσετε με τους πρωταγωνιστές. Το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο γιατί αντί να γίνεται διάλογος, μετατρέπεται αυτομάτως σε έναν βαρετό μονόλογο NPC. Όπως και να έχει μέσα σε 15 αποστολές θα μάθετε όλα τα βασικά στοιχεία του gameplay και θα περάσετε από όλα τα classes μαχητικών για μια εμπειρία που διαρκεί γύρω στις 10 ώρες, αν και με το «ξύλο» που έφαγα ειδικά προς το τέλος όπου αυξήθηκε η δυσκολία ήταν λίγο παραπάνω.

Μιας και είπα για δυσκολία να περάσω στο gameplay και γενικά στην όλη αίσθηση που σου δίνει το Squadrons σαν πιλότο ενός X-Wing για παράδειγμα. Μην πιστεύετε πως είναι απλός ο χειρισμός όπως στο Battlefront και…arcade όσο εκείνο. Η ομάδα ανάπτυξης έκανε αρκετές τροποποιήσεις στην όλη φιλοσοφία χειρισμού ενός μαχητικού διαστημικού αεροσκάφους που θα πρέπει να σκεφτείτε στρατηγικά την κάθε εμπλοκή σας. Καταρχάς προτείνω από τώρα να παίζετε χωρίς HUD γιατί πολύ απλά είναι η πιο αυθεντική εμπειρία και βασίζεστε μονάχα σε ό,τι πληροφορία σας δίνει το πιλοτήριο. Έπειτα, όπως είπα κάθε εμπλοκή είναι διαφορετική ανάλογα με το αντίπαλο μαχητικό που έχετε και σαφώς αυτό που πιλοτάρετε. Δύο είναι οι παράγοντες που διαφοροποιούν το gameplay.

Ο πρώτος είναι το γεγονός ότι μπορείτε με το d-pad να δίνετε περισσότερη ενέργεια στις ασπίδες, την ταχύτητα και τον εξοπλισμό του αεροσκάφους ή να πετάτε με όλα τα όργανά σε ισορροπία, που δεν το προτείνω. Π.χ. θα πρέπει να δώσετε έμφαση στην ταχύτητα του αεροσκάφους εάν πρέπει να ξεφύγετε από το tractor beam ενός Star Destroyer ή να αποφύγετε έναν πύραυλο που έρχεται κατά πάνω σας. Και ο δεύτερος είναι κρατώντας το «τετράγωνο» πατημένο να επιλέξετε σε ποιο κομμάτι θα μεταφέρετε ενέργεια: ασπίδες μπρος, ασπίδες πίσω για τα αεροσκάφη της New Republic και οπλοστάσιο ή κινητήρας για την Empire. Προφανώς το κάθε ένα χρησιμοποιείται με τα ανάλογα υπέρ και κατά, ζυγίζοντας την κατάσταση.

Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κάθε class έχει και αυτή τα υπέρ και τα κατά της πχ μην επιχειρήσετε να κάνετε καταδίωξη με κάποιο TIE Bomber ή να βομβαρδίσετε ένα Star Destroyer με U-Wing, προστίθεται ένα απαραίτητο βάθος στο gameplay. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται να βάλει το βασιζόμουν στα όργανα του αεροσκάφους μου και έπρεπε πάντα να τσεκάρω τις ενδείξεις του για να βρω τον στόχο μου και πραγματικά…απογείωνε την εμπειρία (περίμενα να το γράψω αυτό). Θαρρώ πως η υποστήριξη PSVR στο συγκεκριμένο τίτλο θα προσθέτει ακόμη περισσότερους πόντους στο σύνολο, κάτι που ωστόσο δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω. 

Το επόμενο στοιχείο όπου βασίζεται το Squadrons είναι το multiplayer του που με τα απολύτως απαραίτητα και χωρίς microtransactions -ΕΑ μου- καταφέρνει να φέρει ένα replayability απαραίτητο μετά τον εθισμό που μου προκάλεσε το campaign. Το κακό είναι πως υπάρχουν μόλις δύο modes, το Dogfight που είναι το κλασικό deathmatch και το Fleet Battles που είναι ένα mode με δυναμικά objectives και ουσιαστικά είναι ένα ιπτάμενο «Galactic Assault” για όσους θυμούνται από το Battlefront. Με δύο μόνο modes δυστυχώς δεν μπορώ να ξέρω ακόμη πόσο πολύ θα ασχοληθεί κανείς και πότε η καμπύλη του αρχικού ενθουσιασμού θα σβήσει αλλά μαντεύω πως όχι για πολύ. Και πάλι σκεφτείτε πως δεν κοστίζει πάνω από €40.

Στα του τεχνικού τομέα δεν είδα κάτι που δεν είχα δει και στο Battlefront 2. Πρόκειται για την ίδια παρτιτούρα γραφικών και ποιότητας και η αλήθεια είναι πως προσφέρει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, τόσο στο ζωντανό gameplay όσο και στα cutscenes. Εκεί όπου το Squadrons προσπάθησε να διαφοροποιηθεί είναι στο εικαστικό του, τους πλανήτες και τις σεκανς δράσης που έστησαν οι άνθρωποι της Motive για να σε αποπροσανατολίσουν από το γεγονός πως βλέπεις ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Ο ήχος επίσης αναμενόμενα παίρνει άριστα και το ίδιο και η μουσική με διαφορετικές εκδόσεις γνωστών συνθέσεων από το saga του Star Wars να ντύνουν όπως πρέπει και χωρίς ρίσκα την εμπειρία.