Project CARS 3 Review – Πατώντας το γκάζι και το restart

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Project CARS 3 είναι μάλλον το όνομά του. Η Slightly Mad Studios, η οποία πρόσφατα κυκλοφόρησε και μάλλον θέλει ήδη να ξεχάσει το Fast & Furious Crossroads, είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο έμπειρα στούντιο της βιομηχανίας όσον αφορά το racing genre. Από τα γεννοφάσκια της με το Need for Speed: Shift του 2009, η ομάδα έχει καταπιαστεί και με arcade και με simulation εμπειρίες ψηφιακής οδήγησης. Βέβαια, στα περισσότερα παιχνίδια της, το ζύγι έγερνε σχεδόν πάντα προς στο δεύτερο. Στην προκειμένη περίπτωση, η ισορροπία έχει αλλάξει αρκετά. Η διαχωριστική γραμμή έχει θολώσει και η εμπειρία κατατάσσεται κάπου στη μέση θα έλεγα. Ας πούμε ότι είναι ‘simarcade’.

Αυτός είναι και ο λόγος που αναφέρω ότι το όνομα είναι μάλλον το μεγαλύτερο αγκάθι. Η σειρά Project CARS είναι συνυφασμένη με το simulation, με τα δύο προηγούμενά κεφάλαιά της να αποτελούν εξαιρετικές προτάσεις για πολλούς από τους σκληροπυρηνικούς λάτρεις του είδους. Το sequel απαρνιέται τις ρίζες τους και γι’ αυτό θα του ταίριαζε μάλλον περισσότερο η ετικέτα κάποιου spin-off.

Και κάπου τώρα ίσως αναρωτιέστε…“Κάτσε ρε Θέμη, το πήρες από τα μούτρα, σε απογοήτευσε τόσο”; Ακριβώς το αντίθετο! Προσωπικά διασκέδασα πολύ με το χρόνο που ξόδεψα στο παιχνίδι. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, απολαμβάνω περισσότερες αυτές τις εμπειρίες που βρίσκονται κάπου στη μέση, στη θολωμένη γραμμή. Με έχουν διασκεδάσει πολύ τα Need for Speed, το εκρηκτικό Split/Second και το Burnout με τα εντυπωσιακά takedowns του, αλλά πάντα μου άρεσε η πιο γειωμένη εμπειρία του Forza Horizon που αν και δεν απαρνιέται το ρεαλισμό είναι σίγουρα λιγότερο απαιτητική και, γενικότερα, κάπως πιο ανάλαφρη. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω και το Project CARS 3. Κρατάει πολλά από τα sim στοιχεία μεν, όπως η πειστική αεροδυναμική, η καλή απόκριση των αναρτήσεων στα όποια σκαμπανεβάσματα του τερέν και οι ποινές χρόνου όταν παραβιάζεις κάποιον κανόνα, κόβοντας για παράδειγμα δρόμο. Από την άλλη δε, απαρνιέται και πολλά στοιχεία που καθόρισαν τους προκατόχους του. Ποια είναι αυτά όμως;

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η φθορά και η θερμοκρασία των ελαστικών, αλλά και η κατανάλωση καυσίμων που πλέον έχουν αφαιρεθεί. Όμως, ίσως η πιο αξιοσημείωτη έλλειψη είναι η φθορά των αυτοκινήτων γενικότερα. Πέρα από τις μάσκες που παραμορφώνονται με σχετικά ρεαλιστικό τρόπο, μηχανολογικά δεν υπάρχει καμία φθορά, ποτέ, όσο και αν ζορίσετε ή χτυπήσετε το αμάξι. Μπορεί να πηγαίνετε με 200 κατευθείαν σε έναν τοίχο, να τρακάρατε και μετά να κάνετε όπισθεν και να συνεχίσετε σα να μην έγινε ποτέ τίποτα. Διόρθωση. Απλά θα έχει ραγίσει το παρμπρίζ! Ο λόγος βέβαια που έχουν αφαιρεθεί όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι και η εξολοκλήρου αφαίρεση των pit stops που πλέον είναι μπλοκαρισμένα με εμπόδια σε όλες τις πίστες. Δεν είχε νόημα εξάλλου να υπάρχουν φθορές σε κανένα κομμάτι του αυτοκινήτου, αφού δεν υπάρχει και τρόπος να επισκευαστούν. Αυτό συνεπάγεται πως το παιχνίδι δεν έχει και Qualification Mode.

Έχοντας ξεκαθαρίσει τον προσανατολισμό του παιχνιδιού, ήρθε η ώρα να περάσω στο χειρισμό. Μιας και δεν έχω στην κατοχή μου κάποιο rig ή έστω τιμονιέρα, πέρασα τις ώρες απασχόλησής μου με τον τίτλο, χρησιμοποιώντας χειριστήριο. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που παίζει racing με αυτόν τον τρόπο, οπότε σίγουρα θα χαροποιήσει πολλούς το γεγονός ότι η οδηγική εμπειρία με το controller είναι απροβλημάτιστη και ευχάριστη. Να σημειώσω βέβαια για τα πρακτικά πως υπάρχει και υποστήριξη για αμέτρητες τιμονιέρες σε όλες τις πλατφόρμες.

Το handling των αυτοκινήτων είναι άμεσο και δίχως προβλήματα. Τα περισσότερα οχήματα είναι κάπως ολισθηρά στην αίσθηση και τείνουν να κάνουν περισσότερο drift, προσδίδοντας μια arcade αίσθηση. Το παιχνίδι δίνει αρκετά περιθώρια για να διορθώσεις την πορεία του αυτοκινήτου, χωρίς όμως να συγχωρεί όλα τα λάθη. Ενδεχομένως να υπάρχει μια παραπάνω ανοχή σε κάποια άκομψα φρεναρίσματα, όμως μην περιμένετε και στροφές τύπου Need for Speed. Η προσοχή είναι απαραίτητη και το κυνήγι του τέλειου lap παραμένει απαιτητικό.

Θέλω να αναφέρω σε αυτό το σημείο πως μου άρεσε πολύ το μενού επιλογής δυσκολίας, καθώς υπάρχουν άφθονες επιλογές για να φέρεις το παιχνίδι στα μέτρα σου. Ομοίως, μπορείς να πειράξεις και το βαθμό δυσκολίας και την επιθετικότητα των αντιπάλων. Η AI βέβαια δεν είναι και η καλύτερη, μιας και υπάρχουν στιγμές που μοιάζει αδύνατο να προσπεράσεις τον μπροστινό σου λες και η έκβαση του αγώνα είναι προκαθορισμένη και άλλες φορές που είναι λες και σε αφήνουν να τους προσπεράσεις αβίαστα.

Η πτυχή του Project CARS 3 που μου άρεσε περισσότερο είναι το campaign του. Αυτό είναι χωρισμένο σε δέκα μοναδικά race series, τα οποία κατά βάση χωρίζονται ανάλογα με την κατηγορία του αυτοκινήτου. Κατά τη διάρκεια αυτών των events θα κληθείτε να αγωνιστείτε σε περισσότερα από 120 διαφορετικά track layouts, έχοντα μια γκάμα περισσότερων από 200 αυτοκινήτων για να επιλέξετε. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία από τις πρώτες κιόλας στιγμές του campaign στις πίστες και τα αυτοκίνητα, με πολύ διασκεδαστικά objectives, αγώνες με υψηλή πρόκληση, ενώ το αποκορύφωμα να είναι τα πρωταθλήματα. Μου άρεσε πολύ το γεγονός μάλιστα πως για να φτάσεις στο πρωτάθλημα της κάθε κατηγορίας, χρειαζόταν να ολοκληρώσεις προκλήσεις σε κάθε αγώνα και όχι πάντα να βγαίνεις απλά πρώτος. Αυτό το στοιχείο ενίσχυσε αρκετά την ποικιλία, δίνοντας την ευελιξία να προσπεράσεις και κάποιο event αν θέλεις, πληρώνοντας λίγα χρήματα.

Μιλώντας όμως για χρήματα, ίσως το μόνο αρνητικό του campaign είναι πως δεν είναι τέλεια ισορροπημένο σε αυτό το κομμάτι και χρειάζεται λίγο grinding σε μερικές περιπτώσεις. Με τα χρήματα που συγκεντρώνετε από κάθε αγώνα μπορείτε να αναβαθμίσετε κιόλας τα οχήματά σας, πέρα από το να αγοράσετε νέα. Το στοιχείο της παραμετροποίησης των οχημάτων είναι αρκετά καλά δουλεμένο στο οπτικό κομμάτι, αν και δεν έχει το βάθος του αντίστοιχου μηχανισμού των Forza, αλλά υστερεί πιστεύω όσον αφορά τις μηχανολογικές αναβαθμίσεις. Ναι, είναι μεν χρήσιμες αν θες να ανεβάσεις εύκολα κατηγορία το αμάξι σου και να πάρεις μέρος στους επόμενους αγώνες, αλλά θα προτιμούσα να υπήρχε λιγότερο grinding για να δοκιμάσω περισσότερα αυτοκίνητα, παρά να κάνω αόρατες αναβαθμίσεις στο τίμιο Honda μου.

Αφήνοντας στην άκρη το πλούσιο και διασκεδαστικό campaign, μπορείτε να περάσετε το χρόνο σας και με το multiplayer. Υπάρχουν τρία διαφορετικά modes. Το Quick Race σας αφήνει να βρείτε το συντομότερο δυνατό κάποια αναμέτρηση για άμεση και γρήγορη racing δράση. Τα Scheduled Events γίνονται σε συγκεκριμένες ώρες κάθε ημέρα και σε αυτά θα συναντήσετε αντιπάλους που είναι περισσότερο στα μέτρα σας. Φυσικά, δε λείπουν τα custom lobbies αν θέλετε να διοργανώσετε το δικό σας αγώνα, με τις δικές σας τροποποιημένες ρυθμίσεις, καθώς και το Rivals mode με τα leaderboards.

Συνολικά, το Project CARS 3 δεν απογοητεύει σε καμία περίπτωση στο κομμάτι του περιεχομένου και μπορείτε να μείνετε απασχολημένοι για πολλές ώρες. Όλες οι δραστηριότητες αυξάνουν το level σας, υπάρχουν πολλές προκλήσεις για να ολοκληρώσετε και μέχρι και τα αυτοκίνητα του γκαράζ σας έχουν το δικό τους level το καθένα, κάτι που βοηθά στο να αποκτηθούν φθηνότερα οι αναβαθμίσεις τους. Επομένως, αν θέλετε να αφιερώσετε ώρες στους δρόμους, σίγουρα μπορείτε να το κάνετε και με το παραπάνω, καθώς υπάρχει και περιεχόμενο και μπόλικες ανταμοιβές.

Τελειώνοντας, θέλω να αναφερθώ στο τεχνικό τομέα και στον ήχο. Η έκδοση που ανάλωσα τον περισσότερο χρόνο μου για το review ήταν αυτή του PlayStation 4 Pro. Όταν πρωτοξεκίνησα το παιχνίδι είχα τη δυνατότητα να επιλέξω μεταξύ των Resolution και Performance modes. Εφόσον έχουμε να κάνουμε με racing τίτλο, προσωπικά προτίμησα τον υψηλότερο ρυθμό ανανέωσης. Δυστυχώς, η εμπειρία δεν είναι απροβλημάτιστη, αφού το framerate αρκετές φορές πέφτει, ειδικά όταν πολλά αυτοκίνητα φαίνονται μαζί στην οθόνη στην έναρξη των αγώνων. Μάλιστα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα έντονο tearing. Η απόδοση αυτή δε δικαιολογείται βέβαια σε καμία περίπτωση και από την ποιότητα των γραφικών αυτή καθ’ αυτή.

Το μεγαλύτερο αγκάθι είναι το έντονο aliasing που πλήττει σοβαρά την ποιότητα της εικόνας, αφού τα γραφικά μοιάζουν να τρεμοπαίζουν. Παράλληλα, τα περιβάλλοντα μοιάζουν ιδιαίτερα άδεια, ενώ ούτε τα καιρικά εφέ εντυπωσιάζουν. Συνολικά τα γραφικά δεν είναι απαραιτήτως άσχημα. Απλά μοιάζουν περισσότερο με ένα παιχνίδι που θα περίμενε κανείς στην αρχή του PS4 και όχι στο φινάλε της γενιάς.

Στα του ήχου τώρα, οι μηχανές των οχημάτων ακούγονται κάπως μπουκωμένες, αλλά δεν μου έδωσαν ιδιαίτερες δικαιολογίες για να παραπονεθώ. Όλα τα υπόλοιπα ηχητικά εφέ, όπως και η μίξη είναι άρτια. Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως μου έχει κολλήσει η μουσική του μενού. Όχι πως είναι κάποιο σημείο κριτικής, αλλά έπρεπε να σας προειδοποιήσω!