Code Vein Review - Όταν οι φρέσκες ιδέες χάνονται στην υλοποίηση

Όμολογώ πως το Code Vein με είχε συνεπάρει κυρίως από αισθητικής άποψης, όταν έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά πριν από περίπου δύο χρόνια. Λίγο η Ιαπωνική του τεχνοτροπία, λίγο το γεγονός ότι θυμίζει τον Ken Kaneki από το γνωστό στους anime fans Tokyo Ghoul, λίγο οι επιρροές από τα λατρεμένα παιχνίδια της FromSoftware, ήταν μόνο κάποια από τα θετικά που τότε έβλεπα να παρουσιάζονται, από την ομάδα ανάπτυξης του God Eater.

Ο καιρός πέρασε και με μία παράταση που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο, η περιπέτεια του ανωνύμου χαρακτήρα μας είναι πλέον γεγονός...με έναν τίτλο ο οποίος πατάει γερά σε ορισμένες βάσεις και δυστυχώς αμφιταλαντεύεται από μία μόνιμη κρίση προσωπικότητας, η οποία έχει επίπτωση στις νέες ιδέες που εμπλουτίζουν το gameplay κομμάτι των 'Souls-like' παιχνιδιών.

Ξεκινώντας, η Anime αισθητική δε μένει μόνο στο εικαστικό κομμάτι του τίτλου και τους χαρακτήρες, μιας και οι επιρροή της στην ιστορία του Code Vein καθώς στο γενικότερο setting είναι από το πρώτο κιόλας λεπτό εμφανής. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ο κόσμος μας καταρρέει από έναν αβέβαιης φύσης κατακλυσμό, ο οποίος αφανίζει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Μέσα από τις στάχτες των νεκρών ανθρώπων αναγεννιούνται πλάσματα, τα οποία έχουν χάσει κάθε ίχνος μνήμης, όμοια με βαμπίρ και τα οποία ονομάζονται Revenants.

Όντας βαμπίρ, δύο παρατάξεις έχουν δημιουργηθεί μεταξύ τους. Αυτοί που πατάνε πάνω στα χαλάσματα του παλαιού κόσμου, κυνηγώντας τους εναπομείναντες ανθρώπους για το αίμα τους και αυτοί που καταναλώνουν αίμα από τα Blood Beads -κάψουλες αίματος, δημιουργημένες από το φυτό Bloodspring-  ενώ παράλληλα η επιστροφή της ανθρωπότητας αποτελεί τον πρωταρχικό τους στόχο, μαζί με την ανακάλυψη της προέλευσης του κατακλυσμού.

Παίρνουμε τον έλεγχο του χαρακτήρα μας τη στιγμή που αυτός έχει αιχμαλωτιστεί από μία ομάδα Revenants, οι οποίοι μας στέλνουν στα ερείπια μιας χαμένης πλέον πόλης, για να ανακτήσουμε Blood Beads για λογαριασμό τους. Κάπου εκεί ερχόμαστε αντιμέτωποι πρώτη φορά με το Miasma, ένα είδος ομίχλης η οποία μέσα σε όλα τα άλλα έχει κατακλύσει τον κόσμο και μετατρέπει τους εκτεθειμένους Revenants σε αιμοδιψή πλάσματα χωρίς επίγνωση των πράξεων τους, εξού και οι μάσκες που φορούν οι χαρακτήρες μας.

Όπως αντιλαμβάνεστε, ο κόσμος του Code Vein έχει στηθεί με μεράκι και μπορεί με ευκολία να συγκριθεί με Action-Horror Anime του είδους και όχι μόνο. Οι επιρροές σε ότι αφορά τη ζωή των Revenants, την εμφάνιση των χαρακτήρων μας και των ειδικών κινήσεών τους -για τις οποίες θα μιλήσω στη συνέψεια- έχουν δανειστεί ξεκάθαρα από το Ιαπωνικό κινούμενο σχέδιο, Tokyo Ghoul, πράγμα θετικό, όταν όπως έχω πει και στο περλθόν αξιοποιείται με σωστό τρόπο. Σωστά, λοιπόν, συμβαίνει και εδώ, σε ότι αφορά τουλάχιστον το lore και την αποτύπωση αυτού προς τον παίκτη.

Ωστόσο, τα πράγματα ξεκινούν να μπερδεύονται σχετικά γρήγορα όσον αφορά το παικτικό κομμάτι του τίτλου και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Ξεκινώντας την περιπέτεια μας, ύστερα από ένα εντυπωσιακά λεπτομερές Character Creation, ακολουθεί το πλήρες και φορτωμένο με πληροφορίες Practice Mode, το οποίο μας παρουσιάζει ορισμένες από τις ικανότητες του χαρακτήρα που μόλις δημιουργήσαμε. Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με τίτλους άμεσα συγκρίσιμους του Code Vein θα έλεγα ότι έγκειται στην αναβάθμιση του ήρωά μας, σε ότι αφορά την κλάση, τις ικανότητες και των ειδικών κινήσεών του. 

Αρχικά, θα παρατηρήσουμε κατά την επίσκεψή μας στο αντίστοιχο bonfire -Mistle- ότι η διαδικασία του Leveling Up έχει απλοποιηθεί και αυτό χάρη στο Blood Code. Στην ουσία, ο χαρακτήρας μας μπορεί να απορροφήσει το αίμα καίριων NPCs του τίτλου, με αποτέλεσμα την αφομοίωση της εκάστοτε κλάσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δε θα μπούμε στη διαδικασία να επιλέξουμε αρχικά μέσα από μία ομάδα Classes, καθώς αυτές θα γίνονται διαθέσιμες κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του Lore. Ανάλογα με την περίσταση μπορούμε να αλλάξουμε το Blood Code σε πραγματικό χρόνο και χωρίς την ασφάλεια του Pause System, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με διαφορετικούς τύπου εχθρών ή ανάλογα με την απόσταση για τους πιο μακρινούς.

Η βασική ιδέα πίσω από την επιλογή του Blood Code και η υλοποίησή του μπορεί να χαρίσει ένα αρκετά ικανοποιητικό βάθος παραμετροποίησης για τον ήρωά μας, πόσο μάλλον όταν αντιληφθούμε πως o Fighter σε σχέση με τον Ranger δε μπορεί να κρατήσει με την ίδια ευκολία ένα Rifle. Σε αντίστοιχη περίπτωση αν θέλουμε να επιτεθούμε σε κάποιον εχθρό με μαγεία, η καλύτερη επιλογή Blood Code είναι αυτή του Caster και όχι αυτή του Hunter και ούτω καθεξής. Για την ιστορία, ο αριθμός των κλάσεων ξεπερνά τις είκοσι. Η παραμετροποίηση του χαρακτήρα όμως δε σταματά εκεί.

Το κάθε Blood Code έρχεται εξοπλισμένο με ορισμένα Gifts ή ικανότητες, οι οποίες αποτελούν τις ειδικές κινήσεις του χαρακτήρα, όπως το άμεσο χτύπημα και μεταφορά του παίκτη πίσω από τον εχθρό ή την εκτόξευση αυτού στον αέρα και το αλλεπάλληλο γρονθοκόπημα των πλασμάτων που κάνουν δύσκολη την πορεία μας στο χώρο, με τα επιθετικά, αμυντικά και θεραπευτικά skills να είναι μόνο ελάχιστα από αυτά που προσφέρονται για την κάθε κατηγορία κλάσης ξεχωριστά.  

Τέλος, ιδιαίτερη προσθήκη αποτελούν τα Blood Veils, που πρακτικά αποτελούν το ντύσιμο του χαρακτήρα σε ότι αφορά την κατηγορία των “Armors”. Στην παραπάνω περίπτωση ανάλογα με την κλάση που θα επιλέξουμε, πρέπει να συνδυάσουμε και την αντίστοιχη ενδυμασία, με γνώμονα πάντα ότι τα συγκεκριμένα αντικείμενα επηρεάζουν σημαντικά τα επιθετικά και αμυντικά στατιστικά του παίκτη.

Φτάνοντας στην εξέλιξη του χαρακτήρα, θα δούμε ότι το όλο σύστημα έχει αυτοματοποιηθεί σε σχέση με ότι έχουμε δει έως τώρα στο είδος, καθώς δε θα έχουμε την επιλογή να ανεβάσουμε το κάθε χαρακτηριστικό ξεχωριστά. Αντιθέτως, θα  καταλήξουμε να σπαταλάμε τους πόντους εμπειρίας, για να ανεβάσουμε το Level μιας συγκεκριμένης κλάσης, καθώς δε μας δίνεται η δυνατότητα να ασχοληθούμε για παράδειγμα με το Mind, Willpower, Vitality και λοιπά.

Αν και μπορεί ορισμένοι να ενοχληθούν με τη συγκεκριμένη επιλογή, αυτό που θα τους απαντήσω είναι, ευτυχώς.  Ας σκεφτούμε μόνο για δύο λεπτά. Ο χαρακτήρας μας έχει δεκάδες κλάσεις να επιλέξει, με εξίσου μεγάλη ποσότητα όπλων να συνδυάσει για το εκάστοτε Blood Code, σε συνδυασμό με την Blood Veil πανοπλία και όλα αυτά, έχοντας στο νου τον εχθρό που θα αντιμετωπίσει. Σε κάθε άλλη περίπτωση, όλες αυτές οι προσθήκες και οι επιλογές που δίνονται στον παίκτη θα φάνταζαν ως ουτοπία, όχι όμως στο Code Vein και για αυτό φταίει η ίδια η κινησιολογία των πλασμάτων που έχουμε απέναντι μας.

Όλο το σύστημα μάχης του είδους βασίζεται σε ένα χορευτικό μοτίβο, στο οποίο ο ίδιος ο χρήστης πρέπει να μπει στη διαδικασία εκμάθησης της ρουτίνας κινήσεων του αντιπάλου, με σκοπό την εξαπόλυση επίθεσης την κατάλληλη στιγμή, όταν βρεθεί το ένα και μοναδικό άνοιγμα. Οι εχθροί στο Code Vein δεν έχουν κάποιο μοτίβο κινήσεων. Όσες φορές και αν βρέθηκα στον πύρινα μιας μάχης, έβλεπα τους εχθρούς να μου επιτίθενται σαν πλάσματα βγαλμένα από Hack 'n' Slash τίτλους, νευρικά και μανιασμένα χωρίς ίχνος τακτικής η οποία θα μου έδινε το έναυσμα να χρησιμοποιήσω το εκάστοτε Blood Code που απαιτεί η περίσταση.

Η έλλειψη αυτή συγκεκριμένης κινησιολογίας καταστρέφει όλες τις νέες αλλαγές που φέρνει ο τίτλος στο genre, καθώς μετά την απόκτηση επιπλέον κλάσεων, αυτό που αντικρίζουμε ως προς την προσέγγιση της μάχης είναι ότι είτε επιτεθούμε ως Berserker είτε ως Fighter το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό. Ανεγκέφαλοι εχθροί οι οποίοι μας επιτίθενται από κάθε σημείο του χάρτη και με τη χρήση του Roll να είναι πρακτικά αδύνατη όταν μας έχουν περικυκλώσει από κάθε μεριά.

Στη βάση του, το Code Vein δεν είναι ένα δύσκολο παιχνίδι, επιπέδου Souls δηλαδή, καθώς το ταξίδι μας θα γίνει με κάποιον NPC του οποίου η επιθετική του AI κάνει σαφώς πιο εύκολη τη δουλειά μας. Είναι στιγμές όπου ο χαρακτήρας που μας συνοδεύει θα μπει για τα καλά στη μάχη πριν εμείς προλάβουμε να εμπλακούμε. Το πρόβλημα γίνεται εμφανές όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με παραπάνω από έναν εχθρό.

Τα επίπεδα που διαδραματίζονται τα γεγονότα, δε θα έλεγα ότι έχουν κάτι αξιόλογο να δώσουν πάρα μόνο μία έντονη επανάληψη, μουντάδα, έλλειψη φαντασίας και έναν έξτρα πονοκέφαλο στον παίκτη. Τα χαλάσματα πόλεων αποτελούν το βασικό κομμάτι της περιπέτειάς μας, με τις παραλλαγές αυτών να διακρίνονται κατά βάση στα καιρικά φαινόμενα. Οι καίριες διαφορές που θα συναντήσουμε στα επίπεδα είναι κατά βάση, χαλάσματα πόλεων, χαλάσματα πόλεων με χιόνι ή χώμα, ορισμένες κατακόμβες και σπήλαια. Κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η περιοχή F-15, η οποία μοιάζει σαν να ξεπήδησε από το αντίστοιχο Anor Londo του Dark Souls μόνο και μόνο για να καταστρέψει τις μνήμες που έχτισε η From Software οκτώ χρόνια πριν.

Η γραφική απεικόνιση δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, χωρίς όμως αυτό να είναι και απαραίτητα αρνητικό. Θα έλεγα, ότι χωρίς να προσφέρουν κάτι το αξιομνημόνευτο, τα γραφικά στέκονται στο ύψος των περιστάσεων που αρμόζει σε έναν τίτλο με έντονη την Anime αισθητική. Στην αντίπερα όχθη, ο ήχος του παιχνιδιού κυμαίνεται σε υψηλότατα επίπεδα ιαπωνικής θεματολογίας, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους απλούς εχθρούς, με αποκορύφωμα τα Bosses της κάθε περιοχής.