GreedFall Review - Μεγάλο ταξίδι με φθηνό εισιτήριο

Το GreedFall είναι ένα action RPG προερχόμενο από το Γαλλικό studio Spiders, το οποίο μας είχε παραδώσει το 2014 το Bound By Flame, και το 2016 το The Technomancer, RPGs με μέτρια αποδοχή από κοινό και κριτικούς. Τώρα, τρία χρόνια μετά, το στούντιο μάς παρουσιάζει το GreedFall, ένα τεράστιο σε έκταση παιχνίδι που φιλοδοξεί να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και να φέρει επιτέλους την αναγνώριση που έχει θέσει ως στόχο. Όσο, λοιπόν, κάποιοι άλλοι ακόμα προσπαθούν στο πλαίσιο μιας «wanna be» Destiny προσπάθειας που δεν ενδιαφέρει κανέναν να συμμαζέψουν στους servers τους τον αμάζευτο και να περνούν από τη μια αναβολή στην επόμενη για το extra επικό περιεχόμενο που υποσχέθηκαν, η Spiders δείχνει να έχει πάρει το μάθημά της από τα ατοπήματα των προηγούμνων ετών.

Οι Γάλλοι μελετήσαν αρκετά την άλλοτε βασίλισσα στην κατηγορία BioWare, αφού σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού, οι ριζικές επιρροές από παιχνίδια όπως το Mass Effect και πολύ περισσότερο του Dragon Age, είναι τόσο πέρα για πέρα ξεκάθαρες, όσο ήταν και η απογοήτευση του «wanna be» Mass Effect, Andromeda. Η έλλειψη πόρων και εμπειρίας είναι εμφανέστατη στο παιχνίδι, όμως το στούντιο προσπαθεί να κρύψει τα μειονεκτήματά του ποντάροντας σε πτυχές που είναι αρεστές στους fans της κατηγορίας. Αρκούν, όμως, αυτά για να κάνουν το GreedFall να ξεχωρίσει ή έστω να προσπεράσει τη μετριότητα των προηγούμενων τίτλων του στούντιο;

Η ιστορία του παιχνιδιού τοποθετείται σε ένα φανταστικό εμπνευσμένο από τον 17^ο αιώνα setting, παραλληλίζοντας την Ευρωπαϊκή εκστρατεία αποικισμού της νεοανακαλυφθείσας Αμερικανικής ηπείρου. Οι θαλασσοπόροι εξερευνητές αφήνοντας τα παράλια της πόλης Serene, ανακάλυψαν τη γη της νήσου Teer Fradee, έναν νέο τόπο μαγείας, θαυμάτων και ευκαιριών με σπάνια χλωρίδα και πανίδα, ο οποίος κατοικείται από «άγριους» ιθαγενείς. Το γεγονός προκάλεσε και τις τρεις μεγάλες συντεχνίες από διαφορετικά έθνη της γηραιάς ηπείρου, να αδράξουν η κάθε μία για τους δικούς της σκοπούς και συμφέροντα την ευκαιρία, ώστε να εκμεταλλευτούν με κάθε μέσο και τρόπο προσφερόμενους πόρους. Παράλληλα η θανατηφόρος πανδημία Malichor που μοιάζει με την πανώλη, ξεσπά στον πολιτισμένο κόσμο, με τον αριθμό των θυμάτων συνεχώς να αυξάνεται.

Η εξωτική Teer Fradee μοιάζει για τους μεν επιστήμονες της Bridge Alliance, ως η θαυματουργή γη που κρύβει τη θεραπεία στο αίμα των ιθαγενών, των παράξενων ζώων ή των σπάνιων φυτών και για τους δε ζηλωτές θρησκόληπτους της Theleme, ως η πηγή της κατάρας. Μιας κατάρας που υπεύθυνοι για τα δεινά τους είναι οι  παγανιστές και οι δαίμονες του νησιού, τους οποίους η ιερά εξέταση για να ξορκίσει το κακό πρέπει να προσηλυτίσει ή να εξαγνίσει στην πυρά. Ωστόσο οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν φέρνει ρήξη, όχι μόνο στη σχέση τους με του ντόπιους, αλλά και μεταξύ τους, καθώς πολλές φορές τα συμφέροντά τους συγκρούονται.

Μετά από πέντε χρόνια έντονων διαμαχών και αντιπαλότητας, ο De Sardet, διπλωμάτης ενός εκ των τριών μεγάλων φατριών της Serene, ξεκινά μαζί με τον κυβερνήτη ξάδερφό του, Prince Constantin d'Orsay, το μακρύ ταξίδι για την New Serene, κατά το οποίο θα προσπαθήσει να βρει ο ίδιος τη θεραπεία και να αποκλιμακώσει την κατάσταση. Ωστόσο, τίποτα δε μπορεί να τον προϊδεάσει γι’ αυτό που έρχεται…

Η ιστορία αναμιγνύει εξαιρετικά το στοιχείο του φανταστικού και της μαγείας, με την πολιτική και τα ανθρώπινα πάθη. Το GreedFall xαράζει αρχικά μία πορεία, αφήνοντας, ωστόσο, τον παίκτη να βρει μόνος του το μονοπάτι που τον αντιπροσωπεύει. Είτε αυτό σημαίνει πως θα θυσιάσει στο βωμό της εξουσίας τα πιστεύω του ή ότι θα μείνει πιστός στον ιδεαλισμό του επιστρατεύοντας ανθρώπινες αρετές και ιδανικά. Αυτό που μου άρεσε στο GreedFall είναι πως τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Δε μπορείς εύκολα να προβλέψεις τις προθέσεις των ανθρώπων στο παιχνίδι, είτε αυτοί είναι NPCs, είτε είναι οι σύντροφοι που σε συνοδεύουν στο ταξίδι σου. Αρκετές φορές, αποστολές που φαινομενικά είχαν «καλό» σκοπό, αποδείχτηκαν πως κρύβουν μια σκοτεινή ατζέντα και άλλες που φαινόντουσαν αρχικά δόλιες, αποδείχτηκαν ότι είχαν καλές προθέσεις. Ωστόσο, ό,τι και να κάνουμε, κανείς δε θα είναι απόλυτα ευχαριστημένος. Κάθε πράξη έχει συνέπεια στις σχέσεις. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το παιχνίδι προσπάθησε να με αποπροσανατολίσει από το μονοπάτι μου, θέτοντας σε δοκιμασία τον όποιο ηθικό φραγμό είχα.

Το GreedFall συνεχώς σε σπρώχνει ώστε να παρεκκλίνεις από αυτό που θεωρείς ηθικό ή κατά την κρίση σου, σωστό, αφού η επιλογή του ιδεαλισμού συχνά έρχεται σε σύγκρουση με τον πολιτικό στόχο. Έναν στόχο που είναι απαραίτητος για τη διεκπεραίωση μιας αποστολής με μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα. Για κάθε έναν και κάθε τι που κερδίζεις, με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια, θα χάνεις σε κάτι άλλο. Η διπλωματία βέβαια έχει πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο παιχνίδι. Ίσως περισσότερο και από τη μάχη. Το «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή σε παιχνίδι. Ο παίκτης, μέσω του De Sardet, έχει στη διάθεσή του όλα τα εργαλεία τόσο ως προς το πώς θα προσεγγίσει λεκτικά μια κατάσταση, όσο και στον τρόπο με το οποίο θα τη φέρει εις πέρας. Μπορεί, επί παραδείγματι, σε μια αποστολή, να σκοτώσει τους αντίπαλους, να μεταμφιεστεί όπως αυτοί για να τους ξεγελάσει, να τους πείσει με διπλωματικό τρόπο ή να βρει εναλλακτικές οδούς στο χάρτη που θα προσεγγίσει την περιοχή χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Το GreedFall σού κάνει διαθέσιμες όλες αυτές τις επιλογές και είναι στο χέρι σου τι ιδιότητες ή τι ταλέντα θα αναπτύξεις μέσω του skill tree ώστε να τα φέρεις εις πέρας.

Κύριος στόχος του παιχνιδιού, όπως άλλωστε και στα περισσότερα RPG παιχνίδια, είναι να καταφέρεις να ενώσεις διαφορετικές παρατάξεις, ιδεολογίες και συμφέροντα κάτω από την απειλή ενός κοινού εχθρού. Ωστόσο, στη σκακιέρα του παιχνιδιού της εξουσίας ακόμα και υπό μία τέτοια απειλή, τα πολιτικά παιχνίδια, οι προδοσίες και οι συμμαχίες είναι εύθραυστα στοιχεία. Βέβαια, το γυαλί στη περίπτωση του GreedFall ξανακολλά και μάλιστα με εύκολο σχετικά τρόπο. Η κάθε συντεχνία έχει ένα σύστημα «reputation» με στόχο, προκειμένου να μαζέψουμε όσο περισσότερους συμμάχους για το τελικό χτύπημα, να γίνει από «suspicious», «friendly».

Κάθε φορά που στο μετρητή αυτόν έφερνα αρνητικό αποτέλεσμα, πάντα μου δινόταν η ευκαιρία να εξισορροπήσω την κατάσταση. Είτε κάνοντας μία άλλη χάρη για τη δυσαρεστημένη παράταξη, είτε απλά αλλάζοντας, κατά τη διάρκεια της αποστολής, την τελική έκβαση. Αυτήν την ευελιξία πάνω σε μία αποστολή την εκτίμησα ιδιαίτερα. Μου άρεσε που οι αποστολές δε φέρουν αυστηρά ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Στην ουσία αν κάνεις τα πάντα στο GreedFall, τότε δύσκολα θα μείνει κάποιος δυσαρεστημένος. Αρκεί βέβαια να έχεις τη διαύγεια να εξισορροπείς πράγματα και καταστάσεις. Άλλωστε όλα στο παιχνίδι είναι θέμα πολιτικής ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, θέμα στρατηγικής.  

Το ίδιο ισχύει και για τους συντρόφους που μας συνοδεύουν στο ταξίδι. Ο κάθε ένας προέρχεται από μία συντεχνία και έχει δικούς του στόχους και ιδεολογίες. Όπως ακριβώς συνέβαινε στο Dragon Age έτσι συμβαίνει και εδώ. Στόχος είναι να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Όσο πιο κοντά ερχόμαστε, τόσο περισσότερο θα μας ανοίγονται και θα μαθαίνουμε πράγματα γι’ αυτούς. Φυσικά, η Spiders φρόντισε να τους υποστηρίξει με ένα αρκετά ώριμο και στιβαρό background, πρωτίστως για να μας τους κάνει ενδιαφέροντες ως χαρακτήρες και φυσικά για να νοιαστούμε για τους ίδιους, ούτως ώστε, όταν κληθούμε να πάρουμε γι’ αυτούς αποφάσεις, να μας κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη. Το τι θα πούμε, τι θα κάνουμε και με ποιον τρόπο θα διαχειριστούμε μια κατάσταση, έχει άμεσο αντίκτυπο στη σχέση που χτίζεται ανάμεσα σε εμάς και τους συντρόφους μας. Επίσης, ανάλογα το χαρακτήρα που έχουμε στην τριμελή ομάδα μας, όταν αναλαμβάνουμε αποστολές, παίζει καθοριστικό ρόλο στην έκβαση μιας υπόθεσης, αφού ο κάθε ένας εκτός από το τί υποστηρίζει και πώς αντιδρά, έρχεται και με ένα συγκεκριμένο ταλέντο το οποίο ξεκλειδώνει όταν αναπτύξουμε φιλία μαζί τους ή ακόμα και κάτι…παραπάνω. Ωστόσο, γνωρίζοντας ποιος αντιπροσωπεύει τι, κάνει πολύ πιο εύκολη τη συγκρότηση των companions. Το παιχνίδι σε τιμωρεί με αρνητικούς πόντους μόνο όταν έχεις κάποιον μαζί σου και δυσαρεστηθεί εκείνη τη στιγμή. Αν δεν τον έχεις, είναι σαν να μη γνωρίζει τίποτα για το τι έχεις κάνει. Αυτό θεωρώ πως είναι λάθος σε ένα παιχνίδι που δίνει τόσο πολύ έμφαση στην επιλογή και στη συνέπεια.

Συνολικά το GreedFall ως προς το σενάριο και τους χαρακτήρες του δεν απογοητεύει. Δεν είναι καμία ιστορία τόσο φοβερή που θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω επική, ούτε οι χαρακτήρες του είναι τόσο ισχυροί ως προσωπικότητες που μου χαράχθηκαν στο μυαλό. Ωστόσο, το σενάριο δεν είναι καθόλου αδιάφορο. Έχει τις αναπάντεχες ανατροπές του και σε κρατά κολλημένο στον καναπέ σου για να δεις τι θα συμβεί παρακάτω. Οι χαρακτήρες επίσης είναι τόσο ενδιαφέροντες, όσο χρειάζεται για να σε κάνουν να νοιαστείς. Ειδικά δε, αν επενδύσεις στα loyalty missions του κάθε ένα, δεν έχουν μόνο όμορφα πράγματα να σου προσφέρουν πίσω ως αντάλλαγμα, αλλά επιπλέον παίζουν και σημαντικό ρόλο στον τρόπο που διαμορφώνεται η ιστορία.  

Κάτι για το οποίο η Spiders είναι άξια συγχαρητηρίων, είναι ότι αποφεύγει την τυποποιημένη συνταγή των open world που έχουμε δει να χρησιμοποιείται κατά κόρον από AAA παραγωγές. Στο GreedFall όχι μόνο δεν υπάρχουν ανούσια fetch quests, αλλά όλες οι secondary missions συνδέονται και συμβαδίζουν παράλληλα με την κύρια ιστορία. Δεν είναι δηλαδή όπως έχουμε μάθει στα περισσότερα παιχνίδια, που φτάνεις σε μια νέα περιοχή, ξεμπερδεύεις με τις δευτερεύουσες και μετά συνεχίζεις πάλι την κυρίως. Εδώ ξεκίνησα για παράδειγμα να κάνω μια secondary mission και αφού είχα τελειώσει κάποια tasks, μου έγραψε πως θα συνεχιστεί αργότερα με την εξέλιξη της main mission. Αυτό που ακολούθησε μετά συμβάδιζε με τα όσα είχα κάνει στην κύρια αποστολή. Σίγουρα, κάποιες θα μπορούσαν να θεωρηθούν fetch quest. Αντί, όμως, το studio να σε βάλει να μαζεύεις λουλουδάκια ή φτερά απ’ τις ταράτσες έτσι για να περνά ή ώρα, να σε βάζει να διαβάζεις κατεβατά κειμένου ή, το ακόμα πιο τραγικό, να σε στέλνει όπως κάποιοι άλλοι στην ιστοσελίδα του παιχνιδιού προκειμένου να μάθεις τι γίνεται στο lore, στρώθηκε κάτω και έγραψε μία ενδιαφέρουσα ιστορία που συνοδεύει ό,τι αποστολή κι αν επιλέξεις να κάνεις. Και δεν είναι απλά μια ιστορία έτσι για να σωπάσει τις κακές γλώσσες (κάτι που άλλοι ούτε γι’ αυτό δεν μπαίνουν τον κόπο), αλλά το συνδέει και με το γενικό lore, δίνοντάς σου κίνητρο να εξερευνήσεις παραπάνω τον κόσμο του.

Βέβαια το κίνητρο αυτό περιορίζεται περισσότερο στις αποστολές που αναλαμβάνεις και όχι τόσο στην ίδια την εξερεύνηση της περιοχής. Τα περισσότερα ερωτηματικά που έβλεπα στο χάρτη είχαν να κάνουν με μάχες των ίδιων και των ίδιων εχθρών ή με relics που μου έδιναν skill points. Ναι, είναι ένας περιορισμός που δεν μπορεί να συγκριθεί με την ελευθερία και τη χαρά της εξερεύνησης ενός Skyrim για παράδειγμα, όμως μιλάμε και για διαφορετικά μεγέθη και σίγουρα διαφορετικά budgets. Προσωπικά, ειδικά αν λάβω υπόψη ότι το παιχνίδι προέρχεται από ένα μικρό στούντιο, προτιμώ χίλιες φορές τη δομή αυτή που έφτιαξε η Spiders, παρά να χάνω χρόνο περιπλανώμενος άσκοπα σε έναν τεράστιο κόσμο απλά και μόνο για να ανεβάσω level και να μπορώ να προχωρήσω παρακάτω.

Ως προς τις μάχες τώρα, σίγουρα έχουν δευτερεύοντα ρόλο στο GreedFall. Δε μπορώ να πω ότι με ξετρέλαναν, ούτε ότι ήταν απογοητευτικές. Απλά μου φάνηκε λίγο φτωχή η υλοποίησή τους. Σίγουρα δεν έχεις τις επιλογές ενός Dragon Age, ούτε είναι τόσο φαντασμαγορικές όσο του Witcher 3. Σου επιτρέπει να κάνεις, όμως, ό,τι συνδυασμό επιθυμείς. Πιστόλια, σπαθιά, τσεκούρια, παγίδες, μαγικά δαχτυλίδια, όλα είναι στη διάθεσή σου, απλά εμένα δεν με ικανοποίησαν όσο περίμενα. Το στούντιο διαθέτει ένα ευέλικτο σύστημα αναβάθμισης, που σου επιτρέπει να επιλέξεις ανάμεσα από τις τρεις κλάσεις του mage, του rogue ή του warrior. Η κάθε μία έρχεται με διαφορετικές ικανότητες, κινήσεις, όπλα, αλλά και armor. Ωστόσο, δε σε αγκιστρώνει αποκλειστικά σε μια μόνο κλάση. Αντιθέτως έχεις τη δυνατότητα, όχι μόνο να ξοδέψεις τα skill points όπως θέλεις κάνοντας συνδυασμό δυνάμεων, αλλά και να αλλάξεις εξολοκλήρου την κλάση σου οποιαδήποτε στιγμή (αν έχεις το κατάλληλο υλικό) μέσα στο παιχνίδι.

Με αυτόν τον τρόπο, αν και ανέκαθεν ο mage είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας σε τέτοιου είδους παιχνίδια, μου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσω και να παίξω με όλα τα διαθέσιμα abilities μέχρι να καταλήξω σε αυτό που με ικανοποιούσε περισσότερο. Μπορεί βέβαια τα skill points να δίνονται απλόχερα μέσα στο παιχνίδι, όμως δε συμβαίνει το ίδιο, με τους πόντους που αφορούν τα attributes και τα talents. Ωστόσο, φρόντιζα ό,τι μου έλλειπε, να έχω μαζί μου το κατάλληλο companion που θα με συμπλήρωνε. Αν δηλαδή έπρεπε να ξεκλειδώσω μια πόρτα και δεν είχα αναπτύξει το ταλέντο του lockpicking, είχα μαζί μου κάποιον που μπορούσε να με βοηθήσει. Ακόμα κι αν δεν είχα, το παιχνίδι δεν με άφηνε έτσι μιας και πάντα υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος να κάνω αυτό που ήθελα. Αν δηλαδή δεν είχα το απαιτούμενο ταλέντο για να ξεκλειδώσω μία πόρτα, είχα τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσω την «επιστήμη» για να δημιουργήσω ένα εκρηκτικό potion, να ψάξω το χώρο για ένα άλλο μονοπάτι που οδηγεί εκεί ή απλά να βρω το κλειδί. 

Από την άλλη το loot είναι το μελανό στοιχείο του παιχνιδιού. Αν ήθελα να το χαρακτηρίσω με μια λέξη, θα το έλεγα "φτωχό". Μάλιστα, από τη μέση του παιχνιδιού μέχρι το φινάλε, την έβγαλα με την ίδια στολή και με το ίδιο δευτερεύον όπλο. Εννοείται ότι τα αναβάθμισα στην πορεία, αλλά το κάτι καλύτερο δεν πρόκειται να το βρεις ούτε στα markets, ούτε σε σεντούκι που είναι κάπου κρυμμένο. Ναι, αυτό σαφώς και δε σου δίνει κίνητρο να εξερευνήσεις κάθε σπιθαμή του χάρτη. Τα καλύτερα κομμάτια ήρθαν στην κατοχή μου μόνο φέροντας εις πέρας αποστολές. Και πάλι, όμως, ό,τι μου έδωσε ήταν αταίριαστο με την κλάση που ήμουν. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν γκαντεμιά ή ότι το στούντιο το έκανε επίτηδες για να σε αναγκάσει να δοκιμάσεις και τις άλλες κλάσεις, αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι αν δεν είχε ένα κατά τ’άλλα αξιοπρεπές σύστημα αναβάθμισης, θα μιλάγαμε διαφορετικά τώρα.

Και μιας και αναφέρθηκα σε μελανά σημεία και αναβαθμίσεις, να πω ένα ακόμα τεράστιο μειονέκτημα. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις στους companions είναι τι ρούχα θα φορέσουν και τι όπλα θα κρατήσουν. Από κει και πέρα...το χάος! Ούτε στη μάχη τους ελέγχεις, ούτε εντολές μπορείς να τους δώσεις, ούτε ξέρεις τι δυνάμεις αναβαθμίζουν. Αντιθέτως, έχουν τη δική τους ελεύθερη βούληση να κάνουν ότι κρίνουν οι ίδιοι σωστό. Στην αρχή είπα δεν μπορεί, παρακάτω μάλλον θα με αφήσει να πειράξω κάτι. Αυτό φυσικά δεν έγινε ποτέ. Ευτυχώς βέβαια η AI τους δεν ήταν τόσο τραγική. Όταν ήθελα να προσεγγίσω με stealth μια κατάσταση, ερχόντουσαν και με ακολουθούσαν σκυμμένοι πίσω μου ή όταν έμπαινα σε μια μάχη ορμούσαν κι εκείνοι αμέσως στον αντίπαλο. Σε αυτό δεν μπορώ να πω ότι έχω παράπονο, δεν μου δυσκόλεψαν καθόλου τη ζωή. Μπορεί βέβαια να υπήρξαν περιστατικά που κοιτούσαν τον εχθρό σαν χάνοι, αλλά ήταν μεμονωμένα. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε κιόλας. Και πες εντάξει να μην τους ελέγχεις στη μάχη, αλλά να μην ελέγχεις και τις δυνάμεις που θα τους αναβαθμίσεις; Προσωπικά όντας συνηθισμένος αλλιώς, μου κακοφάνηκε αρκετά αυτό. Καλά, όχι ότι δεν το ξεπέρασα αργότερα ή δεν άρχισα να το ξεχνάω μπροστά στις υπόλοιπες αρετές του παιχνιδιού, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι σαν τη τρίχα που βρίσκεις στο φαΐ, μπορεί να την βγάζεις, αλλά ξέρεις ότι ήταν εκεί.

Ως προς τα γραφικά, αν μου έλεγε κάποιος χωρίς να ξέρω ότι πρόκειται για remastered παιχνίδι προηγούμενης γενιάς, πολύ πιθανόν να τον πίστευα. Τα χαμηλής ποιότητας textures, το άτσαλο animation, οι ξύλινες εκφράσεις στα πρόσωπα των χαρακτήρων και το τραγικό lip sync που θυμίζει ντουμπλαρισμένη ταινία, συγκροτούν ένα απογοητευτικό οπτικό αποτέλεσμα για παιχνίδι του 2019. Τα περιβάλλοντα να μεν είναι ποικίλα, όμορφα και ζωντανά, όμως τους λείπει αυτή η «γυαλάδα» που θα σε κάνει να σταματήσεις για να θαυμάσεις και να βγάλεις screenshot. Δεν είναι ότι δεν βλέπεται, απλά φαίνεται αρκετά για τα σημερινά δεδομένα παλαιικό. Τουλάχιστον έχει ωραίους φωτισμούς. Το HDR αν και πολλές φορές με τις απότομες αλλαγές από το φως στο σκοτάδι και αντίστροφα, σπάει λίγο η εικόνα μέχρι να λάβει δράση ο αλγόριθμος, σε γενικές γραμμές είναι ικανοποιητικό. Το GreedFall όμως πάσχει και από αρκετά τεχνικά προβλήματα.

Glitches στα ρούχα των πρωταγωνιστών που διαπερνούν τα σώματά τους, κολλήματα σε αντικείμενα στο περιβάλλον, bugs που εξαφάνιζαν τα σημεία ενδιαφέροντος στον χάρτη κ.α. Ωστόσο, ευτυχώς δεν αντιμετώπισα κάτι μη αναστρέψιμο και τις περισσότερες φορές με ένα απλό reload το πρόβλημα λυνόταν. Παρ' όλ' αυτά, προσωπικά στις 56 αυτές ώρες που έκανα να δω ένα από τα πολλαπλά του φινάλε, το απόλαυσα. Παρά τα μειονεκτήματά του, μπορώ εύκολα να δώσω συγχωροχάρτι σε ένα μικρό με περιορισμένο budget στούντιο. Άλλωστε τι να πει και η Bethesda δηλαδή, που εκτός των άλλων, κατάφερε να κάνει ολόκληρο Fallout 76 unplayable…

Ο τομέας του ήχου βαδίζει σε ικανοποιητικά μονοπάτια, δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάζει, ότι θα δείτε υπέροχες ερμηνείες ή ότι θα σας μείνει κάτι μουσικά, απλά συνοδεύει αρκετά καλά τα τεκταινόμενα χωρίς τεχνικά προβλήματα.