Τα ετήσια παιχνίδια, κακά τα ψέματα, είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά για κάθε developer εκεί έξω αφού πρέπει να βάλει πολλά καρπούζια στις μασχάλες του για να καταφέρει να ικανοποιήσει το κοινό ενός τίτλου, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τους θιασώτες της εκάστοτε σειράς. Οι φίλοι του WWE και των βιντεοπαιχνιδιών του συγκεκριμένα έχουν καιρό να γευτούν ένα διασκεδαστικό τίτλο, με το κερασάκι στην τούρτα να αποτελεί το περσινό WWE 2K18, το οποίο για πολλούς λόγους ανακύκλωσε πολλά από τα αμαρτήματα του παρελθόντος. Η υπόθεση του WWE 2K19 είναι αρκετά διαφορετική μιας και δείχνει ότι κάποιος εκεί στη Yuke’s και την 2Κ Sports άκουσε τις ιαχές του κόσμου. Όχι όλες αλλά τουλάχιστον άκουσε ύστερα από τον περσινό γδούπο στον πάτο του βαρελιού.
Από τότε που η σειρά πήγε στα χέρια της 2Κ προσπαθεί να βρει κάπου να πατήσει και κάτι πήγε να κάνει, αλλά η έλευση της νέας γενιάς επίτασσε να γίνουν μεγάλες βελτιώσεις. Η νέα μηχανή γραφικών άλλαξε την όψη της σειράς, όμως από ένα σημείο και μετά σκόνταφτε και ήταν κρίμα να χαντακώνεται ο τίτλος από λάθη που κουβαλάει χρόνια τώρα. Το χειρότερο όμως ήταν όταν διαιώνιζε αυτά τα σφάλματα.
Το WWE 2K19 βγαίνει για να πει ένα ταπεινό συγγνώμη στους fans του WWE που τα τελευταία χρόνια δεν πήραν καν αυτό που τους άξιζε, δηλαδή ένα διασκεδαστικό wrestling παιχνίδι. Τα σημάδια της μετάνοιας τα έδειξε από το μενού του που με καλωσόρισε με τον μινιμαλισμό και την καθαρότητα του, ανοίγοντας την όρεξη μου για να βουτήξω στο εκατοντάδων ωρών περιεχόμενο που προσφέρει. Kudos για αυτή την πανέμορφη οπτική αλλαγή, που αφήνει πίσω ένα πεπαλαιωμένο και αφιλόξενο αισθητικά UI. Το καλωσόρισμα λοιπόν έγινε σαν εκείνη την πρώτη γουλιά του καφέ το πρωί, που σε γεμίζει με αυτοπεποίθηση για το υπόλοιπο της ημέρας και σε πριζώνει ότι «κάτι καλό θα συμβεί».
Το προαίσθημα που έχτισε δεν πήγε στράφι καθώς μετά από μερικούς αγώνες έγινε αντιληπτή η αισθητή βελτίωση στο gameplay. Δεν μιλάω για κάτι επαναστατικό, ούτε κάποια ριζική αλλαγή στη φόρμουλα. Δεν το χρειάζεται γιατί θα ήταν χάσιμο χρόνου στη δύση της τρέχουσας γενιάς να τρέξει να επαναθεωρήσει το πως πρέπει να παίζεται ένα wrestling παιχνίδι. Ευτυχώς για την Yuke’s το βρήκε από το WWE 2K16, οπότε και αυτό που ήταν αναγκαίο να κάνει ήταν να στρώσει τις τσακίσεις στο κοστούμι του. Να πάρει αυτό το συνονθύλευμα από mini games και να του δώσει μια μορφή που απλά να δουλεύει.
Τέλος στα animation και τις κινήσεις που έπαιρναν παράταση μέχρι να εκτελεστούν. Τέλος, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στα μπερδέματα των σωμάτων στα σχοινιά ή στους χώρους του ρινγκ τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Τέλος στο button mashing και σε πολλές πληγές που μέχρι πέρυσι ήταν ανοιχτές. Φέτος, παίζεται πολύ πιο ευχάριστα, πολύ πιο μεθοδικά σαν να βλέπεις έναν wrestling αγώνα και ξετυλίγεις το κουβάρι της ιστορίας του πιο ομοιόμορφα και γλυκά, με αισθητά λιγότερες… αγαρμποσύνες. Ωστόσο, υπάρχει το λεγόμενο learning curve που για να μάθει κανείς κάθε σπιθαμή του gameplay, όπως το πως λειτουργούν τα Hell in a Cell, τα Steel Cage, τα Backstage Brawl και γενικότερα όλα όσα σου επιτρέπει να κάνεις το WWE 2K19, θα πάρει μερικό χρόνο μέχρι να συνηθίσεις.
Η ροή των αγώνων μοιάζει να έχει ισορροπήσει και ήταν κάτι που το ζητούσε απεγνωσμένα η σειρά, καθώς πάλευε να βρει τον δρόμο της ανάμεσα στα mini games των submissions, το reversal σύστημα, τις γροθιές, τα λακτίσματα και τις λαβές. Σε αυτό συμβάλλει επίσης το γεγονός πως κάθε superstar έχει το δικό του βάρος και στυλ παιχνιδιού. Είναι όλοι τους αρκετά δουλεμένοι στο να μοιάζουν πολύ στον τρόπο που «παλεύουν» στην τηλεόραση και η διαφορά μεταξύ των fighting στυλ είναι εμφανέστατη. Δεν λείπει, όμως, το πιπέρι που πρόσθεσε η Yuke’s για να αλλάζει άρδην η έκβαση ενός αγώνα, όπως ένα σωστό και με εκπλήξεις booking σε έναν αγώνα του WWE.
Πρόκειται για ειδικά abilities που ο κάθε παλαιστής μπορεί να εκτελέσει πατώντας R1+L1 μόνο σε ειδικές περιπτώσεις π.χ. εάν έχει φάει αρκετό ξύλο, εάν είναι καταπονημένος ή έχει γεμίσει απλώς ο μετρητής του ability. Έτσι, σας δίνουν διάφορα αβαντάζ όπως μια comeback κίνηση και συνεχόμενα reversals, ένα επιπλέον finisher και ανοσία στο stamina, μεταξύ πολλών άλλων. Η αλήθεια είναι πως μέχρι να συνηθίσω την ύπαρξη τους στο muscle memory του χειριστηρίου μου πήρε μερικές ήττες αλλά άπαξ και το έμαθα, έλεγχα τους περισσότερους αγώνες υπέρ μου.
Φέτος το ενδιαφέρον μου κέντρισε το MyCareer mode του WWE που ήρθε με μια αξιοπρεπέστατη πλοκή στις πλάτες του. Ήταν παράξενο το συναίσθημα να παίζεις σε γυμναστήρια λυκείων, όπως οι περισσότεροι indie wrestling αγώνες, ξεκινώντας ως ένας ασήμαντος παλαιστής του φανταστικού promotion BCW και με χαρακτήρες γύρω σου που δίνουν νόημα στην πλοκή να την οδηγούν με ασφάλεια στον προορισμό της. Το εν λόγω story mode παρουσιάζει τρομερή ποικιλία τόσο στο είδος των αγώνων που θα έρθετε αντιμέτωποι, στις επιλογές που θα πρέπει να πάρετε, όσο και στα σκηνικά που θα συναντήσετε (βλ. αγώνες με μεξικανούς luchadores). Βέβαια, μέχρι να χτιστεί ο χαρακτήρας σας θα σας πάρει αρκετά κεφάλαια και grind μέχρι να του δώσετε ξεχωριστά set moves, ωστόσο αξίζει την υπομονή μιας και πρόκειται για ένα καλοστημένο mode.
Και το κακό στην υπόθεση είναι πως εδώ το WWE 2K19 σου βάζει κυριολεκτικά στη μούρη το «πάρε φακελάκια» τουτέστιν lootboxes. Πάρε 100 credits να ξεκλειδώσεις 10 κινήσεις, ένα ρουχο και ένα καπέλο. Μάζεψε 3.000 για να ξεκλειδώσεις την εμφάνιση του Undertaker από το Survivor Series του ’94. Όλα αυτά αποθαρρύνουν από το να παίζεις και να φαρμάρεις απλά για να βγάλεις 30 κινήσεις παραπάνω. Σαν να μην έφτανε αυτό, στην θλιβερή υπόθεση των lootboxes του παιχνιδιού, αρκετή από την νοσταλγία του WWE κρύβεται πίσω από αυτά. Για παράδειγμα δεν νοείται να πρέπει να «πληρώσεις» 5.000 VC για να ξεκλειδώσεις παλαιστές όπως ο Batista, o Rey Mysterio ή ο Undertaker. Το ίδιο ισχύει και για τις αρένες της Attitude Era. Εδώ η πάγια τακτική της 2K Sports, η οποία έχει κατακριθεί ιδιαίτερα στην περίπτωση του NBA 2K, δεν λέει να βάλει μυαλό και ειλικρινά λυπάμαι που χαντακώνεται αυτή η νοσταλγική πλευρά του WWE και όχι μόνο.
Επίσης, πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει και το εμπνευσμένο από το Mortal Kombat, 2K Towers. Όσοι έχετε παίξει τους τίτλους της NetherRealm τότε θα ξέρετε ότι πρόκειται για απανωτούς αγώνες με διαφορετικούς κανόνες ο καθένας στους οποίους θα πρέπει να επιβιώσετε μέχρι να φτάσετε στην κορυφή του…πύργου. Εδώ, προστίθεται επίσης ο παράγοντας της ζωντάνιας καθώς θα υπάρχουν ημερήσια και εβδομαδιαία Towers για να σκαρφαλώσετε.
Άλλη μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη ήταν η επιστροφή του Showcase mode, αυτού που παλαιότερα μας πρόσφερε τα σερί του Undertaker και την Attitude Era. Φέτος, έρχεται για να μας διηγηθεί την καριέρα του Daniel Bryan, με τον ίδιο να μιλάει για κάθε φάση της, μέσω εισαγωγικών βίντεο σε βιογραφικό στυλ. Οι αγώνες ουσιαστικά είναι στημένοι με τέτοιον κινηματογραφικό τρόπο ώστε να αναπαριστούν 1 προς 1 τα όσα συνέβησαν σε διάφορες σημαντικές αναμετρήσεις του Daniel Bryan, με αποκορύφωμα -ποιο άλλο;- την Wrestlemania 30.
Δεν χωράει αμφιβολία για το μεράκι που έριξαν οι developers εδώ, ώστε να πιάσουν το feeling του απόλυτου αουτσάιντερ που κατέκτησε την κορυφή και τις καρδιές των WWE fans, σε αυτό το φανταστικό mode που κατ’εμέ αποτελεί ένα από τα φετινά ατού του. Χωρίς, από την άλλη, να σημαίνει ότι σε σημεία δεν κουράζει το γεγονός ότι πάντα θα πρέπει να στήνετε τις καταστάσεις για να εκκινήσουν τα cutscenes, μια διαδικασία που γίνεται πάρα πολλές φορές και καταντάει επαναλαμβανόμενη. Να προσθέσω, επίσης, πως φέτος βελτιωμένο παρουσιάστηκε και το online με λιγότερα glitches και γεμάτα lobbies. Ναι μου ήταν παράξενο ακόμη και να το γράφω το συγκεκριμένο, αλλά θα προτιμήσω να παίξω με την παρέα μου.
Όσο βελτιώθηκε στο gameplay άλλο τόσο έγινε και πιο καλαίσθητο οπτικά. Ο τεχνικός τομέας του WWE 2k19 αποτελεί μια τίμια υλοποίηση βάσει των ήδη υπάρχοντών θεμελίων. Πρώτο και κυριότερο οι σιλουέτες των Superstars και των Divas είναι ευτυχώς λεπτομερέστατες όλες, όπως οι πραγματικοί εαυτοί τους, με αποτέλεσμα το σύστημα που οι μυς κάνουν συσπάσεις και σφίγγουν ανάλογα με τις κινήσεις, να εμφανίζεται εντονότερο. Με ανακούφιση διαπίστωσα πως όλοι μοιάζουν με όλους από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο wrestler του NXT. Παρατήρησα πως σταδιακά τα σώματα τους αποκτούν μελανιές και αν παίζεις με ένα 'ντούκι' όπως ο Braun Strowman τότε θα μελανιάσει ή θα κοκκινήσει ευκολότερα το πρόσωπο ενός αντιπάλου.
Εντυπωσιακοί επίσης οι φωτισμοί στα γήπεδα και τις αρένες, προσδίδοντας μια διαφορετική υφή στην εικόνα, όπως αλλάζει ανάλογα με το τι φωτισμό και σχοινιά χρησιμοποιεί η παραγωγή του WWE στα events. Highlight αυτού είναι οι αγώνες σε αρένες του παρελθόντος όπου εκεί προστίθενται τα κατάλληλα εφέ στην οθόνη για να μοιάζει σαν μετάδοση δεκαετίας του ’80 και του ’90. Πλουσιότερα και περισσότερα ήταν και τα animations, τα οποία άλλες χρονιές πήγαιναν περίπατο εάν ακουμπούσαν κάπου. Φέτος, χάρη στο επίσης διορθωμένο physics και collision σύστημα, δεν δημιουργούνται τόσα ευτράπελα, όπως παίκτες να κολλάνε στις ράμπες, τις σκάλες και τα τραπέζια των σχολιαστών.
Η τριπλέτα σχολιαστών των Michael Cole, Byron Saxton και Corey Graves σε γενικές γραμμές απογοητεύει όταν πρόκειται για απλούς αγώνες, διότι παρουσιάζονται φτωχοί σε σχέση με αυτό που ο μέσος WWE fan τους ακούει να σχολιάζουν στην τηλεόραση. Στα story modes, εκεί όπου τα storylines είναι προκαθορισμένα κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Πιο ζωντανοί, πιο χρωματιστοί και με εύστοχες ατάκες, κάτι που αφήνει πολλά περιθώρια βελτίωσης για του χρόνου. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω και στο soundtrack, το οποίο είναι το καλύτερο και πιο ταιριαστό στο ύφος του WWE από εποχής Smackdown vs Raw, καθώς συμπεριλαμβάνει κομμάτια από Metallica, Slipknot και Eminem.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.