No Man's Sky Review

No Man's Sky Review

15 Αυγούστου 2016 01:35
Το ταξίδι είναι εσωτερικό...

Sean Murray. Ένα ανήσυχο πνεύμα. Ο βασικός δημιουργός πίσω από το NO MAN'S SKY πέρασε ουκ ολίγα σκαμπανεβάσματα μέχρι να καταφέρει να κάνει το όραμά του πράξη. Για αρχή έπρεπε να πείσει μια ομάδα ανθρώπων που επιθυμούσε να δουλέψουν μαζί του, να παρατήσουν τις κανονικές δουλειές τους ώστε να αφοσιωθούν στο project του, χωρίς καλά-καλά να έχει δημιουργήσει κάποιο στούντιο. Για όσους δε γνωρίζουν, αυτή η ομάδα έφερε στο κοινό αργότερα το Joe Danger, ένα πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι με μηχανή που γνώρισε μεγάλη επιτυχία καθώς και sequel. Ο κρυφός πόθος, όμως, του Murray ήταν το Project SkyScraper, όπως ήταν το κωδικό όνομα του παιχνιδιού στα χαρτιά. Και όσο απίθανο μας φαίνεται τώρα που το σκεφτόμαστε με τη λογική, άλλο τόσο απίθανη ήταν η πορεία του μέχρι να φτάσει στα χέρια μας. 

Πρέπει να κατανοήσετε πως μιλάμε για ένα εξαιρετικά περίπλοκο παιχνίδι από άποψη κατασκευής. Τίποτα (σχεδόν) δεν είναι προγραμματισμένο, τα πάντα γίνονται με βάση το εσωτερικό σύστημα περιοδικού πίνακα στοιχείων του παιχνιδιού, έναν πίνακα με στοιχεία δημιουργημένα αποκλειστικά για εκείνο. Όπως έχει πει ο ίδιος ο δημιουργός, μια μικρή αλλαγή ας πούμε για παράδειγμα στο χρώμα ενός πλάσματος, θα μπορούσε να φέρει τεράστιες αλλαγές στο κλίμα ενός ολόκληρου πλανήτη. Είναι ένα 'οικοσύστημα' από αλγόριθμους που λειτουργεί αρκετά περίπλοκα. Το παιχνίδι παραλίγο να μην ολοκληρωθεί ποτέ, μιας και μια πλημμύρα χτύπησε τα γραφεία της εταιρίας, καταστρέφοντας σχεδόν τα πάντα. -Αν δεν το είχαμε παρουσιάσει στον κόσμο, θα το ακυρώναμε εντελώς, ήταν τα λόγια του δημιουργού. Τρομακτικό, αν το σκεφτεί κανείς! Η εταιρία συγκεντρώθηκε σε ένα μόνο δωμάτιο με πρόχειρα γραφεία φτιαγμένα από ό,τι περίσσεψε και ρίχτηκε στη δουλειά προκειμένου να φτάσει στα χέρια μας στην ώρα του. Όχι ακριβώς στην ώρα του, όμως ακόμη κι έτσι θεωρώ πως είναι ένα επίτευγμα από μόνο του η κυκλοφορία του. Αυτό φυσικά δεν ήταν το μοναδικό εμπόδιο που συνάντησε η εταιρία, μιας και για τρία ολόκληρα χρόνια έπρεπε να παλέψουν για να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν την λέξη 'SKY' στον τίτλο του. Το τηλεοπτικό δίκτυο με την ονομασία 'SKY' δεν τους επέτρεπε να το κάνουν, όμως ευτυχώς στο τέλος αυτής της πολύχρονης διαμάχης βρέθηκε κάποια χρυσή τομή. Τώρα σοβαρά, ποιος αφήνει ανθρώπους να κατοχυρώνουν λέξεις τόσο γενικές όσο ο 'ουρανός'; Δεν είμαστε με τα καλά μας σαν άνθρωποι, και θέλουμε να κατακτήσουμε και το σύμπαν...

Το παιχνίδι δημιούργησε έντονο θόρυβο γύρω από το περιεχόμενό του και μάλιστα αγαπήθηκε ακόμα και από το μουσείο σύγχρονης τέχνης του Λονδίνου λόγω του μοναδικού εικαστικού του. Ένα εικαστικό που επιμελήθηκε προσωπικά ο Murray. Συγκεκριμένα ήθελε κάποιοι πλανήτες να έχουν πράσινο ουρανό, κάτι που δεν ήταν φυσικό επακόλουθο των αλληλουχιών στα στοιχεία του περιοδικού πίνακα που είχαν φτιάξει, έτσι αναγκάστηκαν να τροποποιήσουν τον ίδιο τους τον πίνακα στοιχείων για να γίνει κάτι τέτοιο εφικτό. Έκαναν όμως και άλλες παρεμβάσεις ώστε το εικαστικό να είναι ομορφότερο και να δημιουργεί 'πορτραίτα', όπως το να φέρουν τα φεγγάρια των πλανητών πιο κοντά από ότι θα ήταν στην πραγματικότητα, χωρίς φυσικά αυτό να προκαλεί καταστροφές σε αυτούς. Και ας περάσουμε για λίγο στους αριθμούς. Αριθμούς που ζαλίζουν κυριολεκτικά! 18 πεντάκις εκατομμύρια πλανήτες για να εξερευνήσουμε. Ο καθένας πιο ξεχωριστός από τον άλλο (περίπου). Αν για παράδειγμα προσπαθούσαμε να δούμε όλους τους πλανήτες του παιχνιδιού ξοδεύοντας μόνο 1 δευτερόλεπτο στον καθένα από αυτούς, θα χρειαζόμασταν περίπου 585 δισεκατομμύρια χρόνια (σε πραγματικά χρόνια)! Είναι τόσοι πολλοί οι πλανήτες που η ίδια η εταιρία δεν μπορεί να ελέγξει το ίδιο της το περιεχόμενο, και έχει σχεδιάσει virtual probes που ψάχνουν, ελέγχουν και αναφέρουν πίσω στην εταιρία τι συμβαίνει με το κλίμα, τα πλάσματα και αν τα πάντα λειτουργούν σωστά. Το παιχνίδι στους πιο παλιούς παίκτες από την πρώτη στιγμή θύμισε το 'ELITE'. Ένα παιχνίδι σταθμό στο οποίο μπορούσαμε να εξερευνήσουμε και να μπούμε στη διαδικασία του εμπορίου σε 6 διαφορετικούς χάρτες/ γαλαξίες. Για την εποχή του ήταν αρκετά προσεγμένο με τρομερό κώδικα και από τα λίγα παιχνίδια που έχουν αφήσει τόσο μεγάλη παρακαταθήκη.

Ξεκινώντας το παιχνίδι αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι το πόσο μπροστά ήταν ένα άλλο παιχνίδι, το OUTCAST. Εκείνο ήταν ένα πρωτοποριακό, το πρώτο μάλιστα Open World παιχνίδι που λάβαινε χώρα σε έναν εξωγήινο πλανήτη. Και εκεί το κυρίαρχο στοιχείο ήταν η συλλογή περίεργων στοιχείων ώστε να καταφέρουμε να κατασκευάσουμε κάποια πράγματα. Και εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως είχε αυτή τη χρωματική παλέτα που χρησιμοποιεί το No Man’s Sky. Και επειδή έκανε χρήση μιας παλιάς τεχνολογίας που θύμιζε Voxels, ακόμη και το εικαστικό είναι περίπου ίδιο. Όπως και τα περίεργα πλάσματα του πλανήτη του Outcast. Οι συγκρίσεις όμως στο μυαλό μου σταματούν εκεί, μιας και εκείνο το Third-person Action Adventure είχε κάτι που λείπει από το σημερινό μας παιχνίδι, σενάριο και διαλόγους, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πλοκή. Πολιτισμό ολόκληρο με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι ενδιαφέρον το πόσο πολύ έχει προχωρήσει η τεχνολογία ώστε τέτοιοι αλγόριθμοι να τρέχουν σε μια οικιακή κονσόλα, όμως θα ήθελα κάποια στιγμή να δω έναν ολοκληρωμένο πολιτισμό, μια αλληλεπίδραση σε άλλο επίπεδο, σε εκείνο το επίπεδο του Outcast. Όμως…τα πάντα έχουν δύο όψεις, οπότε ας περάσουμε να δούμε για ποιο λόγο κάτι τέτοιο απουσιάζει από το No Man’s Sky.

Σενάριο δεν υπάρχει, υπάρχει όμως μια τυπική ‘αποστολή’ αν δεχτούμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που λέει ‘γίνε μέλος του Altas’, το οποίο μας οδηγεί αργά και σταθερά προς το κέντρο του Γαλαξία. Αν έφτιαχνα εγώ το No Man's Sky, θα έβαζα στο κέντρο του σύμπαντος (εκεί που προσπαθείς να φτάσεις στο παιχνίδι) την Γη. Ως ένα Αμερικανικό Happy End πως 'έφτασες σπίτι' ή ως μια σάτιρα στο 'άνθρωποκεντρικό' του πράγματος (ε δεν γίνεται να αυτοανακηρύσσουμε Miss & Mister Universe χωρίς καλά-καλά να το έχουμε εξερευνήσει). Και ίσως να την βρίσκαμε τη Γη σε μια κατάσταση νεότερη ή παλαιότερη, αφήνοντας έναν Monolith σε κάποιους πιθήκους ή επικοινωνώντας επιτέλους με αυτόν τον πολιτισμό, δείχνοντας πόσο μεγάλο ήταν το ταξίδι, πόσο λίγα γνωρίζουμε για τον κόσμο (ή τους κόσμους αν θέλετε) και φιλοσοφώντας το πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε παράλληλα με το πόσο εξίσου σημαντικοί για την παγκόσμια ισορροπία. Το παιχνίδι τότε θα είχε τη μορφή ενός τεράστιου χάρτη από 'άδειους' πλανήτες στον οποίο ξοδεύεις 100 ώρες ώστε να διαπιστώσεις πως η ζωή και ο πολιτισμός, η εξέλιξη και η νοημοσύνη είναι δώρα που δεν δίνονται απλόχερα στο σύμπαν και θα πρέπει να τα εκτιμούμε. Πως η επικοινωνία είναι αυτό που επιζητούμε και θα πρέπει να είμαστε σε θέση να τη διαχειριστούμε σωστά όταν συμβεί. Πως είμαστε μια αλληλουχία τόσο τυχαίων, όσο και συγκεκριμένων γεγονότων.
Και για αυτό είναι τόσο σημαντικό ένα τέτοιο παιχνίδι.

Γιατί ξεκλειδώνει κάποια κομμάτια της φαντασίας μας κατά την ενασχόλησή μας μαζί του. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, ούτε το προκαθορισμένο του φινάλε. Σημασία έχει το ότι ξεκλειδώνει τη δική μας φαντασία, μας κάνει να πλάθουμε τη σκοτεινή ύλη. Να δίνουμε το δικό μας όραμα, τα δικά μας χρώματα στο άγνωστο που σε λίγο θα συναντήσουμε. Μας κάνει να πούμε '-Οχι, δεν είναι αυτό που περίμενα. Δεν είναι αυτό που φανταζόμουν.' Εκείνη τη στιγμή όμως, παράλληλα με το να σου προσφέρει την δική του οπτική πλευρά άλλα και τα όρια της φαντασίας σου, προσφέρει και κάτι ακόμα: Τα δικά του χρώματα και πλάσματα, τον δικό του χαρακτήρα και σε κάνει να σκέφτεσαι την απεραντοσύνη, τη μοναξιά και στο κάτω κάτω, την ίδια την πραγματικότητα. Γιατί το σύμπαν είναι μοναχικό. Οι πλανήτες δεν σφύζουν από ανώτερης νοημοσύνης ζωή. Και μπορούμε μόνο να εξερευνούμε νεκρές χωματερές εκατομμυρίων ετών με την ελπίδα πως θα τραβήξουμε την προσοχή κάποιου εκεί έξω. Για καλό; Για κακό; Ποιος ξέρει; Πάντως ο σκοπός μας φαίνεται να είναι η επικοινωνία. Η εξάπλωση. Η μάθηση. Η γνώση. Θέλουμε να αφομοιώσουμε και να αφομοιωθούμε από κάτι καλύτερο αν αξίζει. Όχι για να έρθουμε πιο κοντά στον θεό, όχι για να ανακαλύψουμε από πού ήρθαμε, άλλα για να βάλουμε έναν υπότιτλο σε αυτό που λέγεται ‘ζωή’. Μια εξήγηση. Έναν σκοπό. Να αποκτήσει η ζωή μας κάποιο συγκεκριμένο νόημα. Άλλωστε, για τον λόγο αυτό δημιουργήθηκε και το περίφημο SETI πρόγραμμα στον πλανήτη μας, βασισμένο στην εξίσωση του αστροφυσικού Frank Drake (όχι του Nathan), καθώς και στην τροποποίηση της από την Sara Seager. Είναι μια εξίσωση που πολύ γενικευμένα μπορεί να δείξει έναν αριθμό πολιτισμών με νοημοσύνη στο σύμπαν των οποίων τα σήματα θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε.

Κοιτάξτε, το σύμπαν έχει απασχολήσει όλους τους κλάδους της ανθρωπότητας. Έχει απασχολήσει όλα τα μυαλά που θα μπορούσε να απασχολήσει. Από την κατηγορία της φιλοσοφίας μέχρι τις επιστήμες και τη θρησκεία. Και αυτό που το κάνει τόσο συναρπαστικό είναι το αχανές, το ανεξερεύνητο, το δυσνόητο και το αδιανόητο της υπόθεσης. Είναι στην ίδια κατηγορία με το ‘άπειρο’, μόνο που υπάρχουν περισσότερα στοιχεία χειροπιαστά για να το επεξεργαστεί κανείς στο μυαλό του. Βλέπετε το ‘άπειρο’ είναι μια πολύ καθημερινή λέξη, όμως όταν προσπαθήσει κανείς να το αναλύσει, σίγουρα θα φτάσει στα όρια της παράνοιας. Δεν μπορείς να το αποδείξεις, δεν μπορείς να το μετρήσεις, ούτε να το αναλύσεις, το γνωρίζεις όμως πως υπάρχει. Από την άλλη συγκρίνοντάς το ή τοποθετώντας το πάνω στο ‘σύμπαν’ τα πάντα παίρνουν μια άλλη οπτική γωνία. Πλέον γνωρίζοντας αρκετούς πλανήτες, το πώς λειτουργεί το σύμπαν ως ένα βαθμό, τις τροχιές των πλανητών, μέχρι και ένα προς ένα κάποια από τα βασικά στοιχεία του όπως το Άτομο ή το πρόσφατο Μποζόνιο στρώνουμε ένα πανέμορφο πλεγμένο από στοιχεία ‘χαλί’ στην φαντασία μας, ώστε να κάνει τα βήματά της. Και είναι συναρπαστικά βήματα. Μερικά από αυτά οδηγούν σε ανακαλύψεις τεχνολογικές, ενώ άλλα κινούνται στο επίπεδο της φιλοσοφίας και της θεωρητικής φυσικής. Αυτό από μόνο του είναι ικανό να κάνει ένα τέτοιο παιχνίδι τόσο ξεχωριστό. Το γεγονός πως σου επιτρέπει να φανταστείς πράγματα. Πιο συγκεκριμένα, όλα εκείνα που δεν θα καταφέρεις να ανακαλύψεις ποτέ. Σου δείχνει ξεκάθαρα πως δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι θα συναντήσεις, για το τι υπάρχει και πως ποτέ μα ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος πως πήγες προς τη σωστή κατεύθυνση.

Υπάρχουν άπειρες παρατηρήσεις και αρνητικά σχόλια γύρω από το παιχνίδι, σχετικά με τις δυνατότητές του. Σχετικά με την ποικιλομορφία που παρουσιάζει και τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η ‘δράση’. Ο κόσμος ξεχνά πως πρόκειται για μια “μικρογραφία” της ίδιας του της ζωής. Μια ‘θέση’ που φωνάζει δυνατά πως ‘αυτοί είμαστε’. Πλάσματα με όλη την καλή διάθεση εξερεύνησης και αλληλεπίδρασης, μα σε έναν ‘άδειο’ κόσμο. Είμαστε υποχρεωμένοι αν θέλουμε να επιβιώσουμε να μπούμε σε ένα αέναο κύκλο ‘φόρτισης’ πραγμάτων, είτε αυτό είναι η τροφή και το νερό, είτε η φόρτιση ενός αυτοκινήτου με καύσιμα, είτε η συνεχής και μονότονη ρουτίνα που ακούει στο όνομα ‘δουλειά’, ώστε να αποκτήσουμε υλικά που θα χρησιμοποιήσουμε σε αυτό τον αέναο κύκλο φόρτισης. Σου δίνει όμως και την ελπίδα, πως αν χρησιμοποιήσεις σωστά αυτά τα αγαθά, αν έχεις την κατάλληλη επιμονή και υπομονή, μπορείς να περάσεις από τον ένα κύκλο ρουτίνας στον επόμενο, ανακαλύπτοντας παράλληλα πράγματα που δεν φανταζόσουν ότι υπάρχουν. Κάπως έτσι λοιπόν, το παιχνίδι έρχεται να διχάσει μια κοινότητα που δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως αυτή είναι η ζωή, και πως αυτό δεν είναι ένα ακόμα παιχνίδι, άλλα ένας εξομοιωτής ζωής, και μάλιστα της δικής τους. Είναι όπως είπα μια ‘φιλοσοφική θέση’. Ένα χτύπημα στη συνείδηση, που κάποιους θα τους βρει αναίσθητους και άλλους θα τους αλλάξει την κοσμοθεωρία. Ξοδεύουμε τις ζωές μας για να τροφοδοτούμε τα πράγματα που χρειάζονται καύσιμο, είτε αυτό είναι το ίδιο μας το σώμα, είτε οτιδήποτε προκύπτει μέσα σε αυτή την αέναη και χρονοβόρα ρουτίνα.

Αυτή η εξομοίωση και η εξέλιξη που ακούει στο όνομα ‘ζωή’ χρειάζεται δισεκατομμύρια χρόνια. Είναι αργή (στα δικά μας μάτια τουλάχιστον) η πορεία της. Αυτό, το παιχνίδι στο δίνει να το καταλάβεις από την πρώτη στιγμή. Αυτό που ακούει στο όνομα ‘ATLAS’ , δεν θα σε αφήσει δευτερόλεπτο να προκαλέσεις ρωγμή σε αυτή την εξέλιξη. Δεν ξοδεύτηκαν τόσα εκατομμύρια χρόνια ανάπτυξης, ώστε να έρθεις εσύ να ασελγήσεις πάνω στην χλωρίδα και την πανίδα του κάθε πλανήτη. Τα Sentinel drones λοιπόν που κυκλοφορούν επιβλέποντας την κάθε σου κίνηση, θα σου το δώσουν να το καταλάβεις. Μπορεί στα δικά σου (και στα δικά μου) μάτια να μοιάζουν ‘εχθρικά’, όμως σκέψου καλύτερα ποιος είναι ο πραγματικός ‘κακός’ της υπόθεσης; Αυτό το μικρόβιο της καταστροφής που κουβαλούμε ως άνθρωποι, μπορεί μεν να αντισταθμίζεται από το μικρόβιο της πολυμηχανίας και της ανακάλυψης, όμως πρέπει να μάθουμε να το χαλιναγωγούμε. Δε γίνεται επειδή μάθαμε να ψαρεύουμε, ξαφνικά να βγάλουμε όλα τα ψάρια από τη θάλασσα. Γιατί αυτό θα έχει επιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη και μαντέψτε, είμαστε κι εμείς μέρος του. Αυτή η μανία πρέπει κάπως να χειραγωγείται. Να κατευνάζεται. Οπότε τα drones βρίσκονται εκεί επιτρέποντάς μας να πάρουμε ότι είναι αρκετό. Γιατί το παραπάνω οδηγεί σε λιγότερο για τον υπόλοιπο πλανήτη. Η μικρογραφία (ή μάλλον το αντίθετο της λέξης)  της πραγματικότητας είναι διάχυτη σε ολόκληρο το παιχνίδι. Σου επιτρέπει να κάνεις ότι επιθυμείς, άλλα είναι στο χέρι σου να κάνεις μόνο εκείνα που σου είναι απαραίτητα. Μπορείς να βγάλεις όλη σου την επιθετικότητα στα άδολα πλάσματα που κυκλοφορούν ανέμελα, ή να κάνεις συλλογή όλων των βασικών στοιχείων ενός πλανήτη, οδηγώντας τον στο θάνατο (αν και κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο από όσο μπορεί κανείς να διαθέσει στην πραγματικότητα).

Το NO MAN’S SKY δεν έχει tutorial. Μέσα από μια σειρά τυπικών αποστολών σου μαθαίνει τα βασικά γύρω από εκείνο. Πρέπει να μαζέψεις υλικά ώστε να επισκευάσεις το όχημα σου, ώστε να προχωρήσεις μπροστά. Το αν θα επιλέξεις να εγκατασταθείς μόνιμα σε εκείνον τον πλανήτη είναι δικό σου θέμα. Μπορείς να μεταβαίνεις στα Trading posts και να πουλάς ή να αγοράζεις υλικά, να κάνεις αναβαθμίσεις στο όχημά σου ή ακόμη και να εξελίσσεις την τεχνολογία του βασικού σου εργαλείου και στολής. Τα πάντα είναι στη δική σου κρίση. Αν θέλεις να γίνεις Space Pirate, κλέβοντας πολύτιμα φορτία από αποστολές είναι δικό σου θέμα. Όπως και το αν θέλεις να γίνεις ο καλύτερος στη συγκομιδή και πώληση αγαθών. Ή ακόμη και να βγάλεις το άχτι σου ονοματίζοντας οτιδήποτε ανακαλύπτεις, είτε είναι ζώο, είτε φυτό, είτε πλανήτης, είτε ακόμη και σύστημα πλανητών. Το πώς θα προχωρήσεις στο παιχνίδι είναι καθαρά δικό σου θέμα. Πιστεύω ειλικρινά πως μεγάλοι οργανισμοί έχουν δηλώσει το ενδιαφέρον τους και παρακολουθούν στενά την πορεία αυτού του παιχνιδιού, γιατί αποτελεί ένα ιδανικό ‘πείραμα’. Ένα πείραμα της λογικής του ‘Έχουμε τόσους παίκτες, τόσους πλανήτες σε ένα υποτιθέμενο σύμπαν’, ας δούμε πόσοι και αν ποτέ από αυτούς θα καταφέρουν να συναντηθούν, να μάθουν και να συνεργαστούν. Θα προσπαθήσουν να καταρρίψουν ο ένας τον άλλο; Θα συνεργαστούν στη συγκομιδή; Θα γίνουν συνταξιδιώτες; Πιστεύω πως είναι ένας ιδανικός εξομοιωτής για κάποιες υπηρεσίες αυτού του πλανήτη. Ήδη ο Elon Musk ζήτησε να μάθει περισσότερα για το παιχνίδι και τον αλγόριθμο, και αυτό είναι εντυπωσιακό.

Περιμένετε από εμένα να σας αναλύσω ένα παιχνίδι που αντιδρά σαν χημικό σε κάποια ένωση, διαφορετικά με κάθε ψυχοσύνθεση. Αλλού θα βρει εμένα, άλλα στοιχεία θα δημιουργήσει με τη δική σου ψυχή και τα δικά σου θέλω. Είναι όπως είπα ένα ταξίδι αυτογνωσίας, γαλήνης ή επιθετικότητας, μυστικισμού ή φιλοσοφίας, μια μπαρούφα ή ένα αριστούργημα, ακριβώς όπως μια καθημερινότητα. Και η δική μου από του διπλανού μου αν και φαινομενικά υπόκεινται στους ίδιους περιορισμούς και βρίσκονται στο ίδιο καλούπι, είναι διαφορετικές. Μπορώ να σας μιλήσω για το τεχνικό κομμάτι και τα στοιχεία που το απαρτίζουν, άλλα δεν μπορώ να σας εγγυηθώ αν θα απολαύσετε το ταξίδι ή όχι. Γιατί πρόκειται για έναν άγνωστο προορισμό με άγνωστη ταχύτητα και όχημα. Θα πω μόνο το εξής. Αν είχατε την ευκαιρία να ταξιδέψετε σε όλους τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, απλώς και μόνο μαζεύοντας δείγματα για ανάλυση, δεν θα ήταν ένα ξεχωριστό ταξίδι; Ένα υπέροχο ταξίδι; Ίσως απελπιστικά μοναχικό και μονότονο, όμως για σκεφτείτε την επίδραση που θα είχε στον εσωτερικό σας ψυχισμό. Το ξέρω πως πρόκειται απλώς για ένα ψηφιακό ταξίδι, ένα ψεύτικο κόσμο, μα είναι στο χέρι μας να το περάσουμε από το προσωπικό μας φίλτρο και να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας. Τι κάνω; Που πάω; Ποιος είμαι; Γιατί είμαι; Κι αν όλα τα παραπάνω σας μοιάζουν πολύ φιλοσοφικά μιας και μιλάμε για ένα παιχνίδι που απλώς έχουμε μάθει να έχει αρχή μέση και τέλος, απλά απολαύστε το ταξίδι. Δείτε το σαν μια ξεκούραστη ανάπαυλα και μη βιαστείτε να πιαστείτε από αποστολές ή την μανία να ανακαλύψετε τι υπάρχει στο κέντρο του σύμπαντος.

Τα προβλήματα

Στην έκδοση του PS4 που έφτασε στα χέρια μου, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω αρκετές ατέλειες. Δεν ξέρω για ποιο λόγο κανείς να περιμένει ένα άψογο αποτέλεσμα από ένα τέτοιας έκτασης indie παιχνίδι. Σχεδόν το 90% των λεγόμενων ‘τεράστιων’ παιχνιδιών έχουν αρκετά προβλήματα. Ακόμη και το πολυβραβευμένο The Witcher 3 είχε. Δεν εκθειάζω σε καμία περίπτωση τον τεχνικό του τομέα, όμως δε θεωρώ πως τα θέματά του θα σας αποθαρρύνουν. Τουλάχιστον σε ότι αφορά αυτά που εγώ συνάντησα. Το κακό με την έκδοση του PS4 είναι πως μπορείς ουσιαστικά να δεις τον πλανήτη να δημιουργείται μπροστά σου, αφαιρώντας σου λίγη από τη μαγεία της ‘τυχαίας’ ανακάλυψης. Έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο το πρόγραμμα φορτώνει τα δεδομένα του. Υπάρχει επίσης αρκετό ‘grain’, πίξελς δηλαδή κατά την εμφάνιση αυτού του φαινομένου. Το επόμενο ‘πρόβλημα’ που συνάντησα εγώ είναι οι απότομες εναλλαγές στην επίδοση, σε ότι αφορά τα frames per second. Ίσως να οφείλονται στη λειτουργία και κατάσταση του σκληρού μου δίσκου (δεν έχω SSD στο PS4), όμως κάποιες φορές τα frames έπεφταν αρκετά παρουσιάζοντας ένα ανεπαίσθητο στιγμιαίο ‘κόλλημα’ μέχρι να κλειδώσουν ξανά στα 30. Και τα 30 έχω να πω πως είναι λίγα για ένα τέτοιο παιχνίδι. Αφαιρούν λίγη από τη μαγεία της ομαλότητας που περιμένεις να νιώσεις στο διάστημα. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να θεωρώ άθλο κάτι τέτοιο να τρέχει σε οικιακή κονσόλα. Έχει γίνει πολύς λόγος και για το loading, και εδώ θέλω να πω πως το παιχνίδι έχει καταφέρει να το κρύψει, άλλες φορές καλύτερα και άλλες χειρότερα, με τη δεύτερη κατηγορία να βγάζει μάτι όταν βλέπεις πόσο πολύ αργεί το ταξίδι στην κατάσταση Hyper Drive. Αυτή η καθυστέρηση γίνεται καθαρά για λόγους loading.  Ένα ακόμη εκνευριστικό πράγμα είναι το sprint το οποίο το έχουν καθορίσει να υπάρχει πιέζοντας μέσα τον αναλογικό μοχλό που κινεί την κάμερα. Ειλικρινά, αυτό είναι κάτι που το συναντώ συχνά-πυκνά στα σημερινά παιχνίδια και με κάνει να ξύνω το κεφάλι μου λέγοντας: Τι στο καλό σκέφτονταν; Πρόσφατα ανακαλύφθηκε και ένα ‘game breaking bug’ για εκείνους που το είχαν προπαραγγείλει, και συγκεκριμένα με το extra διαστημόπλοιο που είχαν από την αρχή. Φαίνεται πως δεν μπορούσαν να προχωρήσουν στο παιχνίδι μιας και δεν υπήρχε το λεγόμενο ‘Hyperdrive’, ούτε μπορούσαν να το κατασκευάσουν.

Υποθέτω πως η Hello games θα λύσει το πρόβλημα, είτε με κάποιο patch, είτε επιστρέφοντας χρήματα σε εκείνους. Εκτός από τα όποια τεχνικά του θέματα όμως έχει και κάτι άλλο που είναι εκνευριστικό. Το σύστημα του Inventory. Ακόμη και με την νέα προσθήκη του Patch, γεμίζει πολύ γρήγορα και σε αναγκάζει να μπεις κάθε τρεις και λίγο στη διαδικασία αγοροπωλησίας. Πολλές φορές αναγκάστηκα να πετάξω στο πουθενά υλικά μιας και αν είναι γεμάτο το inventory το παιχνίδι σου αρνείται 2 βασικά πράγματα : Το να ανοίξεις οποιοδήποτε κιβώτιο (θα μπορούσαμε απλά να δούμε τι έχει μέσα βρε αδερφέ) καθώς και την συνομιλία σου με οποιονδήποτε εξωγήινο (!). Σε ότι αφορά το δεύτερο ακόμη σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω τη λογική πίσω από αυτή την κίνηση. Δεν μπορείς δηλαδή να πεις ‘Γεια’ σε κανέναν, αν δεν έχεις άδεια θέση στο inventory. Hello games λέγονται, τουλάχιστον αυτό έπρεπε να είναι ελεύθερο! Τέλος θέλω να πω πως στην αρχή το παιχνίδι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε καθοδηγεί σε συγκεκριμένο μονοπάτι. Έκανα το λάθος και έφυγα στο πουθενά, μαζεύοντας καύσιμα στην πορεία από αστεροειδείς για να συνεχίσω το αέναο ταξίδι μου, έφτασα κάμποσα εκατομμύρια της μονάδας που χρησιμοποιεί το παιχνίδι μακριά, μόνο και μόνο για να διαπιστώσω πως έπρεπε να επιστρέψω πίσω για να ολοκληρώσω κάποια ‘τυπικά’ πράγματα όπως το να κατασκευάσω το HyperDrive. Το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα όμως δεν είναι το HyperDrive, άλλα το ‘OverHype’ που έχει δημιουργήσει στο μυαλό σας. Για αυτό σας συνιστώ να χαλαρώσετε και να το δείτε ως ένα ακόμη Survival indie παιχνίδι που έτυχε να πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω της θεματολογίας του (δεν είναι και λίγο πράγμα να ξεφύγουμε από τα ζόμπι!).

Το παιχνίδι έχει ένα ‘Wow Factor’ όπως το λένε, σε εντυπωσιάζει δηλαδή, όμως φαίνεται πως αυτός ξεθωριάζει γρήγορα, μετά τις 6-7 ώρες. Αυτό συμβαίνει γιατί σου επιβάλλει όπως είπαμε ένα μονότονο grinding. Οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι σε αυτή τη διαδικασία μέσα από άλλα παιχνίδια (όπως για παράδειγμα το Minecraft), όμως εκεί υπάρχουν περισσότερες επιλογές αξιοποίησης των υλικών που συλλέγεις. Στο No Man’s Sky απλώς τα χρησιμοποιείς για το εμπόριο και τον ανεφοδιασμό, κάτι που μπορεί να σου προκαλέσει αποστροφή μετά από κάποιες ώρες.  Όπως θα έχετε πληροφορηθεί και από την ίδια την σελίδα του παιχνιδιού, μπορεί κανείς να εμπλακεί σε αερομαχίες με ή παρά τη θέληςή του. Την πρώτη φορά ίσως τα βρείτε λίγο σκούρα, μιας και το αρχικό σας σκάφος δεν είναι το καλύτερο δυνατό για τέτοιου είδους μανούβρες και τα εχθρικά κινούνται με τεράστια ταχύτητα και σε αποπροσανατολίζουν. Πάντως με λίγη προπόνηση δεν νομίζω πως θα έχετε ιδιαίτερο πρόβλημα. Επίσης, ήθελα να παρατηρήσω πως ο πρωταγωνιστής φαίνεται να βρίσκεται πολύ κοντά στο έδαφος από άποψη ύψους, κάτι που θα μπορούσε να σας βάλει σε υποψίες σχετικά με την καταγωγή του. Δεν ξέρω για ποιο λόγο επέλεξαν την κάμερα να είναι τόσο χαμηλά στο έδαφος οι δημιουργοί. Επίσης θέλω να σταθώ για λίγο στα διάφορα πλάσματα που θα συναντήσετε. Αν και εκ πρώτης όψεως μπορεί να δείχνουν διαφορετικά, στην ουσία είναι ένα ‘κόψε- ράψε’ στοιχείων. Μοιάζουν με Playmobil ή Lego τα οποία έχεις ενώσει, ενώ ήσουν μεθυσμένος. Πόδια χήνας σε ουρακοτάγκο και φτερά αντί για ρουθούνια. Είναι μοναδικά όμως μετά από λίγο αρχίζεις να διακρίνεις αυτό τον αλγόριθμο και χαλάει λίγο την μαγεία. Επίσης δεν φαίνεται να έχουν κάποιο σκοπό, πέρα από το να κινούνται ανέμελα πάνω στους πλανήτες τους. Ούτε και κάποια συγκεκριμένη τεχνητή νοημοσύνη. Με το πρώτο Patch πάντως μπορείς να τα ταΐσεις το αντίστοιχο υλικό που τους αρέσει και εκείνα να σε ακολουθούν, ίσως να σε βοηθούν και να σου αφήνουν και κάποιες ανταμοιβές. Να σημειώσουμε τέλος πως το παιχνίδι διαθέτει εντυπωσιακό Day-Night cycle που έχει να κάνει και με την περιστροφή του εκάστοτε πλανήτη.

Από άποψη ήχου το παιχνίδι τα πηγαίνει περίφημα. Διαθέτει ένα εξαιρετικό soundtrack με κομμάτια που μπορούν να σου προκαλέσουν ψυχική ανάταση, να σε βάλουν στο κλίμα μιας μάχης ή να σε ταξιδέψουν. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η φωνή των εργαλείων που κυμαίνεται στο 95% ομοιότητας σε σχέση με εκείνη της GLADos του PORTAL. Κάθε ζώο φαίνεται να έχει και ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο ηχητικό που μεταφέρει εκτός από την καταγωγή του, και το συναίσθημά του εκείνη τη στιγμή. Είναι εντυπωσιακό γενικά στην ποιότητα ήχου και δε βρήκα κάποιο αρνητικό στοιχείο να αναφέρω.  Ίσως κάπου μέσα μου θα ήθελα ο άνθρωπος να ξεφύγει από αυτό το Synth συσχετισμό με το διάστημα. Θα ήθελα να ακούσω και λίγο το Doom είδος ή λίγο πιο σκληρό ήχο.

Χρήσιμες πληροφορίες για αυτούς που ξεκινούν

Όπως είπαμε το παιχνίδι σας αφήνει να ανακαλύψετε μόνοι σας τα χαρακτηριστικά του, σε ότι αφορά το Gameplay. Αυτή η απουσία ‘tutorial’ είναι δίκοπο μαχαίρι καθώς αποδεικνύει την εύθραυστη σχέση που έχουμε αναπτύξει με τα βιντεοπαιχνίδια. Τα θέλουμε όλα. Όταν μας τα δίνουν όλα, λέμε πως θέλαμε λιγότερα. Όταν κάτι απουσιάζει, το θέλουμε σαν τρελοί. Σαν παίκτες έχουμε αναπτύξει αυτό το χαρακτηριστικό που μεταξύ μας το έχω συναντήσει ξανά μόνο στα μικρά παιδιά. Μπορεί ο πιτσιρικάς να έχει μια ντουλάπα παιχνίδια αχρησιμοποίητα, όταν όμως θα πας να του πάρεις ένα, τότε θα σου πει πως το θέλει, το χρειάζεται και δεν μπορεί χωρίς αυτό. Η απουσία του tutorial είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να μας προβληματίζει, άλλα το αναγάγουμε σε υψίστης σημασίας πράγμα γιατί δεν θέλουμε να μπούμε στην διαδικασία να χαρούμε το παιχνίδι. Το No Man’s Sky είναι ένα παιχνίδι που έχει ‘χτιστεί’ γύρω από τον παράγοντα ‘εξερεύνηση’.  Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε στη μαγεία και την απεραντοσύνη του σύμπαντος, αυτού του άγνωστου φιλικού γίγαντα. Έτσι, δε θα μπορούσε να σε παίρνει από το χεράκι και να σε ταξιδεύει. Πρέπει μόνος σου να μάθεις να εκμεταλλεύεσαι το περιβάλλον, σαν ναυαγός σε κάποιο νησί. Έχεις τις γνώσεις, έχεις τα όπλα, έχεις το μεγαλύτερο από όλα ‘το μυαλό’, οπότε βάλε τα σε λειτουργία. Δεν είναι ένα παιχνίδι γεμάτο με αποστολές και sidequests. Είναι μια περιπέτεια, μια εξερεύνηση που μπορεί να διαρκέσει όσο εσύ επιθυμείς. Παρόλα αυτά, επιτρέψτε μου να σας δώσω μερικές πολύ χρήσιμες συμβουλές για αυτόν τον ψηφιακό κόσμο. Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, έχει ήδη κυκλοφορήσει το Patch (μάλιστα ήταν έτοιμο πριν την επίσημη κυκλοφορία του παιχνιδιού) το οποίο διορθώνει κάποια από τα εκνευριστικά πράγματα που μπορούσε κανείς να συναντήσει, όπως η χωρητικότητα του inventory. Ακόμη κι έτσι όμως, υπάρχει ένα πολύ καλό και πρακτικό κόλπο που μπορείτε να κάνετε, που ίσως σας φανεί και αυτονόητο. Χρησιμοποιήστε το όχημα σας ως ‘αποθήκη’ υλικών. Για να το πετύχετε αυτό, ανοίξτε το inventory σας, βρείτε το αντικείμενο που επιθυμείτε να ‘ξεφορτώσετε’ και όταν βρίσκεστε κοντά στο όχημα, πατήστε το ‘τρίγωνο’ στο χειριστήριο του PS4.

Ένα από τα σημαντικότερα υλικά είναι το Heridium. Είναι δύσκολο να το βρεις, όμως δεν χρειάζεται να ανησυχείτε, μόλις επιδιορθώσετε το εργαλείο σας πατήστε το L3 ώστε να κάνετε ένα Scan του χώρου. Θα δείτε τότε ένα σημάδι το οποίο θα σας οδηγήσει στο σημείο από όπου μπορείτε να μαζέψετε αυτό το πολύτιμο υλικό. Στο ταξίδι σας αυτό για την ανακάλυψη του Heridium θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τοξικά περιβάλλοντα τα οποία σας φέρνουν αργά άλλα σταθερά προς το θάνατο. Για να επαναφορτίσετε τη στολή σας ανά πάσα ώρα και στιγμή, θα χρειαστεί να έχετε μαζί σας Zinc, Titanium και Shield Shards. Φροντίστε λοιπόν να έχετε πάντα ένα μικρό στοκ από αυτά τα υλικά πάνω σας. Ύστερα, την στιγμή που θα αρχίσει η ενέργεια της στολής σας να πέφτει επικίνδυνα, μπορείτε να μεταβείτε στο μενού (πατώντας το touchpad), να μεταβείτε στο Exosuit σας με το L1 ή R1 και να πιέσετε το πλήκτρο Χ επαναφορτίζοντάς την. Σημαντικό είναι επίσης να έχετε πάνω σας πάντοτε isotops (carbon για παράδειγμα) ώστε να φορτίζετε και το πολυεργαλείο σας.

Ένα σημαντικό κομμάτι στο παιχνίδι έχει να κάνει φυσικά με τα χρήματα. Για να αποκτήσετε ένα νεότερο ‘όπλο’ ή σκάφος θα χρειαστείτε αρκετά, οπότε καλό θα ήταν να αρχίσετε να κάνετε trade τα υλικά σας σε κάποια διαστημική βάση. Το ευκολότερο είναι να μαζεύετε Plutonium το οποίο πωλείται σχετικά καλά, ή να ονομάζετε νέους ανεξερεύνητους πλανήτες και ζώα. Κάθε φορά που μπαίνετε στο μενού (πλήκτρο «Options») και δίνετε όνομα για νέο ζώο (πλήκτρο «τρίγωνο») ή πλανήτη και το κάνετε upload υπάρχει μια ανταμοιβή για εσάς χρηματική, που σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα είναι αρκετά μεγάλη. Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο είναι να μάθετε να φτιάχνετε τα λεγόμενα ‘Bypass chips’. Αυτά χρησιμοποιούν μόνο 2 υλικά που πρέπει να συνδυάσετε, και όταν τα εισάγετε στα λεγόμενα ‘beacons’ μπορούν να σας λύσουν τα χέρια. Σε πολλές περιπτώσεις σας δείχνουν την ακριβή τοποθεσία υλικών, ξεχασμένων οχημάτων ή φέρνουν πιο κοντά το δικό σας όχημα. Πολύ χρήσιμα και σχετικά εύκολα. Όπως και τα Blueprints τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα μέσα σε ξεχασμένα ή προστατευμένα κτήρια που ανακαλύπτετε. Δεν πιάνουν χώρο οπότε μπορείτε να κουβαλήσετε όσα περισσότερα από αυτά επιθυμείτε. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το λεγόμενο ‘Atlas pass’ το οποίο ξεκλειδώνει τις πόρτες που βρίσκονται στα ανώτερα συνήθως πατώματα των διαστημικών σταθμών και μέσα τους περιέχουν καλούδια, εργαλεία και upgrades για τη στολή σας. Αν ακολουθήσετε το χαλαρό story του παιχνιδιού, τελικώς θα βρεθείτε να συνομιλείτε με κάποιον εξωγήινο που θα σας δώσει τα σχέδια για να το κατασκευάσετε.

Το καύσιμο που είναι απαραίτητο για τα ταξίδια με το λεγόμενο ‘Pulse Engine’, το οποίο μειώνει δραστικά τον χρόνο που κάνετε να φτάσετε από το ένα σημείο στο άλλο, είναι το Thamium9. Είναι σχετικά δύσκολο να το βρείτε, όμως ο ευκολότερος τρόπος είναι να κάνετε μια βόλτα με το όχημά σας πυροβολώντας asteroids που βρίσκετε στο δρόμο σας. Μην τους αποφεύγετε απλά, χρησιμοποιήστε τα υλικά που κουβαλούν κάνοντάς τους κομματάκια. Οι δημιουργοί μετά τη συνάντηση των πρώτων 2 παικτών, αποφάσισαν να δώσουν περισσότερη βαρύτητα σε αυτό το κομμάτι, μιας και δεν περίμεναν πως θα συμβεί τόσο γρήγορα. Οπότε πλέον στο γενικό χάρτη υπάρχει ένα κουμπί που κάνει SCAN για κοντινούς παίκτες. Έχετέ το υπόψη σας γιατί είναι μοναδικό συναίσθημα να βρίσκεις κάποιον στο μοναχικό σου ταξίδι. Στο παιχνίδι επίσης θα βρείτε διάσπαρτους ‘μονόλιθους’. Αυτοί είναι πολύ σημαντικοί γιατί σας επιτρέπουν να μαθαίνετε την εξωγήινη γλώσσα σιγά-σιγά ώστε να καταλαβαίνετε τι σας λένε στους διαστημικούς σταθμούς. Αν καταφέρετε να απαντήσετε σωστά στις ερωτήσεις που σας κάνουν οι μονόλιθοι, θα έχετε εκτός από την γνώση και κάποια ανταμοιβή, όπως μονάδες, upgrades ή blueprints. Κάτι που το παιχνίδι φαίνεται πως ξέχασε να μας ενημερώσει, είναι το ότι έχουμε Flashlight (φακό). Για να τον χρησιμοποιήσει κανείς απλώς πρέπει να πατήσει το επάνω βελάκι στο σταυρόνημα. Πολύ χρήσιμη είναι η λειτουργία του ‘Wall climbing’. Όταν βρίσκεστε στον αέρα με το Jetpack και φτάσετε σε τοίχο, συνεχίστε να πιέζετε το πλήκτρο ώθησης (Χ) και θα δείτε πως θα ανεβαίνετε χωρίς να ξοδεύετε καύσιμο.

Προσέξτε που τοποθετείτε τα upgrades σας. Όταν προσθέτουμε πράγματα σε μια στολή ή σε ένα όχημα, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε ποιο σημείο βάζουμε τι, και αυτό γιατί κάθε upgrade μπορεί να συνεργαστεί με το διπλανό του ή αναλόγως το σχήμα που μπορεί να προκύψει δίνοντας σας μικρά Boosts στα στατιστικά. Σε κάποια στιγμή θα χρειαστεί να βρείτε ένα Antimatter. Το υλικό που σε συνδυασμό με κάποιο άλλο σας ενεργοποιεί το Hyperdrive. Αυτό, μπορεί να σας το δώσει κάποιος εξωγήινος δωρεάν (το πρώτο). Αν κάτι τέτοιο δεν γίνει, μπορείτε να το βρείτε ανοίγοντας τα κιβώτια που βρίσκονται διάσπαρτα στα outposts. Εκτός όμως από εκεί, μπορείτε να το αγοράσετε αν υπάρχει στην παγκόσμια αγορά. Είναι λίγο ακριβό, όμως το χρειάζεστε οπωσδήποτε.

Αξίζει τα χρήματα του;

Κλείνοντας, θα ήθελα να μου δώσετε την ευκαιρία να αναφερθώ στην τιμή του. Συνηθίζουμε να εξισώνουμε την τιμή με τη διάρκεια τον τελευταίο καιρό και αυτό το παιχνίδι με έκανε να γελάσω τρανταχτά. Πάντα υποστήριζα πως δεν υπάρχει καμία σχέση τιμής / διάρκειας σε οτιδήποτε, μιας και η ποιότητα είναι το βασικό στοιχείο που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Υπάρχουν παιχνίδια όπως το INSIDE που κρατούν 3 ώρες και άλλα όπως το SOMA που μπορεί να κρατούν 7-8 και όμως το περιεχόμενό τους, τα φιλοσοφικά ερωτήματα που σου θέτουν και το εικαστικό τους είναι ικανό να δικαιολογήσει οποιαδήποτε τιμή. Υπάρχουν αριστουργήματα που σπάνια συνδυάζουν την σχέση τιμής/ διάρκειας όπως το GTA ή το THE WITCHER και εκεί είναι που μπερδευόμαστε. Δεν πρέπει να ασχολούμαστε τόσο πολύ με το πόσο κρατάει ένα παιχνίδι, γιατί να, το Pac-man ή το Tetris μπορεί να κρατήσει πολύ παραπάνω από οποιοδήποτε μέσο όρο. Αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να κοστίζει 60 και 70 ευρώ; Αν σας έλεγα πως θα σας δώσω με 60 ευρώ ένα ολόκληρο πλανητικό σύστημα με 18 πεντάκις εκατομμύρια πλανήτες να εξερευνήσετε, να κάνετε αερομαχίες, mining και εξερεύνηση, κάτι που μπορεί να κρατήσει πρακτικά 585 δισεκατομμύρια χρόνια (αν θέλετε την αναλογία σε ώρες είναι  5,124,600,000,000,000 ώρες) εσείς πόσο θα πιστεύατε πως κοστίζει; Σίγουρα κι εσείς, κι εγώ θα επιθυμούσαμε να υπήρχαν περισσότερα πράγματα να κάνουμε όλες αυτές τις ώρες μέσα στο παιχνίδι, όμως ειλικρινά είναι από εκείνα τα παιχνίδια που δεν μπορώ να σας πω με βεβαιότητα αν αξίζει ή όχι τα χρήματα του. Είναι το πώς θα το αντιμετωπίσεις. Το πώς είσαι διατεθειμένος να το δεχτείς.

Πρέπει να το ξεκινήσεις χωρίς πολλές προσδοκίες. Νομίζω έχω αναλύσει διεξοδικά το γεγονός πως επαναλαμβάνεται, και η λέξη ‘ρουτίνα’ αναφέρεται αρκετές φορές στο κείμενο, όμως είναι μια λέξη που μπορώ να την χρησιμοποιήσω και για αντίστοιχα παιχνίδια, όπως για παράδειγμα στο Minecraft. Γιατί εμένα προσωπικά δεν με ελκύει το grinding. Υπάρχουν εμπειρίες που μπορείς να τις ζήσεις μόνο μια φορά (πρακτικά μηδενική αντοχή στο χρόνο) όπως τα: The Last of Us, Heavy Rain, Indigo Prophecy, Soma, Inside, Limbo και άλλα πολλά. Αυτό όμως δεν αναιρεί ούτε αφαιρεί την ‘εμπειρία’. Και το No Man’s Sky είναι μια ‘εμπειρία’ που αν έχεις την δυνατότητα να το αγοράσεις, κάντο, αν οικονομικά δεν σου φτάνουν τα χρήματα, μπορείς απλά να περιμένεις κάποια μείωση τιμής (που σίγουρα θα έρθει) στο εγγύς μέλλον. Δεν είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να το αποκτήσεις εδώ και τώρα, άλλα που πρέπει να δοκιμάσεις έστω και στο μέλλον όταν θα έχεις τη δυνατότητα.

Μερικά στοιχεία για το πραγματικό διάστημα

Το NO MAN’S SKY είναι μια καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε λίγο το μέγεθος του πραγματικού διαστήματος μέσα από μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Αν σηκώσουμε έναν κόκκο ρυζιού στον ουρανό, ο κόκκος αυτός θα καλύπτει περίπου 10.000 αστέρια. Αν υποθέσουμε πως ο ήλιος μας έχει το μέγεθος ενός αιμοπεταλίου (ενός κυττάρου στο αίμα δηλαδή που είναι αόρατο στο ανθρώπινο μάτι) ολόκληρος ο Γαλαξίας θα είχε το μέγεθος της Αμερικανικής Ηπείρου.

Η Αφροδίτη είναι ίσως ο πρώτος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος στον οποίο δημιουργήθηκε ζωή. Στην τωρινή της κατάσταση είναι αδύνατο να φιλοξενήσει οτιδήποτε ζωντανό μιας και το επίπεδο διοξειδίου του άνθρακα είναι τεράστιο και υπάρχει απουσία νερού, όμως αυτό δεν ίσχυε παλιότερα. Οι επιστήμονες αναφέρουν πως το κλίμα στην παλιά Αφροδίτη έμοιαζε με αυτό της Γης και είναι πολύ πιθανό να δημιουργήθηκε πρώτα σε εκείνον τον πλανήτη ζωή και ύστερα στην Γη. Είναι πια ο πιο καυτός πλανήτης του συστήματος μας, παρόλο που δεν είναι ο κοντινότερος στον ήλιο. Ένα φωτόνιο χρειάζεται περίπου 100.000 χρόνια για να ανέβει από τον πυρήνα του ήλιου στην επιφάνειά του, άλλα από εκεί και πέρα, μόλις 8 λεπτά για να φτάσει στον πλανήτη μας. Το διάστημα από εδώ που είμαστε, απέχει μόλις 100 χιλιόμετρα! Υπάρχει ένας παλλόμενος αστέρας ο οποίος κινείται τόσο γρήγορα που η επιφάνειά του κινείται με το 24% της ταχύτητας του φωτός, εκεί έξω. Επειδή στο διάστημα οι αστροναύτες δεν χρησιμοποιούν τα πόδια τους για να περπατούν, το δέρμα των ποδιών τους ξεφλουδίζει και πέφτει. Για αυτό πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί καθώς αλλάζουν τις κάλτσες τους για να μην προκαλέσουν ανεπανόρθωτη βλάβη στα πόδια τους. Ο ήλιος χωρά περίπου 1.000.000 πλανήτες στο μέγεθος της Γης. Απλά για να καταλάβετε το μέγεθος αυτού του Γίγαντα! Μπορείς να πνιγείς στο διάστημα. Επειδή τα δάκρυα ή οποιοδήποτε άλλο υγρό υπάρχει στην στολή σου δεν πέφτει λόγω της βαρύτητας άλλα σχηματίζει φυσαλίδες που καλύπτουν τα μάτια και τα αυτιά σου, κυριολεκτικά μπορείς να πνιγείς και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις αν είσαι ακόμα εκτός διαστημοπλοίου. Στο διάστημα υπάρχει η λεγόμενη ‘ψυχρή κόλληση’ , όπου όταν δύο μέταλλα έρθουν σε επαφή κολλούν αυτόματα. Αυτό προκαλείται από την έλλειψη οξυγόνου. Τα Voyager 1 και 2 έχουν σταλεί στο διάστημα από το 1977 και περιέχουν στοιχεία επικοινωνίας που περιμένουν να ανακαλυφθούν από άλλους νοήμονες πολιτισμούς.

Συνοψίζοντας : Ακούστε με λίγο. Διαβάστε με λίγο, πριν βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα για το νούμερο. Η ζωή είναι μια αξία που χαρακτηρίζεται ως το υπέρτατο αγαθό. Η ποιότητα της ζωής δεν είναι για όλους ίδια. Κάποιοι ζουν καλύτερα και με περισσότερες ευκαιρίες, κάποιοι παλεύουν για να ζήσουν. Όμως στον πυρήνα της κοινωνίας, η ζωή είναι ένα αγαθό για το οποίο ολόκληρο το σύμπαν πάλεψε. Ολόκληρο το απέραντο σύννεφο αστρικής σκόνης πάλεψε για να γεννηθείς εσύ. Μπορεί η δική σου ρουτίνα να βαθμολογείται χαμηλά, ενώ ενός πλουσίου η ρουτίνα να παίρνει άριστα, μιας και καθημερινά ανακαλύπτει νέα πράγματα. Είναι όμως ως ένα βαθμό στο δικό μας χέρι, το τι θα επιλέξουμε να κάνουμε με την ζωή μας. Το πόσο ψηλά (όχι σε κοινωνικό στάτους) θα φτάσουμε ή το πώς θα κάνουμε καλύτερη την ποιότητά της. Έχουμε συνηθίσει σε μικρογραφίες. Του εαυτού μας (παιδί), της καθημερινότητάς μας (sims), της κοινωνίας (σχολείο). Εδώ έχουμε να κάνουμε όχι με μικρογραφία, άλλα με αναγωγή στο άπειρο της καθημερινότητάς μας. Μια διαστημική ρουτίνα. Το No MAN’S SKY είναι ένα παιχνίδι σταθμός, για πολλούς λόγους. Το ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Πάντως θέλω να σας θέσω ένα ερώτημα. Τι βαθμό θα βάζατε στη δική σας ζωή; Γνωρίζοντας πως είστε η συμπυκνωμένη προσπάθεια δισεκατομμυρίων ετών, στροβιλισμού και βίαιων συγκρούσεων, εμφυλίων και διανόησης και πρακτικά ζείτε πατώντας επί πτωμάτων; Τι βαθμό θα βάζατε στο ένα εκείνο ξεχωριστό κύτταρο του οργανισμού σας που πλέει μέσα σε κάποια αρτηρία σας; Τι βαθμό θα βάζατε σε ένα Ταξίδι; Και στο κάτω-κάτω, τι είναι πιο σημαντικό, ο προορισμός ή το ίδιο το ταξίδι; Η ζωή μας είναι μια σκάλα. Ανεβαίνουμε σταθερά τα σκαλοπάτια της. Άλλοτε χάνουμε την ισορροπία και πέφτουμε στο πάτωμα, άλλοτε έχουμε την ενέργεια να ανεβαίνουμε δύο-δύο τα σκαλιά. Δεν ξέρουμε που οδηγεί αυτή η σκάλα. Ούτε που τελειώνει. Και για κάθε έναν είναι διαφορετική. Ποτέ δεν θα βρεις στην ίδια σκάλα δύο άτομα. Καθένας ανεβαίνει το δικό του μονοπάτι. Αυτή η επαναλαμβανόμενη, μονότονη και αέναη κίνηση είναι αυτό που λέγεται ζωή. Είναι το άγνωστο. Είναι η περιέργεια που μας τροφοδοτεί να συνεχίσουμε. Φορτίζουμε το κορμί μας για να κάνει το επόμενο βήμα. Για να ανέβει τα επόμενα σκαλιά. Δεν μοιάζει συναρπαστικό, όταν όμως σπάσεις σε κομματάκια το πόσα εκατομμύρια πράγματα συνεργάζονται για να το πετύχεις αυτό, το πόσοι δισεκατομμύρια παράγοντες αλληλεπιδρούν καθορίζοντας την πορεία του κάθε σου βήματος, το πόσα διαφορετικά πράγματα θα συναντήσεις ανεβαίνοντας εκείνη τη σκάλα, κάνουν αυτή την πορεία να έχει αξία. Πρέπει να καταλάβουμε πως η κοινή φράση «Δεν είμαι αυτός που ήμουν» είναι πέρα για πέρα αληθινή. Κανένα κύτταρο του κορμιού μας δεν έχει επιβιώσει. Τίποτα πάνω μας δεν είναι το ίδιο με όταν ξεκινήσαμε. Ο ίδιος ο πλανήτης καλά-καλά δεν βρίσκεται στην ίδια θέση μιας και ‘προχωρά μαζί με το σύμπαν’. Τα πάντα έχουν μια σταθερή και επαναλαμβανόμενη πορεία. Μια πορεία εξέλιξης. Ζούμε πάνω στα ανακυκλωμένα μας πτώματα. Και προχωρούμε. Διαφορετικά, όλα τα περασμένα δεν έχουν νόημα. Το NO MAN’S SKY δεν είναι ένα ακόμη online multiplayer παιχνίδι όπως κάποιοι περίμεναν. Από την εποχή του Spore δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε την κατάλληλη φόρμουλα για ένα τέτοιου είδους παιχνίδι. Όλα έχουν την ίδια τύχη γιατί μοιάζουν με sandboxes. Δεν είναι ένα παιχνίδι όπως οι μισοί από εμάς τουλάχιστον το είχαμε οραματιστεί, είναι όμως μια ευκαιρία, κάποιο επόμενο να χτίσει πάνω σε αυτή την κληρονομιά. Είναι όσο σημαντικό ήταν το πρώτο εκείνο βήμα στο Φεγγάρι, για τα επόμενα παιχνίδια τέτοιου είδους. Star Citizen κανείς;
Box Art
Tested on : PS4
Developer : Hello Games
Publisher : Hello Games
Distributor : Sony Interactive Entertainment
Available for : PC, PS4
Release date : 2016-08-10