Darksiders 2 Deathnitive Edition Review

Τα  δύο παιχνίδια Darksiders συνθέτουν μια σειρά που πάντοτε με μπέρδευε λίγο όταν προσπαθούσα να την τοποθετήσω στην προσωπική μου, αφηρημένη κλίμακα “ποιοτικής” ταξινόμησης. Εκεί ανάμεσα στα Zelda, τα God of War, τα Prince of Persia και τα άλλα παιχνίδια που τόσο εμφανέστατα επιδιώκει να αναμίξει με βιβλικές εικόνες και μπαρόκ, ανάλαφρο ύφος σε μια δική του εύγευστη “σαλάτα”, χάνω τα “αυγά και τα πασχάλια”. Με όλη την ειλικρίνεια και το θάρρος της γνώμης μου, σας εξομολογούμαι πως ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να καταλήξω αν τα Darksiders κατάφεραν τελικά να γίνουν κάτι παραπάνω από ένα συμπαθητικό κολλάζ ιδεών, μηχανισμών και αισθητικής. Αν κατάφεραν δηλαδή, μέσα από το “μπλέντερ” αυτό, να αναδείξουν μια “δική” τους εμπειρία που είναι κάτι παραπάνω από τα επιμέρους δανεικά στοιχεία της. Αυτό που ξέρω σίγουρα από την άλλη, είναι πως πέρασα καλά παίζοντάς τα. Μέσα στην οικειότητα των μηχανισμών και την άρτια εκτέλεσή τους, την συνηθισμένη δομή και το “επικό” σενάριο, δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ πως έκανα αγγαρεία. Αν έπρεπε να βρω επίθετα που τα χαρακτηρίζουν θα διάλεγα: αξιόλογα, “τίμια”, διασκεδαστικά. Οπότε θα μου πείτε, “που κολλάς βρε ξινισμένε;”. Το θέμα μου είναι πως δεν νιώθω ότι μου άφησαν κάτι.

Με αφορμή την επανακυκλοφορία του δεύτερου παιχνιδιού που είναι εξάλλου και ο λόγος ύπαρξης αυτού του κειμένου, προσπαθούσα να θυμηθώ το οτιδήποτε από το πρώτο Darksiders που έπαιξα πριν από μόλις πέντε χρόνια. Τζίφος. Αμυδρές και συγκεχυμένες εικόνες αλλά καμία “στιγμή”, κανένα σημείο αναφοράς. Και το δεύτερο παιχνίδι, μια από τα ίδια. Ήταν -και είναι- ένα άψογο sequel. Λίγο πιο δουλεμένο στους μηχανισμούς μάχης, μεγαλύτερη κλίμακα (που ορισμένες φορές γυρνάει boomerang με μεγάλες εκτάσεις που φαίνονται άδειες και προβλήματα στο ρυθμό), γεμάτο περιεχόμενο και βελτιωμένο τεχνικό τομέα. Τσεκάρει με άνεση όλα τα κουτάκια της σωστής συνέχειας αλλά και πάλι, δεν με συγκινεί πέρα από την εφήμερη διασκέδαση που μου προσφέρει. Έπιφυλάσσομαι να μιλήσω με απόλυτο τρόπο όμως γιατί δεν μπορώ να εντοπίσω με σιγουριά αν ο λόγος που συμβαίνει αυτό οφείλεται σε κάτι που κάνει λάθος το παιχνίδι ή απλά είναι θέμα δικών μου γούστων και ιδιοτροπιών. Εξάλλου, η σειρά έχει αποκτήσει ένα σεβαστό κοινό που την αγαπάει και την έχει σαφώς “ψηλότερα” απ’ ότι εγώ.

Κάπως έτσι λοιπόν, νιώθω μπερδεμένος με δυο παιχνίδια που νιώθω πως θα έπρεπε να μου αρέσουν περισσότερο απ’ ότι τελικά συνέβη, όσο αλλόκοτο και αν ακούγεται αυτό. Πάντως, εσείς μάλλον δεν πρέπει να δώσετε τόση βάση στα δικά μου τερτίπια και κρατήστε πως πρόκειται για καλά παιχνίδια που αξίζει να δοκιμάσετε. Αυτό το υπογράφω. Αρκετά όμως με τον πρόλογο, όπως ίσως καταλάβατε, πέρα από τα παραπάνω σχόλια πάνω στη σειρά, δεν σκοπεύω να ξαναγράψω ολοκληρωμένη και αναλυτική κριτική για ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε πριν από τρια ολόκληρα χρόνια. Αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες, υπάρχουν πάμπολλα κείμενα που θα σας καλύψουν με το παραπάνω.

Αυτό που με ενδιαφέρει να εξακριβώσω με αυτό το μικρό review είναι κατά πόσο έχουμε να κάνουμε με μια έκδοση που να δικαιολογεί την ύπαρξή της στην τωρινή γενιά κονσολών. Η Deathinitive Edition του Darksiders 2 δεν είναι κάποιο remaster, δεν έχει δηλαδή έναν δουλεμένο εξ΄ολοκλήρου από την αρχή τεχνικό τομέα για τις σύγχρονες κονσόλες. Αποτελεί απλά μια αναβαθμισμένη έκδοση του παιχνιδιού. Και εδώ, έχω κάποια παράπονα καθώς νομίζω πως θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερη δουλειά. Το παιχνίδι τρέχει σε ανάλυση 1080p, με σαφώς ευκρινέστερα textures απαλείφοντας την όποια “θολούρα” υπήρχε κατά διαστήματα στο αρχικό παιχνίδι. Οι φωτισμοί είναι σαφώς βελτιωμένοι, χωρίς ωστόσο να αποτελούν κάτι το εντυπωσιακό για τη σημερινή εποχή. Όπως καταλαβαίνετε, δεν θέλω τόσο να σας γεμίσω με τεχνικές λεπτομέρειες όσο να σας μεταφέρω το τελικό οπτικό αποτέλεσμα.

Σαν εικόνα, προσωπικά δεν έχω παράπονο. Τα χρώματα είναι όμορφα και τα textures ξεκάθαρα. Είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενα από μια καλή Full HD επανέκδοση, αλλά, όπως προείπα, σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο “remaster”.  Όχι ότι το παιχνίδι διαφημίζεται ως τέτοιο, μην παρεξηγηθώ, απλά το αναφέρω για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί. Από εκεί και πέρα, η απογοήτευση έρχεται όταν το παιχνίδι βρίσκεται σε “κίνηση”. Δυστυχώς, ο τίτλος όχι μόνο συνεχίζει να τρέχει στα 30fps, όπως ακριβώς και το πρωτότυπο, αλλά όταν “ζορίζεται” με πολλούς εχθρούς στη σκηνή, παρουσιάζει και πάλι εμφανείς πτώσεις στο framerate του. Σαν να μην έφτανε αυτό, το tearing της οθόνης έκανε συχνά πυκνά την εμφάνισή του όπως και το texture pop-in, ιδιαίτερα στις ανοικτές εκτάσεις του τίτλου. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, διάφορα οπτικά glitches κυρίως στις σκιάσεις είναι και αυτά παρόντα.

Για μια αναβαθμισμένη έκδοση ενός παιχνιδιού τριετίας, σε ένα hardware του επιπέδου του PS4, θεωρώ πως το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Δεν είναι πως το παιχνίδι φαίνεται άσχημο ή δεν παίζεται ευχάριστα, αλλά οι αναβαθμίσεις του τεχνικού τομέα δεν είναι αρκετές ώστε η συγκεκριμένη έκδοση να τραβήξει την προσοχή οποιουδήποτε έχει ήδη ασχοληθεί με τον τίτλο. Ενώ, συγκρίσεις με τα 1080p και 60 fps, επανεκδόσεων όπως του The Last of Us, δεν το κολακεύουν καθόλου. Ευτυχώς, το παιχνίδι κυκλοφορεί με μειωμένη τιμή (το βρίσκετε κοντά στα €30), ενώ, μέσα στο πακέτο περιλαμβάνονται και όλα τα DLCs που κυκλοφόρησαν για τον τίτλο.