Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στα παιχνίδια Call Of Duty, έχοντας φτάσει πλέον στον δωδέκατο τίτλο της σειράς, προσπάθησα να θυμηθώ ποιο από αυτά μου έχει μείνει ως εμπειρία. Το μόνο που πραγματικά θυμάμαι έντονα ήταν το πρώτο Modern Warfare και αμυδρά το World At War. Από τότε που το single player campaign παραγκωνίστηκε για χάρη του multiplayer, κάνοντας έτσι τη σειρά πιο ελκυστική στο κοινό που απλά ήθελε να περάσει την ώρα του με την online παρέα πυροβολώντας ότι κινείται, η Activision είδε ότι αυτή η συνταγή πέτυχε όσο τίποτα στο παρελθόν, ανακαλύπτοντας έτσι τη κότα με τα χρυσά αυγά. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί κακά τα ψέματα το Call Of Duty μετά το Halo, έκανε το multiplayer shooting δημοφιλές στις κονσόλες και πιο mainstream όσο ποτέ. Αυτό βέβαια είχε και το αντίτιμο τα παιχνίδια της σειράς να μην ξεχωρίζουν πλέον ως ατομικές οντότητες αλλά να αφομοιωθούν ως σύνολο του generic κλωνοποιημένου πυρήνα που λέγεται Call Of Duty. Ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά το ανέμελο online διασκεδαστικό για πολλούς shooting χωρίς όρια, που αντανακλά επάξια την καταναλωτική κουλτούρα του σύγχρονου παίκτη –τουλάχιστον όπως την έχουν στο μυαλό τους οι χαρτογιακάδες- που δεν θέλει να μπει στη διαδικασία να σκεφτεί τίποτα και αρέσκεται στην εύπεπτη μασημένη τροφή που θα τον πάρει από το χέρι και θα τον οδηγήσει απ’ το σημείο Α στο σημείο Β.
Οπότε τι πραγματικά μου έχει μείνει εμένα από τα COD; Μέσα από μικρές εκλάμψεις πραγματικής διασκέδασης (όταν το απαράδεκτο P2P είχε κέφια), τα ουρλιαχτά της πιτσιρικαρίας στους servers όταν χάνουν, τα t-bag ικανοποίησης πάνω στα πτώματα και οι μισητοί «καμπέριδες». Τι έχουμε λοιπόν να περιμένουμε κάθε χρόνο από τα Call Of Duty; Μα φυσικά μια ανακύκλωση με ένα ολιγόωρο και προσβλητικό προς τη νοημοσύνη campaign -που ο περισσότερος κόσμος αναρωτιέται γιατί υπάρχει- με διαφορετικούς –πάλι καλά- χάρτες, με τρία ή τέσσερα επιπλέον υπερκοστολογημένα πακέτα χαρτών και σφήνες για παραπάνω ποικιλία όπως τα Zombies, τα οποία φυσικά θα πρέπει να πληρωθούν αδρά μιας και είναι λίγα τα €70 που ζητά ο τίτλος. Πριν κατηγορηθώ, όμως, για hater να σας προλάβω λέγοντας πως έχω όντος διασκεδάσει αρκετά με τα παιχνίδια Call Of Duty όσο αφορά το multiplayer κομμάτι. Ειδικά όταν υπάρχει παρέα είναι μια καλή ευκαιρία απόδρασης γυρίζοντας σπίτι απ’ την δουλειά ή το σχολείο και το μόνο που θες είναι να χαλαρώσεις με την παρέα online. Δεν γίνεται όλα να είναι το ίδιο, σαφώς και πρέπει να υπάρχουν και πιο χαλαρά παιχνίδια. Όμως δεν γίνεται κιόλας να εθελοτυφλούμε μπροστά στις απεχθείς αυτές τακτικές. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικά τι έχει να μας προσφέρει το Black Ops III.
Η ιστορία του campaign λαμβάνει μέρος σαράντα χρόνια μετά τα γεγονότα του Black Ops II και συγκεκριμένα το έτος 2065. Η επιστήμη και η τεχνολογία έχει αλλάξει άρδην τον τρόπο μάχης, με τον στρατό να έχει επενδύσει στη ρομποτική κατασκευάζοντας ρομπότ αλλά και tech εμφυτεύματα σε ανθρώπους δημιουργώντας super soldiers, οι οποίοι επικοινωνούν μέσω ενός δικτύου που είναι όλοι συνδεδεμένοι. Φυσικά τίποτα καλό δε θα μπορούσε να βγει από αυτό, καθώς η τεχνητή νοημοσύνη που ελέγχει το δίκτυο γίνεται rogue και ως άλλος Skynet προκειμένου να ανακαλύψει το λόγο ύπαρξής της, παίρνει τον έλεγχο των στρατιωτών μέσω των εμφυτευμάτων τους, μετατρέποντας τους σε υποχείριους τρομοκράτες, οι οποίοι το μόνο που μπορούν να σκεφτούν είναι η γη της επαγγελίας που τους υπόσχεται η A.I. το λεγόμενο «Παγωμένο Δάσος» με την οποία θα λυτρωθούν από τους εφιάλτες τους. Θα ήταν πιο ενδιαφέρον να σας πω για την αναζήτηση του «Παγωμένου Μπουμπουκιού» που είχα δει σε μια ερωτική ταινία αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Το σενάριο του Black Ops III είναι σαν να έβαλαν στο μίξερ ιδέες από άλλα παιχνίδια όπως το Deus Ex και το Crysis, σειρές και ταινίες, πατώντας το κουμπί δίχως να κλείσουν το καπάκι, δημιουργώντας έτσι έναν ακαταλαβίστικο και χωρίς νόημα άθλιο αχταρμά που πετάχτηκε δεξιά κι’ αριστερά στο τοίχο. Πραγματικά βλέποντας τους τίτλους τέλους με είχε πιάσει νευρικό γέλιο από το πόσο ντροπιαστικά γελοία ήταν η συγκεκριμένη συγγραφή, δεν θυμάμαι να έχω δει ποτέ άλλοτε χειρότερη, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι κατά πόσο πραγματικά σέβονται του πελάτες τους. Απ’ ότι καταλαβαίνω όχι απλά δεν τους σέβονται αλλά υποτιμούν και τη νοημοσύνη τους.
Στο παιχνίδι έχετε τη δυνατότητα για πρώτη φορά να επιλέξετε αν θα παίξετε με αρσενικό ή θηλυκό χαρακτήρα μέσα από μια εντελώς περιορισμένη γκάμα πανομοιότυπων έτοιμων facial επιλογών χωρίς να είναι εφικτή η παρέμβαση. Βέβαια είναι αστείο και συνάμα αξιολύπητο ότι –στο τέταρτο που δοκίμασα να παίξω με γυναικείο χαρακτήρα- η αναφορά σε αυτή γίνεται ως “him”. Επίσης για πρώτη φορά εισήγαγαν μια πιο δύσκολη επιλογή από το Veteran, το Realistic. Μην έχετε παρόλα αυτά τη ψευδαίσθηση ότι θα πρέπει να ακολουθήσετε καμία τακτική για να τα βγάλετε εις πέρας απλά θα…ξαπλώνετε εκνευριστικά πιο εύκολα. Όσοι έχετε τόσο γερά νεύρα και θέλετε να το δοκιμάσετε, καλό θα ήταν να απομακρύνεται από κοντά σας αιχμηρά αντικείμενα και κατοικίδια που μπορούν να εκσφενδονιστούν. Οι trophy hunters από την άλλη δε θα πρέπει να ανησυχήσετε καθώς η δυσκολία που απαιτούν τα trophies για να αποκτηθούν είναι η Hardened.
Μια ακόμα νέα προσθήκη είναι αυτή του τετραπλού co-op, πρέπει μάλλον να κατάλαβαν ότι οι αγοραστές δεν ασχολούνται με το campaign και είπαν με αυτό τον τρόπο να δώσουν νέα πνοή. Ως ένα σημείο μπορώ να πω ότι είναι έξυπνη ιδέα να ακολουθήσουν αυτό που κάνει χρόνια το Halo, αλλά στην υλοποίηση κάπου χωλαίνει, ειδικά όταν ένας παίκτης πηγαίνει μπροστά και το παιχνίδι αυτόματα παγώνει στους υπόλοιπους, κάνοντας μάλιστα loading και τραβώντας όλους τους άλλους στο σημείο του προπορευόμενου βάζοντάς τον μερικά δευτερόλεπτα μετά από το τυχόν βίντεο που έχει ήδη ξεκινήσει να παίζει. Μπορεί να σκέφτηκαν ότι είναι ίσως μια καλή ευκαιρία να πλακωθείτε με τους φίλους σας και να λύσετε αργότερα τις διαφορές σας στο multiplayer!
Στο gameplay αυτό καθ’ αυτό τώρα, δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό ως προς το shooting κομμάτι. Βέβαια να πω την αλήθεια ερχόμενος από το Destiny, η αίσθηση των όπλων που είχα στο BO3 ήταν ότι ρίχνω με πλαστικά πιστόλια, κάτι που με έκανε να εκτιμήσω περισσότερο τη δουλειά που έχει κάνει η Bungie. Αυτό που έχει αλλάξει είναι οι δυνάμεις που αποκτάτε λόγω των εμφυτευμάτων. Αυτές χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες (Control, Martial, Chaos) με έξι υποκατηγορίες η κάθε μια και με δυνατότητα αναβάθμισης μέσω των Fabrication Kits που θα μαζεύετε παίζοντας. Με αυτές θα έχετε τη δυνατότητα να χακάρετε τα ρομπότ, τα turrets και γενικά κάθε τι μηχανικό διαλύοντας τον πυρήνα τους ή στρέφοντάς τα προς τους εχθρούς σας, να αποκτάτε ταχύτητα ή να στέλνετε έντομα νανορομπότ στους οργανικούς εχθρούς σας. Όμως μπορείτε να κάνετε equip μόνο μια από τις τρεις κατηγορίες πριν κάθε αποστολή, γιατί κατά τη διάρκειά της δεν μπορείτε να αλλάξετε σε άλλη. Μετά από κάθε αποστολή θα επιστρέφετε στο Safe House όπου εκεί μπορείτε να κάνετε τις αναβαθμίσεις σας, να επιλέξετε τον εξοπλισμό σας, τις στολές σας, να φτιάξετε τις κάρτες σας και να διακοσμήσετε τα ράφια σας από collectables που ανακαλύπτετε μέσα στις αποστολές, πριν ξεχυθείτε στην επόμενη. Μπορώ να πω ότι είναι διασκεδαστική προσθήκη οι δυνάμεις, που πέφτει όμως γρήγορα θύμα της επαναληψιμότητας και της γραμμικότητας των επιπέδων.
Τελειώνοντας το κυρίως παιχνίδι –το οποίο μου πήρε περίπου έξι ώρες παίζοντας το μισό στο Veteran και το μισό στο Hardened- ξεκλειδώνει η επιλογή Nightmare όπου είναι στην ουσία οι ίδιες περιοχές από το campaign μόνο που οι εχθροί αυτή τη φορά είναι ζόμπι. Κι όταν λέω πως είναι ίδιες, κυριολεκτώ. Απλά πήραν κάποια κομμάτια των αποστολών όπως ακριβώς είναι, άλλαξαν το μοντέλο του παίκτη, ηχογράφησαν μια υποτυπώδης ιστορία σχετικά με ένα υποτιθέμενο zombie apocalypse και το έκαναν επικόλληση. Είχα πάθει τέτοια σύγχυση που μου ήρθαν εικόνες από τη Μαρία της γειτονιάς! Σαν ντουμπλάρισμα Μεξικάνικου σήριαλ. Αυτό πέρα από τη πλάκα είναι προσβλητικό και δείχνει το πόσο πολύ μας έχουν σε υπόληψη. Πραγματικά λυπάμαι και απορώ με το θράσος τους. Ως gameplay έχει μέχρι ενός σημείου το χαβαλέ του, απλά τρέχεις μέσα στη πίστα σκοτώνεις ορδές από ζόμπι βρίσκεις τυχαία όπλα διάσπαρτα σε magic boxes ή σκοτώνοντας και ξανά απ’ την αρχή μέχρι να τελειώσει.
Ευτυχώς τα πράγματα είναι διαφορετικά στο γνωστό και αρκετά δημοφιλές zombie mode. Η ιστορία λαμβάνει χώρα το 1940 σε ένα όπως απαιτείται noir setting, με τον παίκτη να έχει τέσσερις (τυχαίες) επιλογές χαρακτήρα ανάμεσα στην femme fatal, τον ταχυδακτυλουργό, τον μποξέρ και τον ντεντέκτιβ. Τα πράγματα είναι σχεδόν όπως τα ξέρετε δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό μόνο που αυτή τη φορά έχουμε τη δυνατότητα (μια φορά σε κάθε wave) όταν τα βρούμε σκούρα να μεταλλαχτούμε σε ένα τέρας με πλοκάμια και να ξεπαστρέψουμε τους απέθαντους. Με το Gobblegum μπορείτε να επιλέξετε στην ουσία τα perks που θα εξοπλίζετε το χαρακτήρα σας. Η διασκέδαση για όσο αντέξετε είναι εγγυημένη.
Και πάμε στο «ζουμί» και στο λόγο αγοράς του παιχνιδιού που δεν είναι άλλος από το competitive multiplayer. Για πρώτη φορά μας παρουσιάζονται οι Specialist. Εννιά κλάσεις δηλαδή (τέσσερις ξεκλείδωτοι και πέντε κλειδωμένοι που αποκαλύπτονται καθώς ανεβάζετε level) όπου ο κάθε ένας –εκτός φυσικά από τα κλασικά- έχει κι από ένα ξεχωριστό όπλο και ability που μπορείτε να αλλάζετε πριν από κάθε match. Μπορείτε να επιλέξετε, είτε το όπλο, είτε την ability, τα οποία γίνονται διαθέσιμα μετά από ένα χρονικό όριο μέσα στο match. Τα όπλα αυτά ποικίλουν από τόξα και φλογοβόλα μέχρι λεπίδες και mini-gun. Επιτέλους η Treyarch δίνει τον αέρα της ανανέωσης που χρειαζόταν απελπισμένα η σειρά, αλλά δε σταματάει εδώ, καθώς τώρα θα μπορείτε –όπως και στο κυρίως παιχνίδι- να κάνετε wall run αλά Prince Of Persia όπως και διπλό άλμα σκαρφαλώνοντας και πυροβολώντας ταυτόχρονα. Πραγματικά –αν και γκρεμοτσακίστηκα αρκετές φορές μέχρι να το συνηθίσω- γέλασα πολύ με αυτήν την προσθήκη, ειδικά όταν ο αντίπαλος ερχόταν από την απέναντι μεριά και συναντιόμασταν στη μέση προσπαθώντας να πυροβολήσει ο ένας τον άλλον.
Επίσης μου άρεσε αρκετά που μπορείς να κολυμπάς και να παραμονεύεις στο νερό, βγαίνοντας στην επιφάνεια την κατάλληλη στιγμή, ξαφνιάζοντας τον αντίπαλο. Θεωρώ αυτήν την προσθήκη πολύ ευχάριστη και είμαι σίγουρος ότι θα την εκτιμήσουν οι stealth παίκτες. Προσοχή οι stealth είπα, όχι οι καμπέριδες! Και μιας και αναφέρθηκα σε αυτό το μισητό είδος που υπάρχει εκεί έξω, θα πρέπει να σας πω ότι μπορεί οι δώδεκα συν μια extra – για όσους έκαναν προπαραγγελία- πίστες να σφύζουν από δημιουργικότητα και ποικιλία αλλά έχουν δυστυχώς εξαιρετικά πολλά σημεία γι’ αυτούς, κάνοντάς τους να τρίβουν τα χέρια τους. Προσωπικά προτιμούσα τις πιο ανοιχτές πίστες του πρώτου Black Ops γιατί τουλάχιστον εκεί τα σημεία γι’ αυτούς ήταν περιορισμένα και ήξερες που μπορούσαν να παραμονεύουν. Εδώ με τα σπιτάκια, τις ταράτσες και τα μπαλκόνια που είναι τόσα πολλά δεν ξέρεις από πού μπορεί να σου ‘ρθει!
Τα modes είναι τα γνωστά όπως τα ξέρετε, τα κλασικά Team Deathmatch, Search & Destroy, Domination, Capture the Flag, Free for All έχουν παραμείνει, όπως παρέμειναν και modes που έκαναν την εμφάνισή τους σε προηγούμενα παιχνίδια της σειράς όπως το Hardpoint, το Kill Confirmed, το Gun Game και το Uplink, ενώ την παρθενική του εμφάνιση κάνει το Safeguard κατά το οποίο η μια ομάδα πρέπει να συνοδέψει ένα ρομποτάκι από το σημείο Α στο Β και η δεύτερη να αποτρέψει την πρώτη από το στόχο της. Ένα ομολογουμένως ευχάριστο και αρκετά διασκεδαστικό mode.
Επίσης έχει προστεθεί το Free Run που είναι στην ουσία ένας μοναχικός αγώνας ταχύτητας σε τέσσερις διαφορετικές πίστες όπου στόχος σας είναι να φτάσετε στον τερματισμό σε όσο το δυνατόν καλύτερο χρόνο. Ένα κατά τη γνώμη μου εντελώς άτοπο και ανούσιο mode. Οι «καριερίστες» έχουν το δικό τους mode που λέγεται Arena και είναι στην ουσία η νέα version του League Play που γνωρίσαμε στο Black Ops II, μέσω του οποίου οι νίκες των παικτών γράφονται σε ένα πίνακα κατάταξης των είκοσι ranks, με το Master Division να είναι το υψηλότερο. Φυσικά όσοι το τολμήσουν θα πρέπει να έχουν υπόψη τους πως οι ήττες δεν συγχωρούνται καθώς με δυο συνεχόμενες πέφτουν κατηγορία. Οπότε τα πράγματα διόλου εύκολα είναι εκεί. Εγώ θα πω…σε κάθε σπίτι ένας τρελός και στο δικό μας όλοι! Δε μας έφταναν όλα αυτά τα πιτσιρίκια που έχουν πάθει υστερία με τα kills και τσιρίζουν λες κι έχει μπει ο ξορκιστής μέσα τους, πάνε να μας ξεκάνουν τελείως δηλαδή. Ευτυχώς που υπάρχει και το mute.
Πρέπει ακόμα να αναφέρω ότι είναι απαράδεκτο εν έτη 2015 να μην έχει το παιχνίδι dedicated servers και να πρέπει να υποστούμε το απαρχαιωμένο P2P. Δε γίνεται να πας να παίξεις online και ο άλλος επειδή έχει το host να έχει και το πλεονέκτημα. Δε γίνεται να ξεκινάς να πυροβολάς κάποιον χωρίς να σε έχει δει και να γυρίζει να σε σκοτώνει, βλέποντας στο replay ότι δεν έχεις ρίξει ούτε μια σφαίρα. Αυτά το θέμα πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να το πάρουν στα σοβαρά και να ακολουθήσουν τον ανταγωνισμό αν δε θέλουν να μείνουν πίσω, γιατί αυτό είναι λόγος ο οποίος κάνει πάρα πολύ κόσμο να αγανακτεί και να απομακρύνεται.
Τα γραφικά σε καμιά περίπτωση δεν εντυπωσιάζουν, προσωπικά τα βρίσκω απλά ικανοποιητικά, ενώ θεωρώ απαράδεκτη την ύπαρξη collision detection και textures χαμηλής ανάλυσης που βγάζουν «μάτι», σε ένα τίτλο τέτοιου βεληνεκούς. Πόσο μάλλον όταν το campaign κυκλοφόρησε μόνο στην τρέχουσα γενιά με τη δικαιολογία ότι αδυνατούσε να τρέξει στην προηγούμενη. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο δεν κυκλοφόρησε σε PS3 και Xbox 360. Δεν έχει τίποτα να επιδείξει πλην της ανάλυσης και τα 60fps ώστε να δικαιολογεί αυτή τους την απόφαση. Ο ηχητικός τομέας επίσης δεν εντυπωσιάζει παρόλο που το δοκίμασα σε home theatre, οι εκρήξεις και ο ήχος των όπλων είναι τόσο flat που απογοητεύει. Η χρήση διάσημων ηθοποιών όπως ο Christopher Meloni από το Law & Order και της Katee Sackhoff από το Battlestar Galactica, ενώ σώνουν κάπως την κατάσταση με την ερμηνεία τους, τους καταπίνει το κακό σενάριο, διαγράφοντας από τη μνήμη μας οποιαδήποτε προσπάθειά τους. Ειδικά της Katee που ήταν η αγαπημένη μου στη σειρά Battlestar Galactica θέλω να ξεχάσω ότι συμμετείχε σε ένα τέτοιο τερατούργημα.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.