Tearaway Unfolded Review

Tearaway Unfolded Review

30 Σεπτεμβρίου 2015 08:58
Χάρτινο το φεγγαράκι... 

Πολύ ιδιαίτερη “πάστα” δημιουργών οι βρετανοί της Media Molecule. Από εκείνους που έχουν σαν “σφραγίδα”, τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους. Στο μυαλό μου αποπνέουν έναν αέρα φρεσκάδας και ευθυμίας που δεν συναντάς εύκολα στη βιομηχανία. Προικισμένοι σε σημείο παρεξηγήσεως με την ικανότητα να κατεβάζουν ιδέες και ταγμένοι στο να μεταφέρουν τη χαρά της δημιουργίας και της έκφρασης στον παίκτη, με μόλις τρία παιχνίδια στο ενεργητικό τους, έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν και να δημιουργήσουν ένα δικό τους αναγνωρίσιμο ύφος. Καθόλου άσχημα για μια ομάδα που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της Lionhead και ξεκίνησε με το Rag Doll Kung Fu. Και για να είμαστε δίκαιοι, τα τρία παιχνίδια είναι τα εξής δυο: το Little Big Planet και το Tearaway. Με το δεύτερο θα ασχοληθούμε στο παρόν κείμενο, μιας και πρόσφατα επανακυκλοφόρησε ανανεωμένο και προσαρμοσμένο στο PS4, με τον τίτλο Tearaway: Unfolded.

Για όσους πιθανόν να μην γνωρίζουν, το πρωτότυπο είναι πιθανότατα το καλύτερο παιχνίδι του ταλαιπωρημένου PS Vita. Ένα παιχνίδι εξ’ ολοκλήρου προσαρμοσμένο στα χαρακτηριστικά του φορητού μηχανήματος που προσέφερε μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Αλλά όταν λέμε “εξ’ όλοκλήρου”, το εννοούμε. Ανάλογη περίπτωση όπως αυτή του Super Mario 64 με το Nintendo 64 ή του WarioWare: Touched! με το DS. Τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος είναι ο σχεδιασμός με τα στοιχεία του hardware. Όπως συμβαίνει πάντα όταν ένα παιχνίδι δημιουργείται βάσει των συγκεκριμένων δυνατοτήτων μιας κονσόλας -πόσω μάλλον όταν αυτή έχει τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όσο αυτά του Vita- είναι εξαιρετικά δύσκολη η επιτυχημένη μεταφορά του σε άλλη πλατφόρμα. Δυστυχώς, πάνω σε αυτό, δεν μπορώ να εκφράσω με σιγουριά κάποια άποψη, καθώς, δεν είχα ασχοληθεί με το Tearaway. Η σύγκριση που θα κάνω σε σημεία, είναι καθαρά υποθετική και όχι εμπειρική, οπότε προφανώς, είναι λειψής βαρύτητας. Παρόλο που νιώθω πως μπορώ εύκολα να καταλάβω τις διαφορές και την επίδρασή τους στην εμπειρία, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να βγάλω οριστικό συμπέρασμα. Αντιθέτως, με μεγάλη σιγουριά μπορώ να σας μιλήσω για το ίδιο το παιχνίδι όπως το βίωσα, χωρίς να έχω μέτρο σύγκρισης, στο PS4.

 

Ας ξεκινήσω λοιπόν. Το Tearaway αφηγείται το περιπετειώδες ταξίδι ενός γράμματος. Όχι ενός γράμματος της αλφαβήτα –αν και στην αρσενική του μορφή, έχει το όνομα “Iota” θυμίζοντας φωνολογικά το δικό μας “γιώτα”- αλλά ενός ταχυδρομικού γράμματος. Το –ανθρωπόμορφο- γράμμα αυτό, πρέπει να παραδοθεί σε σένα, τον πάικτη, μέσα από μια τεράστια τρύπα που έχει ανοίξει στον ουρανό του εικονικού κόσμου. Ναι, το παιχνίδι όχι απλά “σπάει” κατά διαστήματα τον λεγόμενο “τέταρτο τοίχο” έχοντας επίγνωση της ύπαρξης του παίκτη αλλά χτίζει γύρω του και ολόκληρο το story. Για τον κόσμο του Tearaway είσαι μια μορφή θεϊκής δύναμης που καθοδηγεί, παρεμβαίνει, βοηθάει και μεταμορφώνει. Η ιστορία του δεν είναι πολύπλοκη, ούτε κάποιο βαθύ φιλοσοφικό δοκίμιο πάνω στον θεό ή τους μικρούς θεούς που παριστάνουμε στους εικονικούς μας κόσμους.

Ακόμα και όταν “πλατιάζει” για να μεγαλώσει τη διάρκειά του –με κάποια “στάδια” του ταξιδιού που δεν υπάρχουν στο πρωτότυπο παιχνίδι- παραμένει ένα ευχάριστο, αρκετά καλογραμμένο παραμύθι κυρίως για μεγάλους,  με ένα όμορφο “μήνυμα” στην κατάληξή του. Ωστόσο, η πραγματική δύναμη της ιστορίας του έγκειται στην εξυπνάδα και τον τρόπο με τον οποίο είναι δοσμένη. Δε θυμάμαι άλλο παιχνίδι που να προσπαθεί τόσο πολύ να σε κάνει να αισθανθείς πως αυτή είναι η δική σου ιστορία και να το επιτυγχάνει τόσο αποτελεσματικά.

Αποτελείς μέρος του σύμπαντος του παιχνιδιού, όχι μόνο σε αφηρημένο αφηγηματικό επίπεδο αλλά και πρακτικά, με το gameplay του να μετουσιώνει σε έργο τις “θεϊκές” σου δυνάμεις. Με ευρηματικούς μηχανισμούς που εκμεταλλεύονται –επιτέλους- όλα τα χαρακτηριστικά του μοχλού του PS4, συνεχώς καλείσαι να δώσεις προσωπικότητα στον κόσμο και την ιστορία: να ονομάσεις σημαντικούς χαρακτήρες που σε βοηθάνε, να ζωγραφίσεις πάσης φύσεως αντικείμενα στο touchpad του μοχλού για να κάνεις χαρούμενους τους χάρτινους κατοίκους, και αρκετά άλλα που δεν θέλω να αποκαλύψω.

Σε πρακτικό επίπεδο, αυτές οι ιδέες δεν προσθέτουν κάτι το ιδιαίτερο, δεν είναι μηχανισμοί με βάθος που πρέπει να “κατακτήσουμε”, μάλιστα ό,τι και να ζωγραφίσεις, οι χαρακτήρες θα το βρουν υπέροχο και δεν θα το απορρίψουν, είναι αδύνατον να αποτύχεις δηλαδή. Αλλά αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα παιχνιδί που ενδιαφέρεται περισσότερο να σε κάνει μέρος του κόσμου του παρά να σε προκαλέσει συστημικά με εμπόδια και εξεζητημένους γρίφους. Εξάλλου είσαι ο Θεος γι’ αυτούς, τι γνώμη θα μπορούσαν να εκφράσουν απέναντί σου; Το αποτέλεσμα είναι το ταξίδι αυτό να γίνεται πιο προσωπικό όσο εξελίσσεται, με φίλους και αναμνήσεις που το παιχνίδι, χωρίς διαλόγους, καταφέρνει με απλούς τρόπους να σου διεγείρει.

Κάπου εδώ πρέπει να πω πως ο κόσμος του Tearaway είναι εξ’ ολοκλήρου φτιαγμένος από χαρτί. Και είναι υπέροχος. Θυμίζοντας τη τεχνοτροπία της Nintendo για το Kirby’s Epic Yarn και αργότερα για τα Yoshi’s Wooly World και Kirby and the Rainbow Paintbrush όπου ο κόσμος χτίζεται από συγκεκριμένα υλικά, ο τίτλος φτιάχνει μια χάρτινη αισθητική που καταφέρνει όχι απλά να μην γίνεται κουραστική αλλά να είναι σε πάμπολλα σημεία πανέμορφη. Ζούγκλα, στοιχειωμένο δάσος, φουρτουνιασμένες θάλασσες, σπηλιές, φουτουριστικά εργαστήρια, καταρράκτες το εύρος των περιβαλλόντων που αποδίδει επιτυχημένα είναι μεγάλο. Τόσο πολύ που το παιχνίδι μοιάζει σαν μια άσκηση φαντασίας και ευρηματικότητας. Ταυτόχρονα, το ύφος του έχει τη μαγική ιδιότητα να κάνει τις δημιουργίες μας να μην φαίνονται παντελώς άσχημες και άσχετες με το υπόλοιπο πανέμορφο αποτέλεσμα. Πιστέψτε με, είναι κατόρθωμα γιατί πέρα από την δική μου αδεξιότητα, η μικρή επιφάνεια του touchpad στον μοχλό πάνω στο οποίο καλείται ο παίκτης να ζωγραφίσει με τα δάκτυλα, δε βοηθάει καθόλου στην δημιουργία. Σε τέτοιες σημαντικές λεπτομέρειες εντοπίζονται οι βασικές διαφορές της συγκεκριμένης έκδοσης από την πρωτότυπη του Vita.

Στο φορητό, πέρα από το ότι η οθόνη αφής είναι σαφώς πιο άνετη για ψηφιακή ζωγραφική και κοπτική, η κάμερα και το μικρόφωνο χρησιμοποιούνται για να ενισχύσουν περαιτέρω αυτή τη σύνδεση του πραγματικού κόσμου του παίκτη με τον χάρτινο του παιχνιδιού. Στο PS4 απαιτείται η περιφερειακή κάμερα της κονσόλας που φυσικά, οι περισσότεροι δεν έχουν. Γενικότερα, επειδή αυτή η αίσθηση της αμεσότητας και της φυσικής αλληλεπίδρασης των δυο κόσμων είναι βασική στην εμπειρία που θέλει να μεταφέρει το παιχνίδι, έχω την αίσθηση πως η έκδοση του Vita, παρά το μικρότερο περιεχόμενό της και το φτωχότερο τεχνικό τομέα, παραμένει η ιδανικότερη και πιο ολοκληρωμένη εκπλήρωση των σχεδιαστικών στόχων των βρετανών. Όπως και να το κάνεις, ήταν το απόλυτο ταίριασμα.

Αυτό φυσικά, δεν σημαίνει πως το Tearaway: Unfolded δεν έχει αντίστοιχα συναισθήματα να δώσει. Εγώ το “έζησα” και με το παραπάνω, με συνεπήρε και με ταξίδεψε. Φλυαρώ βέβαια και δεν έχω γράψει ακόμα βασικά πράγματα. Το παιχνίδι είναι ένα μίγμα platform και action/ adventure με μεγαλύτερη έμφαση στο πρώτο. Ενώ το level design βρίθει ιδεών και ανανεώνεται με φρέσκα τεχνάσματα από κόσμο σε κόσμο, ο τίτλος έχει μερικά “θεματάκια” στο βασικό gameplay του. Πρώτο και μεγαλύτερο η κάμερα, η οποία πολλές φορές κάνει τα “δικά της” και μπορεί πολύ εύκολα να αποπροσανατολίσει τις κινήσεις του παίκτη ή να του κόψει το οπτικό πεδίο. Στα μεγαλύτερης κλίμακας περιβάλλοντα ελέγχεται πιο ελεύθερα από τον παίκτη αλλά στα υπόλοιπα, τις περισσότερες φορές κινείται αυτόνομα δημιουργώντας συχνά πυκνά διάφορα προβλήματα στην αντίληψη του χώρου.

Η Nintendo πολλές φορές χρησιμοποιεί μικρά τρικς για να βοηθήσει τον παίκτη στους χωροταξικούς υπολογισμούς του, όπως η προβολή της σκιάς του χαρακτήρα πάνω στις επιφάνειες την ώρα του άλματος. Αυτό και άλλα τέτοια μικρά σχεδιαστικά κολπάκια, δυστυχώς απουσιάζουν στο Tearaway: Unfolded. Το αποτέλεσμα είναι να αποτύχω 252 φορές  (τα στατιστικά αναφέρονται στο τέλος) κατά τη διάρκεια της οκτάωρης περίπου πορείας μου στο παιχνίδι και πολλές από αυτές τις αποτυχίες να τις χρωστάω σε λάθος υπολογισμό ή ελλιπής αντίληψη.

Γενικότερα, ο πυρήνας του platforming που είναι η αίσθηση ελέγχου και αντίληψης του περιβάλλοντος αρχικά και η ικανοποίηση από την κίνηση στο χώρο έπειτα, είναι ένα κομμάτι που πρέπει να δουλέψει περισσότερο η Media Molecule. Όπως και στα Little Big Planet, έτσι και εδώ, λείπει η αγνή ευχαρίστηση της κίνησης, του άλματος και της προσγείωσης.  Ο χαρακτήρας έχει μια... χάρτινη υπόσταση. Και πάλι όπως στο LBP, θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε αυτό το αποτέλεσμα με βάση τον ρεαλισμό και όπως τα sackboys, έτσι και εδώ, ο χάρτινος χαρακτήρας δικαιωματικά συμπεριφέρεται σαν... χάρτινος. Ωστόσο, νομίζω πως η Media Molecule οφείλει να βρει τη χρυσή τομή μένοντας μεν πιστή στους χαρακτήρες της αλλά δουλεύοντας περισσότερο τις μικρές λεπτομέρειες που χαρίζουν μια ικανοποιητική αίσθηση στον παίκτη που τους ελέγχει.

Προσωπικά, μου δόθηκε η εντύπωση πως αυτό δεν έγινε τόσο επίτηδες, όσο λόγω μέτριου σχεδιασμού. Συνεχίζοντας, το παιχνίδι στηρίζεται στη συλλογή κονφετί, τα οποία σου επιτρέπουν να “αγοράζεις” επιπλέον επιλογές παραμετροποίησης των χαρακτήρων όπως νέες μύτες, μάτια, στόματα. Αυτά τα κονφετί υπάρχουν διάσπαρτα στις πίστες όπως τα νομίσματα στα Super Mario, αλλά και κρυμμένα μέσα σε μπλε και κόκκινα δωράκια. Στην ουσία μιλάμε για την μορφή που παίρνουν  τα collectables του παιχνιδιού. Τα κόκκινα είναι κρυμμένα μέσα στις πίστες και απαιτούν εξερεύνηση, ενώ τα μπλε συνδέονται με τους χαρακτήρες που κατοικούν τον κόσμο και αντιπροσωπεύουν το adventure κομμάτι του τίτλου. Συνήθως, κάποιος από αυτούς ζητάει από τον παίκτη μια μικρή χάρη ως αντάλλαγμα για το μπλε δωράκι.

Οι χάρες αυτές, στις πλείστες των περιπτώσεων είναι πάρα πολύ εύκολες και άμεσες. Υπάρχουν όμως και αυτές που κάποιος χαρακτήρας σου ζητάει να τον μεταφέρεις λίγο παρακάτω στην πίστα. Αυτές οι “αποστολές” έχουν σημασία καθώς είναι οι μόνες που προσθέτουν λίγη παραπάνω πρόκληση και δίνουν νόημα στο “θάνατό” μας. Διότι, ειδάλλως, όταν πεθαίνεις, απλά επιστρέφεις στιγμιαία δευτερόλεπτα πίσω. Αυτό βέβαια λογίζεται στην τελική ως καλό, λόγω των παραπάνω μικροπροβλημάτων που αναφέραμε με την κάμερα και την αίσθηση του ελέγχου.

Τέλος, πρέπει να γραφτούν δυο λόγια και για την εξαιρετική μουσική που ντύνει τον τίτλο. Με μεγάλο εύρος που φτάνει μέχρι bluegrass και folk αποχρώσεις, εξαιρετικά έγχορδα και σωστή “υπογράμμιση” των τεκταινόμενων της οθόνης, βοηθάει τα μέγιστα στη δημιουργία της ατμόσφαιρας.

Συνοψίζοντας : Το Tearaway: Unfolded είναι ένα παιχνίδι που αξίζει να παιχτεί απ’ όλους. Μπορεί να μην είναι τέλειο, με κάποια θεματάκια στην κάμερα να είναι παραπάνω από εμφανή, ωστόσο διαθέτει περισσότερη “ψυχή” από το 99% των τίτλων εκεί έξω. Είναι μια γιορτή δημιουργικότητας και φαντασίας σε όλες τις πτυχές του που μπορεί να συγκινήσει παίκτες κάθε ηλικίας. Δεν γνωρίζω αν αυτή είναι εν τέλει η καλύτερη έκδοση του παιχνιδιού, αλλά νομίζω πως η Media Molecule έφτιαξε την καλύτερη μεταφορά που μπορούσε να γίνει στο PS4 και στην τελική, η ευκαιρία να φτάσει το παιχνίδι σε περισσότερους παίκτες δικαιολογεί από μόνη της την ύπαρξή του και με το παραπάνω.
Box Art
Tested on : PS4
Developer : Media Molecule
Publisher : SCEE
Available for : PS4
Release date : 2015-09-08
Tags: