The Book Of Unwritten Tales 2 (PS4) Review

Ειλικρινά, η υπομονή μου με το The Book Of Unwritten Tales 2 έφτασε στα όριά της. Είναι η δεύτερη φορά που το παίζω, μιας και σας το είχαμε παρουσιάσει στην έκδοση για υπολογιστή. Κάποια παιχνίδια δεν είναι φτιαγμένα για κονσόλες. Και αυτό είναι ένα από αυτά. Είναι τόσο εκτός λογικής το στυλ ενός adventure game με τη λογική του χειριστηρίου μιας κονσόλας, που δεν μπορώ να φανταστώ ποιός θα ευχαριστηθεί την ενασχόληση μαζί του. Δε μπορώ δηλαδή να φανταστώ κάποιον να ξοδεύει 20-30 ώρες με τα χέρια του πάνω στο χειριστήριο παίζοντας αυτό το παιχνίδι. Καταρχάς θα χρειαστεί να πιέσει πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες φορές το κουμπί 'x', μιας και τα πάντα περνούν από εκεί. Δεν μπορώ να αδικήσω την εταιρία για αυτή της την κίνηση όμως. Κάποιος που πιστεύει στο δημιούργημά του, προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Να το προωθήσει όπου μπορεί. Και ίσως τελικά να χρειάζεται ένα τέτοιο παιχνίδι στη βιβλιοθήκη του PS4 κατόχου.

Μου ήταν επίπονο να γυρίσω στα λημέρια του Book of Unwritten Tales 2. Ειλικρινά είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο ήταν. Την ποσότητα διαλόγων που περιείχε. Μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα adventure games σε ότι αφορά την πολυπλοκότητα και το διάλογο. Ένα παιχνίδι που μπλέκει όλες τις γνωστές συνταγές του είδους μέσα από μερικούς από τους πιο αδιάφορους χαρακτήρες που έχω συναντήσει. Κάθε χαρακτήρας είναι λες και έχει σχεδιαστεί για να σε εκνευρίσει. Δεν υπάρχει καμία ταύτιση και καμία εμπάθεια για κανέναν κύριο ήρωα στο παιχνίδι. Για ότι με αφορά, μπορούν όλοι να καούν στην κόλαση του ατέρμονου διαλόγου και των ηλίθιων γρίφων. Μιλώντας για γρίφους, είναι από τα παιχνίδια που απευθύνονται αποκλειστικά (και το τονίζω) σε αυτούς που γνωρίζουν σε βάθος το είδος. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να το δοκιμάσει και να μην φέρει το ιντερνέτ ανάποδα για να βρει λύση σε κάποιο σημείο που θα κολλήσει. Εκτός αν έχει καταφέρει να συγκρατήσει κάθε στοιχείο, κάθε λέξη από κάθε διάλογο που εμφανίστηκε στην οθόνη του.

Ακόμη και τότε, όμως, υπάρχουν σημεία που απλώς είναι εκτός λογικής. Και ναι, καταλαβαίνω πως ακόμα και αυτοί οι γρίφοι είναι ένας φόρος τιμής σε γρίφους του παρελθόντος που δεν έβγαζαν κανένα νόημα για τον παίκτη, όμως μιλάμε για ένα παιχνίδι που έχεις κάνει τη διανομή του σε μια κονσόλα, η οποία απευθύνεται αρκετά και σε μικρές ηλικίες. Ηλικίες χωρίς την κατάλληλη προϋπηρεσία στο 'άθλημα' των adventure games. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μιλάμε για γρίφους του πρώτου κεφαλαίου! Πριν καλά-καλά ξεκινήσει το παιχνίδι! Φτάνει μόνο να σας αναφέρω το εξής. Το παιχνίδι, με τη λύση στο χέρι, με το walkthrough τυπωμένο μπροστά σας, θα σας κάνει να το παρατήσετε. Δε διαθέτει τον κατάλληλο 'ρυθμό'. Είναι πολύ αργό. Βασανιστικά αργό.

Έχουμε μιλήσει αρκετές φορές για την υποκειμενικότητα των πραγμάτων. Για τις διαφορετικές απόψεις του καθενός. Είναι σε τελική ανάλυση θέμα προσωπικής προτίμησης η ενασχόληση με ένα τέτοιο παιχνίδι. Κάθε φορά βρίσκομαι να 'βάλλομαι' από πυρά όταν αναφέρω τη λέξη fan. Ναι, ήμουν, είμαι και θα είμαι τεράστιος fan αυτής της κατηγορίας παιχνιδιών. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι. Δεν χρειάζεται κάθε φορά να προσπαθώ να αποδείξω στον καθένα το πόσο fan είμαι. Κάποια παιχνίδια, κάποιες σειρές παιχνιδιών και κάποια είδη τα έχω ζήσει από την αρχή τους. Το συγκεκριμένο είδος πρακτικά με μεγάλωσε. Μου έμαθε να σκέφτομαι ριζοσπαστικά, να αντιλαμβάνομαι καλύτερα το χιούμορ, να ζω τα παιχνίδια σαν εμπειρίες.

Όμως με λύπη μου διαπιστώνω, πως δεν με αγγίζει τόσο πολύ πια. Ίσως γιατί χρειάζεται την αμέριστη προσοχή μου. Τις αμέτρητες ώρες που δε διαθέτω. Ίσως γιατί δεν έχει να μου δώσει κάτι άλλο πια. Αυτό φαίνεται να είναι και το πρόβλημα των adventure games τη σημερινή εποχή. Προσπαθούν πάρα πολύ να με εντυπωσιάσουν. Τόσο πολύ, που μπλέκουν τα πράγματα. Ίσως πάλι, να κάνω λάθος. Πρόσφατα πήγε να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον μου με το Broken Age, όμως ακόμη κι αυτό δεν είναι αρκετό για να ανοίξω ξανά την αγκαλιά μου σε αυτό το είδος. Και σίγουρα όχι κρατώντας το χειριστήριο της κονσόλας μου.

Οπτικά είναι ένα χάρμα οφθαλμών. Τα γραφικά των κόσμων του είναι πανέμορφα, το ίδιο και τα μοντέλα των χαρακτήρων (με κάποιες μικρές εξαιρέσεις). Ο ήχος παρουσιάζει μερικά glitches αραιά και πού, με κάποια ηχητικά να είναι άθλιας ποιότητας και να αφαιρούν κύρος από το σύνολο. Τα μουσικά θέματα είναι αντιγραφές θεμάτων ταινιών με ανάλογο περιεχόμενο και κουράζουν αρκετά. Συμβάλλουν τα μέγιστα στο να θέλεις να κλείσεις το παιχνίδι, ειδικά αν έχεις κολλήσει για αρκετές ώρες στο ίδιο σημείο. Προσπαθώ να σκεφτώ τα θετικά του παιχνιδιού με δυσκολία μιας και είναι από τα λίγα στη ζωή μου που με έχουν εκνευρίσει τόσο πολύ. Λόγο ρυθμού, χαρακτήρων, γρίφων και ουσίας. Υπάρχει λόγος που αναφέρονται ως 'point & click'  adventure games. Και αυτός είναι πως παίζονται με το ποντίκι. Η χρησιμοποίηση του χειριστηρίου είναι η μικρότερη δυνατή. Είναι μάλιστα αρκετά εκνευριστικό το ότι δεν μπορείς να επιλέξεις αντικείμενο μέσα στο inventory ή στο χώρο με το σταυρόνημα και πρέπει συνέχεια να ψάχνεις ποιόν από τους δύο αναλογικούς μοχλούς χρειάζεται να πειράξεις. Το καταραμένο το DualShock 4 διαθέτει μια ολόκληρη επιφάνεια που θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί ως mouse. Είναι κρίμα που δεν αξιοποιήθηκε σωστά.

Το παιχνίδι είναι ένα οverdose του χιούμορ. Και το αναφέρω με την κακή έννοια. Το χιούμορ είναι επιτηδευμένο και φαίνεται από χιλιόμετρα. Δεν προκαλεί ούτε το παραμικρό χαμόγελο και βρίσκεται παντού. Είναι μια διαρκής «Σεφερλιάδα». Μια φαρσοκωμωδία. Και όπως προείπα αποτελεί ένα συνονθύλευμα παιχνιδιών. Ένα φόρο τιμής σε όλα τα γνωστά adventure και όχι μόνο. Ενσωματώνει την pop κουλτούρα του ίντερνετ, άλλα ο τρόπος με τον οποίο το κάνει με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Σε ότι αφορά τα animations, αυτά εξακολουθούν και έχουν μια χάρη, άλλα πάσχουν στο κυριότερο σημείο. Αφαιρούν πάρα πολύ από την εμπειρία. Μπορεί να είσαι δύο εκατοστά δίπλα σε ένα αντικείμενο και όταν το επιλέξεις, το αυτόματο animation που πρέπει να πάει τον ήρωα στο συγκεκριμένο σημείο, μπορεί να σε πάει πίσω σε όλο το δωμάτιο μέχρι να βρει το προγραμματισμένο του path. Και αυτό συμβαίνει μόνιμα, πάντα και παντού. Κλείνοντας, θέλω να προσθέσω πως δεν παρατήρησα να έχουν διορθωθεί συγκεκριμένα προβλήματα που αφορούν game breaking καταστάσεις. Το animation μπορεί να κολλήσει σε επαναλαμβανόμενη λούπα κάτι που αυτομάτως κάνει το παιχνίδι unplayable.