Legend of Kay: Anniversary Review

Ξεκινώντας το The Legend of Kay Anniversary, μία λέξη στριφογυρνούσε στο μυαλό μου: αρπαχτή. Όταν μια τέτοια λέξη κυριαρχεί στη σκέψη σου στα πρώτα λεπτά ενασχόλησης μαζί του, καταλαβαίνεις πως πρέπει να πιεστείς εσωτερικά ώστε να είσαι στο τέλος αντικειμενικός. Το Legend of Kay Anniversary είναι ένα 3D action adventure platformer. Αρχικά κυκλοφόρησε το 2005 για PlayStation 2, και αν και το νούμερο αυτό δείχνει πολύ φρέσκο, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το παιχνίδι. Θέλω να είμαι προσεκτικός με τα παιχνίδια. Δεν μου αρέσει να αδικώ κάποιο απλώς και μόνο επειδή μπορεί να μην το ευχαριστήθηκα εγώ. Προσπαθώ να διαβάζω 'πίσω από τις γραμμές' και να μπαίνω λίγο στα 'παπούτσια' του δημιουργού. Προσπαθώ να καταλάβω τι σκεφτόταν όταν το δημιουργούσε, και επειδή έχω ασχοληθεί και με το game development, θέλω να εξερευνώ τον 'τρόπο' με τον οποίο έχει στηθεί. Είναι κάτι που ασυναίσθητα κατανοείς αν έχεις επαφή με το αντικείμενο. Το game logic που λέμε. Άλλα όχι με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται ο μέσος παίκτης. Περισσότερο προγραμματιστικά, εικαστικά, τεχνικά. Το γιατί για παράδειγμα εκείνη η πλατφόρμα βρίσκεται εδώ και όχι ένα εκατοστό πιο δίπλα, τον τρόπο που λειτουργούν οι μηχανισμοί, πού βρίσκονται τα trigger events και άλλα πολλά. Από μια τέτοια ανάγνωση καταλαβαίνει κανείς και την προσοχή που έχει δοθεί στη λεπτομέρεια του κάθε παιχνιδιού. Το πόσο χρόνο πέρασε στα χέρια των level designers, καθώς και στα πολύτιμα χέρια των beta testers. Όταν βλέπεις λάθη που δεν έχουν επισημανθεί ή διορθωθεί , παίρνεις μια ιδέα από το 'ποιόν' της εταιρίας συνολικά. Ειλικρινά, προτιμώ να σας μιλάω με τις ώρες για τέτοια θέματα παρά να παραθέσω την οποιαδήποτε άποψη για το The Legend of Kay.

Καταρχάς, ακόμη και ο τίτλος είναι μια άμεση αντιγραφή από το The Legend of Zelda. Και τα κοινά σημεία δεν σταματούν εκεί. Παρόμοιο περιβάλλον, μπουντρούμια, γρίφοι, στάμνες και άλλα πολλά. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όταν συμβαίνει, απλώς στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για μια χλιαρή και χωρίς έμπνευση προσπάθεια 'απόδοσης' φόρου τιμής στο υψηλότερα βαθμολογημένο παιχνίδι όλων των εποχών. Στο παιχνίδι είσαι μια ανθρωπόμορφη γάτα σε ένα κόσμο με βασίλεια ζώων όπως: των μαϊμούδων, της χελώνας και του αλιγάτορα. Το σενάριο δεν παρουσιάζει κανένα μα κανένα ενδιαφέρον, ούτε σαν ιδέα, άλλα ούτε και σαν εκτέλεση. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να ταυτιστείς με κάποιον ή να νιώσεις το οποιοδήποτε συναίσθημα για τους χαρακτήρες. Ψέματα! Θα νιώσεις οργή. Οργή και πόνο, ειδικά από ένα σημείο και ύστερα...

Μιλάμε για ένα επαναλαμβανόμενο gameplay σε σημείο εφιαλτικό. Ακόμη και κάποια mini games που διανθίζουν τις πίστες, είναι ακριβώς τα ίδια (αγώνες με γουρούνια, με σκάφη κ.λ.π). Το μόνο που αλλάζει είναι το μοντέλο του οχήματος. Ίδια ακριβώς 'αθλήματα' σε παρόμοιες πίστες, με τον ίδιο σκοπό. Να τερματίσεις πρώτος. Το παιχνίδι σου καθιστά σαφές πως πρόκειται για ένα τίτλο που δεν τολμά. Πουθενά. Ούτε εικαστικά, ούτε τεχνικά, ούτε σεναριακά. Και κάνει κάτι το οποίο είναι άκρως εκνευριστικό σε 'μέτρια' παιχνίδια χωρίς ενδιαφέρον: σε τιμωρεί. Όχι πάντα, άλλα στα σημεία που εκείνο επιθυμεί. Το επίπεδο δυσκολίας από νηπιακό μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μετατρέπεται σε πανεπιστημιακό (με αντιστοιχίες gaming όρων πάντα).

Το παιχνίδι είναι εκεί για να σε τιμωρήσει που ασχολείσαι μαζί του. Γιατί μόνο έτσι θα καταφέρει να μεγαλώσει η διάρκειά του. Όχι όμως και η αντοχή του στο χρόνο. Και μιας και αναφερθήκαμε σε αυτόν, να προσθέσω πως η έκδοση του PS2 είναι εξαιρετική. Δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο κάποιος θέλησε να κάνει remake σε αυτό το παιχνίδι. Ή μάλλον, καταλαβαίνω. Είναι εκείνη η λεξούλα που σας είπα στην αρχή. Αρπαχτή. Δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό το remake. Δεν μοιάζει σύγχρονο, παρόλη την προσπάθεια στα μοντέλα που έχει γίνει. Τα εφέ του περιβάλλοντος παραμένουν χοντροκομμένα (όπως ο καπνός και η φωτιά) και δεν δικαιολογεί την παρουσία του σε μια κονσόλα δύο ολόκληρες γενιές μετά την κυκλοφορία του.

Το The Legend of Kay, είναι τραγικό σε αρκετούς τομείς. Όχι, δεν είναι απλώς 'συμπαθητικό' ή 'για να περνάς την ώρα σου'. Είναι απαράδεκτο. Μονοκόμματο, μονοδιάστατο αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και σε ένα σημείο (στην Frog City) απλώς Σαδιστικό. Ακόμη και το quest menu είναι εκεί για να σε εκνευρίσει. Τα quest που σου δείχνει έχουν ένα πράσινο 'Χ' ή ένα κόκκινο 'V'. Όταν όλη σου τη ζωή έχεις μάθει το 'Χ' να είναι κόκκινο και το 'V' (τικ) πράσινο, απλώς κάθεσαι και κοιτάς αποσβολωμένος προσπαθώντας να καταλάβεις ποιά quests έχεις κάνει και ποιά όχι. Το καταλαβαίνετε αυτό; 

Το σύστημα μάχης είναι παιδικό. Στην καλύτερη περίπτωση απλώς button mashing. Το σύστημα όπλων και potions απλώς 'βασικό'. Το ίδιο και το σύστημα των upgrades που βρίσκεις ή αγοράζεις. Τα Boss Fights είναι για κλάματα. Απλώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Είναι εντελώς ανέμπνευστα και απλοϊκά. Η κάμερα; Απογοητευτική. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έχασα απλώς και μόνο από αυτήν. Τραγική κάμερα μιας άλλης εποχής. Τραγικό και το να υπάρχει σε ένα remaster. Απαράδεκτο και το να μην εξηγούνται κάποια κομμάτια/ μηχανισμοί του, όπως για παράδειγμα το ότι πρέπει να πατήσεις το κουμπί του spell στα μεγάλα διαμάντια που βρίσκονται διάσπαρτα στην πίστα, ώστε αυτά να σπάσουν σε μικρότερα. Σε ότι αφορά το συγκεκριμένο πλήκτρο (αυτό του spell), υποτίθεται πως όταν το κρατάς πατημένο για μερικά δευτερόλεπτα μπορείς να χτυπήσεις παραπάνω από έναν εχθρούς ταυτόχρονα. Αυτό πρακτικά είναι αδύνατο, ανούσιο και αγχωτικό μιας και τα 3 δευτερόλεπτα που πρέπει να μείνεις ακίνητος κοντά (το τονίζω) στον εχθρό ώστε να ενεργοποιηθεί, είναι μοιραία, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς.

Τι κάνει λοιπόν το παιχνίδι; Σου προσφέρει μια ευκολία, ένα όπλο που δε μπορείς να αξιοποιήσεις κατάλληλα. Το πιο διασκεδαστικό σημείο του παιχνιδιού είναι οι περιοχές στις οποίες απλώς μπορείς να κάνεις άλματα από πλατφόρμα σε πλατφόρμα, από κορμό σε κορμό κλπ. Αυτό και μόνο αυτό. Αν το να πηδάτε από κορμό σε κορμό και να σπάτε διάσπαρτες στάμνες είναι αυτό που σας χαλαρώνει, τότε θα το ευχαριστηθείτε. Το level design είναι ασαφές και ψευτο-ανοιχτού κόσμου, όμως ας μην ξεγελιόμαστε, τα όρια είναι ξεκάθαρα. Θα πας από εδώ ή από εκεί, και πιστέψτε με, στο 90% των περιπτώσεων, είναι υποχρεωτικό να πας και προς τις δύο κατευθύνσεις. Κλείνοντας, να αναφέρω πως ο χειρισμός του εκτός μάχης είναι άνω του μετρίου, με μόνο πρόβλημα κάποια 'σκαρφαλώματα' που μπορούν άνετα να σε κάνουν να μην ασχοληθείς άλλο μαζί του.

Ξέρετε, υπάρχει λόγος που κάτω από κάθε review αναγράφεται το όνομα του συντάκτη. Αυτή είναι η άποψη μου. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος για το ότι 'εκείνη' την εποχή των platform games την έζησα από πρώτο χέρι. Τώρα είναι στην κρίση του καθενός αν θέλει να με εμπιστευτεί. Επίσης θέλω να είμαι ξεκάθαρος στο ότι του αφιέρωσα χρόνο. Πολύ χρόνο. Διαβάζω reviews και σχηματίζω την εντύπωση πως ασχολήθηκαν μαζί του επιδερμικά. Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει. Δεν μπορείς να σχηματίζεις άποψη με μία ώρα μόνο ενασχόλησης με κάποιο παιχνίδι. Η ολοκληρωμένη άποψη είναι σημαντικό πράγμα. Και η ετυμηγορία μου είναι κατηγορηματική. Δε θέλω τέτοια remakes, remaster, επετειακές εκδόσεις. Απλώς, δεν θέλω.