Assassin's Creed Rogue - Review

Δύο Assassin’s Creed τίτλοι μέσα σε ένα χρόνο. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια μεγαλύτερη απόδειξη για το που έχει φτάσει η σειρά Assassin’s Creed μέχρι σήμερα. Θυμάμαι σαν χθες τον εαυτό μου να αγοράζει το πρώτο Assassin’s Creed για το PlayStation 3 πίσω στο 2007 και να έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο που δημιούργησε η Ubisoft Montreal. Έκτοτε, το franchise της γαλλικής εταιρίας ωρίμασε όπως ένα καλό κρασί και αποτελεί πλέον μία από τις πιο γνωστές σειρές στο χώρο των video games. Εύλογα, όμως, κάποιος θα αναρωτηθεί αν ήταν απαραίτητο να κυκλοφορήσουν φέτος δύο Assassin’s Creed παιχνίδια. Την ίδια ερώτηση είχα και εγώ όταν βρήκα τον εαυτό μου να παίζει το Assassin’s Creed Rogue, ενώ ο Κυριάκος Στεργιάδης ταυτόχρονα είχε αναλάβει να ασχοληθεί με το review του Assassin’s Creed Unity.

Η απάντηση δεν ήταν ξεκάθαρη στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού. Όμως, καθώς συνέχιζα την εξερεύνησή μου στο κόσμο του Assassin’s Creed Rogue άρχιζα να καταλαβαίνω πως ίσως να είχα πέσει και εγώ θύμα του marketing τμήματος της Ubisoft. Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης του, το Assassin’s Creed Unity ήταν πάντα αυτό που είχε τη μεγαλύτερη ορατότητα και παρουσία στο διαδίκτυο και γενικότερα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης συγκριτικά με το Rogue. Πολλοί βιάστηκαν να προβούν σε γρήγορα συμπεράσματα σχετικά με την θέση του τίτλου στην αγορά, αλλά κατά την άποψη μου θα χάσουν την ευκαιρία να ασχοληθούν με έναν εκ των σημαντικότερων Assassin’s Creed τίτλων σε ότι αφορά στην ιστορία του.  Όπως μας είχε ενημερώσει από νωρίς η Ubisoft, οι παίκτες παίρνουν για πρώτη φορά τον έλεγχο ενός Templar ή τουλάχιστον...ενός Assassin που στη συνέχεια μετατρέπεται σε Templar και συγκεκριμένα του Shay Cormac. Αυτό από μόνο του είναι τρομερά ενδιαφέρον για πολλούς ακόλουθους του franchise και λόγω της λεπτής φύσεως του θέματος, η διαχείρισή του δε θα μπορούσε να ήταν εύκολη. Ευτυχώς, η Ubisoft το χειρίστηκε εξαιρετικά και προσέφερε μία από τις πιο δυνατές πλοκές μέχρι σήμερα στο franchise, ενώ ταυτόχρονα παρουσίασε έναν ελκυστικά νέο χαρακτήρα για τη σειρά.

Μπορεί το βάθος της ανάπτυξης του να μην ήταν μεγάλο καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά σίγουρα αποτελεί έναν πιο δυναμικό και φιλότιμο ήρωα από τον Edward Kenway που γνωρίσαμε πέρυσι. Η ιστορία του Assassin’s Creed Rogue μας φέρνει σε επαφή με χαρακτήρες από παλαιότερους τίτλους της σειράς όπως ο Haytham Kenway, Achilles Davenport, ο μέντορας του Ratonhnhaké:ton και ο Adéwalé, πρωταγωνιστής του Freedom Cry DLC από το Assassin’s Creed III. Ενώ το Unity λαμβάνει χώρα στην Γαλλική Επανάσταση, τα γεγονότα του Rogue διαδραματίζονται μεταξύ των χρονολογιών 1752 και 1761. Η εξέλιξη της ιστορίας θα βρει τον Shay Patrick Cormac με το πλοίο Morrigan στην κατοχή του, το οποίο είναι μικρότερο από το  Jackdaw του Kenway αλλά χαρίζει την ίδια δυνατότητα αναβαθμίσεων και τροποποιήσεων. Αυτό σημαίνει πως και στο Rogue οι παίκτες είναι πάλι επίδοξοι πειρατές οι οποίοι ταξιδεύουν στην Νέα Υόρκη, στην Λισαβόνα της Πορτογαλίας και στο Βόρειο Ατλαντικό. Η μοντέρνα εποχή της σειράς εξακολουθεί να υπάρχει και στο Rogue, καθώς μπορούσα να εξέλθω από το Animus και να εξερευνήσω τα γραφεία της Abstergo Entertainment για ακόμα μία φορά ως ένας ερευνητής αναμνήσεων για λογαριασμό της εταιρίας, ψάχνοντας για σημειώσεις και easter eggs μέσα στο κτίριο.

Αυτό που πιστεύω ήθελε να πετύχει η Ubisoft με την κυκλοφορία του Assassin’s Creed Rogue είναι η αναζοπύρωση του ενδιαφέροντος του κοινού για την ιστορία της σειράς, το κλείσιμο αρκετών plot holes που προέκυψαν από το Assassin’s Creed IV: Black Flag, καθώς και να προσφέρουν μία φρέσκια οπτική γωνία στα μάτια του gamer από το στρατόπεδο των Templars διότι κακά τα ψέμματα, μέχρι στιγμής οι Assassins είναι το κυρίαρχο τάγμα στην ιστορία και αυτό το οποίο οι περισσότεροι παίκτες υποστηρίζουν. Χωρίς να προβώ σε περαιτέρω λεπτομέρειες για την αποφυγή spoilers, το Assassin’s Creed Rogue βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ιστορία και η σημασία του για το σύμπαν του franchise είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη. Η εξέλιξη της πλοκής με έκανε να ανυπομονώ να παίξω το Assassin’s Creed Unity και σίγουρα μου κίνησε ξανά το ενδιαφέρον γενικότερα για τη σειρά που τελευταία είχε αρχίσει και μειωνόταν ραγδαία. Φυσικά, μερικές ηθικές επιλογές του Shay Cormac δεν εξηγούνται αρκετά, κάτι που συμβάλλει στην έλλειψη ανάπτυξης του χαρακτήρα του που ανέφερα νωρίτερα αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που παρουσιάζονται, με εξαίρεση τους γνωστούς ήρωες, δεν κατάφεραν ποτέ να με κάνουν να ενδιαφερθώ να μάθω περισσότερα για αυτούς.

Ο ανοιχτός, πειρατικής θεματολογίας, κόσμος του Assassin’s Creed Rogue είναι γεμάτος με δραστηριότητες, γνωστές στους περισσότερους παίκτες που έχουν ασχοληθεί με τη σειρά όπως η ανακαίνιση κτιρίων, τα board games στις ταβέρνες, η αγορά σπαθιών και hunting goods, η απελευθέρωση συγκεκριμένων περιοχών από συγκεκριμένες συμμορίες και άλλα. Το θετικό με το Rogue είναι πως παρόλο που το περιεχόμενο των δραστηριοτήτων είναι ίδιο με αυτό του Black Flag, οι φορές που ένιωσα πως έκανα το ίδιο πράγμα ήταν μηδαμινές και αυτό οφείλεται στην σωστή μίξη των main αποστολών με τα side activities από την πλευρά των developers. Σε ότι αφορά στο gameplay, θα χαρακτήριζα το Assassin’s Creed Rogue ως το ομοιογενές συνονθύλευμα των gameplay χαρακτηριστικών προηγούμενων τίτλων της σειράς. Από την προσθήκη του air rifle που προέρχεται από το Freedom Cry DLC του Assassin’s Creed III μέχρι και το grenade launcher του Revelations, φάνηκε πως η Ubisoft Sofia δεν ήθελε να πειραματιστεί αρκετά όντας ο πρώτος τίτλος που ανέλαβε να αναπτύξει εξ’ολοκλήρου για λογαριασμό της "μαμάς" εταιρίας. Δυστυχώς, ενώ η ιστορία του Rogue είναι σαν μία παιδική χαρά για τους mission designers της Ubisoft Sofia, δεν ένιωσα πως το εκμεταλλεύτηκαν όπως θα έπρεπε λόγω του ότι οι αποστολές δεν ήταν αρκετά ενθουσιώδεις σε ότι αφορά στο στόχο τους για μένα, παρά την ποικιλία τους, ενώ ένιωσα πως η Νέα Υόρκη και η Λισαβόνα δεν χρησιμοποιήθηκαν αρκετά ως setting για τις βασικές αποστολές.

Αν κάποιος αφοσιωθεί στις βασικές αποστολές του Rogue, τότε θα ανακαλύψει πως ο τίτλος της Ubisoft Sofia δε χαρίζει την αναμενόμενη διάρκεια ενός παραδοσιακού Assassin’s Creed. Συνολικά υπάρχουν διαθέσιμα μόνο έξι sequences, τα οποία, για την ολοκληρωσή τους απαιτούν περίπου 10 ώρες. Οι αποστολές του Rogue δεν αφοσιώνονται στο μεγαλύτερο βαθμό τους στην δολοφονία βασικών στόχων και όταν γίνεται αυτό, η εξέλιξη τους καταλήγει σε ακατάπαυστα γρήγορο κυνηγητό στο οποίο προσπαθούσα να αποφύγω τα smoke bombs του Assassin που κυνηγούσα, με τη stealth εμπειρία να είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Η σύγκριση που έκανα με το Black Flag δεν είναι τυχαία διότι το interface, το σύστημα μάχης, τα περιβάλλοντα και οι ναυμαχίες κάνουν την εμφάνιση τους και στο Rogue. Βέβαια, δεν μπορώ να σας κρύψω πως το σύστημα μάχης έχει αρχίσει να δείχνει τα σημάδια γήρανσής του, όσα animations και αν προσθέσει η Ubisoft. Και μιας και αναφέρθηκα στα animations, στο Rogue υπάρχει μία αλλαγή στις melee μάχες, η οποία πλέον επιτρέπει τη συνεχόμενη επίθεση σε έναν εχθρό χωρίς το animation της δολοφονίας όπως στο Perfect Freeflow σύστημα της σειράς Batman Arkham. Μία ιδιαίτερα ουδέτερη σχεδιαστική επιλογή, χωρίς σημαντικές επιπτώσεις πέρα από το πιο επιθετικό στυλ που μπορούν πλέον να μάχονται οι παίκτες. Θα μπορούσα να παρομοιάσω το κλίμα και την ατμόσφαιρα του Assassin’s Creed Rogue με ένα πιο σοβαρό ύφος από αυτό του Black Flag και σε αυτό οφείλεται σίγουρα η πιο “βαριά” πλοκή αλλά εμένα προσωπικά το συγκεκριμένο συναίσθημα προέκυψε από τη προσθήκη του Βόρειου Ατλαντικού ως διαθέσιμη περιοχή για εξερεύνηση, κάτι που έκανε το ταξίδι στα επικίνδυνα νερά του με την συνοδεία μίας χιονοθύελλας και πλήθος εχθρικών πλοίων το λιγότερο μία “απειλητική” εμπειρία. Αξίζει να αναφερθεί πως αυτή τη φορά δέχθηκα επίθεση από αντίπαλα πλοία χωρίς προειδοποίηση, ενώ στη στεριά οι λεγόμενοι “Stalkers” από το τάγμα των Assassins προσπαθούσαν να σαμποτάρουν κάθε αποστολή μου. Ευτυχώς, είναι μία σχεδιαστική επιλογή που δε γίνεται ενοχλητική αλλά η σημασία της είναι ιδιαίτερα μικρή ώστε να καταφέρει να εντυπωσιάσει.

Τα τεχνικά προβλήματα του Assassin's Creed Unity για τα οποία μιλάει όλο το διαδίκτυο εδώ και μερικές μέρες σίγουρα με έκαναν να μη σκεφτώ πως θα δείχνει το Rogue στα παλαιότερης γενιάς συστήματα. Όντας κάτοχος του PlayStation 4, έχω συνηθίσει πάρα πολύ στην "ιπποδύναμη" της οικιακής κονσόλας της Sony σε ότι αφορά στα γραφικά αλλά ακόμα και έτσι το Assassin's Creed Rogue αντιμετώπιζε και αυτό έντονα προβλήματα με το frame rate στην έκδοση του PlayStation 3 που δοκίμασα, ενώ το aliasing και τα jaggies ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικά. Παρόλα αυτά, η λεπτομέρεια των τρισδιάστατων μοντέλων των χαρακτήρων και των πλοίων σίγουρα είναι υποδειγματική για έναν τίτλο που κυκλοφορεί σε ένα σύστημα που μετράει πάνω από επτά χρόνια στην αγορά. 

Αν ένα πράγμα μου έχει λείψει στην σειρά Assassin’s Creed, αυτή είναι η μουσική του Jesper Kyd. Το όνομα του δημοφιλή μουσικοσυνθέτη συνδέθηκε άμεσα στα αυτιά μου με τη σειρά από το πρώτο κιόλας άκουσμα των μουσικών κομματιών Venice Rooftops και Ezio’s Family από το soundtrack του Assassin’s Creed II. Η δουλειά της Elitsa Alexandrova στο Assassin’s Creed Rogue παρόλο που την θεωρώ αξιοπρεπέστατη, δεδομένου πως συνεργαζόταν για πρώτη φορά με την Ubisoft, δε νομίζω πως αποτελεί τον κατάλληλο ηχητικό αντικατοπτρισμό του κλίματος της επανάστασης του Shay Patrick Cormac. Βέβαια, υπάρχουν εξαιρέσεις όπως το κομμάτι "The Guardian" και το tribute στον Jesper Kyd με το main theme του Rogue που συνδυάζει νότες από το Ezio’s Family με διάφορα ηχητικά κομμάτια του Black Flag.