Rome II: Wrath of Sparta - Review

Το γεγονός ότι ένα παιχνίδι Total War υποστηρίζεται από ατελείωτο περιεχόμενο ακόμη και μήνες μετά την κυκλοφορία του, προσωπικά μου χαρίζει ασφάλεια για την επιλογή μου να επενδύσω χρήματα σε αυτό. Ξέρω, δηλαδή, ότι αγοράζοντας ένα παιχνίδι της σειράς, εκτός από πολλές (πολλές όμως) ώρες με το ίδιο το παιχνίδι, θα μου δοθούν αρκετές ευκαιρίες να ξαναγυρίσω σε αυτό, ακόμη κι αν χρειαστεί να δώσω μερικό παραδάκι επιπλέον. Το Rome II: Total War δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, μιας και ο τίτλος της Creative Assembly έχει εμπλουτιστεί ως σύνολο από αρκετά μικρά και μεγάλα πακέτα επέκτασης. Παρόλο που το launch του παιχνιδιού δεν ήταν το καλύτερο δυνατό, καθώς είχε συνοδευτεί από πολλά προβλήματα, άρα και γκρίνια, το μεγάλο παιχνίδι θεωρείται πλέον πλήρες και ικανό να καλύψει τις ανάγκες ακόμη και των απαιτητικών φίλων της σειράς –ειδικότερα με τη βοήθεια της mod κοινότητας, τα πράγματα απογειώνονται!

Πρόσφατα, η εταιρία ανάπτυξης έδωσε στη δημοσιότητα το τέταρτο campaign pack για το Rome II: Total War, με την ονομασία «Wrath of Sparta». Πρόκειται για περιεχόμενο το οποίο προσφέρει έναν ολοκαίνουργιο χάρτη, τοποθετείται σε άλλη χρονολογική περίοδο και όπως όλα τα campaign packs διαρκεί πολλές ώρες. Πιο συγκεκριμένα, το Wrath of Sparta εκτυλίσσεται κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου, το 432 π.Χ. Ο παίκτης μπορεί να επιλέξει μεταξύ τεσσάρων factions: Σπάρτη, Αθήνα, Βοιωτία και Κόρινθος. Στο νέο campaign pack κάνουν την εμφάνισή τους σημαντικά ονόματα της εποχής, όπως ο Σωκράτης και ο Λύσανδρος, που προσδίδουν μία ιστορική σφραγίδα στο σύνολο. Επιπροσθέτως, έχουν προστεθεί νέα scripted events που ενημερώνουν τον παίκτη για διάφορα συμβάντα, με τη διαφορά ότι πολλά από αυτά ήταν πολύ πιο διαδραστικά από αυτό που έχω συνηθίσει στο Rome II. Όντας μία νέα περίοδος, αναμενόμενα είδα και πολλά νέα tech trees που έχουν και αυτά το δικό τους ενδιαφέρον και με απασχόλησαν αρκετά.

Το culture που υπήρχε στο grand campaign έχει αντικατασταθεί από το tribalism, το οποίο διαχωρίζει τα αρχαία ελληνικά φύλα. Ένα στοιχείο το οποίο προστατεύει τη διάρκεια του campaign είναι το γεγονός ότι ο παίκτης δέχεται διπλωματικό πέναλτι σε περίπτωση κατάκτησης της πρωτεύουσας των μεγάλων faction. Ουσιαστικά υποχρεώνει τον παίκτη να αποδυναμώσει το αντίπαλο faction μέσω κατάκτησης των αποικιών. Από την άλλη, οι Πέρσες, οι οποίοι καραδοκούσαν από την Μικρά Ασία, όταν αντιλαμβανόντουσαν ότι μία πόλη-κράτος της Ελλάδας κυριαρχεί πάνω στις υπόλοιπες, φρόντιζαν να εμπλακούν και αυτοί στον πόλεμο.

Ένα χαρακτηριστικό που μου άρεσε ήταν τα δώδεκα turns ανά χρόνο και αυτό λόγο της μικρής έκτασης του χάρτη, σε σχέση με το grand campaign –μην παρεξηγηθώ, ο χάρτης του Wrath of Sparta, δεδομένου των αναλογιών είναι πολύ μεγάλος. Αυτό είχε αντίκτυπο, φυσικά, και στο χρόνο επιστράτευσης των οπλιτών, κάτι που έκανε γενικότερα πολύ αργή την εξέλιξη του campaign καθώς και πιο πολύτιμο το στρατό. Το ότι η χρονιά χωρίζεται σε turns, άρα και εποχές, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην οικονομία η οποία ως γνωστόν βασιζόταν κυρίως στη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Όσον αφορά το gameplay, δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές. Το Wrath of Sparta κουβαλάει όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του βασικού παιχνιδιού. Ένα χαρακτηριστικό που επηρέασε αρνητικά την εμπειρία μου με το campaign pack είναι ότι ελέω της φύσης της τότε Ελλάδας, τα units δεν έχουν την πρέπουσα ποικιλία (κατά κύριο λόγο οπλίτες και support units), οπότε οι μάχες δεν έχουν το αλατοπίπερο που χρειάζεται ένα Total War. Παρόλα αυτά, ενώ σε κάποιους τομείς κράτησαν την ιστορική εγκυρότητα, σε άλλα δεν το έκαναν (πχ. η Σπάρτη εμφανίζεται με τείχη). Τέλος, το 16.1 patch έφερε και τις αναμενόμενες αλλαγές όσον αφορά τις ναυτικές μάχες, οι οποίες πλέον θαρρώ πως έχουν ολοκληρωθεί στο σύνολό τους.