Ryse: Son of Rome (PC) - Review

Ryse: Son of Rome (PC) - Review

29 Οκτωβρίου 2014 10:17
Marius QTEcus Titus Magnificus Graphicus

Crytek, ένα όνομα συνώνυμο με τα πιο εντυπωσιακά γραφικά στην βιομηχανία και τα πιο ρηχά games επίσης. Αυτά που πάντα σου “έριχναν το σαγόνι” από το πρώτο καρέ και συνέχιζαν να σου το ρίχνουν για τον ίδιο λόγο μέχρι τα credits και για κανέναν άλλο. Καλώς ή κακώς η εταιρία των αδερφών Yerli έχει χτίσει ένα όνομα γύρω από τον οπτικοακουστικό τομέα των τίτλων της και μόνο, μένοντας, κατά γενική ομολογία, πίσω στους υπόλοιπους τομείς. Nα τις δώσω άφεση αμαρτιών για το gameplay αλλά για το σενάριο σε καμία περίπτωση.  Απομακρυσμένη εντελώς, λοιπόν, από το sci-fi σκηνικό του Crysis, η Crytek πηγαίνει το ημερολόγιο χιλιάδες χρόνια πίσω στην αρχαία Ρώμη για να δημιουργήσει το Ryse: Son of Rome. Τον τίτλο τον γνωρίσαμε στο launch του Xbox One και τώρα είχα την ευκαιρία να παίξω την πληρέστατη από άποψη DLC και ολίγον τι αναβαθμισμένη οπτικά PC έκδοση. Το Ryse συνεχίζει το γνωστό βιολί της Crytek: τρομερό οπτικοακουστικό τομέα και όλο το υπόλοιπο σύνολο φαντάζει «κούφιο».

Στην περίπτωση του Son of Rome υπάρχουν δείγματα όπου η Crytek έμαθε από τα λάθη της. Για παράδειγμα στο θέμα της αφήγησης τα πηγαίνει καλά, αν και δεν προσφέρει κάποιο πρωτότυπο story, παρά μια ιστορία εκδίκησης και απώλειας στη διεφθαρμένη και πολυδοξασμένη αρχαία Ρώμη. Ας μην επεκταθώ σε αυτά προς το παρόν και ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Πρωταγωνιστής του Ryse είναι ο Marius Titus, γιος ενός πολιτικού ιδιαίτερα αγαπητού στον καταπονημένο λαό της Αιώνιας Πόλης. Κατά τη διάρκεια μιας ξαφνικής επίθεσης των Βαρβάρων οι γονείς του δολοφονούνται μπροστά στα μάτια του, μέσα στον όχλο που προκλήθηκε από την απρόσμενη εισβολή. Ο Marius με το αίμα των γονιών του στα χέρια του, ξεκινά το ταξίδι της εκδίκησής του, γεμάτος οργή για την τραγωδία που τον βρήκε, ώστε να εντοπίσει το δολοφόνο της οικογένειας που τόσο αγαπούσε. Καμιά πρωτοτυπία από την Crytek εδώ μιας και πρόκειται για ένα δραματικό σενάριο που ζήσαμε αρκετές φορές σε α’ και β’ διαλογής ταινίες του Hollywood. Ο θυμός που οδηγεί τον Marius και τις λεγεώνες του τον κατευθύνει στο να ανακαλύψει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Ρώμης που είναι υπαίτιο για το χαμό των γονιών του.

Η αφήγηση και το ξεδίπλωμα του κουβαριού της πλοκής του Ryse παίρνει σάρκα και οστά με έναν όμορφα δοσμένο τρόπο, που διατηρεί το σασπένς κατά τις περίπου 8 ώρες της διάρκειας του. Χρησιμοποιώντας τη γνωστή μέθοδο των flashback, που τείνει να γίνει πανάκεια σε αρκετά ρηχά σενάρια που συναντάω σε games τον τελευταίο καιρό, με κράτησε μπορώ να πω ένα σταθερό ενδιαφέρον για το ταξίδι λύτρωσης του Marius. Λίγο υπερβολικό βρήκα το υπερφυσικό στοιχείο του σεναρίου, το οποίο ενώ έχει έναν σοβαρό, βιβλικό τόνο αποκτά μια πινελιά τύπου «The Immortals»  και ξάφνου μοιάζει αρκετά «Κόναν ο Βάρβαρος» παρά σαν σειρές όπως τα «Spartacus» και «Rome». Επιρροές που η Crytek έχει εκμεταλλευτεί για να κρύψει τις όποιες αδυναμίες εμφανίζονται στην πορεία.

Εκεί που ακόμη και μια «ρωμαϊκή χελώνα» δε μπορεί να κρύψει είναι το -σε βαθμό αηδίας- επαναλαμβανόμενο gameplay του. Γνωρίζοντας ότι ο τίτλος προοριζόταν αρχικά για το Kinect, κράτησε την QTE φύση του μέχρι και την τελική μη-Kinect μορφή του, παρά την επανεκκίνηση που έγινε στην ανάπτυξη του από τη Microsoft. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε να κάνουμε με ένα τρίτου προσώπου hack ‘n slash τίτλο, με το σύστημα μάχης να μοιάζει ιδιαίτερα στη συνοχή του με τους Batman Arkham τίτλους, με τη διαφορά πως κάθε φορά που ο παίκτης σκοτώνει ένα βάρβαρο, πρέπει να περνάει μέσα από μικρά QTEs. Για κάθε εχθρό! Μόνο στο άκουσμα αυτής τη πρότασης φαντάζει -και σας διαβεβαιώνω πως είναι- βαρετό και εκνευριστικά επαναλαμβανόμενο. Ούτε τα εξίσου αδιάφορα collectables δεν έχουν τα φόντα να χαλαρώσουν τον παίκτη από το ασταμάτητο QTE τύπου σφάξιμο. Ακόμη και τα upgrades που δέχεται ο Marius ουσιαστικά αποτελούν καινούργια «cutscenes» και animations για τα QTE.

Οφείλω, όμως, να ομολογήσω πως παρά την ακραία επαναλαμβανόμενη φύση του gameplay του, η ωμή βία που ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μου, μαζί με τους τόνους αίματος που θα έκαναν περήφανο τον Tarantino και τα ακρωτηριασμένα μέλη που κοβόντουσαν σαν βούτυρο από το εντυπωσιακό σπαθί του χαρακτήρα μου, είχαν τη δικιά τους, άγρια αίγλη. Παρατήρησα, επίσης, πως δεν είχε έστω κάποια ευφάνταστα kills και εκτελέσεις. Αφενός ήταν ωμά και εντυπωσιακά, αφετέρου με τόσα «QTE» που δέχτηκα περίμενα κάτι παραπάνω. Θα ήθελα επίσης να μη γίνεται τόσο abuse η συνταγή του «μπλοκάρω με ασπίδα, σπάω άμυνα και πετσοκόβω μέχρι να πατήσω το RT για την εκτέλεση», κάτι για το οποίο φταίνε τα μόλις τρία διαφορετικά είδη εχθρών. Εδώ φάνηκε πόσο ρηχό είναι παικτικά το Ryse και πόσο πολύ νοιάστηκε η Crytek στον τομέα αυτό.

Σε εντελώς αντίθετα νερά κινείται ο τεχνικός τομέας του Ryse. Δεν θα ήταν άλλωστε ένας Crytek τίτλος χωρίς γραφικά που να ρίχνουν σαγόνια και η νεότερη έκδοση της CryEngine, φταίει για ακόμη μια φορά. Πραγματικά δε ξέρω από πού να ξεκινήσω. Από τους τρομερούς real-time φωτισμούς, το  σχεδόν εκτυφλωτικό HDR effect, την απίστευτα προσεγμένη λεπτομέρεια στις υφές των μοντέλων και του περιβάλλοντος, το Ryse αφήνει πίσω του πολλούς «next-gen» τίτλους. Συνάντησα particle effects τόσο αληθοφανή που ώρες-ώρες οι σπίθες από τη σύγκρουση των ασπίδων με τα σπαθιά τσουρούφλιζαν το δέρμα του παίκτη μου.

Χωρίς ίχνος υπερβολής το Ryse προσφέρει μια εμπειρία γραφικών που κοντεύει –αν όχι αγγίζει- επικίνδυνα τους όρους «φωτορεαλιστικό» και «CGI», ενώ αποτελεί μακράν ότι πιο «next-gen» έχω δει μέχρι σήμερα. Προσεγμένα ήταν επίσης και τα animations που δε μπλέχτηκαν ούτε μια στιγμή ανάμεσα τους, ελέω του καλού collision detection. Για κακή τύχη του Ryse, η PC έκδοση αποτελεί ένα κακής ποιότητας port που δε δέχθηκε το κατάλληλο optimization και να είστε βέβαιοι πως θα χρειαστείτε ένα τουλάχιστον καλό PC για να απολαύσετε τον κινηματογραφικής ποιότητας τεχνικό τομέα.

Απόρροια της εξαιρετικής απόδοσης της CryEngine είναι και το performance capture. Τέλειο lip-sync, οι ηθοποιοί έπιασαν πολύ καλά στάνταρ και μιλάμε για άνω του μετρίου performances, ενώ τέτοιου είδους εκφράσεις είχα να δω από το LA Noire και τίτλους της Quantic Dream. Υπάρχει μια πληθώρα γκάμα εκφράσεων θυμού, απογοήτευσης και ανησυχίας όλα ταιριαστά με το δραματικό κλίμα του Ryse. Ένιωσα το αγχωμένο βλέμμα του Marius όταν οι Βρεττανοί πολιορκούσαν την Ρώμη, τόσο έκδηλα που κατάφερε να μου αφήσει μια έντονη γεύση κινηματογραφικότητας. Στα ίδια υψηλά επίπεδα κυμαίνεται και η ποιότητα του ήχου, με την μουσική να είναι μεν ταιριαστή στο επικό κλίμα, προσπελάσιμη δε από την μνήμη του παίκτη.

Επειδή υπάρχει απλά για να υπάρχει πρέπει να αναφερθώ στο online mode του Son of Rome που ονομάζεται «Gladiator» και το οποίο, επί της ουσίας, ικανοποιεί και με το παραπάνω, τη βάρβαρη όρεξη όσων θέλουν να ασχοληθούν με ανελέητο σφάξιμο σε QTE ρυθμούς. Παραδόξως πρόβλημα με το matchmaking δεν υπήρχε, αλλά αυτό που χώλαινε ήταν το netcode και συγκεκριμένα η μεταφορά των περίπλοκων και λεπτομερών animations, που ξεκάθαρα φαινόντουσαν να σπάνε εξαιτίας του. Για να μη μακρολογώ, το Gladiator mode τονίζει στον υπερθετικό βαθμό την επαναλληψιμότητα του gameplay του παιχνιδιού. Χώρια που τα microtransactions που υπήρχαν για το «boostάρισμα» του φτιαχτού ήρωα, μου υπενθύμισε ένα κατακάθι της βιομηχανίας αυτής.

Συνοψίζοντας : Επί της ουσίας με το Ryse Son of Rome επαναλαμβάνεται η ιστορία για την Crytek. Αν δείτε πέρα από τα ανεπανάληπτης ποιότητας γραφικά και ήχο, που ως σκοπό έχουν να τυφλώσουν τον παίκτη από το υπόλοιπο σύνολο, θα βρείτε ένα κούφιο, επαναλαμβανόμενο hack ‘n slash τίτλο δράσης που ομορφαίνει μόνο από τις λιγοστές κινηματογραφικές στιγμές που προσφέρει. Αρχαίο ρωμαϊκό σκηνικό, άκρως επαναλαμβανόμενο gameplay και γραφικά που κόβουν την ανάσα συνθέτουν ένα ακόμη benchmark παιχνίδι με την υπογραφή της Crytek.
Box Art
Tested on : PC
Developer : Crytek Frankfurt
Publisher : Deep Silver
Available for : Xbox One, PC
Release date : 2014-01-01
Tags: