Styx: Master of Shadows - Review

Όταν πρωτοείδα το Styx: Master of Shadows πριν λίγους μήνες μέσω ενός gameplay video κάτι απλά με τράβηξε σε αυτόν τον τίτλο. Είχε κάτι το συμπαθητικό στο όλο σκηνικό του που με έκανε να του δώσω τη δέουσα προσοχή μέχρι που κυκλοφόρησε πριν από περίπου δυο βδομάδες. Γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται για κάποιο ΑΑΑ παιχνίδι παρά ένα downloadable τίτλο σε budget τιμή έπρεπε να μην περιμένω πολλά. Το κλίμα του κιόλας με προϊδέαζε πως ό,τι είναι να κάνει θα το κάνει με ταπεινότητα και κρατώντας χαμηλό προφίλ. Χωρίς πολλές φαμφάρες, λοιπόν, η Cyanide δημιούργησε έναν καθαρά stealth τίτλο με πρωταγωνιστή τον Styx που γνωρίσαμε στο Of Orcs and Men του 2012. Με βάση το gameplay του χαρακτήρα σε εκείνο το παιχνίδι γεννήθηκε το Master of Shadows, ένα prequel εκείνου του παιχνιδιού. Έχοντας αποστασιοποιηθεί, λοιπόν, από κάθε τι hack n slash περιείχε ο προηγούμενος τίτλος της, έφτιαξε μία ξεκάθαρα stealth εμπειρία. Πάμε να δούμε, όμως, την περίπτωση του Styx: Master of Shadows λιγάκι πιο αναλυτικά.

Παραπάνω αναφέρθηκα ότι το Master of Shadows αποτελεί prequel αυτού του high fantasy σύμπαντος που έφτιαξε η Cyanide και εξιστορεί τα όσα συνέβησαν πριν τα γεγονότα του Of Orcs and Men. Ελέγχοντας τον Styx προσπαθούμε να μάθουμε περισσότερα για το παρελθόν του και το ταξίδι μας ξεκινά με την κύρια αποστολή του: να αποκτήσει την καρδιά του World Tree από όπου πηγάζει το Amber, μια αδάμαστη ουσία που δίνει στον κάτοχο της μαγικές ικανότητες. Το Tree προστατεύεται στα έγκατα του Tower of Akenash, του πύργου όπου λαμβάνει χώρα ολόκληρος ο τίτλος, από τους ανθρώπους και τα Elf. Όντας ένας ακαταμάχητος κλέφτης και αθόρυβος δολοφόνος θέλει να αποκτήσει την καρδιά του δέντρου αφενός για να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του -στην αρχή του παιχνιδιού ξυπνά έχοντας απώλεια μνήμης- και αφετέρου να απαλλαχθεί από τη διαταραχή που του έφερε ο εθισμός του στο Amber. Ως χαρακτήρας ο Styx είναι πολύ καλά δομημένος, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, έχει μια αναιδή και αλαζονική συμπεριφορά και αυτό τον κάνει ιδιαίτερα συμπαθητικό. Συνάντησα κάποιους απολαυστικούς μονόλογους με τον εαυτό του και κάποιες έξυπνες ατάκες που δένουν με το παρουσιαστικό του. Μάλιστα, σιχαίνεται την εξουσία και καυτηριάζει τον ανθρώπους και τα Elf που σύναψαν την συμφωνία για τη προστασία του Tree, μιας και ξέρει ότι δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη για αυτούς. Γενικότερα, το Master of Shadows διέπεται από μια σοβαροφάνεια που σπάει στα σημεία που εισβάλουν ο καυστικός χαρακτήρας και η διπροσωπία του Styx.

Προχωρώντας στο gameplay του Master of Shadows, αυτό στηρίζεται στις ικανότητες του Styx ως goblin αλλά και στις δυνάμεις που του παρέχει η πόση του Amber. Έχουμε να κάνουμε με έναν καθαρά stealth τίτλο, οπότε κρίνεται αντιληπτό ότι οποιαδήποτε όρεξη έχετε για καυγά θα πρέπει να σταματήσει εδώ μιας και αυτό θα σημάνει το σίγουρο θάνατο του πρωταγωνιστή. Ο Styx πρέπει να κινείται ανάμεσα στις σκιές, άλλωστε σε αυτό είναι μαθημένος, για αυτό και θα πρέπει να σβήνετε οποιεσδήποτε εστίες φωτός συναντάτε ώστε το έργο σας να διευκολυνθεί. Εδώ αξίζει να αναφέρω μια πολύ έξυπνη πινελιά που έκλεψε το Styx από έναν πρωτοπόρο του genre το Splinter Cell. Αναφέρομαι στις φλέβες Amber που βρίσκονται στη πλάτη του Styx και φωσφορίζουν στο σκοτάδι, δίνοντας σας την ένδειξη ότι είστε κρυμμένοι στις σκιές, όπως τα πράσινα γυαλιά του Sam Fisher. Για να γίνεται ένα με το σκοτάδι, μπορείτε να τρυπώσετε σε υπονόμους, να κρυφτείτε κάτω από τραπέζια και μέσα σε μπαούλα και να περάσετε απαρατήρητοι από τους πολλούς εχθρούς που υπάρχουν σε κάθε επίπεδο ή να τους παραπλανήσετε προς το μέρος σας και να τους εξουδετερώσετε αθόρυβα.

Οι κινήσεις του στην αρχή είναι περιορισμένες αλλά χάρει σε ένα skill tree, το μοναδικό RPG στοιχείο σε ένα κατ’ εξοχήν stealth παιχνίδι, ο Styx εξελίσσεται μαζεύοντας πόντους από τις αποστολές που εκτελεί και αποκτά περισσότερες δυνάμεις. Το Amber από την άλλη  αποτελεί ένα δικό του ξεχωριστό οπλοστάσιο και με αυτό μπορεί να δημιουργήσει κλώνους, να αποκτήσει το Amber Vision -ένα είδους επαυξημένης όρασης αλά Eagle Vision- και να γίνει αόρατος για λίγα δευτερόλεπτα. Οι κλώνοι για παράδειγμα, μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή των εχθρών, να χωθούν σε δύσβατα σημεία και να ανοίξουν πύλες και γενικότερα να βοηθήσουν τον Styx να ξεπεράσει κάποια μικρής κλίμακας puzzles, που λειτουργούν ως λιλιπούτειες οάσεις ενάντια στο stealth gameplay. Φυσικά όλα αυτά καταναλώνουν την κιτρινωπή εθιστική ουσία και μπορείτε να γεμίσετε τη μπάρα σας βρίσκοντας φιαλίδια που βρίσκονται διάσπαρτα στον πύργο.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να σταθώ στο σύστημα μάχης που παρουσιάζει κάποια σοβαρά προβλήματα. Θα μου πείτε πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίζει αυτό σε ένα αγνό infiltration παιχνίδι, όμως αν για κάποιο λόγο σας ανακαλύψουν οι εχθροί θα πρέπει να αντιμετωπίσετε έναν ιδιαίτερα δύσκαμπτο μηχανισμό για να τους εξοντώσετε. Εδώ θα μπορούσε η Cyanide να κάνει τα πράγματα πιο ρευστά και απλουστευμένα, όμως επέλεξε αυτόν τον parry μηχανισμό που μοιάζει σα να βγήκε από μια παλαιολιθική εποχή του gaming. Ακόμη πιο στεγνή είναι η αίσθηση του άλματος του Styx το οποίο παρουσιάζει σοβαρό πρόβλημα με αποτέλεσμα να πέφτει αρκετές φορές στο κενό επειδή δεν υφίστατο σωστό timing.

Από την πλευρά τους οι stealth μηχανισμοί μοιάζουν και αυτοί ετεροχρονισμένοι,  χωρίς όμως να με κάνουν  να δυσφορήσω, όπως αυτοί του combat. Έχουν τη δική τους γλύκα, μόνο που η διαδικασία για να είμαι ειλικρινής, μετά από ένα σημείο και μετά, όπου η εξέλιξη του skill tree έφτασε λίγο πριν το ζενίθ του,  έκαναν τα πάντα τόσο εύκολα και επαναλαμβανόμενα. Σαν σε αυτή την τεράστια διάρκεια που προσφέρει το Styx να χάθηκε η πολύ νόστιμη μαγιά του gameplay. Στα της ΑΙ μην περιμένετε πολλά. Υπάρχει για να εξυπηρετεί όσον το δυνατόν περισσότερο τους ελιγμούς μας ως Styx ανάμεσα στις σκιές, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Και τώρα που ανέφερα τη διάρκεια είναι η κατάλληλη στιγμή να τοποθετηθώ για το ιδιαίτερα εντυπωσιακό level design του παιχνιδιού, που έγκειται στο μέγεθος του Tower of Akenash. Σχεδιασμένος με βάση ένα βικτωριανό στυλ, ουσιαστικά αποτελεί έναν αχανές, sandbox τύπου, stealth παιδότοπο που θα λατρέψουν ιδιαίτερα οι λάτρεις και παλαιότεροι θιασώτες του είδους. O πύργος περιλαμβάνει πλούσια σκηνικά παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια τοποθεσία. Πέρασα μέσα από εργαστήρια, ορυχεία, μουχλιασμένα μπουντρούμια, χλιδάτες τραπεζαρίες, ενώ βρέθηκα ακόμη και πάνω σε αερόστατα που αιρόντουσαν γύρω από το Akenash. Κάθε αποστολή αποτελείται από πολλά υπο-επίπεδα που παρουσιάζονται ως όροφοι του Πύργου, οι οποίοι είναι απολύτως ελεύθεροι πως εξερεύνηση και προσφέρουν μια δίκαιη ανταμοιβή, τα λεγόμενα relics.  

Για να αντιληφθείτε πόσο τεράστια είναι τα επίπεδα του Master of Shadows αρκεί να βγείτε σε ένα μπαλκόνι, να στρέψετε το βλέμμα σας και να χαζέψετε με το θέαμα. Τα εξίσου αχανή υποεπίπεδα δεν προσφέρονται μόνο για τα collectibles και τον εντυπωσιασμό του παίκτη αλλά είναι μια τέλεια ευκαιρία για να γνωρίσετε πόσο πλούσιο verticality προσφέρει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δίνεται μια πληθώρα επιλογών στον παίκτη για να προσεγγίσει το objective του και εδώ είναι που ξεπροβάλλει η όμορφη “ασχήμια” του. Ο σχεδιασμός των επιπέδων ζητάει απεγνωσμένα από τον παίκτη να είναι υπομονετικός ως προς τις κινήσεις του, να μελετήσει τις διαδρομές των εχθρών και την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει.

Θα ήταν τέλειο να ίσχυε αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, αν δεν κατέληγε να είναι επαναλαμβανόμενο από ένα σημείο και έπειτα. Την μονότονη αίσθηση που αφήνει η τακτική του «σβήνω τα φώτα, κρύβομαι στο σκοτάδι, εξολοθρεύω έναν εχθρό, κρύβομαι και φτου και από την αρχή» οφείλεται σε αυτό και το προσεγμένο level design «ξορκίζει» με όλο του το είναι αυτό το φαινόμενο. Τουλάχιστον για όσο η τακτική μετράει, το Styx ήταν ένα παιχνίδι που δε με δυσαρέστησε στο ελάχιστο, διατηρώντας το δικό του παιχνιδιάρικο ρυθμό.

Εκεί που δυσαρεστήθηκα περισσότερο ήταν ο τεχνικός τομέας του Master of Shadows κυρίως γιατί περίμενα γραφικά που να στέκονται επάξια στα σημερινά στάνταρ. Η βικτωριανή αισθητική του εικαστικού του βοηθά στο να εξαλείψει σοβαρά θέματα όπως χαμηλής ποιότητας textures, τόσο στα μοντέλα των χαρακτήρων, όσο και του περιβάλλοντος, καθώς και την έλλειψη ενός στοιχειώδους φωτισμού, πράγμα πολύ σημαντικό από τη στιγμή που σε όλο το παιχνίδι το φως και το σκοτάδι είναι το «Α και το Ω» της δομής. Δυστυχώς η γερασμένη Unreal Engine 3 δε μπορεί να ανταπεξέλθει και ακόμη πιο θλιβερό είναι το γεγονός ότι παρατήρησα αρκετό aliasing στα μακρινά περιβάλλοντα, παίζοντας με την PC έκδοση με high settings. Θα έλεγα πως τα γραφικά κυμαίνονται στα επίπεδα της προηγούμενης γενιάς και εδώ είναι που αναρωτιέμαι γιατί δεν αναπτύχθηκε και για τα PS3/ Xbox 360 αφού άνετα θα μπορούσαν να τα «τρέξουν». Επί της ουσίας, τα γραφικά περνούν απλώς τη βάση αλλά έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αν είχε χρησιμοποιηθεί έστω η Unreal Engine 4. Σε αυτό τον τομέα η Cyanide έβγαλε μόνη τα μάτια της.

Το μουσικό κομμάτι του Styx είναι ευχάριστο με κάποιες «παιχνιδιάρικες» ορχηστρικές μελωδίες βγαλμένες από παρτιτούρες του John Williams  που σαφώς  και δε διεκδικεί δάφνες για την παρουσία του. Επίσης, να σταθώ στη μοναδική αξιοπρεπή ερμηνεία του τίτλου, αυτή του Styx, που φέρει μια ανόητη καρτουνίστικη διάθεση. Όλο το υπόλοιπο σκηνικό πέραν του ότι είναι αδιάφορο δεν έχει δοθεί η δέουσα προσοχή, σαν όλοι οι λιγοστοί πόροι της Cyanide να ξοδεύτηκαν στο στήσιμο του χαρακτήρα του εγωιστικού goblin.