Serial Cleaner Review

Αν οι κατά συρροή δολοφόνοι είχαν μια μέση Ελληνίδα μητέρα, μπορεί να αναθεωρούσαν το χόμπι τους. Και αυτό, γιατί… Ξέρεις τι λεκέδες αφήνει το αίμα; Αμ πού να ξέρεις. Όλα εγώ τα κάνω εδώ μέσα. Χωρίς εμένα θα σας είχαν φάει τα σκουλήκια! Και παρόλο που η εγκληματικότητα θα μειώνονταν κατά πολύ και η ζωή όλων θα γίνονταν λίγο πιο εύκολη, οι τηλεοράσεις θα γέμιζαν σεμεδάκια και ο Bob, κεντρικός χαρακτήρας στο Serial Cleaner, θα ήταν πιθανότατα άνεργος.

Βρισκόμαστε στην Αμερική την δεκαετία του 70. Μια δεκαετία η οποία έρχεται σε αντίθεση με το «όλοι ζουν ειρηνικά στην Αμερική»  της δεκαετίας του 60. Πράγματι, όπως πληροφορήθηκα από άρθρα και μια γρήγορη ματιά στην εγκληματικότητα της εποχής, υπήρξαν αρκετοί serial killers και πολυάριθμες τραγικές δολοφονίες (και δεν εννοώ μόνο στον τομέα της μόδας). Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως οι developers επέλεξαν αυτό το χρονικό πλαίσιο για να τοποθετήσουν το παιχνίδι τους. Και όχι μόνο το τοποθέτησαν, αλλά το βούτηξαν για τα καλά σε μια αισθητική βγαλμένη κατευθείαν από τη δεκαετία αυτή.

Ο Bob είναι μια φιγούρα που φωνάζει από ποια εποχή βγήκε. Πληθωρικό μουστάκι, φαβορίτες, τύπου Ray Ban γυαλιά, ψηλόμεσο παντελόνι και ένα τύπου Ford LTD. Καθαρό στυλ για το.. όχι και τόσο καθαρό επάγγελμα του. Μετά από δολοφονίες, δουλειά του Bob είναι να σπεύδει στην περιοχή του εγκλήματος την οποία ερευνά η αστυνομία, και να συλλέγει τις αποδείξεις. Ως γνωστόν, χωρίς πτώμα, δεν λέγεται δολοφονία, αλλά εξαφάνιση. Και όσο ο Bob καθαρίζει τις βρωμοδουλειές των δολοφόνων, σπίτι τον περιμένει μια γλυκιά μαμά, η οποία δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το επάγγελμα του γιου της. Η σχέση μεταξύ τους όμως είναι κάθε άλλο παρά κακή. Ο Bob λατρεύει τη μητέρα του, κι εκείνη λατρεύει τον Bob. Τον περιμένει πάντα με νόστιμα φαγητά και γλυκά και λατρεύει να περνά χρόνο μαζί του. Η ιστορία περιπλέκεται  κατά την εξέλιξη της, και μαθαίνουμε διάφορα πράγματα σχετικά με τον πρωταγωνιστή και τη σχέση του με το επάγγελμά του, ικανά να δημιουργήσουν ένα πολύ ελαφρύ κλίμα αγωνίας για την κατάληξη της.

Το Serial Cleaner είναι ένα ειρηνικό Hotline Miami. Αντί να τριγυρνάς και να σκοτώνεις τα πάντα, παραμένεις σε stealth πλαίσιο εξαφανίζοντας αποδείξεις του εγκλήματος. Η πλοκή, μας γίνεται γνωστή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όμως. O Bob λαμβάνει ένα τηλεφώνημα, από το οποίο πληροφορείται για την επόμενη αποστολή του. Είναι ένας τρόπος που δεν κουράζει, και κάνει απλά τη δουλειά του. Περεταίρω πληροφορίες για την εποχή και τα γεγονότα που την πλαισιώνουν μπορούν να βρεθούν σε εφημερίδες ή στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, στο σπίτι του Bob. Όταν φτάνει στον τόπο του εγκλήματος,  αφήνει το αμάξι του και πρέπει να συλλέξει τα όσα πτώματα υπάρχουν, τα αποδεικτικά στοιχεία, και το αίμα. Διαθέτει, εκτός από μια πανίσχυρη ηλεκτρική σκούπα που καθαρίζει κάθε σταγόνα αίματος και που κρυφά όλοι τα θέλαμε να έχουμε,  το Cleaner Sense. Η αίσθηση αυτή, επιτρέπει στον παίκτη να μπορεί να κάνει zoom out και να έχει την πλήρη εικόνα της πίστας σε πραγματικό χρόνο. Είναι εξαιρετικά χρήσιμη για να παρακολουθήσει κανείς τις κινητικές λούπες των αστυνομικών και να σχεδιάσει τις κινήσεις του. Αφού λοιπόν μεταφέρει τα πτώματα στο αμάξι του, μαζέψει ένα ποσοστό αίματος, καθώς και τα αποδεικτικά στοιχεία, απομακρύνεται με το αμάξι και το level ολοκληρώνεται.

Οι πίστες είναι αρκετές και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους θεματολογικά. Λιμάνι..τυπογραφείο..δάσος..και πολλά ακόμη. Άλλες πιο εύκολες και άλλες πιο περίπλοκες. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται προγραμματισμός των κινήσεων και καλή παρατήρηση του κινητικού μοτίβου των αστυνομικών. Το λάθος όμως είναι εύκολο και σύντομα κάποιος αστυνομικός θα αρχίσει να σε κυνηγά με αποτέλεσμα να σε χτυπήσει με το γκλόμπ, και να τελειώσει το Level. Το θετικό είναι πως ξεκινώντας πάλι από την αρχή της  πίστας, θα παρατηρήσεις ότι έχουν μετακινηθεί σε νέες τυχαίες θέσεις τα όσα έπρεπε να πάρεις πριν, οπότε ο εκ νέου προγραμματισμός είναι αναγκαίος. Υπάρχουν επίσης αρκετές στρατηγικές για να ολοκληρωθεί το level, κάτι που δίνει αρκετή ελευθερία στον αυτοσχεδιασμό.

Μέσα στην πίστα βρίσκονται κρυμμένα αντικείμενα. Με αυτά τα collectibles ξεκλειδώνει ο Bob είτε νέα ρούχα που μπορεί να φορέσει, είτε μια νέα πίστα. Οι πίστες που μπορούν να ξεκλειδωθούν είναι εμπνευσμένες από γνωστές ταινίες όπως το Taxi Driver ή το Alien. Έχουν όλες αρκετό ενδιαφέρον, αν και μερικές με δυσκόλεψαν στο να καταλάβω από ποια ταινία είναι εμπνευσμένες, μιας και δεν έχω υπερβολικά καλή σχέση με τον κινηματογράφο. Όλες οι πίστες του παιχνιδιού όμως, είναι πολύ όμορφες. Μινιμαλιστικός σχεδιασμός και απαλά, γλυκά, γήινα χρώματα με ενδιαφέρουσες αποχρώσεις κάνουν το οπτικό αποτέλεσμα στον εικαστικό τομέα, φοβερό. Ακούγοντας και τη μουσική από πίσω που κινείται σε πιο jazz ρυθμούς, η εμπειρία για εμένα ήταν πάρα πολύ ευχάριστη. Όλο το κλίμα είναι επηρεασμένο από την χρονική περίοδο στην οποία αναφέρεται, δίνοντας στο παιχνίδι μια πολύ δεμένη συνολική αισθητική. Οπτικά και ακουστικά εμένα με ικανοποίησε πολύ. Ήθελα να  αφήσω στην αρχή του review ένα κομμάτι του OST με τίτλο Alphabet, το οποίο λάτρεψα, αλλά θεώρησα ότι δεν βοηθάει ταυτόχρονα με την ανάγνωση. Πρέπει να πω όμως, πως οποιοσδήποτε λατρεύει την αισθητική και την μουσική κατεύθυνση στην οποία κινείται το παιχνίδι, σίγουρα θα περάσει πολύ ευχάριστα την ώρα του.

Δεν ξέρω αν φταίει το καλοκαίρι, αλλά αυτό που ήθελα ξεκινώντας το Serial Cleaner ήταν κάτι ανάλαφρο να περάσω την ώρα μου χωρίς να είναι πολύ βαρύ θεματικά, αλλά οπτικά και ακουστικά να κυμαίνεται στα γούστα μου. Το παιχνίδι ακόμη και για το είδος του, δεν έχει εξαιρετική δυσκολία ή φοβερούς μηχανισμούς.  Εκτός από το αμάξι, υπάρχουν έξυπνα μέρη να πετάξει κανείς τα πτώματα μια μία δόση χιούμορ, και σε ορισμένες πίστες  υπάρχουν κρυψώνες, κρυφά περάσματα και διακόπτες για να μπλοκάρει κάποια κομμάτια της πίστας. Βέβαια, από ένα σημείο του παιχνιδιού και μετά, δεν υπάρχει κάτι νέο που να ανανεώσει το gameplay και τους μηχανισμούς του. Όσον αφορά τον ρεαλισμό, δεν είναι παρόν σε υπερβολικό βαθμό.

Μπαίνοντας σε μια κρυψώνα, για παράδειγμα, ο αστυνομικός που σε κυνηγά ξεχνά την ύπαρξη σου και γυρνά στην δουλειά του. Επίσης αν αλλάξει κάτι στον χώρο, όπως για παράδειγμα να εξαφανιστεί το πτώμα ή οι κηλίδες αίματος, δεν υπάρχει κάποια ανησυχία από μέρους τους ώστε να δυσκολέψει ή πίστα ή να αλλάξουν τα μέρη όπου κρατούν σκοπιά. Μόνο ο έντονος ήχος τους προσελκύει και χρειάζεται προσοχή. Μηχανικά λοιπόν, θα μπορούσε να είναι ρεαλιστικότερο και πολύ πιο ανεπτυγμένο. Εγώ βέβαια δεν έψαχνα κάτι τόσο εξειδικευμένο, οπότε με κάλυψε σε μεγάλο βαθμό. Δεν παύει όμως αντικειμενικά, να έχει κάποιες ελλείψεις.

Πέρα από τον οπτικοακουστικό τομέα που ξεκάθαρα με κέρδισε, μου έκανε εντύπωση το concept. Μου θύμισε ένα παιχνίδι  της Rune Storm με τίτλο Viscera Cleanup Detail στο οποίο έπειτα από τρομερά σκηνικά βίας, ο παίκτης παίρνει το ρόλο του καθαριστή σε ένα sci-fi περιβάλλον. Και παρόλο που η μητέρα μου θα απορούσε με την όρεξη μου για τον καθαρισμό στα παιχνίδια σε αντίθεση με την πραγματική ζωή, το βασικό σημείο στο concept δεν είναι στη διαδικασία καθαρισμού ως μηχανισμό. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν μπαίνουμε στα παπούτσια ενός  κακού, βίαιου δολοφόνου, αλλά ούτε και σε αυτά ενός ήρωα που πολεμάει το κακό.

Ο Bob είναι ένας απλός άνθρωπος που μετά το φοβερό σκηνικό, πηγαίνει για να κάνει απλά τη δουλειά του. Τέτοιοι χαρακτήρες είναι δυσεύρετοι σε παιχνίδια. Και ενώ ομολογώ πως μπορώ να καταλάβω το λόγο, χαίρομαι και συγχαίρω όσους indie developers τολμούν το κάτι λίγο πιο σπάνιο, ασυνήθιστο και διαφορετικό. Αυτό είναι όμως κομμάτι μιας πολύ μεγαλύτερης συζήτησης. Δεν κρύβω πάντως ότι πολύ θα ήθελα να διαβάσω την άποψη σας περί αυτού, κάτω στα σχόλια.