Mirror's Edge Catalyst Review

Οι πωλήσεις μπορεί να μην αντικατοπτρίζουν πλήρως την ποιότητα ενός παιχνιδιού, αλλά αδιαμφισβήτητα είναι ένας παράγοντας που καθορίζει το αν μπορεί να γνωρίσει συνέχεια. Το Mirror's Edge είναι ένα παιχνίδι το οποίο δε μπορεί να αποκαλέσει κάποιος εμπορική επιτυχία. Αγαπήθηκε από μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων -μέσα σε αυτούς κι εγώ- αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να μπει στα άμεσα σχέδια της εταιρίας για τη δημιουργία μίας συνέχειας. Έπρεπε να περάσουν οκτώ ολόκληρα χρόνια για να έχουμε στα χέρια μας το Mirror's Edge Catalyst. Ακόμα και αν θεωρείς πως έχεις την καλύτερη ιδέα στον κόσμο και την έχεις ενσωματώσει στο παιχνίδι σου, θα κριθείς πάντα από τις πωλήσεις.

Η Faith Connors είναι για ακόμα μία φορά η πρωταγωνίστρια και μετά από έναν ολόκληρο χρόνο στη φυλακή, ο Noah είναι ο άνθρωπος που θα τη βοηθήσει στην επιστροφή της στην ενεργό δράση. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, μέσα από την ιστορία του Catalyst μαθαίνουμε πολλά πράγματα για το παρελθόν της πρωταγωνίστριας αλλά και για το σημαντικό ρόλο των γονιών της με την Krugersec, ιδιωτική εταιρία ασφάλειας, που είναι κομμάτι των δεκατριών μεγάλων εταιριών που κυβερνούν τον κόσμο της Cascadia. Η πλοκή του τίτλου εξιστορείται μέσα από cinematic σκηνές και όχι σε στυλ κόμικ όπως στο πρώτο Mirror’s Edge και αυτό είναι κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα. Ενώ η εξιστόρηση μέσω κόμικ σκηνών δεν ήταν κάτι απαραίτητα κακό και σίγουρα σε αυτή την επιλογή έπαιξε ρόλο το budget, το να βλέπεις την Faith από μία άλλη οπτική πέρα από αυτή του πρώτου προσώπου σε 3D μορφή είναι αυτό που κάνει το Mirror’s Edge Catalyst ένα πιο “ζεστό’ και “ανθρώπινο” Mirror’s Edge. Γενικότερα, η Faith είναι πολύ πιο δυναμική σαν χαρακτήρας και λέει αρκετές φορές την άποψή της, αποφεύγοντας όλο και περισσότερο το “ψυχρό” στυλ του πρώτου Mirror’s Edge.

Με το Mirror’s Edge Catalyst, η EA και η DICE ρίσκαραν πολλά παρουσιάζοντάς το ως ένα open-world παιχνίδι διότι οι προσδοκίες των παικτών πάντα ανεβαίνουν όταν γνωρίζουν πως θα έχουν στα χέρια τους μία “ψηφιακή παιδική χαρά”, ενώ η απαίτηση για περιεχόμενο είναι μεγάλη. Στο μεγαλύτερο μέρος του, ο χάρτης είναι γεμάτος δευτερεύουσες αποστολές που ενώ δεν είναι ποικιλόμορφες σε ότι αφορά στο στόχο τους, δίνουν όμως την κατάλληλη ευκαιρία για ακόμα περισσότερο parkour. Για τους λάτρεις της εξερεύνησης, τα GridLeaks είναι ένας συμπαθητικός τρόπος για να συνοδευθεί η εμπειρία του parkour, ιδιαίτερα αυτά που δεν είναι εύκολο να συλλεχθούν. Στο gameplay δεν υπάρχουν δραματικές αλλαγές αλλά αυτή που είναι άμεσα παρατηρήσιμη είναι το πιο στιβαρό και ρεαλιστικό animation. Τόσο τα άλματα, τα wallruns και η γενικότερη κίνηση της Faith έχει μία πιο “βαριά” υπόσταση και ένιωσα πραγματικά πως βρίσκομαι εγώ στο σώμα της Faith, σε σύγκριση με το πρώτο Mirror’s Edge του οποίου την κίνηση ένιωθα πιο “ψεύτικη” επειδή ήταν πιο “ελαφριά”.

Βέβαια, σε αυτό έχει βοηθήσει πολύ και το sound design που έχει βελτιωθεί αρκετά. Στην προσπάθειά της να διαφοροποιήσει το gameplay, οι προσθήκες που έγιναν έχουν να κάνουν με ένα σύστημα αναβάθμισης που παρέχει στην Faith νέο εξοπλισμό όπως το Magrope και της επιτρέπει να έχει πρόσβαση σε μέρη που πριν θα χρειαζόταν αρκετές ώρες για να τα σκαρφαλώσει, ενισχύοντας έτσι το traversal gameplay. Το Mirror’s Edge Catalyst ξεδιπλώνει τις αρετές του όταν αφοσιώνεται πλήρως στην ελευθερία της κίνησης και στο πως θα φτάσω στον προορισμό που πρέπει το συντομότερο δυνατό χρησιμοποιώντας το περιβάλλον ως σύμμαχό μου. Είμαι σίγουρος πως ακόμα και αν τερμάτισα το παιχνίδι, θα παίζω συχνά πυκνά για να νιώθω αυτό το συναίσθημα της ελευθερίας που δίνει το τρέξιμο στις κορυφές των κτιρίων της City of Glass.

Το Runner’s Vision που υπήρχε και στο πρώτο Mirror’s Edge επιστρέφει και στο Catalyst, μόνο που αυτή τη φορά είναι σαφέστατα βελτιωμένο. Παρόλο που ο κόσμος του Mirror’s Edge Catalyst είναι ανοιχτός, το καλύτερο δυνατό μονοπάτι για να φτάσεις σε έναν προορισμό είναι πάντα ένα. Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, καθώς έτσι είναι και στον πραγματικό κόσμο το parkour αλλά επίσης σημαίνει πως δεν μπορούσα πάντα να εμπιστευτώ το Runner's Vision για να είμαι ένας γρήγορος runner και ήταν και συμβουλή του παιχνιδιού. Το σύστημα μάχης του Mirror’s Edge δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του. Μάλιστα, ήταν και ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα για τα οποία κατακρίθηκε το πρώτο μέρος της σειράς, ιδιαίτερα για το gunplay. Στο Mirror’s Edge Catalyst έχει αφαιρεθεί παντελώς το gunplay για την Faith και η αποφυγή των εχθρών είναι η συμβουλή που δίνεται καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Βέβαια, υπάρχουν σημεία που δεν είναι δυνατή η αποφυγή τους διότι οι σχεδιαστές έχουν προσθέσει και κάποιες μάχες για να μην είναι μονότονη η αίσθηση του parkour. Δυστυχώς, το σύστημα μάχης είναι τρομερά φτωχό και προχειροφτιαγμένο για να καταφέρει να κάνει τις συγκρούσεις απολαυστικές, ενώ βρήκα την τεχνητή νοημοσύνη των αντιπάλων απίστευτα προβλεπόμενη. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι αντίπαλοι μπερδευόντουσαν από τις κινήσεις μου και κατέληγαν να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον. Οι μοναδικές μάχες που βρήκα ευχάριστες ήταν αυτές που λάμβαναν χώρα σε κλειστούς χώρους διότι έτσι είχα τη δυνατότητα να περνάω από εμπόδια και να εκμεταλλεύομαι το momentum που είχα χτίσει μέσα από την μπάρα Focus Shield.

Θεωρώ πως η DICE θα μπορούσε να είχε χειριστεί λιγάκι καλύτερα το σχεδιασμό του κόσμου του Mirror’s Edge Catalyst. Υπήρχαν στιγμές που η αρχιτεκτονική και το εσωτερικό κάποιων κτιρίων με εντυπωσίασαν ευχάριστα, αλλά αυτό μετά από ένα σημείο κατάντησε κάπως κουραστικό καθώς περνούσα αρκετές φορές από την ίδια περιοχή γιατί έπρεπε για παράδειγμα να πάω σε ένα συγκεκριμένο safehouse, ενώ η μονοτονία των χρωμάτων ήταν ενοχλητική. Για να ξεφύγω εντελώς από αυτή τη μονοτονία, έπρεπε να φτάσω στην τελευταία περιοχή του παιχνιδιού, το Ocean Pier, που όπως προδίδει το όνομά του, η θάλασσα κοντά στη προβλήτα ήταν μία ευχάριστη αλλαγή μαζί με τον εναλλακτικό τύπο κτιρίων που είχαν ένα πιο ζωηρό ύφος, τόσο στο εσωτερικό τους, όσο και στο εξωτερικό. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως το Catalyst δεν είναι όμορφο. Σίγουρα, η “Γυάλινη Πόλη” (City of Glass) δεν προσφέρει φοβερή ποικιλομορφία αλλά τα γυάλινα κτίρια παραμένουν επιβλητικά, με τα VTOLs, τα drones, τα τρένα και τα μαγνητικά μέσα να κυκλοφορούν στις ράγες σε συνδυασμό με τα εναέρια αυτοκίνητα συμπληρώνουν το φουτουριστικό τοπίο. Θετικό όμως βρήκα το γεγονός πως η δράση δεν λαμβάνει χώρα μόνο στη κορυφή κτιρίων αλλά και υπογίως, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που η Faith θα πρέπει να βρει καταφύγιο από την KrugerSec.

Δοκίμασα τον τίτλο σε PC και όχι σε κονσόλες, κάτι που στην μεγαλύτερη πλειοψηφία των περιπτώσεων σημαίνει πως θα πρέπει να περιμένω μία καλύτερη οπτική εμπειρία. Δεν έχω παίξει το Mirror’s Edge Catalyst σε κονσόλα, οπότε δεν μπορώ να συγκρίνω αλλά ο τίτλος της DICE σίγουρα δείχνει πανέμορφος ακόμα και στην πλέον “γερασμένη” GTX 770 μου. Η αλήθεια είναι πως το Mirror’s Edge Catalyst έχει μικρή διάρκεια (γύρω στις 6-7 ώρες με 15 αποστολές), αλλά προσωπικά δεν είναι κάτι που με ενόχλησε τρομερά καθώς εκτός από τις πολυάριθμες δευτερεύουσες αποστολές, ξόδεψα ένα μεγάλο ποσοστό του χρόνου μου σε time trials, προσπαθώντας να ξεπεράσω τον χρόνο άλλων παικτών. Αυτό ήταν κάτι που είχα λατρέψει στο πρώτο Mirror’s Edge και παραμένει η πραγματική φύση του parkour, στην οποία αφοσιώνεσαι πλήρως μέσω των time trials δίχως το κουραστικό και ενοχλητικό αρκετές φορές σύστημα μάχης του παιχνιδιού.