The Culling Review

Αδιαμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια αύξηση στα online multiplayer παιχνίδια όπου ο σκοπός είναι να επιβιώσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το The Culling έρχεται να προσθέσει το δικό του ‘λιθαράκι’ στο χώρο διαχωρίζοντας ελαφρώς τον εαυτό του από το σύνολο. Όσοι έχετε δει στο παρελθόν την ταινία (ή καλύτερα τις ταινίες) Battle Royale δε θα δυσκολευτείτε να κατανοήσετε το περιεχόμενό του. Πρόκειται ουσιαστικά για την αποτύπωση της ιδέας αυτής σε μορφή παιχνιδιού. Δεκαέξι ‘παίκτες’ ρίχνονται στο ‘παιχνίδι’ της επιβίωσης, ώσπου στο τέλος να μείνει μόνο ένας. Είναι μια ιδέα που ξαναείδαμε πρόσφατα με την κυκλοφορία της τριλογίας ‘The Hunger Games’. Ας πάρουμε, όμως τα πράγματα από την αρχή.

Οι δημιουργοί του The Culling υποστηρίζουν πως το παιχνίδι τους έχει δημιουργηθεί ‘From the Ground up’, έχει χτιστεί δηλαδή πάνω σε αυτή την ιδέα και δεν έχει απλά προσαρμοστεί σε αυτήν. Το κατά πόσο το κατάφεραν θα το δούμε παρακάτω. Ξεκινώντας λοιπόν το παιχνίδι έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τον τύπο του χαρακτήρα μας καθώς και την εμφάνιση του. Έτσι, θα βρούμε μικρές άλλα κρίσιμες διαφορές σε αυτούς ανάλογα με την ‘ειδικότητά’ τους. Μπορείς να είσαι καλύτερος στο να δημιουργείς παγίδες, ή δυνατότερος με τα όπλα. Είναι ελαφρώς ‘generic’ αυτοί οι τύποι χαρακτήρων και ίσως δεν επηρεάζουν αρκετά την έκβαση του αγώνα, μιας και κατάφερα να κερδίσω με κάθε τύπο χαρακτήρα χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερο.

Μιας και μιλάμε για online multiplayer παιχνίδι τα πάντα έχουν να κάνουν με τη δεξιοτεχνία του αντιπάλου περισσότερο και όχι με τα προσόντα του ψηφιακού χαρακτήρα. Generic είναι επίσης τα πρόσωπα και τα μοντέλα των χαρακτήρων. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που θυμίζουν παιχνίδι άλλης δεκαετίας. Δεν γνωρίζω αν θα υποστούν κάποιο lifting στην τελική έκδοση πάντως δεν δείχνουν καθόλου ‘ζωντανά’. Θυμίζουν περισσότερο χαρακτήρες από κάποιο mobile game όπως και η γκαρνταρόμπα τους και δεν αποτελούν κολακευτικό στοιχείο για τη μηχανή γραφικών που χρησιμοποιήθηκε (Unreal Engine 4). Αφού επιλέξεις χαρακτήρα, το παιχνίδι σε αφήνει να διαλέξεις μεταξύ τριών Perks για τον επόμενο γύρο. Αυτά ποικίλουν. Μπορεί για παράδειγμα να είσαι ελαφρώς ταχύτερος ή να έχεις παραπάνω ενέργεια. Παρόλα αυτά, ενώ αντιλαμβάνομαι το τι προσφέρουν, ούτε αυτά μου φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμα.

Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα σε μια τοποθεσία με πυκνή βλάστηση, ποτάμια και αρκετά κτίσματα για εξερεύνηση. Κάθε γύρος διαρκεί 20 μόλις λεπτά και σε αυτόν συμμετέχουν μόνο 16 παίκτες. Το The Culling για να εξασφαλίσει την διάρκεια του γύρου, ενεργοποιεί κάποιες δεξαμενές με τοξικό αέριο που απλώνεται αργά και σταθερά προς το κέντρο της πίστας. Ουσιαστικά σπρώχνει τους παίκτες προς το κέντρο της πίστας μετά από τα πρώτα 10-15 λεπτά, όπου υπάρχει μια αρένα. Εκεί υποτίθεται πως θα γίνεται η τελική αναμέτρηση όσων έχουν επιζήσει. Respawns δεν υπάρχουν. Αν πεθάνεις από το τοξικό αέριο ή σε σκοτώσουν, το παιχνίδι τελειώνει. Όπως είπα, στο τέλος μπορεί να μείνει μόνο ένας. Συχνά θα ακούτε τον εκφωνητή του ‘παιχνιδιού’ να αναφέρει τους θανάτους και πως αυτοί προέκυψαν.

Ένα όμορφο στοιχείο είναι ο πίνακας των παικτών, ο οποίος υπάρχει στον ουράνιο θόλο για να τον κοιτάμε όποτε μπορούμε. Θυμίζει λίγο το ‘Truman Show’ και προσδίδει στην ατμόσφαιρα πως πρόκειται για ένα παιχνίδι που παρακολουθεί κόσμος. Τα γραφικά είναι ικανοποιητικά χωρίς να εντυπωσιάζουν. Βρήκα ανιαρά τα αντικείμενα που υπάρχουν στους χώρους, όπως τα ντουλάπια και τα ψυγεία (που δεν είναι ψυγεία). Όλα έχουν τη διάθεση του ‘copy-paste’ και του ‘generic’ πάνω τους. Ίσως και αυτά υποστούν κάποιες αλλαγές στην τελική έκδοση.

Ας προχωρήσουμε τώρα στο βασικό κομμάτι του The Culling. Τους μηχανισμούς του. Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και αγχωτικό το χρονικό όριο του παιχνιδιού. Σε επιβραβεύει όταν κινείσαι συνεχώς και σε ωθεί να ψάχνεις για αντιπάλους από το να κάθεσαι και να κατασκηνώνεις περιμένοντας να επιζήσεις. Δεν θα καταφέρεις και πολλά αν μείνεις κρυμμένος, και το πιθανότερο είναι πως δε θα μείνεις ζωντανός για πολύ με αυτή την τακτική. Αντίθετα, πρέπει να εξερευνήσεις όσο πιο γρήγορα και πολύ μπορείς την περιοχή, να βρεις αντικείμενα και όπλα ή να φτιάξεις τα δικά σου. Τα όπλα που σου παρέχει το παιχνίδι είναι ‘βασικά’. Θα βρεις πέτρες, τόξα, μαχαίρια, μπαλτάδες, σφυριά ή όπλα με τα οποία μπορείς να κάνεις ‘tag’ έναν αντίπαλο ώστε να ξέρεις που βρίσκεται κάθε φορά. Υπάρχουν 24 βασικά melee αντικείμενα, καθώς και μερικά όπλα των οποίων οι σφαίρες είναι δυσεύρετες.

Είναι ένα παιχνίδι τακτικής μιας και σου επιτρέπει να κουβαλάς μόνο τρία ή τέσσερα αντικείμενα κάθε φορά. Και εδώ έρχεται το σύστημα ‘Crafting’ του να λάμψει. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες που μπορεί να κουράσουν, σου επιτρέπει να δημιουργήσεις όπλα και παγίδες. Μπορείς να κόψεις για παράδειγμα τα κλαδιά δέντρων, να ενώσεις δύο πέτρες φτιάχνοντας μια αιχμή δόρατος, και να την προσαρμόσεις σε ένα κλαδί φτιάχνοντας ένα μακρύ δόρυ. Έχει σημασία η σειρά με την οποία φτιάχνεις τα αντικείμενα. Χρειάζεται λίγη εξάσκηση άλλα στο τέλος αντιλαμβάνεσαι τη ‘φυσικότητα’ αυτής της ροής. Με τον ίδιο τρόπο μπορείς να φτιάξεις παγίδες τις οποίες θα τοποθετήσεις σε πιθανά σημεία εισόδου ή εξόδου. Οι παγίδες είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον όπλο τακτικής μιας και όταν ένας αντίπαλος αντιληφθεί μια από αυτές, νομίζει ότι είσαι κοντά. Μπορεί όμως να βρίσκεσαι πίσω του, ψηλά σε κάποιο λόφο και να τον παρακολουθείς σημαδεύοντας τον με το τόξο σου. Στην πίστα υπάρχουν επίσης διάσπαρτα βαρέλια που μπορούν να εκραγούν, και καλό είναι να τα αποφεύγουμε μιας και αποτελούν παγίδες που μπορούν να μας βγάλουν από το παιχνίδι κατευθείαν.

Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και το ‘νόμισμα’ που χρησιμοποιεί το παιχνίδι και ακούει στο όνομα ‘FUNC’. Μπορούμε να αυξήσουμε το ποσό μας κάνοντας ανακύκλωση των άχρηστων αντικειμένων μας σε κάποιο ειδικό κάδο ή απλώς να μαζέψουμε FUNC από κάποια συγκεκριμένα σημεία. Με τα ‘χρήματα’ αυτά μπορούμε να ανοίξουμε κάποιες ειδικές βαλίτσες που υπάρχουν σκορπισμένες στην πίστα και περιέχουν όπλα και εξαρτήματα. Σημαντικό επίσης το γεγονός πως μπορούμε να καλέσουμε Air Drop (με αντικείμενα που έχουμε προεπιλέξει από το αρχικό μενού) από ειδικά σημεία. Το κακό με αυτό είναι πως ο εκφωνητής το ανακοινώνει και όλοι γνωρίζουν την τοποθεσία του Air Drop. Έτσι, αν πιστεύουν πως έχουν καλύτερο όπλο μπορεί να σου επιτεθούν και να σου κλέψουν τα αντικείμενα.

Όπως προανέφερα τα πάντα αφορούν την επιβίωση, οπότε θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Υποτίθεται πως ακόμη και ο παραμικρός θόρυβος είναι σε θέση να προδώσει τη θέση μας, όμως ειλικρινά με την ταχύτητα με την οποία κινούνται οι παίκτες άλλα και το ίδιο το παιχνίδι, είναι αρκετά ανούσιο χαρακτηριστικό. Πάντως μου αρέσει που υπάρχει σαν σκέψη. Ίσως αν ο γύρος κρατούσε περισσότερο από 20 λεπτά να το χρησιμοποιούσα. Βρήκα τον εαυτό μου να χοροπηδάει σαν κατσίκι πιο πολύ από το να κάνω αργά βήματα άλλα αυτό είναι θέμα και της προσωπικότητας του χρήστη. Ένα ακόμα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι η δυνατότητα να παίξεις σαν ομάδα με ακόμα έναν παίκτη. Κάνει τα πράγματα πιο διασκεδαστικά, καθώς μπορείς να προσέχεις τα νώτα του φίλου σου όσο εκείνος ψάχνει για αντικείμενα ή περικυκλώνεις τον αντίπαλο που έχει εστιάσει σε εκείνον. Αυτό αυξάνει τις πιθανότητες να επιζήσετε και ίσως να επικρατήσετε στο τέλος.

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το πόσο λάθος ρυθμισμένα ήταν τα μοντέλα των παικτών. Πέρα από αυτό που ανέφερα που έχει να κάνει με την σχεδιαστική επιλογή, την εμφάνιση δηλαδή, βρήκα απαράδεκτο το πώς συμπεριφέρονται στο χώρο. Γέλασα πάρα πολύ με το πόσο ‘ελαστικό’ είναι το περπάτημα. Ειδικά σε κάποιες περιπτώσεις όπου κρατάς όπλο η ταλάντωση είναι υπερφυσικά ανώμαλη και μοιάζει με άνθρωπο που περπατά πάνω σε τραμπολίνο. Ελπίζω να διορθωθεί αυτά να διορθωθούν, μιας και αφαιρούν πολύ από την εμπειρία. Πέρα από αυτήν την επιλογή των δημιουργών πάντως βρήκα αρκετά διασκεδαστικό το παιχνίδι, παρόλο που πραγματεύεται ένα mindless (άσκοπο) σφαγιασμό αντιπάλων χωρίς κάποιο ιδιαίτερο έπαθλο.