Splatoon 3 Review - Είναι το καλύτερο της σειράς!

Κάποιες φορές πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Τα Splatoon είναι third person shooters τοποθετημένα στο μακρινό μέλλον όπου η ανθρωπότητα έχει εξαφανιστεί και στα οποία ο παίκτης χειρίζεται ανθρωπόμορφα καλαμάρια που δεν επιβιώνουν στο νερό και τα οποία αλλάζουν μορφή κατά βούληση για να μπαινοβγαίνουν στο μελάνι που εκτοξεύουν τα όπλα τους. Έχουν αναπτύξει πολιτισμό παρόμοιο με τον ανθρώπινο, με μεγάλα αστικά κέντρα, στα οποία πλέον κυριαρχεί η pop κουλτούρα του δρόμου με την μόδα, την μουσική και τους διάσημους pop stars της, που ξεσηκώνουν τα πλήθη στην περίεργη “αλαμπουρνέζικη” γλώσσα τους, ορίζοντας τάσεις και στυλ. Το δημοφιλέστερο άθλημα είναι τα turf wars, ένας πόλεμος με μελάνι για την κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους μιας συγκεκριμένης περιοχής. Και αυτό, ας πούμε ότι είναι μια πολύ γενική και επιφανειακή περιγραφή του concept τους. Αν μπούμε βαθύτερα στο lore θα συναντήσουμε αθάνατες γάτες, ιστορικούς πολέμους, κρυστάλλους που αντανακλούν τις επιθυμίες και τον ψυχισμό των ανθρώπων και πολλές άλλες θεότρελες ιδέες. Αλλά δεν χρειάζεται καν να φτάσουμε μέχρι εκεί.

Ανθρωπόμορφα καλαμάρια + νεανική street κουλτούρα + third person shooter με… μελανοπίστολα. Είναι δύσκολο να μην θαυμάσεις το πόσο αλλόκοτο είναι το μίγμα, πόσο ιδιαίτερη η φαντασία του και κυρίως, πόσο υπέροχη είναι η εκτέλεση αυτού του μίγματος στην πράξη. Το art direction της σειράς συμπεριλαμβανομένης και της μουσικής, είναι νομίζω ό,τι πιο φρέσκο και απελευθερωμένο έχει βγει από τους καλλιτέχνες της Nintendo την τελευταία δεκαετία, ενώ, με κάθε παιχνίδι, ο κόσμος του εμβαθύνεται πιστά πάνω στην σουρεαλιστική λογική του, έχοντας φτάσει πλέον σε μια αρκετά ολοκληρωμένη μορφή. Οι χαρακτήρες του, οι ήχοι, οι εικόνες, ολόκληρη η ταυτότητά του, είναι πλέον απόλυτα αναγνωρίσιμα στη στιγμή. Κι έπειτα, είναι αυτό το πανέξυπνο core gameplay που αγγίζει, χωρίς υπερβολή, την τελειότητα τόσο σε σχεδιαστικό επίπεδο όσο και εκτελεστικό. Είναι ένα τρομερό concept δοσμένο με την τεράστια ικανότητα της Nintendo να χτίζει με λεπτότητα την αίσθηση κάθε ενέργειας. Από το ίδιο το shooting, το βάψιμο των επιφανειών, τις βουτιές στο μελάνι και το κολύμπι μέσα σε αυτό, όλα μεταδίδουν μέσα από τον ήχο, την εικόνα και την δόνηση του χειριστηρίου, μια εθιστική γλυκύτητα.

Από το πρώτο πάτημα της σκανδάλης σε έχει κερδίσει. Το ιδιοφυές κατά τη γνώμη μου όμως στην όλη ιδέα, είναι πως ο στόχος δεν είναι η εξόντωση των αντιπάλων, αλλά, η κάλυψη του χώρου με το δικό σου/σας μελάνι. Αυτό, μαζί με την “ζαχαρένια” αίσθησή του, δημιουργεί ένα παιχνίδι που παρότι κατατάσσεται στον ανταγωνιστικό online χώρο με ιδιαίτερα φανατικό και ταγμένο κοινό, αφήνει χώρο στον οποιοδήποτε να περάσει από την πρώτη στιγμή καλά και να νιώθει ότι συνεισφέρει στην ομάδα του, χωρίς την πίεση να είναι επιθετικός. Όλο αυτό, του χαρίζει μια ιδιοσυγκρασία φιλική προς κάθε νέο παίκτη, χωρίς αυτή η φιλικότητα να καταλήγει εις βάρος των πιο έμπειρων και ικανών παικτών του. 

Αυτά είναι τα Splatoon, που αποτελούν δίχως αμφιβολία το νεότερο μεγάλο franchise της ιαπωνικής εταιρείας και, μάλλον, ό,τι πολυτιμότερο ξεπήδησε σε επίπεδο software από την εποχή του Wii U. Πέντε χρόνια μετά το Splatoon 2 λοιπόν, το τρίτο παιχνίδι έρχεται για να κάνει κάτι ασυνήθιστο για την Nintendo: να προσφέρει απλά μια πιο πλούσια και ραφιναρισμένη εκδοχή του παιχνιδιού, χωρίς διάθεση για κάτι πέρα από αυτό.

Το multiplayer

Μπορεί να μην έχουν γίνει ριζικές αλλαγές στο gameplay ή στα modes, ωστόσο, υπάρχουν πολλές ποιοτικές βελτιώσεις και μεγάλος εμπλουτισμός του περιεχομένου σε πολλά επίπεδα. Δεν είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να κρίνω το αν τα νέα όπλα ανοίγουν κάποια μεγάλη ουσιαστική νέα προσέγγιση, αυτό θα φανεί σε βάθος χρόνου από την κοινότητα, αλλά είναι σίγουρα εξίσου απολαυστικά. Η “παιχνιδίστικη“ φύση τους τα κάνει πολύ ενδιαφέροντα και από σχεδιαστικής πλευράς. Το αγαπημένο μου είναι μια ομπρέλα που χρησιμοποιείται και σαν ασπίδα πριν… εκτοξευθεί σαν πύραυλος. Το Lobby έχει γίνει σαφώς πιο ευχάριστο, έχοντας πλέον ένα δωμάτιο για σκοποβολή που βοηθάει τους παίκτες να αντιλαμβάνονται και την εμβέλεια του κάθε όπλου, ενώ σε αυτό, εμφανίζονται και οι υπόλοιποι παίκτες σαν μικρά ολογράμματα δίνοντάς του ζωντάνια. Τα ματς στήνονται πολύ γρήγορα αυτή τη στιγμή, αλλά, γενικότερα είναι ένας χώρος στον οποίο ο παίκτης μπορεί να περάσει ευχάριστα τον -όποιο- χρόνο του περιμένοντας.

Η Splatsville, η πόλη η οποία λειτουργεί σαν το Hub του τίτλου, είναι γεμάτη μικρές λεπτομέρειες και ο χαοτικός σχεδιασμός της, καθορισμένος από το τελευταίο splatfest του Splatoon 2, της δίνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Βρήκα πολύ ωραία την ιδέα, να φαίνεται σταδιακά το στήσιμο και η διακόσμηση στην πόλη όσο πλησιάζει το Splatfest. Του δίνει μια αληθινή αίσθηση γιορτής και κάνει και την πόλη να “αναπνέει” αληθινά.

Το παιχνίδι διαδραματίζεται πέντε χρόνια μετά το Splatoon 2 οπότε μπορείς να συναντήσεις παλαιότερους χαρακτήρες που έχουν μεγαλώσει, αλλά το σημαντικότερο σε αυτό είναι ότι αποκαλύπτει μια σταδιακή εξέλιξη της κουλτούρας των turf wars στην κοινωνία των Inklings. Μια εξέλιξη, θα ξαναπώ, στην οποία συμμετείχαν και οι παίκτες μιας και καθόρισαν το αποτέλεσμα του τελευταίου Splatfest που καθόρισε τον σχεδιασμό πολλών πτυχών του Splatoon 3. Η δουλειά που γίνεται για να αποκτήσει πειστικότητα και σφυγμό η πόλη και ο κόσμος του γενικότερα, είναι πραγματικά αξιοσημείωτη και για μένα αυτός είναι ο απροσδόκητος θρίαμβος της σειράς. Από τον σχεδιασμό των όπλων, στους χαρακτήρες, τα μαγαζιά, μέχρι την τελευταία μικρή λεπτομέρεια, νιώθεις ότι το Splatoon ανήκει σε ένα προσεκτικά και λεπτομερώς επινοημένο σύμπαν, το οποίο σιγά σιγά ξεδιπλώνεται.

Έχει δοθεί ακόμα μεγαλύτερη έμφαση και στην μόδα, με πολλές επιλογές σε παπούτσια, ρούχα, καπέλα κ.τ.λ. Εδώ μάλιστα κάθε παίκτης έχει και το δικό του ερμάριο το οποίο μπορεί να διακοσμήσει και να αφήσει τα πράγματά του. Η πτυχή αυτή του στυλ και της προσωπικής έκφρασης μέσα από τα ρούχα, τα αξεσουάρ και την εμφάνιση γενικότερα είναι μια πτυχή της σειράς που προσωπικά δεν με συγκινεί ιδιαίτερα, αλλά έχει αναπτυχθεί πολύ και έχει βρει μεγάλη απήχηση στο κοινό. Δεν μπορώ να αρνηθώ ωστόσο πως η ποικιλία που προσδίδει, βοηθάει στο να μοιάζει ακόμα πιο ζωντανός ο κόσμος του. 

Το Salmon run, στο οποίο πρέπει μαζί με άλλα τρία άτομα να αντέξετε τρία κύματα εχθρών, μαζεύοντας ταυτόχρονα κάτι χρυσά αυγά, επιστρέφει, ευτυχώς χωρίς περιορισμούς. Μπορεί πλέον να παιχτεί οποιαδήποτε στιγμή. Προσωπικά, είναι το αγαπημένο μου mode τόσο για το “περιτύλιγμά” του, όσο και το συνεργατικό gameplay του. Σε αυτό δουλεύεις για έναν μυστηριώδη εργοδότη (ο οποίος συνδέεται εδώ με το single player) που σε στέλνει να μαζέψεις τα αυγά σε εντελώς τοξικά μέρη και όλο το mode είναι “ντυμένο” με ένα ξεκάθαρα καυστικό χιούμορ για την εκμετάλλευση της εργασίας. Τα νέα bosses είναι το ίδιο ευφάνταστα σχεδιαστικά, οπότε θεωρώ πως εδώ έχουμε την καλύτερη εκδοχή του mode μέχρι σήμερα.

Τέλος, η προσθήκη του Splatoon 3 είναι το Tableturf battles, ένα παιχνίδι καρτών στο οποίο ο κάθε παίκτης διαθέτει κάρτες με σχήματα που παραπέμπουν στο tetris και προσπαθεί να τις τοποθετήσει στο ταμπλό ώστε να καλύψει μεγαλύτερη επιφάνεια από τον αντίπαλο. Είναι ουσιαστικά turf war με κάρτες. Μέσα από το παιχνίδι κερδίζεις νέες κάρτες και μπορείς σιγά σιγά να χτίσεις δικά σου decks για τους αγώνες. Το βρήκα διασκεδαστικό και ολοκληρωμένο σε σημείο που θα μπορούσε κάλλιστα να κυκλοφορήσει ως stand-alone τίτλος σε mobile συσκευές. Δεν είναι κάποια προσθήκη που θα φέρει νέο κόσμο από μόνη της, αλλά είναι μια ευχάριστη έξτρα επιλογή που μοιάζει με ακόμα μια ευρηματική εξερεύνηση του κεντρικού του concept, η οποία μάλιστα ταιριάζει απόλυτα μέσα στο πλαίσιο του κόσμου του. Πριν ολοκληρώσω, οφείλω να αναφέρω πως σε τεχνικό επίπεδο οι μάχες κυλούσαν πολύ ομαλά και δεν αντιμετώπισα κανένα απολύτως θέμα. Κάποιες φορές υπήρχε αδυναμία σύνδεσης, η οποία δε με άφηνε καν να μπω σε παιχνίδι, αλλά με το τελευταίο patch, αυτό συμβαίνει πλέον εξαιρετικά σπάνια.

Το Single Player

Καλώς ή κακώς, το single player ποτέ δεν αποτελούσε το επίκεντρο των παιχνιδιών αυτών και το ίδιο ισχύει και στο Splatoon 3. Η Nintendo το βλέπει ως ένα ευχάριστο tutorial για τους μηχανισμούς του παιχνιδιού, πριν μεταπηδήσει κανείς στο “κυρίως πιάτο” των multiplayer αγώνων. Παρ' όλα αυτά, δεν σημαίνει πως δεν έχει κάτι αξιόλογο να προσφέρει σε όσους ασχοληθούν μαζί του. Αντιθέτως, θα έλεγα πως είναι με άνεση το καλύτερο και πιο πλούσιο της σειράς μέχρι στιγμής. Το περιεχόμενο λοιπόν αποτελείται από πολλές μικρές, μεμονωμένες πίστες 3 με 5 λεπτών κατά μέσο όρο, στις οποίες γίνεται μια ευρηματική αξιοποίηση των μηχανισμών του. Κατά κάποιον τρόπο, θυμίζουν πίστες από παιχνίδι Mario, με κάθε μία από αυτές να μοιάζει με μικρή σχεδιαστική άσκηση δημιουργικότητας πάνω στους μηχανισμούς του. Έχει μέσα λίγο απ΄ όλα: shooting, platforming, μικρούς γρίφους, μέχρι και racing. Το επίπεδο, όπως θα περίμενε κανείς από την Nintendo, είναι υψηλό και οι ιδέες δεν σταματούν ποτέ στις 70 + πίστες του. Μάλιστα, προσομοιάζοντας απόλυτα την φόρμα των Mario, με την ολοκλήρωση όλων των πιστών, ξεκλειδώνεται και μια τελευταία η οποία είναι η δυσκολότερη, αλλά και η πιο πληθωρική. Όλη αυτή η περιπέτεια διαδραματίζεται σε μια μυστική διαστημική βάση κάτω από το έδαφος που είναι χωρισμένη σε έξι μικρές νησίδες (κόσμοι δηλαδή) με τα δικά τους μυστικά και collectables, ενώ, με την ολοκλήρωση των πιστών, αποκαλύπτεται σταδιακά ένα σημαντικό τμήμα του lore που αφορά τους τελευταίους ανθρώπους πριν εξαφανιστούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο και διασκεδαστικό single player περιεχόμενο, ωστόσο, παραμένει ελαφρώς απογοητευτικό το γεγονός πως επιδεικνύει ελάχιστη διάθεση για εξέλιξη της ευρύτερης δομής του, η οποία μοιάζει να το αποτρέπει από το να αγγίξει τα ύψη που μπορεί. Φυσικά, όσο η Nintendo το λογίζει ως μια “εισαγωγή” στους μηχανισμούς, μου φαίνεται λογικό να μην έχει ιδιαίτερα υψηλές φιλοδοξίες. Είναι κρίμα όμως γιατί το lore είναι ενδιαφέρον, ο κόσμος του είναι ενδιαφέρων, οπότε η προσκόλληση αυτή με την “πίστα” σε ένα μεμονωμένο, αυθαίρετο και άνευ σημασίας περιβάλλον, δεν νομίζω ότι το βοηθάει να αγγίξει το “ταβάνι” του. Σε αντίθεση με τον κόσμο του multiplayer, που όλα μοιάζουν να αποτελούν φυσικά κομμάτια του, εδώ μοιάζει κάπως ασύνδετο. Θεωρώ πάντως πως έχει όλα τα εφόδια να ξεφύγει από αυτήν την βολική “Mario-ποίηση” και να στραφεί προς κάτι πιο φιλόδοξο: μια πραγματική περιπέτεια στον κόσμο του και όχι μια σειρά από μικρές πίστες.

Σίγουρα θα υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες. Δεν ξέρω ας πούμε, αν είναι και τεχνικό το θέμα, μιας και το παιχνίδι τρέχει στα 60fps και αυτές οι πίστες περιορισμένου μεγέθους είναι προσαρμοσμένες στις ικανότητες του hardware. Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι και σχεδιαστικά, θα ήταν μια τεράστια σπαζοκεφαλιά αν ανοιγόταν σε περιβάλλοντα που δεν είναι κατασκευασμένα μόνο με τους μηχανισμούς κατά νου. Είναι το ίδιο πρόβλημα που έχουν παιχνίδια όπως τα Portal. Πού και πώς βάζεις τα σχεδιαστικά όρια; Όπως και να έχει, το single player του Splatoon 3 με την φαντασία και τις ιδέες του σε επίπεδο μηχανισμών είναι εξαιρετικό, αλλά, δίνει ταυτόχρονα και την αίσθηση πως εξαντλεί αυτήν την δομή και είναι έτοιμο πια για κάτι πιο φρέσκο και απαιτητικό. Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή στο μέλλον, οι δημιουργοί θα τολμήσουν και αυτό το βήμα.