Paper Mario: The Origami King Review - Χαρτί και καλαμάρι(ο)

Ανάμεσα στις πολλές εκδοχές του χαρακτήρα του, θα έλεγα πως αυτή η χάρτινη μεριά του Mario είναι μια από τις πιο συμπαθητικές. Όχι βέβαια ότι του έχουν προσδώσει κάποια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Παραμένει, ως επί το πλείστων, παθητικός, ένα κενό δοχείο, για τον παίκτη να γεμίσει με ασφάλεια και άνεση. Ωστόσο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο Mario δεν είναι χαρακτήρας με την παραδοσιακή έννοια του όρου, είναι ένα σύμβολο. Δηλαδή δεν έχει παρελθόν, δεν έχει προσωπικά προβλήματα, δεν έχει πολύπλοκα συναισθήματα ή κίνητρα και επιθυμίες, αυτό που κάνει είναι να αντιπροσωπεύει κάποιες αξίες. Αντιπροσωπεύει την χαρά, την αισιοδοξία, την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση. Είναι ένας φωτεινός φάρος, ένα αιωνίως θετικό πρόσημο.

Γι’ αυτό και είναι δύσκολο μια αφήγηση να στηρίζεται πάνω του. Το Origami King το καταλαβαίνει αυτό και στήνει, ως είθισται, την αφήγησή του γύρω από υπόλοιπους χαρακτήρες, αφήνοντας τον Mario σε ένα ενδιαφέρον μεταίχμιο ανάμεσα στον celebrity σούπερ ήρωα για τους κατοίκους του Mushroom Kingdom και μια παθητική μαριονέτα στα χέρια του παίκτη. Ως αυθεντικό σύμβολο, όλοι προβάλλουν πάνω του τις ιδέες που έχουν γι’ αυτόν, και διαμέσου τους και διαμέσου της δράσης του, αναβλύζει πεντακάθαρα το αυθεντικό άσπιλο πρόσωπο των αξιών του. Το μεγάλο προσόν του Origami King όμως είναι ότι, ενίοτε, βρίσκει απροσδόκητους τρόπους να αναδείξει αυτές τις αξίες, με μια πιο ευαίσθητη χροιά. Και είναι, παραδόξως, αποτελεσματικό μέσα σε αυτό το πλαίσιο ατελείωτου χαβαλέ που επικρατεί.

Τα Paper Mario φημίζονται για την αυτοσαρκαστική τους διάθεση και τον χιουμοριστικό τρόπο με τον οποίο αποδομούν το σύμπαν της Nintendo. Έτσι και εδώ, η ατμόσφαιρα που στήνεται από την αρχή είναι ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη, στα όρια του σουρεάλ. Είναι μια ατμόσφαιρα που και η πιο σαχλή ατάκα ή το πιο “κουλό” σκηνικό δεν φαντάζει ξένο. Από νουάρ καταγώγια που οι κάτοικοι του Mushroom Kingdom πάνε για να πνίξουν τον πόνο τους, πάρτι με… κονσέρβες, θεατρικές παραστάσεις, παρωδίες, disco χορευτικές μάχες και πολλά άλλα που δεν θέλω να αναφέρω, δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία.

Η γραφή μπορεί πολλές φορές να μοιάζει με έναν διαγωνισμό ανεύρεσης λογοπαιγνίων και ενώ δεν θα τη χαρακτήριζα σταθερά ξεκαρδιστική, παραμένει διασκεδαστική ακόμα και στις αποτυχίες της. Για παρωδία ή σάτιρα, είναι λιγάκι “αποστειρωμένη” στην προσέγγισή της, αλλά αυτό είναι μάλλον αναμενόμενο. Το όλο σενάριο παραδόξως, κάνει μια αρκετά καλή δουλειά στο δέσιμο των γεγονότων και κυρίως, στον χειρισμό των χαρακτήρων του. Με εξαίρεση την μόνιμη αδυναμία της Nintendo: τον βασικό ανταγωνιστή που παραμένει και εδώ τρομερά αδιάφορος και… χάρτινος (δεν άντεξα τελικά).

Την παρτίδα ευτυχώς σώνουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες που διαθέτουν μια προσωπικότητα και δίνουν το απαραίτητο χρώμα στα τεκταινόμενα. Χωρίς να θέλω να δώσω spoilers, οι χαρακτήρες που συνοδεύουν κατά διαστήματα τον Mario στην περιπέτειά του, έχουν τις ωραιότερες στιγμές του παιχνιδιού. Αρκετά συμπαθητική είναι και η Olivia, η μόνιμη σύντροφός μας στο παιχνίδι. Δεν γλιτώνει βέβαια από το αιώνιο πρόβλημα όλων των sidekicks της Nintendo, την φλυαρία και την υπερβολική βοήθεια ακόμα και σε προφανή πράγματα, αλλά, δεν γίνεται ποτέ ανυπόφορη. Αντιθέτως, μέχρι το τέλος, ο παίκτης τη συνηθίζει δίπλα του. Η μεγαλύτερη κατάκτηση, όμως, του Origami King σε επίπεδο γραφής είναι η ευρηματικότητά του σε σκηνικά και καταστάσεις.

Συμβαίνουν πολύ συχνά αναπάντεχα πράγματα που μοιάζουν εντελώς ξέφρενα στην λογική τους και αναζωογονούν τον ρυθμό. Και αυτό, όπως θα δούμε σε λίγο, γλιτώνει το παιχνίδι από έναν σωρό μπελάδες που θα ήταν πολύ εύκολο να προκύψουν. Γενικά, είναι ένα παιχνίδι που σου δίνει την εντύπωση ότι η συγγραφική ομάδα διασκέδασε γράφοντάς το, μέχρι και την τελευταία “ασήμαντη” λέξη. Πολλές φορές τα πιο ωραία αστεία είναι κρυμμένα σε μικρές αλληλεπιδράσεις με τους διάφορους Toads που σώζεις ή στις μικρές λεπτομέρειες του world building, όπως ότι το Fast Travel γίνεται μέσω Fax (αφού είναι… χάρτινοι) και λέγεται Fax Travel ή ότι η δύναμη του κινητήρα στα οχήματα του Mushroom Kingdom, μετριέται σε Yoshis. Με λίγα λόγια δηλαδή, το κομμάτι της γραφής είναι ένα από τα δυνατότερα του τίτλου.

Πάμε όμως να δούμε πώς λειτουργεί το παιχνίδι και σε επίπεδο gameplay και μηχανισμών. Εδώ δεν είναι όλα τόσο ρόδινα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το παιχνίδι είναι κακό. Το Origami King είναι ένα περίεργο μίγμα πολλών στοιχείων. Κατά βάση είναι ένα adventure παιχνίδι, στο οποίο καλείστε να εξερευνήσετε τον κόσμο, να ανακαλύψετε μυστικά (τους διπλωμένους Toads που είναι διάσπαρτοι στον κόσμο) και collectables, να συνομιλήστε με χαρακτήρες για να συλλέξετε πληροφορίες και να λύσετε γρίφους. Υπάρχουν όμως και πολλές πινελιές από άλλα είδη. Υπάρχουν σημεία με platforming, λίγο action επίσης, μικρά dungeons που θυμίζουν Zelda, ακόμα και shooting σε ένα σημείο, ενώ, φυσικά, διαθέτει και RPG στοιχεία με το ιδιαίτερο turn based battle system του και την απόκτηση όπλων και αντικειμένων που βελτιώνουν τις ικανότητες του Mario.

Το Battle System, για το οποίο έχει γίνει πολλή κουβέντα από τους fans της σειράς, είναι ουσιαστικά ένα mini game. Οι εχθροί κατανέμονται σε ένα ταμπλό και ο παίκτης έχοντας την δυνατότητα να μετακινεί οριζοντίως (ολόκληρη ροδέλα) και καθέτως (στήλη) τις θέσεις, καλείται να τους ευθυγραμμίσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο μέσα σε έναν ορισμένο χρόνο. Αν τα καταφέρει τέλεια, κερδίζει ένα πολλαπλασιαστικό bonus στην ζημιά που μπορεί να επιφέρει. Σαν ιδέα δεν είναι άσχημη και στην πορεία οι σχεδιαστές εισάγουν και διαφορετικές παραμέτρους για να κρατήσουν τις μάχες φρέσκες, ωστόσο, το βάθος του απέχει αρκετά από τα αντίστοιχα ενός παραδοσιακού συστήματος μάχης. Όσο έξυπνο και να είναι, παραμένει ένα mini game/γρίφος, στο οποίο υπάρχουν δύο εκβάσεις: είτε το λύνεις, είτε όχι. Πέρα από κάποιες μικρές αποφάσεις στην διάταξη λοιπόν, δεν έχει ιδιαίτερο στρατηγικό βάθος στην προσέγγιση. Δεν έχει πειραματισμό ή ουσιαστική σκέψη πάνω στις επιλογές σου.

Αν λύσεις το ταμπλό, καλώς. Αν όχι, δέχεσαι τις συνέπειες. Που για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Σε όλο το παιχνίδι που διαρκεί 35 περίπου ώρες, δεν έχασα ούτε μία φορά σε μάχη. Το σύστημα αυτό αλλάζει, ευτυχώς προς το καλύτερο, στα boss battles. Εκεί, υπάρχουν βέλη κατεύθυνσης πάνω στα κουτάκια και θα πρέπει να τα τοποθετήσεις έτσι ώστε να σχεδιάσεις την πορεία σου μέχρι την ενέργεια που επιθυμείς. Εδώ εντοπίζονται κάποια ψήγματα στρατηγικής και ουσιαστικών επιλογών αλλά το παιχνίδι δεν έχει διάθεση να πιέσει ιδιαίτερα τον παίκτη, οπότε το όλο σύστημα δεν αναδεικνύεται όπως θα μπορούσε. Σε γενικές γραμμές λοιπόν, το σύστημα μάχης δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και συν τοις άλλοις, η χαμηλή πρόκληση δεν το αφήνει να ξεδιπλωθεί σε όλο του το βάθος. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν είναι καταδικαστικό για το παιχνίδι. Διότι οι μάχες είναι απλά ένα μέρος της συνολικής εμπειρίας και δεν την καθορίζουν στον βαθμό που ενδεχομένως να νομίζετε. Μείνετε λίγο ακόμα μαζί μου.

Ας εξετάσουμε συνοπτικά και τους υπόλοιπους μηχανισμούς. Οι επιλογές αλληλεπίδρασης με τον κόσμο είναι το άλμα (φυσικά), ένα σφυρί και το πέταγμα κομφετί. Με τα τελευταία, που μπορείς να μαζέψεις είτε από νικηφόρες μάχες είτε από στοιχεία του περιβάλλοντος, ο Mario έχει την ικανότητα να μπαλώνει τρύπες στο περιβάλλον για να αποκτήσει πρόσβαση σε κάποια σημεία ή απλά να κερδίσει μερικά νομίσματα. Επιπλέον, υπάρχουν στο παιχνίδι και κάποια Dungeons που θυμίζουν στην επιφάνεια Zelda, αλλά, φυσικά είναι μικρότερα σε κλίμακα και πολύ απλούστερα σε επίπεδο σχεδιασμού. Εξετάζοντας καθέναν από αυτούς του μηχανισμούς ξεχωριστά, βλέπουμε ότι δεν διαθέτουν ιδιαίτερο βάθος. Μιλάμε δηλαδή για ένα μίγμα πολλών πραγμάτων, κανένα από τα οποία όμως δεν βρίσκεται σε υψηλό σχεδιαστικό επίπεδο.

Εν τούτοις, το παιχνίδι γλιτώνει μέχρι ένα σημείο από τις συνέπειες, γιατί η δύναμή του εντοπίζεται στην ποικιλία και στο πολύ προσεκτικό ανακάτεμα αυτών των στοιχείων. Ναι, οι μάχες δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος, αλλά το παιχνίδι ποτέ δεν σε “μπουκώνει” με αυτές, ποτέ δεν βάζει την μια μετά την άλλη για να κουράσει. Η αλληλουχία των δραστηριοτήτων δημιουργεί έναν πολύ ομαλό ρυθμό όπου τη στιγμή που νιώθεις ότι πας να κουραστείς, έρχεται κάτι καινούργιο και αναζωογονεί την εμπειρία. Το adventure στοιχείο που είναι και το κυρίαρχο, στηρίζεται στην γραφή που είναι το δυνατότερο κομμάτι του τίτλου, οπότε η βάση του είναι σταθερή. Παρότι οι ίδιοι οι μηχανισμοί δεν διεκδικούν κάποιο βραβείο σχεδιαστικού βάθους, η εμπειρία παραμένει ευχάριστη και ενδιαφέρουσα. Προσωπικά, με κράτησε χωρίς να βαρεθώ, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και για ένα παιχνίδι με “χλιαρούς” μηχανισμούς, αυτό λέει πολλά για τις αρετές του σε όλα τα υπόλοιπα.

Παραδείγματός χάρη, η μουσική και ο ήχος του γενικότερα είναι εξαιρετικά. Η μουσική επένδυση είναι ενδιαφέρουσα, πλούσια σε συνθέσεις και αποτελεί μεγάλο μέρος της αφήγησης και της ατμόσφαιρας σε καθετί που συμβαίνει. Επειδή το παιχνίδι δεν διαθέτει voice overs, η μουσική  κατευθύνει σε μεγάλο βαθμό τις αντιδράσεις μας σε αυτά που διαβάζουμε. Το ίδιο ποιοτικά είναι και τα ηχητικά εφέ, από τον ήχο που κάνει το πέταγμα των κομφετί μέχρι τους κλασικούς ήχους του Mushroom Kingdom που διαμορφώνουν ένα γνώριμο αλλά πάντα καλαίσθητο και απολαυστικό ηχητικό τοπίο. Όσον αφορά τον οπτικό τομέα, το παιχνίδι δεν έχει τεχνικά θέματα και είναι πολύ ευχάριστο στο μάτι. Είναι ζωντανό, εκφραστικό, με ωραία χρώματα και ποικιλία. Οι μικρές λεπτομέρειες στο animation όπως το απαλό κούνημα του άνω άκρου του χαρτιού στο άλμα προσθέτουν τα μέγιστα. Όπως τα περισσότερα παιχνίδια της Nintendo τα τελευταία χρόνια, επωφελείται από τις επιλογές του art direction και βγάζει ένα σχεδόν αψεγάδιαστο αποτέλεσμα στην οθόνη.   

Νομίζω όμως ότι η μεγαλύτερη αρετή του Origami King, που αποτυπώνει και την γενική εικόνα κατά τη γνώμη μου, είναι η αίσθηση περιπέτειας και ταξιδιού που εγείρει. Η ποικιλία του σε τοποθεσίες, η εναλλαγή των χαρακτήρων και ο τρόπος που ξετυλίγεται το σενάριο, δημιουργούν μια αίσθηση εξέλιξης και “πορείας” που φανερώνεται στο τέλος και σε κερδίζει. Δείχνει ένα παιχνίδι “δεμένο” σαν σύνολο με αρχή, μέση και τέλος που προσφέρει με επιτυχία μια συγκεκριμένη εμπειρία.