Good Job! Review - Μια διασκεδαστική και καλοφτιαγμένη πρόταση

Μια από τις ειδήσεις που ξεχώρισαν από το τελευταίο mini Direct της Nintendo ήταν σίγουρα η ανακοίνωση και η κυκλοφορία του Good Job. Ενός πολύχρωμου και ιδιαίτερου action/puzzle παιχνιδιού που κάνει publish η ίδια η Nintendo αλλά έχει αναπτυχθεί από την Paladin Studios, μια μικρή ανεξάρτητη ομάδα από την Ολλανδία. Τι είναι λοιπόν αυτό που διέκρινε η Nintendo και αποφάσισε να επενδύσει στον τίτλο; Μετά από την ενασχόλησή μου μαζί του, νομίζω μπορώ να καταλάβω. Για να τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν.

Στο υποτυπώδες σενάριο του παιχνιδιού, αναλαμβάνετε τον ρόλο του υιού του αφεντικού μιας μεγάλης εταιρείας, του οποίου ο σκοπός, και άρα και ο δικός σας, είναι να ανελιχθεί σταδιακά μέχρι να καταλήξει να πάρει τη θέση του πατέρα του στην κορυφή της εταιρικής σκάλας. Πώς θα το κάνει αυτό; Κάνοντας “καλή δουλειά” σε κάθε έναν από τους εννιά κλάδους/ορόφους της επιχείρησης φυσικά. Ξεπερνώντας γρήγορα τα κρύα παιχνίδια μου με τις λέξεις, το παιχνίδι δίνει σε κάθε όροφο στον παίκτη διάφορους στόχους και αυτός πρέπει να τους διεκπεραιώνει στον λιγότερο δυνατό χρόνο αλλά και με τις λιγότερες ζημιές για να πάρει καλό βαθμό στην τελική του αξιολόγηση. Όχι ότι μετράει κάπου βέβαια, είναι απλά κίνητρο για να παίξεις “σωστά” τον τίτλο και για την πολυπόθητη replayability.

Το gameplay βασίζεται σε διάφορα puzzles αλλά και στην ικανότητά σας να μετακινείστε και να μεταφέρετε πράγματα χωρίς να δημιουργείτε χάος στο πέρασμά σας. Φυσικά, όλοι οι χώροι είναι γεμάτοι πολύτιμα βάζα και εύθραυστα αντικείμενα, έτοιμα να καταστραφούν “πανηγυρικά”. Για παράδειγμα λοιπόν, μπορεί να σας ζητηθεί να μεταφέρετε συγκεκριμένους εργαζομένους σε έναν χώρο ή να παραδώσετε κάποια πακέτα στον σωστό προορισμό ή να ζεστάνετε μέσα από την ανακατεύθυνση σωλήνων με ζεστό νερό διάφορα δωμάτια ή να φτιάξετε μια γραμμή παραγωγής ρομπότ ή να ποτίσετε όλα τα λουλούδια ή να…

Η μεγαλύτερη δύναμη του τίτλου βρίσκεται στην τεράστια ποικιλία αυτών των αποστολών. Κάποιες είναι σίγουρα καλύτερες και πιο διασκεδαστικές από άλλες, ωστόσο, αυτή η εναλλαγή αποτρέπει την οποιαδήποτε δυσφορία και καλύπτει τις αδυναμίες που ξεπετάγονται περιστασιακά. Το παιχνίδι εισάγει πολύ τακτικά νέες ιδέες και έτσι, δεν χάνει τον ρυθμό και την ζωντάνια του μέχρι το τέλος. Και δεν μιλάμε για κάποιο μικρό τίτλο τριών ωρών. Για να το ολοκληρώσω, χωρίς να εξαντλήσω καν όλα τα (ανούσια βέβαια) collectables, μου πήρε περίπου δώδεκα με δεκατρείς ώρες.

 Το gameplay χαρακτηρίζεται από ένα μίγμα καθαρόαιμων puzzle στοιχείων αλλά και action, με την εκτέλεση των κινήσεών σας χωρίς να κάνετε ζημιές να αποτελεί μια μόνιμη πηγή άγχους και προσοχής. Αυτό που αξίζει να τονιστεί πάντως είναι πως πρόκειται για ένα προσεκτικά σχεδιασμένο παιχνίδι, όπου σε κάθε αποστολή υπάρχει μια φανερή προσπάθεια ομαλής κλιμάκωσης του μηχανισμού που εισάγεται. Σχεδόν πάντα, ξεκινάει λοιπόν από κάτι απλό και σταδιακά το εμπλουτίζει, προσθέτοντας εμπόδια ή έξτρα παραμέτρους για να κάνει τα πράγματα πιο πολύπλοκα.

Εδώ είναι φανερή η επιρροή της Nintendo μιας και είναι μια σχεδιαστική πορεία που εφαρμόζει πολύ συχνά (ιδίως στα Mario) η εταιρεία του Kyoto. Δυστυχώς όμως, ο χειρισμός δεν είναι πάντα σύμμαχος του παίκτη. Όταν χρειάζεται να εκτελέσετε λεπτές κινήσεις και ακρίβεια στην κατεύθυνση, τα πράγματα γίνονται λίγο… άναρχα. Το ίδιο συμβαίνει συχνά και με το σύστημα φυσικής που σε ορισμένες επαφές συμπεριφέρεται με αλλόκοτο τρόπο.

Από αυτά τα δύο “χοντροκομμένα” στοιχεία του, προκύπτει το εξής παράδοξο με τον τίτλο. Το Good Job είναι λιγότερο διασκεδαστικό όταν προσπαθείς να παίξεις με τους κανόνες του. Όταν πηγαίνεις για την γρήγορη εκτέλεση και το υψηλό σκορ, μπορεί να σε εκνευρίσει με την ατσαλοσύνη του. Αντιθέτως, άμα ασπαστείς την καταστροφή και το χάος που μπορείς να επιφέρεις, το παιχνίδι γίνεται σκέτη απόλαυση. Να τονίσω ότι τα πάντα μπορούν να καταστραφούν: από έπιπλα και διακοσμητικά, μέχρι τις τζαμαρίες και τους τοίχους του κτηρίου.

Ο ίδιος ο σχεδιασμός του σε “σιγοντάρει” μάλιστα, να ασπαστείς την “σκοτεινή πλευρά”, προσφέροντας πολλές επιλογές (όπως την εκτόξευση αντικειμένων χρησιμοποιώντας καλώδια) που μπορούν να προκαλέσουν αλυσιδωτές καταστροφές.  Με αυτές τις σχεδιαστικές αποφάσεις, ο τίτλος μοιάζει λίγο με διχασμένη προσωπικότητα. Διατρέχεται από μια πολύ ιδιαίτερη ισορροπία και φιλοσοφία όπου δεν ανταμείβει τον παίκτη για τον πιο “διασκεδαστικό” τρόπο παιχνιδιού, αλλά, αντιθέτως του τον ψιθυρίζει συνεχώς σαν το μικρό διαβολάκι που σε σπρώχνει προς τον πειρασμό.

Το πιο αξιόλογο κομμάτι του τίτλου όμως είναι ο οπτικός σχεδιασμός του. Χρησιμοποιώντας ένα art style απαλλαγμένο από λεπτομέρειες και με μια πολύ εύστοχη και στοχευμένη χρήση των χρωμάτων, δημιουργεί ένα αποτέλεσμα που είναι ταυτόχρονα ξεκάθαρο και πολύ επικοινωνιακό. Το παιχνίδι διαθέτει ελάχιστο κείμενο και στηρίζεται στην εικόνα για να μεταφέρει τις περισσότερες πληροφορίες του. Και τα καταφέρνει θεσπέσια. Το ίδιο εξαιρετική είναι και η δουλειά στον ήχο, με τα ηχητικά εφέ να είναι λεπτομερέστατα και την μουσική επένδυση, που θυμίζει “μουσικό χαλί” σε εταιρικό ασανσέρ, να ταιριάζει άψογα με το ύφος του παιχνιδιού.

Είναι κρίμα που αυτό το υπέροχο οπτικοακουστικό “πακέτο” δεν υπηρετείται από έναν αψεγάδιαστο τεχνικό τομέα. Ορισμένα frame drops γίνονται συχνά πυκνά αισθητά, χωρίς βέβαια να γίνονται καταστροφικά για την εμπειρία, ενώ, όπως ανέφερα και πριν, υπάρχουν στιγμές που οι επαφές, το collision detection δηλαδή, κάνει τα δικά του.  

Τέλος, θέλω να σας ενημερώσω πως υπάρχει η δυνατότητα και για co-op αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να ελέγξω πώς λειτουργεί.