Super Mario Maker 2 Review - Ένα “γεμάτο” sequel

Super Mario Maker 2 Review - Ένα “γεμάτο” sequel

28 Ιουνίου 2019 09:56
"Όσοι είναι παλικάρια τη ζωή τους την περνούν στις σκαλωσιές"

Η ουσιαστική παρακαταθήκη του Wii U, τουλάχιστον σε επίπεδο software, εντοπίζεται στους εξής δυο τίτλους: Splatoon και Super Mario Maker.  Αμφότεροι, παρότι γεννημένοι σε μια εμπορικά καταδικασμένη κονσόλα, δημιούργησαν δύο -ακόμα- μεγάλα franchise στην ήδη πλούσια βιβλιοθήκη της Nintendo και τα οφέλη τα καρπώνεται ήδη στο Switch. Το Splatoon έχει γιγαντωθεί εντός Ιαπωνίας αλλά και εκτός, με το δεύτερο μέρος να αριθμεί ήδη εννιά εκατομμύρια πωλήσεις και το Super Mario Maker 2 που μας απασχολεί στον παρόν κείμενο… Αυτό, μένει ακόμα να δούμε αν μπορεί να εξελιχθεί με την ίδια ένταση. Στα 13,5 εκατομμύρια Wii U πάντως, έφτασε τα τέσσερα εκατομμύρια πωλήσεων και είναι δεδομένο πως στο ακμαίο Switch, αυτό το νούμερο θα βελτιωθεί. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, πρόκειται για ένα υψηλότατου επιπέδου παιχνίδι με το όνομα “Mario” πάνω του. Οι πιθανότητες να μην διαγράψει επιτυχημένη εμπορική πορεία, είναι, βάση λογικής, λίγες.  

Η μοναδική ουσία όλων των παραπάνω βέβαια βρίσκεται στο επίθετο “υψηλότατου” που επέλεξα για να χαρακτηρίσω το επίπεδο του Mario Maker 2 ως παιχνίδι. Διότι για να το ξεκαθαρίσουμε από νωρίς, ο τίτλος αποτελεί ένα καλοδουλεμένο sequel, εξελίσσοντας τόσο τον σχεδιασμό όσο και το περιεχόμενο του προγόνου του. Ας τα δούμε όμως αναλυτικά.

Αρχικά, το παιχνίδι χωρίζεται σε δύο μεγάλα μέρη. Αυτό της κατασκευής (create) και αυτό του παραδοσιακού παιξίματος (play). Αν και δεν βρίσκεται στο επίκεντρο, επιτρέψτε μου ξεκινήσω από το δεύτερο, λόγω προσωπικού γούστου και ενδιαφέροντος. Το Story Mode του Super Mario Maker 2 είναι το πιο φρέσκο και ιδιαίτερο single player περιεχόμενο που έχουν δει τα δισδιάστατα Mario εδώ και πολλά χρόνια. Και είναι λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως έχει διττό ρόλο να επιτελέσει: εκτός από το να προσφέρει ένα παραδοσιακό “campaign” προς τερματισμό, αποτελεί και μια πρώτης τάξεως διαφήμιση των δυνατοτήτων της εργαλειοθήκης που προσφέρει το κατασκευαστικό μέρος.

Έτσι, εκτός από αγνό platforming, υπάρχουν πίστες που ασπάζονται στοιχεία από puzzle games, shooters και action - adventures, πολλές φορές έχουν ειδικές συνθήκες για να τερματιστούν και γενικότερα δεν διστάζουν να αψηφήσουν την παραδοσιακή ταυτότητα των Mario. Η ποικιλία και ο όγκος του περιεχομένου είναι μεγάλος (μου πήρες πάνω από δεκαπέντε ώρες να τα  παίξω όλα) και ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη πίστα. Είναι δεδομένο βέβαια πως όταν μιλάμε για 120 πίστες, θα υπάρχουν μεταπτώσεις στην ποιότητα, αλλά, σε γενικές γραμμές, το επίπεδο διατηρείται ψηλά, με ανατρεπτικές ιδέες και χαλαρή διάθεση.

Μην περιμένετε λοιπόν κλασικές συνταγές και δομές στον σχεδιασμό. Αν ψάχνετε για τέτοια εμπειρία, στραφείτε στο New Super Mario Bros Deluxe ή οποιοδήποτε άλλο κλασικό 2D Mario. Οι σχεδιαστές εδώ απλά αφέθηκαν ελεύθεροι να δημιουργήσουν χωρίς περιορισμούς, με μοναδικό στόχο την ανάδειξη της δημιουργικότητας και την επίδειξη νέων ιδεών με βάση τους γνώριμους αλλά και νέους κανόνες της σειράς. Το αποτέλεσμα είναι ένα κολλάζ ιδιοσυγκρασιακού και πειραματικού σχεδιασμού που εμπνέεται από τα Mario αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να αναπαραγάγει “στεγνά” το πατροπαράδοτο gameplay της σειράς.

Πάντα υπάρχει “κάτι” για να μπερδέψει λίγο τα πράγματα, να τους δώσει μια  εναλλακτική τροπή. Το ίδιο ρευστά είναι τα πράγματα και στη δυσκολία που δεν είναι αυστηρά κλιμακούμενη αλλά καταμερισμένη ανάμεσα στις πίστες (στην καρτέλα της καθεμίας αναφέρεται η δυσκολία) και ο παίκτης μπορεί να διαλέξει -σε μεγάλο βαθμό- μόνος του με ποια σειρά θέλει να τις ολοκληρώσει. Ακόμα πιο εύστοχα όμως, μετά από ορισμένες αποτυχημένες προσπάθειες (κάθε φορά ο παίκτης ξεκινά με πέντε ζωές), το παιχνίδι δίνει την δυνατότητα στον παίκτη να πάρει την -εντός πίστας- δυσκολία στα χέρια του.

Μπορεί δηλαδή να επιστρατεύσει την εργαλειοθήκη του και να προσθέσει δωράκι, κάποια πλατφόρμα ή οτιδήποτε άλλο για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα εμπόδια που τον ζορίζουν. Είναι μια υπέροχη ιδέα που ταιριάζει γάντι στην φιλοσοφία του παιχνιδιού και επιτρέπει στον καθένα να φέρει την πρόκληση στα μέτρα του. Αν δεν στο υπενθύμιζε και κάθε, μα κάθε φορά ο Luigi, ακόμα και μετά από είκοσι ώρες παιχνιδιού, θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Όλο αυτό το περιεχόμενο έχει περιτυλιχτεί πολύ όμορφα με ένα μινιμαλιστικό σενάριο το οποίο θέλει τον Mario να βοηθάει τους Toads να ξαναχτίσουν το παλάτι του Mushroom Kingdom. Τερματίζοντας πίστες, ο Mario μαζεύει νομίσματα τα οποία μπορεί να δαπανήσει για να φτιάξει συγκεκριμένα τμήματα του κτηρίου. Το κομμάτι του κάστρου λοιπόν λειτουργεί σαν ένα μικρό hub στο οποίο  ο παίκτης μπορεί να αλληλοεπιδράσει και με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι οποίοι δεν είναι τυχαίοι αλλά έχουν λειτουργικό ρόλο στο κατασκευαστικό κομμάτι. Το δυνατό σημείο αυτού του σεναριακού περιτυλίγματος δεν είναι φυσικά η πλοκή – που είναι ανύπαρκτη-, ούτε η ιστορία η ίδια (απλά φτιάχνεις το κάστρο στο τέλος). Είναι οι μικροί διάλογοι, οι περιγραφές των πιστών από τους δημιουργούς τους και οι εκκεντρικοί χαρακτήρες που ακτινοβολούν μια χαλαρή και χιουμοριστική προσωπικότητα. Η ελαφρότητα, με την ευχάριστη έννοια, όλου του τίτλου αντικατοπτρίζεται σε κάθε γραμμένη λέξη και κάθε σκηνικό που συναντάμε στο παιχνίδι.

Το μοναδικό, ενδεχομένως, μειονέκτημα που μπορώ να σκεφτώ, αφορά στο μπέρδεμα που μπορεί να επιφέρει σε κάποιον παίκτη η ύπαρξη τόσων διαφορετικών εκδοχών του Mario και των κανόνων των παιχνιδιών του. Ας πούμε, στην εκδοχή του Super Mario 3D World ο Mario μπορεί να ανέβει στο πάνω μέρος ενός Thwowp (οι πέτρες με φάτσα που προσπαθούν να σε λιώσουν) χωρίς να χάσει. Αντιθέτως στην εκδοχή του Super Mario Bros 3 χάνει. Ευτυχώς, αυτές οι διαφορές είναι λίγες και έχουν να κάνουν κυρίως με το 3D World που, όπως θα δούμε παρακάτω, μπερδεύει αρκετά τα πράγματα και στο κατασκευαστικό κομμάτι.

Περνώντας λοιπόν στο κατασκευαστικό μέρος τώρα, που αποτελεί και την μεγάλη ατραξιόν του τίτλου, τα πράγματα είναι εξίσου θετικά. Το Super Mario Maker 2 δικαιολογεί την ύπαρξή του με ένα αρκετά πιο πλούσιο ρεπερτόριο επιλογών, που μάλιστα, ορισμένες από αυτές, αποτελούν πρώτη για ολόκληρη τη σειρά. Αυτή η νέα παλέτα που έχουν στη διάθεσή τους οι παίκτες, είναι δεδομένο πως θα γεννήσει πολλές και ιδιαίτερες πίστες. Όσοι παρακολούθησαν την κοινότητα του πρώτου Mario Maker να κάνει πράγματα και θαύματα, ξέρουν ότι μπορούν να ενθουσιαστούν από τώρα και ότι είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε τι θα δούμε τους ερχόμενους μήνες. Θα ήταν πολύ χρονοβόρο να κατονομάσω κάθε προσθήκη που έχει γίνει, γι’ αυτό θα σταθώ λίγο στην σημαντικότερη κατά την γνώμη μου: την επιλογή του Super Mario 3D World. Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά με τις άλλες εκδοχές που αυτή η επιλογή λειτουργεί κάπως ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες.

Είναι λογικό αν σκεφτούμε τις διαφορές τόσο στις κινήσεις του Mario (γεια σου longjump!) αλλά και στα “οικοδομικά” υλικά, τα αντικείμενα και τους εχθρούς που το απαρτίζουν. Ωστόσο, εδώ αναδύεται ένα σημαντικό ζήτημα. Πρέπει ο παίκτης να γνωρίζει ότι δεν είναι όλες οι επιλογές διαθέσιμες για όλα τα στυλ. Για παράδειγμα, οι διακόπτες, μια από τις ωραιότερες νέες προσθήκες, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ουσιαστικά αν κατασκευάζεις πίστα στο στυλ του 3D World. Και αντίστοιχα, αρκετά εμπόδια από το 3D World δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα άλλα στυλ. Αυτό δεν είναι κάτι τραγικό, απλά καλό είναι πριν ξεκινήσετε μια πίστα να ψάξετε τι θέλετε στο περίπου να χρησιμοποιήστε για να μην βρεθείτε προ εκπλήξεων, διότι δεν μπορείτε να μεταφέρετε απλά την κατασκευή σας ελεύθερα από το 3D World στα υπόλοιπα, όπως γινόταν ανάμεσα σε όλα τα στυλ στο πρώτο.

 Το interface, αν και σίγουρα δεν φτάνει την αμεσότητα του Wii U, είναι λειτουργικό, και με λίγη συνήθεια, εύχρηστο. Είναι προφανές πως σε portable mode τα πάντα λειτουργούν καλύτερα. Η οθόνη αφής είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να σχεδιάζεις με ακρίβεια και ταχύτητα, αν και το stylus του Wii U που έκανε τα πάντα πιο εύκολα στο πρώτο, εδώ απουσιάζει. Σε docked mode τώρα, σίγουρα η ταχύτητα της δημιουργίας μειώνεται και χρειάζεται λίγη ενασχόληση παραπάνω για να σου βγαίνουν όλα φυσικά αλλά ποτέ δεν γίνεται ιδιαίτερα δύσχρηστο ή εκνευριστικό. Συνολικά, έχεις την αίσθηση πως έχει γίνει μια  προσεκτική προσπάθεια να προσπεραστούν οι δυσκολίες που παρουσιάζει η απουσία της οθόνης αφής του Wii U, του οποίου η σειρά αποτελεί γέννημα θρέμμα, και μέσες άκρες, τα έχουν καταφέρει.

Έχω αφήσει για το τέλος το κομμάτι του online. Ο λόγος είναι ότι έχω ακόμα αρκετά ερωτήματα που μπορούν να απαντηθούν πειστικά μόνο μετά την κυκλοφορία του. Αρχικά, το όλο σύστημα προβολής, επιλογής και αξιολόγησης των πιστών βάσει του οποίου στήνεται η βιτρίνα του Online, έχει μπόλικες (αρκετά περισσότερες από το πρώτο) επιλογές αναζήτησης και λειτουργεί καλά. Για τώρα. Και εννοώ, πως ο δικός μας δημοσιογραφικός κώδικας δεν έχει ακόμα κατακλυστεί από χιλιάδες πίστες για να δούμε πως ακριβώς διαχειρίζεται στην πράξη όλα αυτά το σύστημα. Θεωρητικά πάντως και σε αυτή τη κλίμακα που το παίξαμε εμείς, όλα βαίνουν καλώς.

Το αντίθετο φαίνεται να συμβαίνει δυστυχώς στα modes του co-op και του versus που εκτός από περίεργες σχεδιαστικές επιλογές, ταλανίζονται και από τεχνικά θέματα. Tο παιχνίδι δεν σε αφήνει να παίξεις με φίλους σου Online (θεωρητικά, η επιλογή έρχεται σε κάποιο μελλοντικό update) αλλά, υποθέτω για λόγους ευκολίας και συνεννόησης, ούτε και να διαλέξετε πίστα. Το αποτέλεσμα είναι μια κάπως “ψυχρή” εμπειρία που δεν συνάδει με το ύφος του παιχνιδιού. Υπάρχει δυνατότητα να στήσει και τοπικό παιχνίδι με άλλους φίλους σου που έχουν switch αλλά δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να το δοκιμάσω.

Στα τεχνικά του θέματος, αρχικά ήταν δύσκολο να βρούμε παίκτες και έπρεπε πολλές φορές να περιμένουμε αρκετά λεπτά. Ίσως οι περισσότεροι να συμμερίζονται την απογοήτευσή μας για το mode και να μην έμπαιναν καν στον κόπο μετά από ένα σημείο. Αλλά ακόμα και όταν μπαίναμε στο παιχνίδι, δεν λειτουργούσαν όλα κάθε φορά τόσο ομαλά όσο θα έπρεπε. Υπήρχαν στιγμές που είχαμε τόσο lag που ήταν αρκετό για να υπονομευθεί η εμπειρία. Κάπως έτσι λοιπόν, το κομμάτι του Online αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό αυτή τη στιγμή και πιθανότατα μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για την Nintendo. Ωστόσο, το τελικό πόρισμα μπορεί να βγει μόνο μετά από λίγο καιρό στην αγορά.

Στον οπτικοακουστικό τομέα, το μόνο που θα ήθελα να επισημάνω είναι η ταχύτητα και “άνεση” με την οποία φαίνεται να τρέχουν όλα και, να κάνω μια ειδική αναφορά στη μουσική και τον ήχο, που είναι πάντοτε εξαιρετικά. Η μουσική τόσο όταν παίζεις, όσο και όταν δημιουργείς, που μεταμορφώνεται σε μια χαλαρή συνοδεία, παραμένει ευχάριστη ακόμα και μετά από πολλές ώρες, ενώ ο ήχος είναι φτιαγμένος με τόση προσοχή και λεπτομέρεια που η συνεισφορά του στην εμπειρία είναι καθοριστική.

Συνοψίζοντας : Το Super Mario Maker 2 είναι ένα καλοδουλεμένο και “γεμάτο” sequel. Εκτός από τις προσθήκες στο κατασκευαστικό κομμάτι που είναι σημαντικές και είμαι σίγουρος ότι θα οδηγήσουν την κοινότητα σε δημιουργίες που δεν μπορώ καν να φανταστώ αυτή τη στιγμή, διαθέτει και ένα φρέσκο story mode που δεν φαίνεται σαν μια δευτερεύουσα, πρόχειρη προσθήκη της τελευταίας στιγμής. Είναι δύσκολο να μην εκτιμήσεις το πόσο ολοκληρωμένο και πλήρες “πακέτο” αποτελεί για κάποιον που αγαπάει τα Mario, προσφέροντας ενδεχομένως ένα “ατελείωτο” περιεχόμενο να παίξει και μια πλούσια και εύχρηστη εργαλειοθήκη για να δημιουργήσει. Κάποια θέματα, ιδίως στο online multiplayer κομμάτι του, υπάρχουν αυτή τη στιγμή, ενώ για κάποια άλλα, είναι ακόμα νωρίς για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα. Παρ' όλ' αυτά, όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, αυτά τα στοιχεία δεν είναι σε θέση να αμαυρώσουν έναν τίτλο που κάνει και προσφέρει τόσα πολλά, σε αυτό το επίπεδο ποιότητας. Επιπλέον, νομίζω ότι μετά από το Mario Maker 2, αν η Nintendo θελήσει να ξαναβγάλει ένα 2D Mario, θα πρέπει πραγματικά να προσφέρει κάτι ριζικά ανανεωμένο. Αυτό το παιχνίδι μοιάζει σαν τη λογική και οριστική κλιμάκωση μιας πορείας τριάντα πέντε ετών για τα θρυλικά δισδιάστατα platformers του διάσημου υδραυλικού.
Box Art
Tested on : Nintendo Switch
Developer : Nintendo EPD
Publisher : Nintendo
Distributor : CD Media S.A.
Available for : Switch
Release date : 28-06-2019