Travis Strikes Again: No More Heroes Review

Travis Strikes Again: No More Heroes Review

28 Ιανουαρίου 2019 11:30
Μπορούσε και καλύτερα...

Η ανακοίνωση του Travis Strikes Again στην Pax West του 2017 προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα στην μικρή στρατιά πιστών του Suda51. Αφενός ένα νέος αποκλειστικός τίτλος από τον Goichi Suda και δη No More Heroes αρκεί στο να προκαλέσει ενθουσιασμό και να κάνει κάποιους να σκέφτονται σοβαρά το ενδεχόμενο να προβούν σε αγορά Switch (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου), αφετέρου το αρχικό ξεκαθάρισμα του Suda πως δεν θα επρόκειτο για κανονικό No More Heroes αλλά για μία συλλογή από mini games προκάλεσε έναν εύλογο σκεπτικισμό ως προς την ποιότητα και το “βάθος” του τελικού αποτελέσματος.

Η ιστορία ξεκινά σε αρκετά λογικά πλαίσια, με τον Badman να αναζητά εκδίκηση από τον πρωταγωνιστή  Travis Touchdown για τον θάνατο της κόρης του Bad Girl κατά το πρώτο παιχνίδι, για να εξελιχθεί σε έναν “Sudaαλισμό” που περιλαμβάνει την ακυκλοφόρητη κονσόλα Death Drive MK-II και τα έξι Death Globes (τα cartridges), για τα οποία ο μύθος λέει πως όποιος gamer τα ολοκληρώσει θα πραγματοποιηθεί μία οποιαδήποτε ευχή του. Το παιχνίδι προκαλεί άμεσα οικεία αίσθηση αφού είναι γεμάτο με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του δημιουργού του.

Το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου είναι συνεχές και αδιάκοπο, η αναφορές στην otaku, nerd και gaming κουλτούρα άπειρες και φυσικά οι περίεργοι αιωρούμενοι τύποι που μοιράζονται αποστάγματα σοφίας μαζί μας δηλώνουν παρόντες. Επίσης ο Suda βρίσκει την ευκαιρία και αποτίει φόρο τιμής στην αναπτυσσόμενή indie σκηνή των τελευταίων χρόνων, δίνοντας μας την δυνατότητα να αγοράσουμε T-Shirts για τον Travis με λογότυπα indie τίτλων από το Hyper Light Drifter μέχρι το Papers, Please, ενώ είναι έκδηλη και καλοδεχούμενη η ξεχωριστή ένδειξη λατρείας προς το Hotline Miami.

Στους ιδιαίτερους τρόπους εξιστόρησης που σκαρφίζεται σε κάθε του παιχνίδι ο Suda, αυτή τη φορά προστίθεται μία visual novel τεχνική που θα θυμίσει στους (πολύ) παλιούς εποχές πρασινο-όθονου Amstrad, όπου παρακολουθούμε τον Travis να ταξιδεύει ανά την υφήλιο ώστε να ανακαλύψει τα διάφορα Death Globes. Με την ανεύρεση κάθε Death Globe επιστρέφουμε στην βάση μας για να ξεκινήσουμε να παίζουμε. Ειδική μνεία αξίζει η εισαγωγή κάθε παιχνιδιού αφού επιστρατεύονται τεχνοτροπίες από τα άδυτα των 90’s όπως πρώιμο 3D και FMV Mega-CD ποιότητας. Κερασάκι στην νοσταλγική τούρτα, τα έντυπα reviews που ξεκλειδώνονται για το κάθε παιχνίδι και έχουν γραφιστική απεικόνιση παρόμοια με τα περιοδικά της εποχής.

Περνώντας στο gameplay, μετά την μακρόσυρτη εισαγωγή του, το παιχνίδι αρχικά καταρρίπτει τους φόβους για το ποιόν του αφού συναντάμε το γνώριμο από τα παραδοσιακά No More Heroes διασκεδαστικό hack n’ slash στοιχείο με μόνη διαφορά την αλλαγή της κάμερας από αυστηρό 3rd person σε ως επί το πλείστων ισομετρική και απομακρυσμένη οπτική που θυμίζει Action RPG. Την κατά τα άλλα ευχάριστη αίσθηση που δημιουργεί η πρώτη πίστα αφού το παιχνίδι νιώθει όντως No More Heroes ενώ σφάζετε ορδές εχθρών με το beam katana, το οποίο και πάλι φορτίζεται με την γνωστό αμφιλεγόμενη μέθοδο, συνοδεύει και μία αδημονία για τους τρόπους που έχει εμπλουτίσει ο Goichi τον τίτλο του με τα επερχόμενα mini games. Και κάπου εδώ η κατάσταση χωλαίνει.

Τα διαφορετικά στυλ παιχνιδιού που αποτέλεσαν και το βασικό όχημα προώθησης, ουσιαστικά είναι ανύπαρκτα καθώς δεν υπάρχουν παρά  μόνο κάποια ψήγματα platforming, puzzle και arcade shooting gameplay που δεν είναι αρκετά ώστε να προσφέρουν την επιθυμητή ποικιλία στην συνολική εμπειρία. Ακόμα και το racing κομμάτι δεν κάτι παραπάνω από ένα timing mini game που καλούμαστε να αλλάζουμε ταχύτητες τις σωστές στιγμές.

Αποτέλεσμα  αυτού είναι το βάρος του gameplay να καλείται να σηκώσει το hack n’ slash κομμάτι, το οποίο όπως προανέφερα ναι μεν είναι διασκεδαστικό και ευχάριστο αλλά στις περίπου δέκα ώρες που διαρκεί ένα playthrough καταλήγει μονότονο. Για αυτό ευθύνονται και η μέτρια αναβαθμισιμότητα του χαρακτήρα με τα μοναδικά χαρακτηριστικά που μπορούμε να βελτιώσουμε να είναι το damage μέσω xp και η απόκτηση, βαπτισμένων από Gundam, νέων ειδικών επιθέσεων, αλλά και ο σχεδιασμός των εχθρών που δεν προσφέρουν ούτε κάποια ιδιαίτερη πρόκληση ούτε κάποιο οπτικό ερέθισμα με εξαίρεση τα bosses.

Ο σχεδιασμός των επιπέδων αν και αντλεί έμπνευση από gaming περιβάλλοντα του παρελθόντος , με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το mansion (αυτό με τα ζόμπι), συγκαταλέγεται και αυτός στα αρνητικά του παιχνιδιού με την έλλειψη λεπτομέρειας να καθιστά τις πίστες βαρετές και αδιάφορες. Το προσφερόμενο co-op με δεύτερο χαρακτήρα τον Badman δύναται να σπάσει την μονοτονία, επιφέρει όμως επιπρόσθετη πτώση στο frame rate, η οποία παρατηρείται ούτως ή άλλως όταν η οθόνη γεμίζει από εχθρούς.

Γενικά ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού εκτός από τα 60 fps που 'τρέχει', φέρνει στο νου όμορφα handeld παιχνίδια προηγούμενης γενιάς και αυτό υπό περιορισμούς, με τα τεκταινόμενα επί της οθόνης να θολώνουν ενοχλητικά στην undocked λειτουργία του Switch.

Στα του ήχου δεν βρίσκουμε κάποιο αξιομνημόνευτο μουσικό θέμα πέρα από το κλασσικό theme της σειράς και μερικά εμβόλιμα easter eggs. Τα voice overs περιορίζονται στην εισαγωγή και το τέλος, διατηρώντας την low budget προσέγγιση.

Συνοψίζοντας : Αν και κατά γενική ομολογία αποτυχημένο, το τελευταίο πόνημα του Suda51 κατάφερε να με εκπλήξει έστω και με αρνητικό πρόσημο. Και το λέω αυτό διότι τα mini games που φοβόμουν πως θα χαλάσουν την εμπειρία τελικά έκαναν αισθητή την απουσία τους και κατέστησαν αναγκαία την παρουσία τους. Εν  τέλει πιστεύω πως αυτό που θα αφήσει ο τίτλος είναι μία πικρία για αυτό που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί αν υπήρχε το απαιτούμενο bugdet, αφού και μόνο τα non playable μέρη της ιστορίας είναι τόσο παλαβά που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε ένα επικό παιχνίδι. Προσθέστε και πως ο Ιάπωνας εναπόθεσε τις ελπίδες του για την δημιουργία ενός κανονικού τρίτου No More Heroes στις πωλήσεις του παρόντος τίτλου και η πίκρα μεγαλώνει ακόμα  περισσότερο. Οι πιστοί θα επενδύσουν και θα έρθουν σε επαφή με ίσως το πιο χλιαρό πόνημα του δημιουργού. Στους υπόλοιπους δυστυχώς δεν μπορώ να το προτείνω σαν πρώτη επαφή, ειδικά όταν κυκλοφορεί το remaster του Killer7 εκεί έξω.
Box Art
Tested on : Nintendo Switch
Developer : Grasshopper Manufacture
Publisher : Nintendo
Available for : Nintendo Switch
Release date : 28-01-2019