New Super Mario Bros U Deluxe Review

Ακόμα ένα port του Wii U, ακόμα ένα δυνατό χαρτί για το Switch. Στην θεαματική ανατροπή των δεδομένων που έκανε η υβριδική κονσόλα της Nintendo και επανάφερε την εταιρεία στα πρώτα “βαγόνια” του -αεικίνητου- τρένου της βιομηχανίας, θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τον ρόλο της “πιο αποτυχημένης κονσόλας της ιστορίας της”. Διότι, η παταγώδης αποτυχία του Wii U είναι που επιτρέπει τώρα στο Switch να χρησιμοποιεί με άνεση παιχνίδια του για να “μπαλώνει” τις τρύπες των κυκλοφοριών του. Για το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, όλοι αυτοί είναι σαν ολοκαίνουργιοι τίτλοι. Το New Super Mario Bros U Deluxe λοιπόν είναι το νεότερο μέλος αυτής της σειράς των ports από το Wii U και η εμπορική δυναμική του σίγουρα θα βοηθήσει το Switch να περάσει πιο ανώδυνα τη ξηρασία του πρώτου τριμήνου του 19. Εξάλλου μιλάμε για μια σειρά που από το ξεκίνημά της στο DS το 2006, αριθμεί πάνω από 70 εκατομμύρια αντίτυπα σε πωλήσεις, αποδεικνύοντας την διαχρονική απήχηση των 2D Mario παιχνιδιών.

Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω κάποια σημαντικά τεχνικά ζητήματα. Η Deluxe έκδοση του παιχνιδιού περιλαμβάνει, εκτός από το βασικό παιχνίδι, και το New Super Luigi U που είχε κυκλοφορήσει ως DLC (αλλά και retail), ενώ, τρέχει σε 1080p σε docked mode και 720p σε portable, πάντα στα 60 fps. Μιλάμε λοιπόν ξεκάθαρα για ένα ολοκληρωμένο πακέτο στην καλύτερη τεχνική εκδοχή του. Οι υπόλοιπες προσθήκες και αλλαγές είναι μικρές με σημαντικότερη την παρουσία της Toadette που προσφέρει ένα ενδιάμεσο σκαλοπάτι στη δυσκολία ανάμεσα στο “κανονικό” των Mario,Luigi, Toad και το “πολύ εύκολο” του Nabbit.

Δυστυχώς όμως, ανάμεσα στις διαφορές, υπάρχει και μια μικρή αλλά σημαντική αλλαγή στον χειρισμό του τίτλου που δημιουργεί μια σύγχυση που δεν υπήρχε στην έκδοση του Wii U. Μάλλον για να αποφύγουν την συχνή χρήση του κουμπιού R (που βρίσκεται στην πάνω δεξιά μεριά των μοχλών) στα Joy-Cons, που δεν είναι και ό,τι πιο εργονομικό φτιάχτηκε ποτέ, έχουν μεταφέρει το Spin του Mario και στο κουμπί του άλματος. Δηλαδή αν ο παίκτης πατήσει το κουμπί του άλματος όσο ο Mario βρίσκεται στον αέρα, αυτός κάνει spin. Το πρόβλημα που δημιουργείται με αυτήν την αλλαγή είναι ότι όταν προσπαθεί ο παίκτης να κάνει απανωτά άλματα στην κίνηση και σε μικρούς χώρους, αν δεν είναι άψογος με το timing του, θα εκτελέσει ένα spin αντί για το δεύτερο άλμα που ήθελε και το πιο πιθανό είναι ότι θα πεθάνει. Συνηθίζεται στην πορεία αλλά είναι μια αστοχία που δημιουργεί “τζάμπα” προβλήματα, σε έναν τομέα που τα Mario παραδοσιακά, αγγίζουν το τέλειο.

Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε με τις λεπτομέρειες της έκδοσης, ώρα να περάσουμε επιτέλους στο κυρίως γεύμα: το ίδιο το παιχνίδι. Η καινοτομία της New Super Mario σειράς, μετά την έκδοση του Wii, είναι το co-op multiplayer που προσφέρει, γεγονός που δημιουργεί πολλές αλλαγές κυρίως στο level design της σειράς. Όπως είναι λογικό, για να μπορεί να “χωρέσει” έως και τέσσερις παίκτες, ο λειτουργικός χώρος του παιχνιδιού είναι λίγο μεγαλύτερος από τα συνηθισμένα. Δηλαδή οι επιφάνειες πιο πλατιές, οι εχθροί και τα εμπόδια πιο αραιά, αποφεύγονται τα στενά περάσματα και πάει λέγοντας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η δυσκολία όταν παίζει κάποιος μόνος του, να είναι σαφώς μειωμένη. Όχι όμως ότι το παιχνίδι είναι πανεύκολο. Όπως και τα περισσότερα Mario, διαθέτει μια έξυπνη κλιμάκωση δυσκολίας μέσα από τα collectables που για όποιον το επιθυμεί, μπορεί βρει αληθινή πρόκληση. Όταν παίζεις με άλλους παίκτες το παιχνίδι μεταμορφώνεται σε ένα διασκεδαστικό χάος που ιδίως όταν είστε τέσσερις είναι δύσκολα διαχειρίσιμο. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το νόημά του.

Ακόμα και με καλή επικοινωνία και προσεκτική προσέγγιση, τα απρόβλεπτα και καταστροφικά συμβάντα είναι δεδομένα και άκρως… διασκεδαστικά. Σε αυτήν την περίπτωση οι “εύκολοι” χαρακτήρες όπως η Toadette και ο Nabbit είναι ιδανικοί για οικογενειακό παιχνίδι. Γενικά, ο τίτλος είναι εξαιρετικός στον τρόπο που σε αφήνει να προσαρμόσεις την εμπειρία στα μέτρα σου, μέσα από τα collectables και τους χαρακτήρες. Διαθέτει αυτό το ιδανικό εύρος που μπορεί να καλύψει ένα παιδάκι μέχρι έναν έμπειρο fan της σειράς. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το New Super Luigi U, που κατά τη γνώμη μου είναι με διαφορά το ωραιότερο κομμάτι του πακέτου. Σε αυτό, οι σχεδιαστές της Nintendo ανακυκλώνοντας τα assets κάθε πίστας, έχουν φτιάξει νέες, μικρές αλλά ξέφρενες πίστες προσανατολισμένες στο speedrun. Ο χρόνος σε αυτές είναι πάντα 100 δευτερόλεπτα (και όχι 300 που είναι κανονικά) και ο παίκτης έχοντας στα χέρια του τον Luigi και την ικανότητα να πηδάει λίγο πιο ψηλά από το κανονικό, πρέπει να βιαστεί αν θέλει να προλάβει το χρονόμετρο. Κάθε μικρή πιστούλα έχει ένα δικό της εσωτερικό ρυθμό που το παιχνίδι σε ωθεί να τον “πιάσεις” και όταν το κάνεις, το gameplay απογειώνεται. Είναι πιο δύσκολο από το “κεντρικό” παιχνίδι και γι’ αυτό λειτουργεί άψογα ως ένα τέλειο post game συμπλήρωμα για όποιον θέλει κάτι πιο απαιτητικό.

Όπως γίνεται εμφανές λοιπόν, το Deluxe είναι ένα παιχνίδι με πλούσιο περιεχόμενο που μπορεί να σας κρατήσει για πολλές ώρες (30+ σίγουρα) είτε μόνο, είτε με παρέα και διαθέτει το κλασικό, ποιοτικό gameplay της σειράς με τα πάμπολλα μυστικά του, την άψογη αίσθηση του ελέγχου και το ακριβές level design για το οποίο φημίζεται. Ωστόσο κάτι λείπει. Και αυτό το κάτι είναι η φρεσκάδα. Είναι απαραίτητη; Σίγουρα όχι. Για όσους αγαπάνε τα 2D Mario, ο τίτλος τους καλύπτει με το παραπάνω. Αλλά κάπου νιώθεις ότι, εξαιρώντας το Luigi U, το παιχνίδι σαν να έγινε στον αυτόματο πιλότο και όντας launch τίτλος για το Wii U, μάλλον χωρίς μεγάλη πολυτέλεια χρόνου. Όλοι οι κόσμοι είναι βγαλμένοι από το πιο “τυπικά” στοιχεία του σύμπαντος των Mario. Έρημος, πάγος, νερό, κάστρα… Πρέπει να φτάσουμε στον πέμπτο κόσμο για να δούμε κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Και αυτά όμως αποδεικνύονται τελικά εξαιρέσεις μέσα στην γενικότερη εικόνα. Φταίει και αυτή η αισθητική προσέγγιση της “New” σειράς που πάντα φαινόταν “άψυχη” και χωρίς κανένα ίχνος προσωπικότητας, με αυτούς του “πλαστικούς” χαρακτήρες και τα “κενά” backgrounds που κάνει το όλο πακέτο να φαίνεται σαν μια “νερόβραστη” εκδοχή του εαυτού του. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την μουσική, η οποία εκτός του ότι δεν έχει μεγάλη ποικιλία, δεν έχει απολύτως τίποτα νέο να δώσει. Για έναν χαρακτήρα που έχει συνδέσει όλα αυτά τα χρόνια τις περιπέτειές του με την έννοια της δημιουργικότητας και της φαντασίας, το New Super Mario Bros U, μοιάζει διεκπεραιωτικό. Μια βιαστική προσπάθεια με φιλοδοξίες που τελείωναν στην απλή αναπαραγωγή ενός κλασικού μοτίβου. Και ξαναλέω, είναι άψογο σε αυτό. Αλλά φανερώνει και το ταβάνι του.