Kirby Star Allies Review

Kirby Star Allies Review

20 Μαρτίου 2018 10:28
Ο Kirby και οι “φίλοι” του

Μπορεί να έχουν περάσει είκοσι έξι χρόνια από τη στιγμή που ο αξιαγάπητος φουσκωτός ήρωας του Hal Laboratory έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στο Kirby’s Dream Land για το Game Boy, ωστόσο η γενικότερη φιλοσοφία του παραμένει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα. Και γιατί άλλωστε να αλλάξει; Τα “Kirby” ποτέ δεν ένιωσαν την ανάγκη για έναν επαναπροσδιορισμό της ταυτότητάς τους, για κάποια ριζική ανανέωση του ύφους τους. Ποτέ δεν ήταν στην πρώτη γραμμή της παραγωγής με την πίεση και τις προσδοκίες ενός μεγάλου franchise αλλά ποτέ δεν έχασαν και το κοινό τους, δεν φάνηκαν παρωχημένα, ξεπερασμένα, ξεχασμένα. Διότι ξέρουν πού απευθύνονται και είναι ευχαριστημένα με αυτό. Δεν πρόκειται ποτέ ένα παιχνίδι Kirby να ταράξει τα νερά της βιομηχανίας με την φιλοδοξία και την κλίμακά του αλλά δεν πρόκειται να “πατώσει” κιόλας. Εν ολίγοις, το πνευματικό παιδί του νεαρού –τότε- σχεδιαστή ονόματι Masahiro Sakurai αποτελεί μια διαχρονική σταθερά  της ιαπωνικής εταιρείας που καλύπτει ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αγοράς και δεν δείχνει σημάδια γήρατος.

Στο πλαίσιο αυτό, το Kirby Star Allies σίγουρα αποτελεί μια ακόμα επιτυχία της σειράς. Είναι χαριτωμένο, πανέμορφο, “φιλικό” προς παίκτες κάθε ηλικίας και διασκεδαστικό με την παιδική, ανέμελη έννοια της διασκέδασης. Αλλά δυστυχώς, είναι μόνο αυτά. Το σχεδιαστικό “κλου” του Star Allies εντοπίζεται σε δύο κύριους άξονες: πρώτον, είναι ένα καθαρό multiplayer παιχνίδι και δεύτερον, στον κεντρικό μηχανισμό απόκτησης ικανοτήτων και στον συνδυασμό τους. Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Το multiplayer κομμάτι δεν αποτελεί αρνητικό από μόνο του, απεναντίας. Το Switch αποτελεί,  εκ φύσεως, μια κονσόλα ταιριαστή για τέτοιες εμπειρίες που μάλιστα, με την επιτυχία της, φαντάζει ικανή να αναστήσει το χαμένο στην ροή των εξελίξεων, local multiplayer. Διότι καλό το internet αλλά η άμεση ανθρώπινη επαφή δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Οπότε, πολύ καλά κάνει και είναι προσανατολισμένο στο multiplayer. Αυτό που δεν είναι καλό είναι το πως “συμπεριφέρεται” σχεδιαστικά στο παιχνίδι ενός παίκτη. Ή καλύτερα, πώς δεν συμπεριφέρεται.

Αν λοιπόν, κάποιος ξεμείνει από φίλους ή παιδιά και θα ήθελε να ασχοληθεί με το Kirby, θα βρει απέναντί του ένα τελείως “αδούλευτο” παιχνίδι που πάνω στο άγχος του να μην δημιουργήσει εκνευριστικά σκηνικά, φτάνει στο άλλο άκρο. Πολλές φορές λοιπόν νιώθεις πως έχεις μπει στον αυτόματο πιλότο. Οι σύντροφοί σου που χειρίζεται η τεχνητή νοημοσύνη είναι σε θέση να αναλάβουν τα πάντα σχεδόν από μόνοι τους. Σε πρακτικό επίπεδο, αν και με μια μικρή δόση υπερβολής -το παραδέχομαι- , ο παίκτης είναι ουσιαστικά υπεύθυνος μόνο για την επιλογή των ικανοτήτων που θα τον συντροφεύουν και από εκεί και πέρα, να μην… πεθάνει. Όλα τα άλλα είναι εύκολα. Ακόμα και στα bosses, μπορείτε απλά να αιωρείστε σε μια γωνίτσα και να κάνετε υπομονή μέχρι ο μικρός στρατός σας να καθαρίσει. Ιδίως από τη στιγμή που ακόμα και αν κάποιος σύντροφός σας πεθάνει, μπορείτε να τον αναστήσετε σχεδόν στιγμιαία, και να συνεχίσει τη δουλειά του και σεις να “αποσυρθείτε” εκ νέου.

Κάπως έτσι ολοκλήρωσα το παιχνίδι με 146 ζωές που, όπως καταλαβαίνετε δεν χρησιμεύουν πουθενά πέρα από τον ψυχαναγκασμό του να μεγαλώνεις το νούμερο και να ακούς τους απολαυστικούς ήχους. Σαν τα Mario δηλαδή. Μόνο που εδώ, για κάποιον εκνευριστικό λόγο οι πίστες είναι χωρισμένες σε “κομμάτια” που απαιτούν φόρτωμα ανάμεσά τους. Πέραν του ότι σπάνε τον ρυθμό πολύ συχνά, λειτουργούν και σαν checkpoints κάνοντας το παιχνίδι ακόμα πιο εύκολο. Αλλά εντάξει, δεν μπορούμε να απορρίψουμε ένα Kirby λόγω της χαμηλής δυσκολίας του. Εξάλλου μιλάμε για παιχνίδια που προσανατολίζονται σε μικρότερες ηλικίες ή σε ένα κοινό που αναζητά λίγη ξέγνοιαστη διασκέδαση. Ενώ, το κυριότερο πρόβλημα, αυτό της μη αναγκαίας εμπλοκής του παίκτη ακόμα και σε ένα βασικό επίπεδο, λύνεται στο multiplayer, στο οποίο, όπως είπα και προηγουμένως, ο τίτλος νιώθει πολύ πιο άνετα σχεδιαστικά.

Αυτό που δεν λύνεται δυστυχώς ούτε στο multiplayer από την άλλη, είναι η παντελής απουσία βάθους στους μηχανισμούς. Ενώ οι ικανότητες είναι πολλές και ο συνδυασμός τους πολλά υποσχόμενος, το παιχνίδι δεν κάνει ποτέ την προσπάθεια να ζητήσει το κάτι παραπάνω από τους παίκτες. Συνήθως, οι ικανότητες που απαιτούνται, με την μορφή των χαρακτήρων που μπορείς να “σκλαβώσεις” (περισσότερα σε λίγο), βρίσκονται ακριβώς μπροστά στον εκάστοτε γρίφο, αφαιρώντας παντελώς το στοιχείο της ανακάλυψης ή του πειραματισμού. Ιδίως αν δεν απενεργοποιήσεις τα hints από τις επιλογές, όπως εγώ στην αρχή, είναι όλα μασημένη τροφή. Στα ίδια επιφανειακά επίπεδα κινούνται και όλα τα υπόλοιπα συμπληρωματικά στοιχεία του gameplay όπως οι μεταμορφώσεις και τα bosses. Ακόμα και το συντριπτικό ποσοστό των collectables που θεωρητικά εξυπηρετούν ένα πιο εξεζητημένο τρόπο παιξίματος, εδώ παραμένουν σε προφανή σημεία λόγω της απλότητας του level design. Μια ιδέα πρόκλησης έρχεται να προστεθεί μετά τον τερματισμό της κεντρικής ιστορίας όπου ξεκλειδώνονται κάποια έξτρα modes. Ενώ τα δύο από αυτά είναι mini games επιπέδου Mario Party και τίποτα παραπάνω, τα δύο εναπομείναντα έχουν λίγο “ζουμί”.

Στο ένα από αυτά ξαναπαίζεις μια σειρά από μικρά “κολλάζ” πιστών από την κεντρική ιστορία, αλλά χωρίς τον Kirby και με την προσθήκη κάποιων αναβαθμίσεων που ανακαλύπτεις στην πορεία (όπως βελτίωση ταχύτητας, επίθεσης και “ζωής”). Το ωραίο με το συγκεκριμένο mode είναι κατά τη γνώμη μου η αυξημένη ταχύτητα κίνησης που αποκτάς προοδεύοντας που κάνει την περιήγηση και την εμπειρία γενικότερα πολύ πιο ευχάριστη. Το δεύτερο mode είναι ένας αγώνας, επιβίωσης αρχικά και ταχύτητας έπειτα, απέναντι σε μια σειρά από bosses του παιχνιδιού. Η Nintendo συνηθίζει να ανακυκλώνει περιεχόμενο με έναν έξυπνο τρόπο και πολλές φορές όχι απλά το παραβλέπουμε αλλά το απολαμβάνουμε κιόλας (βλ. Mario), ωστόσο, εδώ δεν βοηθάει το ίδιο το βασικό παιχνίδι και οι μηχανισμοί του. Τα bosses εδώ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, οπότε η επανάληψη, μοιάζει λίγο με αγγαρεία.

Ένα από τα δυνατά σημεία του τίτλου είναι αναμφισβήτητα το χαριτωμένο και προσεγμένο περιτύλιγμά του. Παρόλο που στον τεχνικό τομέα υπάρχει το μελανό σημείο των 30 FPS, ένα νούμερο πρωτόγνωρο για μια σειρά συνηθισμένη στα 60 FPS, μπορώ να πω πως εν τέλει δεν με ενόχλησε τόσο όσο θα περίμενα. Κυρίως διότι αυτά τα 30 FPS, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, έμεναν σταθερά ανεξαρτήτως του τι συνέβαινε στην οθόνη. Αισθητικά, η εικόνα σφύζει από χρώμα και το art direction, παρόλο που δεν εντυπωσιάζει με την πρωτοτυπία του, είναι υπεύθυνο για την γλυκύτητα που εκπέμπει ο τίτλος κάθε του στιγμή. Το επίπεδο λεπτομέρειας και φροντίδας είναι στα γνωστά υψηλά επίπεδα της Nintendo και το αποτέλεσμα είναι ένα παιχνίδι που “γεμίζει” τις αισθήσεις του παίκτη και δεν φαίνεται σε κανένα σημείο “φτωχό”.

Τα ίδια ισχύουν και στη μουσική, η οποία είναι “φανταχτερή”, συνδυάζοντας κλασικά και νέα θέματα, αλλά θα την προτιμούσα σε λίγο πιο χαμηλούς τόνους. Πολλές φορές αυτή η “επικότητα” έμοιαζε εκτός κλίματος ενώ προσπαθούσε να επιβάλλει ένα συναίσθημα που δεν στο βγάζει το ίδιο το παιχνίδι. Εκτός ίσως αν είσαι παιδί. Εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά και πάω πάσο γιατί δεν έχω ιδέα. Τέλος, υπάρχει κάπου εκεί και ένα σενάριο. Αντί γι΄ αυτό όμως, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι άξιο αναφοράς, θέλω να σταθώ λίγο σε ορισμένες ακούσιες μάλλον, “κατάμαυρες” πινελιές που υποθάλπουν πίσω από το κεντρικό concept του τίτλου. Βασικά, η όλη ιδέα που θέλει τον Kirby να κάνει “φίλους” (ή μήπως τους σκλαβώνει με κάποιο ξόρκι, σαν τις σειρήνες;) για να εκμεταλλεύεται τις ικανότητές τους και όταν δεν τους χρειάζεται απλά τους δολοφονεί χωρίς ίχνος δισταγμού, είναι λίγο, ας πούμε… ακραίος ωφελιμισμός. Και όλοι μοιάζουν τόσο χαρούμενοι να θυσιαστούν για τον γλυκούλη τον Kirby… Εντάξει, σταματάω εδώ.

Συνοψίζοντας : Το Kirby Star Allies προσφέρει μια εμπειρία που είναι καθαρά προσανατολισμένη στο multiplayer και με στόχο μια “φιλική” και ανέμελη εμπειρία. Με την χαριτωμένη αισθητική του και την χαμηλή πρόκληση, φαντάζει ιδανικό για παιδιά ή για όσους αναζητούν έναν προσβάσιμο τίτλο να ευχαριστηθούν με φίλους που δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με το μέσο. Από την άλλη, το παιχνίδι “χωλαίνει” σοβαρά όταν παίζεται από έναν παίκτη και δεν προσφέρει τίποτα το αληθινά αξιομνημόνευτο. Το ρηχό gameplay του και η χαμηλή πρόκληση, εδώ, μετατρέπουν την εμπειρία σε μια σχεδόν παθητική παρατήρηση πολύχρωμων εικόνων και χαρούμενων ήχων, αφήνοντας την ελευθερία  στο μυαλό να αναλογιστεί τι ακριβώς κάνει ο Kirby σε αυτούς τους άμοιρους τους “φίλους” του…
Box Art
Tested on : Nintendo Switch
Developer : HAL Laboratory
Publisher : Nintendo
Distributor : CD Media
Available for : Nintendo Switch
Release date : 2018-03-16