Εξάντληση λόγω τηλεδιασκέψεων - Κι όμως είναι αληθινή

Με την έλευση της πανδημίας και την καραντίνα σε πολλές χώρες, οι επιχειρήσεις προσπάθησαν να προσαρμοστούν και να συνεχίσουν τις εργασίες τους online. Έτσι, οι εφαρμογές τηλεδιάσκεψης όπως το Zoom, το WebEx και άλλες, γνώρισαν πρωτοφανή άνοδο αφού ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι δούλευαν από το σπίτι. Ωστόσο ξεκίνησαν να παρατηρούν κάτι παράξενο. Μία ανεξήγητη εξάντληση την οποία δεν περίμεναν. Πόσο να κουραστείς δηλαδή όταν εργάζεσαι από την άνεση του σπιτιού σου;

Κι όμως, ολοένα και περισσότερα μέσα κάνουν λόγο για το φαινόμενο “Zoom fatigue”, ένα burnout των χρηστών που ξαφνικά κατακλύζονται κοινωνικά περισσότερο από ότι πριν την πανδημία. Όπως αναφέρει και το MIT Technology Review, δεν είναι μόνο οι τηλεδιασκέψεις για την εργασία – οι οποίες και αυτές πολλές φορές δεν έχουν ωράριο ή όριο στον αριθμό τους – αλλά και οι συνομιλίες με φίλους και συγγενείς που εξαντλούν το χρήστη.

Αν η καραντίνα  φάνταζε το όνειρο αυτών που τους άρεσε να κλείνονται σπίτι, στην πραγματικότητα είναι ο εφιάλτης τους αφού αναγκάζονται να είναι πιο κοινωνικοί από ποτέ, μην μπορώντας να απορρίψουν βιντεοκλήσεις χωρίς να νιώσουν ενοχές και χάνοντας την απομόνωση του σπιτιού τους που λαχταρούσαν μετά τη δουλειά.

Ένας καθηγητής στο Εργαστήριο Εικονικής Ανθρώπινης Αλληλεπίδρασης στο Πανεπιστήμιο του Stanford τονίζει πως βιώνουμε μία μη-λεκτική υπερφόρτωση στην εργασία μας.

Σε ένα κανονικό χώρο εργασίας, οι άνθρωποι σπάνια κοιτούν στα μάτια άλλους για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Με το Zoom, όλοι οι συμμετέχοντες σε κοιτάνε απευθείας μέσω της οθόνης για όλη τη διάρκεια της τηλεδιάσκεψης. Οι άνθρωποι νιώθουν εξαιρετικά άβολα όταν τους κοιτούν για τόσο μεγάλο διάστημα. Ο εγκέφαλός μας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στα πρόσωπα και όταν τα βλέπουμε στην οθόνη, τα ερμηνεύουμε σαν να είναι κοντά μας και τα “αγωνίζεσαι ή το σκας” αντανακλαστικά μας ενεργοποιούνται.

Επιπλέον, υπάρχει η πίεση της “απόδοσης” όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μία κάμερα, επειδή όλοι σε κοιτάζουν, ενώ και την σιωπή - ακόμα κι αν οφείλεται σε τεχνικά προβλήματα – την εκλαμβάνουμε ως εχθρότητα απέναντί μας. Τέλος, χάνουμε τη διάκριση μεταξύ διαφορετικών χώρων οι οποίοι εξυπηρετούν διαφορετικές κοινωνικές μας ανάγκες.

Οι περισσότεροι κοινωνικοί μας ρόλοι συμβαίνουν σε διαφορετικά μέρη, αλλά τώρα το περιεχόμενο έχει καταρρεύσει. Φανταστείτε να πάτε σε ένα μπαρ και στο ίδιο μπαρ να μιλήσετε με τους καθηγητές σας, να συναντήσετε τους γονείς σας και να βγείτε ραντεβού με κάποιον. Δεν είναι παράξενο; Αυτό κάνουμε τώρα.

Υπάρχουν όμως μερικά μέτρα που μπορείτε να πάρετε για να σας βοηθήσουν να ανταπεξέλθετε στην πίεση. Μην προγραμματίζετε meetings το ένα πίσω από το άλλο. Κάνετε ένα διάλειμμα από την οθόνη, σηκωθείτε, κάντε μία βόλτα να πάρετε φρέσκο αέρα ή έστω βγείτε στο μπαλκόνι αν δεν υπάρχει χρόνος. Κοιτάξτε να κάνετε το “γραφείο” σας να ξεχωρίζει από το χώρο που μένετε. Αυτό μπορείτε να το πετύχετε είτε με διαφορετικό φωτισμό είτε αλλάζοντας ρούχα, έτσι ώστε να μη νιώθετε πως δουλεύετε συνεχώς. Το όριο μεταξύ εργασίας και σπιτιού είναι σημαντικό. Τέλος, όπου είναι εφικτό, προτιμήστε την τηλεφωνική διάσκεψη από τη βιντεοκλήση. Θα αφαιρέσει αρκετό από το άγχος της “απόδοσης” μπροστά στην κάμερα.

Εσείς που εργάζεστε από το σπίτι έχετε παρατηρήσει αυτήν την εξάντληση; Πώς θα την περιγράφατε; Πείτε μας στα σχόλια.