Tom Clancy’s The Division - Preview

Οι περισσότεροι που θα διαβάζετε αυτό το κείμενο θα θυμάστε τη θαυμάσια αποκάλυψη του Tom Clancy’s The Division πίσω στην Ε3 του 2013, με εκείνο το περίφημο trailer, που "έριξε τα σαγόνια" των gamers, ακριβώς λίγο πριν οι νέες -τότε- κονσόλες βρουν το δρόμο τους στα ράφια των καταστημάτων. Τότε που ο φωτορεαλισμός των γραφικών και το χιλιοειπωμένο αλλά παρόλα αυτά σαγηνευτικό μετα-αποκαλυψιακό setting του, έκλεψαν τις καρδιές μας, δίνοντας μας την ελπίδα ότι θα δούμε κάτι διαφορετικό, φρέσκο και επιτέλους κάτι που να ανήκει πραγματικά σε αυτό που λέμε ‘νέα γενιά. Πολλές καθυστερήσεις και gameplay demos μετά από εκείνη την Ε3 και βρισκόμαστε λίγες ώρες μετά τη λήξη της παρατεταμένης closed beta του The Division. Άλλοι θα διαβάζετε αυτό το κείμενο με ενθουσιασμό έχοντας -ή μη- παίξει την beta, άλλοι θα διαβάζετε σκεπτικοί περιμένοντας μια πρώτη εντύπωση για το τι ακριβώς ετοιμάζει η Ubisoft εδώ και πάνω από τρία χρόνια και μια ακόμη μερίδα βρίσκεται κάπου στη μέση. Σε αυτές τις ομολογουμένως λίγες ώρες που ξόδεψα, δεδομένου του μεγέθους του κόσμου του παιχνιδιού, έβγαλα κάποια συμπεράσματα σχετικά με το σε ποια κατεύθυνση κινείται η Massive Entertainment, του στούντιο της Ubisoft υπεύθυνο για την ανάπτυξη του τίτλου.

Αρχίζοντας με την πλοκή, το The Division έχει το μυστήριο, την ίντριγκα και την μιλιταριστική διάθεση που διαθέτουν όλοι οι Tom Clancy’s τίτλοι. Η beta δεν ξεκινάει ακριβώς από την αρχή αλλά λίγες ώρες μετά τα πρώτα level του τίτλου, οπότε δεν ξέρουμε τι ακριβώς προηγήθηκε στα γεγονότα. Αυτό που είναι γνωστό για την πλοκή του The Division είναι πως ένας ιός που μεταφέρεται πρώτα μέσω χαρτονομισμάτων, χτυπά την καρδιά της Νέας Υόρκης την εξωφρενικώς πολυσύχναστη ημέρα του Black Friday, πλήττοντας ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ο κόσμος πανικοβάλλεται βλέποντας χιλιάδες –και σύντομα εκατομμύρια- συνανθρώπους τους να πεθαίνουν και ξεκινούν οι εξεγέρσεις και οι λεηλασίες. Πολύ γρήγορα η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο της αστυνομίας και της πολιτοφυλακής, ο ιός μετατρέπεται σε πανδημία και τότε είναι που παίρνει μπρος ένα απόκρυφο και απόρρητο σχέδιο της αμερικανικής κυβέρνησης. Ενεργοποιείται το Strategic Homeland Division (SHD) ή εν συντομία "The Division” μια επίλεκτη ομάδα πρακτόρων σε λήθαργο, που βρίσκονται αναμιγμένοι σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και θα «ξυπνούσαν» την ύστατη στιγμή για να διαχειριστούν μια ανεξέλεγκτη κρίση –όπως αυτή του ιού- και να επαναφέρουν την τάξη. Τότε είναι που η Νέα Υόρκη χωρίζεται σε δύο κομμάτια: την Quarantine Zone και την περιοχή έξω από αυτή. Και αυτά μόλις είναι τα στοιχεία που μας δίνει η Massive για να συνθέσουμε το παζλ της πλοκής του τίτλου, η οποία σίγουρα υπάρχει και δημιουργεί ένα απαραίτητο πέπλο μυστηρίου, που επιτηδευμένα στη beta, ούτε που «σκαλίζει την επιφάνεια». Εμείς, αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός τέτοιου πράκτορα, τον οποίο μάλιστα μπορείτε να τροποποιήσετε πλήρως εμφανισιακά, όπως γίνεται στα MMOs.

Οπότε "τι είναι το The Division;" αναρωτιέται εύλογα κανείς. Και θα ξεκινήσω να απαντήσω ευθέως πριν προχωρήσω στην απαραίτητη ανάλυση. Χωρίς να γνωρίζω πλήρως το αρχικό όραμα της ομάδας ανάπτυξής αλλά κρίνοντας από την μετέπειτα πορεία του project, το The Division είναι ξεκάθαρα το «Destiny» της Ubisoft, λες και ο Guillemot, βλέποντας τη Bungie στην Ε3 2013, να παράγγειλε εξ’ αρχής αυτόν τον τίτλο. Και είναι το “Destiny” της Ubisoft γιατί δομικά έχει χτιστεί ως ένα καθαρόαιμο shared-world shooter, αυτό το νέο MMO/ FPS/ open-world genre που γεννήθηκε στην τρέχουσα γενιά. Βλέποντας και μόνο πως με πέταξε η beta στον κόσμο που παιχνιδιού, μπορεί να καταλάβει κανείς πως σου λέει «κάνε βόλτες, πυροβόλα, lootαρε, μάζεψε εξοπλισμό, ανέβα levels και ξανά από την αρχή.» Αυτόν τον σχεδόν ατέρμονο κύκλο πραγματοποιεί ο παίκτης και στο Destiny. Μόνο που στο The Division μου άφησε μια πιο γλυκιά γεύση και εξηγούμαι. Αντίθετα με την FPS προοπτική του Destiny –ναι η σύγκριση όπως θα δείτε είναι αναπόφευκτη- ο τίτλος έχει third person προοπτική και ο πυρήνας του πάλλεται μεταξύ ενός cover-based shooter και RPG με έντονα dungeon crawling στοιχεία. Με βάση το δείγμα της beta, αυτό το μίγμα τείνει να αποδειχθεί εκρηκτικό και εθιστικό για τον παίκτη. Καταρχάς, όσοι είναι εξοικειωμένοι ή έστω γνώριμοι με τη σειρά Gears of War, θα νιώσουν σαν στο σπίτι τους στο The Division. Ιδιαίτερα μόλις συστηθούν στο πολύ καλά ενσωματωμένο one-button σύστημα κάλυψης, που έχουμε δει και σε άλλους τίτλους της Ubisoft και είναι μια τέλεια αντιγραφή του συστήματος που εφηύρε ο Cliff Bleszinski. Το shooting κομμάτι του, από την άλλη, είναι αρκετά ικανό και στιβαρό για να δώσει στον παίκτη την αίσθηση ότι κρατάει διαφορετικά όπλα.

Κάπου εδώ τα shooting στοιχεία τελειώνουν και ξεκινά το RPG κομμάτι που περίτρανα υπερτονίζει το The Division και το πρώτο πράγμα που παρατήρησα πυροβολώντας τις πρώτες μου βολές είναι πως αντί να σκοτώνονται στις 4-5-6 σφαίρες, πετάγονται αριθμοί πάνω από τα κεφάλια τους. Φανταστείτε εκείνη την περίεργη αίσθηση που είχατε πρώτη φορά παίζοντας το Borderlands. Ο εξοπλισμός, τα level και όλα τα attributes του χαρακτήρα είναι που μετράνε για την επιβίωση, καθώς αυτά θα καθορίσουν το damage, το health και το armor σας. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο πως ο εξοπλισμός έχει το απαραίτητο βάθος, όπου οι κατηγορίες του χωρίζονται μέσω ενός color-coded συστήματος (πράσινο –common, μπλε-specialist, μωβ κ.o.κ.) και το πως βρίσκει και συνθέτει τον εξοπλισμό είναι σαφώς στημένος με τέτοιον τρόπο που να εθίζει. Μάλιστα το κάθε όπλο έχει το δικό του σύστημα παραμετροποίησης της διόπτρας, της κάννης, της χειρολαβής κ.ο.κ., παρόμοιο με αυτό που υπήρχε στα Ghost Recon και Rainbow Six. Τώρα, όσον αφορά τα πιο αγνά RPG στοιχεία του, δηλαδή το skill tree του, δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα μιας και το 90% ήταν κλειδωμένο. Αυτό που αντιλήφθηκα είναι πως μπορεί να παραμετροποιηθεί on-the-fly και ανάλογα το που έχουν ξοδευτεί τα XP, δίνοντας μια αίσθηση ελευθερίας στον παίκτη να κάνει τον χαρακτήρα ό,τι είδος θέλει, είτε medic, είτε tech κ.τ.λ. Τα talents και τα perks φαντάζομαι θα προσδίδουν περισσότερο βάθος στο gameplay, όμως ήταν κλειδωμένα.

Χάρις φυσικά και τη δομή του κόσμου του, ο παίκτης ωθείται στο να εξερευνήσει τον ανοικτό και χιονισμένο «κόσμο» της Ν. Υόρκης, να ολοκληρώσει quests είτε αυτά είναι main missions, side missions ή encounters και να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν καλύτερο loot γίνεται, ώστε να εξοπλιστεί καλύτερα. Οι αποστολές παίρνονται από την κεντρική βάση επιχειρήσεων, η οποία ενσωματώνει στοιχεία tower defense θα έλεγα. Και αυτό γιατί η βάση χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: Medical, Tech και Security. Η κάθε μια έχει τις δικές της color-coded αποστολές, που ονομάζονται Εncounters και με την ολοκλήρωσή τους ανεβάζουν τα στατιστικά του αντίστοιχου τομέα και skill tree. Είναι λοιπόν στην απόφαση του παίκτη, σε ποιους τομείς θα δώσει έμφαση αναλόγως με το πώς θέλει να παίξει και σε ποια skills θέλει ο χαρακτήρας να έχει προβάδισμα. Κάθε τομέας, όπως αντιλήφθηκα έχει το δικό του storyline και στη beta δίνονταν μόνο μία κεντρική αποστολή για τον Medical τομέα. Παρά την MMO φύση του, δεν έλειψαν τα απαραίτητα cutscenes –πράγμα που έλειπε από το Destiny για παράδειγμα- και μένει να δούμε εάν κατά πόσο αυτό το μοτίβο θα επεκταθεί στο κανονικό παιχνίδι.

Όντας shared-world παιχνίδι υπάρχουν τυχαία events πάντα με σκοπό το "lootάρισμα", τα οποία μπορείτε να παίξετε, είτε μόνοι σας είτε σε co-op. Θα διαπιστώσετε πως το παιχνίδι ωθεί προφανώς το co-op και τη συνεργασία για αυτό και είναι ενσωματωμένο κατά μήκος του τίτλου, από τις κεντρικές αποστολές μέχρι και το free roaming. Ιδιαίτερα το roaming στον κόσμο του The Division έγινε η αγαπημένη μου ασχολία. Για αυτό και το σύστημα του drop-in drop-out co-op έχει χτιστεί με δέουσα προσοχή. Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερο πρόβλημα στο να κάνω join στην ομάδα μου, lag σε ενοχλητικά επίπεδα δεν συνάντησα και γενικότερα η λειτουργικότητά της ως beta ήταν σχεδόν απροβλημάτιστη. Είτε ήμουν όμως μόνος μου, είτε με παρέα, ο κόσμος του The Division βρίθει λεπτομερειών και έχει χτιστεί με τέτοιον τρόπο ώστε να διηγείται μικρές ιστορίες μέσα από σκηνικά και εικόνες χάους και θανάτου. Πράγμα που το κάνει ιδιαίτερα σαγηνευτικό και θελκτικό προς τον παίκτη για παραπάνω εξερεύνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι περιπλανιόμουν μόνος μου για ώρα για να ρουφήξω κάθε σπιθαμή της beta, μας και υπήρχαν στενά ή διαμερίσματα με την δική τους ιστορία. Όπως για παράδειγμα, σακούλες εκατοντάδων νεκρών πτωμάτων σε quarantine zones, γκράφιτι στους τοίχους, λάκκους με νεκρά γυναικόπαιδα. Εικόνες γλαφυρές που έμοιαζαν σαν να ξεπήδησαν από ένα σκληρό survival shooter τίτλο και όχι από ένα MMO στην ουσία του.

Ένα ακόμη σημαντικό κομμάτι του τίτλου που στην beta δόθηκε μια πολύ μικρή γεύση είναι το Dark Zone. Κοινώς για τους οικείους του είδους, μια PvP περιοχή με σκοπό την απόκτηση καλύτερου και ισχυρότερου loot. Οι κανόνες του Dark Zone είναι ξεχωριστοί, με δικό τους νόμισμα και XP που μπορεί να αποκτηθεί μόνο εντός των ορίων του. Πρόκειται για το πιο σκληρό και δύσκολο στην επιβίωση μέρος του The Division, σε σημείο που κάνει το μη PvP κομμάτι να μοιάζει με παιδότοπο. Εδώ περιφέρεσαι, είτε με ομάδα, είτε μόνος σου –καλύτερα πάρτε δύο ακόμη φίλους σας για καλό και για κακό- σκοτώνοντας ομάδες από mobs με τα “bosses” τους κιόλας –ο κανόνας του color-code ισχύει και εδώ- τα οποία πετούν το ανάλογο loot. Για να το κερδίσετε όμως πρέπει να ζητήσετε extraction που σημαίνει ότι ρίχνετε φωτοβολίδα, περιμένετε για βοήθεια και γίνεστε στόχος για τους επίδοξους Rogues για να σας σκοτώσουν και να πάρουν το loot σας. Έχετε περίπου δύο λεπτά στη διάθεση σας δηλαδή να αμυνθείτε της θέσης σας, έως ότου μπορείτε να εξάγετε εκτός Dark Zone το πολύτιμο loot σας. Πέραν του σκληρού survival στοιχείου που προσφέρει για τα πλαίσια ενός shared-world shooter, έχει ενδιαφέρον να δούμε τι άλλες αρετές κρύβει.

Περνώντας στο τεχνικό κομμάτι, να πω εν ολίγοις ότι άδικα κατηγορούμε το παιχνίδι –και όχι δεν θέλω να γίνω ο δικηγόρος του διαβόλου της Ubisoft. Συμφωνώ και θα διαπιστώσετε ότι αυτό που πρωτοπαρουσιάστηκε σε σχέση με αυτό που βλέπουμε διαφέρει εξαιρετικά, όμως το αποτέλεσμα του οπτικού τομέα έτσι όπως θα τον δούμε στην τελική έκδοση, εξακολουθεί να είναι τεχνικό επίτευγμα. Δεν έχετε παρά να δείτε με τα μάτια σας την PC έκδοση και να σκεφτείτε πόσο πολύπλοκος και πυκνά στολισμένος με εφέ είναι ο κόσμος του The Division. Από το χιόνι που ανάλογα με το ύψος του αφήνει πατημασιές, από την real-time εναλλαγή μέρας νύχτας και των σοκαριστικών φωτισμών του, μέχρι τα σχεδόν αληθοφανή εφέ καπνού και τα λεπτομερέστατα μοντέλα χαρακτήρων. Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ από όλα είναι η πυκνότητα των αντικειμένων και η απίστευτη λεπτομέρεια του κόσμου του. Δεν είμαι σίγουρος αν το εικαστικό βοηθάει, όμως η μηχανή γραφικών του τίτλου δείχνει μια πραγματικά next-gen μηχανή αντάξια του σκοπού της. Υπάρχουν βέβαια κάποια παράπονα όπως με το ωχρό draw distance, που καλύπτεται πονηρά πίσω από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, αλλά και με τα χαμηλής ανάλυσης textures ενίοτε. Παρατήρησα επίσης, πως για το μεσαίας κατηγορίας PC μου, το παιχνίδι έτρεχε σε ultra settings, σχετικά ομαλά. Τόσο που στην χειρότερη περίπτωση είδα τον δείκτη των frames να πέφτει στο 28. Γενικά όμως και με λίγο ψάξιμο με τα settings είχα μια εμπειρία που κυμαίνονταν από 35 έως και 59fps. Το The Division είναι με μια λέξη πανέμορφο και θα γοητευτείτε με τον τεχνικό του τομέα είτε είστε στο PC είτε στις κονσόλες, κρίνοντας με βάση τα όσα είδα και στην έκδοση του Xbox One.

Ύστερα από όλα αυτά τι μένει; Το The Division εκ πρώτης όψεως περιγράφεται ως ένα “Destiny της Ubisoft”. Ένα shared-world shooter με λίγη παραπάνω έμφαση στην πλοκή και τον κόσμο του. Η beta μπορεί να μην μου άφησε να δω πράγματα ήσσονος σημασίας για το παιχνίδι, όμως μου άφησε μια πολλά υποσχόμενη γλυκιά γεύση, η οποία όμως μένει να αποδείξει την αξία της. Το ερώτημα που τίθεται εν τέλει είναι, για πόσο καιρό θα μπορέσει το The Division να κρατήσει τον παίκτη βαθιά ναρκωμένο στον κόσμο του, έχοντας ήδη δει τα αποτελέσματα του Destiny.

Κυριάκος Στεργιάδης